vrijdag 31 augustus 2012

Dag 58 Lukkenie

   Daniël zit op het moment in een fase waarvan ik zeker weet dat ik hem ook heb gehad. Hij raakt gefrustreerd als iets niet direct op zijn manier lukt. Ik zei in die gevallen vroeger altijd 'lukkeniehie'. Dat doet Daniël niet. Hij maakt een huilgeluid alsof er een sirene afgaat en zegt in het beste geval: 'Helpuh, helpuh.' En als we dan niet op stel en sprong helpen, gaat de sirene weer af.
   Hij lijkt het geduld van mij en zijn vader geërfd te hebben, en dat is vrij minimaal. Ik heb vroeger met heel wat borstels, springtouwen en fietsen gegooid als het me niet in één keer lukte een nieuwe vaardigheid onder de knie te krijgen. Papa heeft nu nog af en toe dat hij de neiging heeft met een afstandsbediening, controller of stuk gereedschap te gooien als het niet direct lukt zoals hij had gehoopt. (Gelukkig weet hij zich tegenwoordig in te houden en hij en ik zijn beiden trots op zijn doorzettingsvermogen -vroeger had hij er dan al snel de brui aan gegeven.)

   Vandaag was het de hele dag raak. Daniël heeft een houten spoor met treinstellen die met magneetjes aan elkaar hangen. Zodra de brug van zijn plek gaat -dat gebeurt heel snel- of wanneer de trein ontspoort -om de haverklap- moeten wij komen helpen. Hij heeft niet het geduld om zelf te proberen de trein weer goed op de rails te zetten. Ik probeer hem steeds uit te leggen dat als de trein niet 'plakt' hij het wagonnetje moet omdraaien (in verband met de tegenpolen van de magneetjes), maar het kwartje valt nog niet. En als we binnen zijn speelt hij toch het liefst met de trein.
   Naar buiten dan maar, in de hoop dat de sirene daar wat minder vaak af zal gaan. Maar nee, Daniël kreeg laatst een skippybal, hij kan er heel goed op rondspringen, maar hij kan er nog niet zelf op gaan zitten. We geven hem dan de lus aan, tussen zijn benen door. Elke keer dat hij van de bal af glijdt of per ongeluk de lus weer los laat, je raadt het al, gaat de sirene weer af en moeten we 'helpuh'.
   Hoewel ik zelf het idee heb dat ik stukken geduldiger ben geworden dan vroeger, raakt mijn geduld met Daniël op een dag als deze toch zoetjesaan op. Zijn sirene gaat uiteindelijk toch op mijn zenuwen werken. Ik moet daarom ook eerlijk bekennen dat ik blij ben dat het kinderbedtijd is en dat beide mannen erin liggen. Even geen sirene om me heen, en er morgen weer met frisse moed tegenaan.

Dag 57 Haastige spoed (2)

   Gisteren hadden papa en ik een bruiloft -vandaar dat ik pas nu mijn blog schrijf- mijn oom ging  voor de derde keer trouwen. Daniël en Sam gingen niet mee. De bruiloft begon om vijf uur. Ik had bedacht om de kinderen om half drie van het dagverblijf te halen. Ik zou dan thuis Sam voeden, dan zou opa het eerste stukje oppassen en dan zou de buurvrouw het rond etenstijd overnemen, zodat ze de kinderen in hun eigen bedje kon stoppen.
   In de middag ging ik ineens twijfelen of ik het allemaal niet te krap had gepland, dus ik kreeg zo'n ongemakkelijk haast-stress gevoel. Dat heeft natuurlijk helemaal geen zin en werkt alleen averechts, maar ik kon het toch niet loslaten. Nu hadden ze bij het dagverblijf juist nu net een nieuwe knop op de poort, ik rammelen aan dat ding, maar ik kreeg de poort echt niet open. Heel efficiënt om ervoor te zorgen dat de kinderen niet naar buiten kunnen, als zelfs de mama's niet meer naar binnen kunnen! Het duurde ook nog een hele tijd voordat er een leidster was die doorhad dat ik stond te klungelen. (Er stonden wel drie kindjes met open mondjes voor het raam naar die gestreste mama te kijken, maar de leidsters hadden niets door.) Bleek dat de poort op slot zat en ze me met een sleutel moesten binnenlaten...
  Toen ik op de groep kwam moest Sam nog aangekleed en Daniël nog uit bed gehaald worden. Dus ik kleedde Sam aan, terwijl ik dat deed bedacht ik me dat ik was vergeten de maxi-cosi van de kapstok mee te nemen naar de groep. Ik gaf Sam aan een leidster en rende naar de gang. Daniël die inmiddels met een verdwaasde-net-wakker-blik bij me stond, zag me ineens wegrennen en kwam me -zonder broek aan- heel hard huilend achterna gelopen. Zo zielig! Hij snapte er natuurlijk niks van dat ik zomaar, zonder hem te knuffelen of mee te nemen, weer wegliep.
  Uiteindelijk liep ik precies op het schema waarvan ik bang was dat ik het te krap had genomen. En toen ik eenmaal in de auto zat op weg om papa op te halen, lukte me het eindelijk om los te laten. Ik bedacht me dat ik het nou eenmaal zo had gepland en als we te laat zouden komen, jammer maar helaas, niks meer aan te doen. Uiteindelijk waren we -natuurlijk- ruim op tijd...

woensdag 29 augustus 2012

Dag 56 Samen spelen & bedritueel (2)

   Vandaag ging ik met mijn mannetjes naar mijn goede vriendin C. Ze is net verhuisd naar 'nog iets verder weg' en we moesten een uur rijden. Dat was op het randje van wat Sam en Daniël aankonden, maar eenmaal aangekomen was het gelukkig snel goed. Jongste dochter S. van 4 jaar was thuis, ze had toevallig een vrije dag. In het begin moesten zij en Daniël allebei de kat een beetje uit de boom kijken. S. is niet zo praterig en Daniël is tegenwoordig ook erg verlegen in het begin. Ze waren dus in eerste instantie naast elkaar aan het scharrelen in de achtertuin, waarbij Daniël vooral achter het konijn aan zat - arm konijn.
   Op een gegeven moment ging Daniël ook steeds achter S. aan. Als zij ergens ging zitten deed hij dat ook. Ging zij het schuurtje in, dan Daniël ook. In het begin leek het alsof ze daar niet zoveel van moest hebben. Totdat we ze allebei kwijt waren. Waren ze samen onder een vlinderstruik gekropen en zaten ze tegen elkaar te fluisteren. Waar ze het over hadden weet ik niet, maar vanaf dat moment was het ijs gebroken. Gauw genoeg had Daniël de medaille van S. om zijn nek hangen en speelden ze samen indiaantje.
   Vervolgens verdwenen ze naar boven en hoorden we ze via het raam samen spelen. Ze konden het -zo te horen- goed vinden met elkaar. Voor mij heel gek dat Daniël boven ging spelen omdat ik gewend ben dat Daniël binnen mijn gezichtsveld aan het spelen is. (Stukje loslaten weer.) Achteraf kwam ik erachter dat hij zelf het trapje van de hoogslaper op en af klom, maar goed dat ik dat niet van tevoren wist, want trap af viel hij bijna tussen de treden door. Soms kun je misschien maar beter niet alles zien.
  
   Toen we net het bedritueel -dat van verstoppertje spelen, zie eerdere blog- deden, had ik Sam op de arm. We stonden verstopt achter een open deur. Ik zei tegen Sam dat hij zachtjes moest doen. Papa en Daniël waren ons ijverig aan het zoeken en Daniël wist echt niet waar we waren. Ineens liet Sam een hele harde boer en daar moest ik natuurlijk hartelijk om lachen, nou toen hadden ze ons zo gevonden!

dinsdag 28 augustus 2012

Dag 55 Duplo feest


   Vandaag waren we de hele dag bij mijn ouders. Oma had een verrassing in petto. Ze vroeg opa de duplo van ons -van vroeger- naar beneden te halen van zolder. Wat een feest! Daniël was helemaal enthousiast. Wij hadden namelijk een trein van duplo vroeger, met een hele lange rails. En ook een tractor met bijbehorende aanhanger en een hoop boerderijdieren. Verder ook een huis bestaand uit vier muren met schuifdeuren en verder ook alles erop en eraan - bankstel, ladekastjes, lampen met kap, een antenne voor op het dak, een bad, een douche een toilet, bedden, een complete keuken, noem maar op. Daniël vond het zo mooi dat hij eigenlijk niet mee naar buiten wilde voor een wandeling en hij wilde al helemaal niet gaan slapen.
  Toen hij dan toch sliep kon mama het niet laten. Wat een nostalgie! Ik heb een zo lang mogelijke spoorweg gelegd, met bruggen erin. In één lus bevond zich de boerderij met alle dieren en de tractor. Er waren drie boeren op het land aan het werken. Op het spoor reed een lange trein met heel veel mensen erin en ook een auto met aanhangwagens met nog meer mensen. In een andere lus van het spoor was een watertje met een bootje erop. En natuurlijk stond het huis langs het spoor en heb ik me uitgeleefd als binnenhuisarchitect. Heel handig als je om ruimte te scheppen gewoon hele muren kunt verplaatsen. Ik denk dat ik wel anderhalf uur bezig ben geweest tot alles naar mijn zin was.

Zie hier het resultaat!

   Daniël wist niet wat hij zag toen hij wakker werd. Hij moest hardop lachen, zo mooi vond hij het. Hij heeft samen met opa met de trein gespeeld en wilde niet naar huis. In de auto op de terug weg had hij het er nog over. 'Teintje opa, samen spelen, tjoeketjoeke tuuttuut.'

maandag 27 augustus 2012

Dag 54 Mama sport

   Vandaag eens over mama. Natuurlijk doe ik aan zwangerschapsyoga, maar mijn conditietraining staat al heel lang op een laag pitje. Tussen de zwangerschappen ben ik wel weer half half begonnen met hardlopen, maar het lukte me niet er helemaal in te komen voor ik opnieuw zwanger was. Ik heb ook al in geen tijden naar het werk gefietst. Gelukkig komt daar gauw genoeg weer verandering in, want ik mis de beweging. Niet alleen voor de lijn (al heb ik nog wel een aardig buikje) maar vooral vanwege de goede zin en de energie die ik ervan krijg.
   Ik was dan ook vast van plan snel na de bevalling van Sam weer aan het rennen te gaan. Dat heb ik ook gedaan, ongeveer drie keer, en toen had ik er weer genoeg van. Met een gezin met twee jonge kinderen lukt het me niet om de discipline op te brengen om regelmatig alleen te gaan lopen.
   Twee weken geleden bood mijn buuf uitkomst. Ze vroeg me waarom ik niet met haar mee zou gaan naar Zumba en/of stepsles op de maandagavond. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik me realiseerde dat dat een goed idee was. Gezellig samen met mijn buuf weer een begin maken met het opbouwen van mijn conditie. Eén avond in de week om mee te beginnen. (In plaats van drie keer in de week hardlopen.)
  Vandaag was het dan zover, mijn Zumba-vuurdoop. En wat was het lekker! En zwaar! Maar toch hield ik het goed vol, mijn basisconditie is nog niet volledig verdwenen, dat is erg fijn om te weten. Natuurlijk moest ik inkomen in de stapjes en ging ik vaak links wanneer de rest rechts ging, maar het ging zeker niet slecht. Morgen heb ik ongetwijfeld spierpijn, maar over een paar weken weer een redelijke conditie en hopelijk een plattere buik.

zondag 26 augustus 2012

Dag 53 Over Sam

   Ik realiseer me dat het in mijn blog meestal over Daniël gaat. Op zich niet vreemd, want hij maakt nu eenmaal het meeste mee op een dag. Hij praat en loopt en begint een echt jongetje te worden met een eigen willetje. Sam daarentegen is nog een echte baby. Een spekbaby welteverstaan. Sam heeft van die lekker spekarmpjes en beentjes. Die heeft Daniël nooit gehad. Sam begint steeds meer en steeds gerichter om zich heen te grijpen. Hij heeft zijn eigen handjes en voetjes inmiddels ontdekt, maar pakt ook speeltjes op in de box. Ook slaapt hij tegenwoordig met een knuffeltje in zijn armen.
   Sam kan op het moment van zijn ene zij op zijn andere draaien en hij draait ook om zijn lengte-as of schuift omhoog en omlaag. Zo kan het zijn dat je hem met zijn hoofd naar links in de box hebt gelegd en hij even later ineens met zijn hoofd naar rechts ligt. Hij kan ook steeds langer op zijn buik liggen en omhoog kijken zonder daar moe van te worden. Zijn nekje wordt steeds sterker.
   Sam is overdag een vrolijke baby, die na een voeding en één a twee uur spelen weer rustig gaat slapen. Hij lacht heel veel en vindt het leuk om kiekeboe te spelen. Daniël is nog steeds degene die eigenlijk altijd meteen een smile op Sams gezicht weet te toveren -gewoon door er te zijn. De nachten gaan sinds kort ook goed. Hij drinkt nog maar één keer midden in de nacht, lekker bij mama aan de borst.
   Sam heeft sinds zijn eerste week al een bijnaam. Die luidt 'Stinky Sam', die heeft hij verdiend door vieze windjes te laten. Hij heeft namelijk vrij veel lucht in zijn darmen, gelukkig voor hem wordt dat steeds minder, want scheetjes laten doet vaak pijn. In tegenstelling tot zijn grote broer heeft hij maar eens per week een vieze luier - dat is en was bij Daniël minstens eens per dag. Het lijkt misschien fijn, maar dat is het dan alleen voor ons, want Sam heeft er regelmatig last van - zeker aan het eind van zo'n week.
   De laatste bijzonderheid over Sam is dat hij voortdurend op zijn vingers zuigt. Het is geen duimen, hij pakt één of twee andere vingers in zijn mond. Vooral als hij moe is, gaat hij dat doen. Als hij eenmaal slaapt laat hij ze gelukkig weer los, dat is beter voor hem. Ben benieuwd of het uiteindelijk net zo moeilijk af te leren is als het duimen van mama.
   Sam is dus een lieve, vrolijke baby, waardoor hij soms wat naar de achtergrond lijkt te verdwijnen -zeker als onderwerp van schrijven in mijn blog- daarom probeer ik hem tussen alle bedrijven door zoveel mogelijk te knuffelen!

zaterdag 25 augustus 2012

Dag 52 Schiet op!

   Vanmiddag gingen we naar opa, hij had grote nicht en neef te logeren en Daniël is dol op hen allemaal, inclusief de hond van opa. Toen hij wakker werd van zijn middagdutje was Daniël er dan ook direct vol van. Maar we waren niet meteen klaar om te gaan, Sam moest ook nog uit bed en een schone luier en de rest van de spulletjes moest verzameld worden. Ook wilde ik perse de maten van het raam op Daniëls kamer nemen, want ik wilde onderweg nog even stoppen bij de winkel om gordijnen te bestellen.
   Na een tijdje zat ik dan alvast met Daniël in de auto, maar papa was er nog niet, die was de computer aan het afsluiten en ging nog even naar de wc. Ineens hoorde ik achter mij van de achterbank: 'Schiet op!' Ik dacht: 'Huh? Heb ik dat wel goed verstaan?' Dus ik vroeg Daniël wat hij had gezegd. En ja hoor, hij herhaalde het helder en duidelijk: 'Schiet op!' Weer iets nieuws in zijn repertoire.
   Papa zette me af bij de winkel waar ik de gordijnen ging bestellen en ging intussen een parkeerplekje zoeken op de mega-drukke meubelboulevard (zaterdagmiddag, duh!) om met de kleine mannetjes op mij te wachten. Natuurlijk was ik redelijk wat tijd kwijt in de winkel, met het doorgeven van de maten en alles nog eens doornemen om er zeker van te zijn dat er geen vergissingen in waren geslopen et cetera. Het duurde dan ook een tijdje voordat ik weer terug in de auto stapte. Toen ik er eindelijk was zei papa: 'Daniël wat zei je net steeds?' En Daniël antwoordde: 'Schiet op, mama!'
   Ik weet nog niet of we blij moeten zijn met deze toevoeging aan het vocabulaire van onze kleine man...

vrijdag 24 augustus 2012

Dag 51 Opruimwoede

   Zoals sommigen wel weten is papa van de opruim. Dat is een combinatie van genen, opvoeding en sterrenbeeld gok ik. Nu lijkt Daniël het ook te hebben, hij heeft namelijk hetzelfde sterrenbeeld als zijn papa. (Maar mijn genen en opvoeding kunnen nog roet in het eten gooien.) Het meest frappante voorval waaruit we op dachten te kunnen maken dat Daniël hierin op zijn vader lijkt, stamt al van maanden geleden, nog voor ik begon met mijn blog.
   De schoenen die papa en ik het meeste dragen, staan op een rijtje in de hal. Sinds Daniël schoenen heeft, staan die ervoor - vooral omdat er geen plek meer is in het rijtje. Op een gegeven moment toen ik Daniël naar bed ging brengen, pakte hij zijn schoentjes op en zette ze -heel demonstratief- keurig netjes naast elkaar in het rijtje, tussen de schoenen van papa en mama, zoals het hoort.
   Ook ging Daniël een tijd geleden als vanzelf hetgeen waarmee hij had gespeeld opruimen, voordat hij weer iets nieuws pakte. Daar is hij inmiddels tot papa's grote spijt weer mee opgehouden.   
   Vandaag waren we weer naar de dierentuin, daar kwam weer eens een staaltje van Daniëls opruimwoede naar voren. Hij ging namelijk alle dorre blaadjes op (en waar mogelijk naast) het pad oprapen en in de prullenbak gooien. Daar is geen beginnen aan natuurlijk. We moesten hem uiteindelijk in de buggy zetten, anders waren we nu nog niet bij de uitgang geweest...
  

donderdag 23 augustus 2012

Dag 50 Melk is goed voor elk!

Dag 50 alweer, kleine mijlpaal op weg naar de 365!
   Op het moment geef ik naast Sam ook Daniël nog steeds de borst, in elk geval 's-ochtends vroeg en soms een keer extra tussendoor als Daniël erom vraagt en ik er ook zin in heb. (Anders zeg ik ook gerust 'nee'.)
   Daniël begint mijn borsten de laatste paar weken steeds interessanter te vinden. Hij weet nu dat het 'borst' heet waar hij aan kan drinken en hij kijkt en voelt af en toe plotseling in mijn truitje. Tot nu toe heeft het nog geen gênante situaties opgeleverd, maar dat zou natuurlijk nog kunnen komen, dat hij in gezelschap ineens mijn shirt omhoog doet of zo...
   Vanmorgen kwam ik erachter hoe fascinerend hij het vindt. Hij was bij ons in bed gekropen -zoals gewoonlijk- en mocht bij me drinken. Vandaag had hij echter van papa geëist dat al zijn slaapknuffels (inmiddels vijf in totaal) mee van zijn bed naar ons bed moesten. Ineens hield Daniël, eerder dan normaal, op met drinken. 'Miemie ook borst drinke!' zei hij. Ik speelde het spelletje mee en hield Miemie aan mijn borst en maakte klakgeluidjes met mijn tong. Tja toen moesten natuurlijk Beer, Pooh, Knufje en Woezel ook even bij mama aan de borst. En het liefst daarna allemaal nog een keer. Hoezo mama-melkkoe?!

woensdag 22 augustus 2012

Dag 49 Geen twee - toch nee!

   Ik heb er al eens eerder wat over geschreven, maar volgens mij is het nu toch echt aangebroken -die periode waar ze het altijd over hebben- de ik ben twee en zeg nee fase. Daniël is dan nog wel niet helemaal twee, maar hij zegt echt op alles nee op het moment. Erg vermoeiend voor ons en voor hem. Hier een greep uit de dingen die hij vandaag zoal niet wilde:
* aankleden - dat ging vanmorgen gepaard met een hoop gegil
* zijn eigen rugzak dragen - normaal wil hij dat juist héél graag
* naar het kinderdagverblijf - kan ik me iets bij voorstellen
* weer naar huis - huh? eerst wilde je niet gaan, nu wil je niet weg?
* eten - van zijn eigen bord - ons eten daarentegen wilde hij wél
* opruimen - vooruit, dat willen de meeste kinderen niet
* schone luier aan - huilen en trappelen
* tandenpoetsen - is hij eigenlijk nooit fan van
* kusje geven - misschien omdat hij weet wat daarna komt?
* zijn bedje in - dat dus
En dit zijn slechts een paar voorbeelden.
   Uiteraard wil hij niet dat wij 'nee' zeggen als hij iets wél wil, dan is het brullen. Als hij dan zo heel, heel verdrietig is omdat hij zijn zin niet krijgt, komt er op een gegeven moment een omslagpunt. Dan snikt Daniël: 'Knuffulluh, knuhuffulluh.' Tja, en wat kun je dan als mama anders doen dan je kind in je armen nemen?!

dinsdag 21 augustus 2012

Dag 48 Naar de kinderkapper

   Vandaag wil ik even 'valsspelen' en schrijven over ons bezoek aan de kapper afgelopen vrijdag. Papa vond de haren van Daniël te lang worden. (Niet die van Sam uiteraard, die heeft nog niet veel haar en een natuurlijke hanenkam midden op zijn hoofd. Dat is een kwestie van: niets meer aan doen!) Het ging vooral om de haren bij Daniëls oren en achter in zijn nek, maar het leek papa leuk er eens echt model in te laten knippen.
   We konden dezelfde dag nog terecht bij de kinderkapper. Het is een leuke zaak, de kinderen mogen een motor of auto uitkiezen om op te gaan zitten en de kapsters zijn gewend om beweeglijke kinderen te knippen. Nou is Daniël al eens vaker bij de kapper geweest en hij is redelijk rustig. Hij zit niet helemaal stil, maar vindt het knippen op zich prima, in dat opzicht is hij een makkelijk klantje.
   De dame die hem ging knippen was van het type ik-stel-me-vreselijk-aan-als ik-tegen-kinderen-praat. 'Aaaaaaah, dus jij bent Daaaniël,' zei ze met een veel te hoge stem. 'Gaan we jou zo lekker knippen.' En dan met normale stem tegen ons: 'Hoe willen jullie hem geknipt hebben?' Nou dat was nog even een dingetje, hoe we hem geknipt wilden hebben. Ik ben dol op de lange blonde lokken van zoonlief, maar papa vindt stoer met stekels erg leuk. Op het moment suprême twijfelde ik toch nog even of ik de schaar wel in zijn mooie  lange haren wilde hebben. Uiteindelijk stemde ik -met pijn in mijn hart- in met korte stekels en bijbehorend dagelijks gel-gebruik.
  De kapster ging aan de slag. Ik moet toegeven dat ze dat heel goed deed. Ze liet Daniël eerst voelen dat ze wat water ging spuiten op zijn handje voor ze het op zijn hoofd deed, datzelfde deed ze later met de tondeuse. Verder bleef ze op hoge toon tegen hem praten. 'Hoeveel jaartjes ben jij?' Dat kan hij zelf nog niet zeggen, dus ik zei het voor hem. 'Oooh nog geen twee, wat ben jij een grote jongen!' Alles op hoge toon. Daniël zat heel serieus te kijken en gaf geen antwoord op haar vragen. Hij is niet gewend dat hij als een klein kind wordt behandeld - wij praten normaal tegen hem. Hij keek alsof hij wilde zeggen: 'Doe toch eens normaal meid! Denk maar niet dat ik iets tegen je ga zeggen als je zo doet.'
   Op het einde zei ze: 'Wat ben je mooooooi, kijk maar eens naar je haartjes in de spiegel.' Dat deed Daniël en hij moest drie keer kijken - even wennen. Dat gold ook voor mij. Ik moest heel erg wennen. Stiekem vond ik het lange haar mooier. Maar inmiddels -na een dag of drie- ben ik er helemaal aan gewend en vind ik het stoer staan. En gelukkig groeien haren weer snel aan!

maandag 20 augustus 2012

Dag 47 Daniëls dag

   Vandaag was een speciale 'Daniël-dag'. Sam ging namelijk wel naar het dagverblijf en Daniël niet, die mocht lekker een dagje leuke dingen doen met papa en mama. Vanmorgen moest hij wel een beetje huilen toen ik Sam weg ging brengen. 'Ikke ook kindjes,' snikte hij. Gelukkig was het snel over. 
   Vanmorgen gingen we naar de plassen. Daniël heeft volop genoten van het scharrelen op het strandje met zijn emmertje en schepje. Af en toe ging hij even met ons het water in, maar eigenlijk vindt hij dat (nog) niet zo leuk. Hij heeft het snel koud. Als papa hem steeds wat dieper onder water hield dan zei hij heel hard hoofdschuddend: 'Lekker.' Niet lekker dus. Het liefst zit hij in een ondiep modderpoeltje op het strand. Zo'n kuil gegraven door een ander waar dan emmertjes water ingegooid zijn. 
   Vanmiddag hadden we bedacht naar het dichtstbijzijnde dorp te fietsen, daar is een pannenkoekenrestaurant, we wilden Daniël mee 'uit eten' nemen. Op de fiets vindt hij prachtig en dat doen we sinds Sam er is veel minder vaak, omdat die nog niet mee kan op de fiets. Dat uitstapje liep minder gesmeerd. Eerst kwamen we erachter dat mijn band lek was. Dan maar met de auto. Eenmaal daar bleek het restaurant op maandag gesloten te zijn. Toen kwam het ergens wel goed uit dat we met de auto waren, we zijn naar een ander pannenkoekenhuis gereden. Zo kwam het toch nog goed. 
   En nu ik dit schrijf ligt Daniël te huilen in bed, hij wil niet gaan slapen. Toch jammer dat zo'n leuke dag dan met zo'n heftige huilbui eindigt... 

zondag 19 augustus 2012

Dag 46 Varen op een surfplank en poep in het potje!

   Vandaag gingen we naar het water bij de ouders van mijn schoonzus. Wat wonen zij heerlijk! Ze hebben een boerderij aan de dijk en aan het weiland ligt een wiel. In het weiland staan wat bomen en omdat het aan het water is, staat er ook net even wat meer wind. Daniël mocht met zijn oom het water op. Hij zat prinsheerlijk op een surfplank en oomlief duwde of peddelde met de plank over het water. Fantastisch vond Daniël het. Echt zwemmen durft hij -ondanks de zwemvleugeltjes- nog niet. Maar dit was een prima alternatief. Extra leuk is dat er op de boerderij een hond, twee paardjes, twee geitjes en twee varkentjes wonen en in de wei die aan het erf grenst, staan schapen. (Ik weet niet van wie die zijn.) Maar Daniël wilde in elk geval niet meer mee naar huis!
   Toen we dan toch thuiskwamen moest hij het weer doen met het reuze-zwembad hier in de tuin. Hij liep in zijn blootje rond en op een gegeven moment kreeg ik in de gaten dat het misschien handig was om het potje onder hem te schuiven. En ja hoor!! Daniël heeft vandaag voor het eerst op het potje gepoept -en deels ernaast (ik was net te laat). Het heeft dus niet zoveel te maken met het op tijd aanvoelen dat hij moet, maar we zijn evengoed trots op hem. Hij mocht een mooie sticker plakken!

zaterdag 18 augustus 2012

Dag 45 Twee keer zwemmen

   Wat moet je op zo'n ongelooflijk hete dag als vandaag doen? We besloten maar gewoon thuis te blijven en het reuze zwembad weer op te zetten. Zo gezegd zo gedaan. En dus was het hier vanmorgen meteen de zoete inval. Behalve Daniël waren er drie jongedames in onze tuin aan het 'zwemmen'. De meiden -de jongste twee buurmeisjes en een vriendinnetje- liepen hier te gillen en te rennen en elkaar nat te gooien. En Daniël dribbelde er in zijn blote kontje rustig tussendoor, af en toe even stil kijkend naar het hysterische meisjes-gebeuren. Hilariteit alom toen hij aan de zijkant van ons huis een plasje deed, zomaar op de tegels.
   Vanavond was het mijn beurt om te gaan zwemmen. Ik ging naar de plassen -die liggen bijna in onze achtertuin. Ik was er met de buurtjes. De buurvrouw en ik gingen eerst een heel eind zwemmen voor onze lijn conditie. En daarna hebben we nog bijna een uur gelummeld -het balspel- met haar dochters, een vriendinnetje en de buurman. Zes vrouwen en één man. Je kunt je voorstellen wat een gegil en gegiebel dat was. Maakte ik -als jongensmama- zomaar ineens deel uit van het hysterische meisjes-gebeuren... En het was heerlijk!

vrijdag 17 augustus 2012

Dag 44 Eigen kamertje

   Zoals in de afgelopen blogs wel vaker naar voren is gekomen, zijn onze nachten sinds de geboorte van Sam tot nu toe erg gebroken. Dat komt vooral omdat Sam zo vaak wakker wordt per nacht. Zo'n beetje elke twee uur. Ik laat hem dan bij mij drinken, omdat dat de snelste en meest geruisloze manier is om hem te troosten en weer verder te laten slapen. Op die manier maakt hij in elk geval de rest van het huis niet wakker met zijn gehuil. De tijd tussen de voedingen wordt alleen niet groter, eerder kleiner zelfs. En mijn energieniveau wordt er uiteraard niet beter op.
   Ik heb al eerder gedacht dat het misschien beter zou zijn om Sam op zijn eigen kamer te laten slapen -tot nu toe lag hij nog bij ons op de kamer- maar het was er nog niet van gekomen. En stiekem vond ik het ook wel moeilijk om het los te laten. Ik vind toch al dat ik in de babytijd veel meer één op één aandacht kon besteden aan Daniël, dan nu aan Sam, en daarom koesterde ik mijn onderonsjes met Sam in de nacht extra.
   Toen we gisteren thuiskwamen van vakantie, leek me dat dan toch een goed moment om die grote verandering (voor mama) maar meteen door te voeren, voordat Sam weer kon wennen aan het thuis slapen dichtbij mama. Toen we het bedje op zijn eigen kamertje zetten, moest ik wel een traantje wegpinken. Maar ik hield voet bij stuk en besloot meteen om ook de voedingen om de vier uur te gaan zetten en op vaste tijden. Dan het maar eens meteen goed aanpakken.
   Wat hebben we een goede nacht gehad! Onvoorstelbaar na vier maanden weinig slaap. Hij leek om tien uur wakker te worden, maar sliep toch verder en daarna was het kwart over elf, kwart over drie en half acht vanmorgen. Ook Daniël sliep tot kwart over zeven, geweldig! Ben benieuwd hoe het de komende nachten gaat, maar nu zou ik willen zeggen: Sam naar zijn eigen kamertje hadden we veel eerder moeten doen.

donderdag 16 augustus 2012

Dag 43 Haastige spoed...

   Na aardig wat slechte nachten, besloten we vandaag -een dag eerder dan gepland- te kijken of ons thuis een betere nachtrust is gegund. Het plan was om na het middagdutje van Daniël weer naar huis te rijden. (Zodat we tijdens het dutje in konden pakken -we hebben geleerd van de heenweg.) Probleem was alleen dat Daniël de slaap niet kon vatten, want hij had vanochtend in de auto al even geslapen. Hij was eerst aan het kletsen, maar later aan het dreinen. Bovendien werd Sam ook nog wakker. Daardoor kreeg ik het gevoel dat ik haast moest maken -dan maar zonder dutje in de auto, dan zouden ze in de auto vast nog wel slapen. (Dat deden ze ook.)
   Toen we zo snel mogelijk alles in de auto hadden geladen, haalden we Daniël uit bed. Ik vroeg aan papa of hij de ramen boven nog had dichtgedaan, en dat was zo. Eigenlijk hoefde ik daarom niet meer naar boven, maar ik bedacht me ineens dat ik nog even het campingbedje wilde inklappen. Het was maar goed dat ik daarvoor toch nog naar boven ging, want daar waren Miemie en Knufje nog (Daniëls favoriete knuffels - zie eerdere blog). Anders waren we zonder hen vertrokken, dat was natuurlijk onvergeeflijk geweest. En ik wil me niet voorstellen hoe groot het drama dan 's-avonds thuis zou zijn geweest. Beneden gekomen gaf ik ze aan Daniël. 
   Vrijwel meteen daarna waren we klaar voor vertrek. Papa kwam met Daniël naar de auto -ik was vooruit gelopen met Sam- maar Daniël had Miemie en Knufje niet vast. Ik dacht: 'Wacht eens even, hier klopt iets niet.' Dus ik weer terug het al afgesloten huis in, op zoek naar de knuffels van Daniël. Ik zocht overal. In de woonkamer in alle hoekjes. In de slaapkamer beneden -want daar was hij het laatst geweest- op het bed, onder het bed, achter het bed, geen knuffels. Ik keek zelfs in de wasmachine, want dat was een favoriete plek voor Daniël om spulletjes in te doen, sinds we Knufje eerder deze week hadden gewassen. Daar waren ze ook niet. De badkamer dan? Geen knuffels. Ik begon een beetje wanhopig te worden en trok de deur van het toilet open. Daar lagen ze dan, in het fonteintje, waarom hij ze daar had verstopt? En wanneer hij daartoe zo snel kans had gezien? Geen idee. Ik was allang blij dat ik zo alert was geweest en had gemerkt dat hij ze niet meer vasthield. 
   Dat haastige spoed uiteindelijk toch niet goed is, daar kwam ik uiteindelijk pas thuis achter. Ik realiseerde me namelijk ineens dat ik nog een was met (deels) onze spullen in de droger heb laten zitten... Zucht!

PS Daniël was heel blij om thuis te zijn, hij haalde gelijk al zijn speelgoed uit de kast, binnen no-time zag het er hier uit alsof er een bom was ontploft.
PPS Hij ligt nu prinsheerlijk te slapen in zijn eigen bedje mét zijn knuffeltjes.

woensdag 15 augustus 2012

Dag 42 Een 'vet' middagdutje

   Vandaag was Daniël blijkbaar nog niet echt moe toen we hem voor zijn dutje in bed legden. Hij ligt in ons kabouterhuisje boven op de overloop, dus we kunnen hem beneden goed horen. We hoorden hem nog een hele tijd kletsen: 'Miemie. Auto, auto. Beestje, beestje, haaai, beestje.' Blijkbaar zag hij een lieveheersbeestje. Op een gegeven moment werd het stiller, tot ik ineens wat gerommel hoorde. Ik pijnigde mijn hersenen waarmee hij zou kunnen rommelen en realiseerde me toen dat er een doosje wasknijpers binnen zijn bereik stond. En ja hoor, het geluid was herkenbaar als het in en uit het doosje doen van wasknijpers. Dus ik zei tegen papa: 'Laat maar gaan, hij is met de wasknijpers aan het spelen, kan geen kwaad, zolang hij rustig is.' Zo lieten we hem begaan. Het gerommel duurde nog een hele tijd, maar ja, peuters kunnen met zoiets simpels als knijpers in en uit een doosje doen uren zoet zijn. Uiteindelijk werd het helemaal stil boven en was Daniël blijkbaar toch in slaap gevallen.
   Toen hij wakker werd was het eerste wat ik hoorde weer het geluid van de wasknijpers. Hij had zijn spel weer meteen opgepakt, zonder te gaan huilen of ons te roepen. Ik vond het nu toch wel eens tijd om te gaan kijken boven. Daar werd ik toch nog onaangenaam verrast. Meneertje had een smeerboel aangericht, alles zat onder de vette sudocrem! Gelukkig was het een kleine reisverpakking waar hij vanuit zijn bedje bij had gekund en niet zo'n grote pot, want hij was heel ijverig geweest. Het zat op zijn snoet, in zijn haren, op het bakje van de knijpers, op de neus van Miemie -waarschijnlijk heeft hij de neus van Miemie in het potje geduwd- op zijn slaapzak en op zijn laken. Verspreid over de bekleding van het campingbedje stonden overal witte handafdrukjes...
   Daniël stond er zo vrolijk en tevreden bij te grijnzen, dat het gewoonweg onmogelijk was om kwaad op hem te worden. Het is bovendien natuurlijk de vraag wie je hiervan de schuld moet geven -wij hadden ervoor moeten zorgen dat hij niet bij de sudocrem kon vanuit zijn bed, toch?!

dinsdag 14 augustus 2012

Dag 41 Naar het strand

   We gingen vanmiddag eindelijk voor het eerst deze vakantie naar het IJsselmeerstrand hier vlakbij. Nou ja, op ruim twintig minuten lopen. Daniël had zich er erg op verheugd om zijn emmertje en schepje -vanmorgen in het stadje gekocht- eindelijk te kunnen gaan gebruiken. (Hij zat er de hele weg mee op schoot.) We waren nog niet geïnstalleerd op onze handdoeken of hij was al bezig zijn emmertje vol te scheppen. 'Pelen, pelen!' (De 's' aan het begin van een woord slikt hij nog steeds in, behalve bij Sam, dat kan hij inmiddels goed uitspreken.)
   Nou hij genoot volop, in eerste instantie nog op de handdoek bij ons. Mijn voeten ingraven en zijn voeten ingraven. Waar zijn je voetjes nou? Daarna ook in het water. Heel zorgvuldig koos hij steeds een plekje uit waar hij een schep water pakte om in de emmer te doen. (Nee, het water is echt niet overal hetzelfde hoor!) Dat water ging hij dan weer in een kuil gooien en daar ging hij weer in zitten, enzovoort. Heerlijk om te zien hoe hij zo aan het scharrelen was. Hij ging ook rustig in een reuze zwemband van andere mensen liggen, maar toen hij ermee het water in wilde, heb ik hem toch maar even tegengehouden.
   Na een dik uur begon Sam te huilen, voor hem was het mooi geweest. Bovendien moesten we ook nog het hele stuk terug lopen, dus we moesten toch echt weer richting kabouterhuis. Natuurlijk wilde Daniël niet mee. Hij ging op de grond liggen huilen. Uiteindelijk, toen we hem beloofden morgen weer te gaan, liet hij zich toch in de buggy zetten, nog helemaal onder het zand. Hij wilde zijn schep en hark niet loslaten. Onderweg was hij vrolijk, hij had het zo fijn gevonden. Op een gegeven moment zei hij: 'Eten!' Hij had honger gekregen van het 'pelen'. Ik had nog een cakeje voor hem in de aanbieding. 'Eerst even je handjes poetsen, anders komt er zand aan je cakeje' zei ik. Vraagt Daniël: 'Voetjes ook?'  

maandag 13 augustus 2012

Dag 40 Heimwee?!

   Je zou haast niet geloven wat ik gisteren heb geschreven, als je vandaag bij ons was geweest. Vanmorgen was Daniël om vier uur wakker. (Sam om één, drie en vijf uur.) Daniël wilde echt niet meer in zijn bedje gaan slapen, hij huilde zichzelf compleet overstuur. Uiteindelijk -na een mislukte poging van mij om hem eerst de borst te geven en daarna weer terug te leggen- hebben we hem maar bij ons in bed genomen. Na een half uurtje draaien en wringen tussen ons in, viel hij toch nog in slaap tot zeven uur. In de tussentijd voedde ik Sam ook nog eens.
   Papa gaf aan dat hij zich wat grieperig voelde en nam twee paracetamols voor hij weer terug in bed kroop. Ik zat dus met beide mannetjes beneden om zeven uur. Vanaf acht uur begon Daniël te dreinen en te vervelen. Om negen uur gaf ik aan bij papa dat ik er echt uit moest met de mannen, ook als hij niet mee wilde. Hij wilde wel mee en zat met twee huilende kinderen terwijl ik douchte. Daniël klaarde een beetje op toen hij hoorde dat we naar de bus van opa zouden gaan. (Opa en oma hebben een bus die verbouwd is tot camper en Daniël vindt het heel leuk om achter het stuur te zitten.)

   We wandelden naar de camping-bij-de-boer van opa en oma waar we koffie dronken en Daniël op een trampoline sprong en geitjes bewonderde. Dat was verreweg het beste moment van de hele ochtend. Op de terugweg dreinde en zeurde hij de hele weg.
   Tijdens het dutje van Daniël was Sam onrustig. En toen Daniël wakker werd ging hij gewoon vrolijk verder waar hij gebleven was. Hangend bij mama op schoot zeurgeluiden maken. Niets willen eten of drinken. Niet willen lopen of spelen. Opa en oma waren intussen weer bij ons, maar besloten terug naar huis te rijden omdat iets ondernemen met ons niet echt een reëele optie was en ze dan toch nog naar de verjaardag van mijn broer konden gaan. Tussen het dreinen en zeuren, bleef Daniël het ook steeds op een schreeuwen zetten als hij zijn zin niet kreeg. Enige rustpuntjes waren de tictacs die hij van oma kreeg. Dan was hij even stil en zei: 'Lekker.' (Je zou hem haast een heel doosje geven, ware het niet dat dag twee nog te vers in mijn geheugen ligt.)
   Rond half vijf gingen we boodschappen doen, toen klaarde Daniël weer voor korte tijd op, tot hij naar bed moest. Dat was weer drama. Sam bleef -solidair aan Daniël- ook de hele tijd onrustig vandaag.
  Wat zou er aan de hand zijn met onze mannetjes? Hebben ze heimwee? En als zij het niet hebben, krijgen papa en ik het op deze manier wel! We zijn geradbraakt... Je begint je dan serieus af te vragen of het thuis niet beter zou zijn.

zondag 12 augustus 2012

Dag 39 Het vakantiegevoel

   Dag drie van onze vakantie en het vakantiegevoel begint te komen.
De eerste dag was ik doodmoe van het stressvolle inpakken en de reis hierheen (al was het maar twee uurtjes rijden). Zo moe zelfs dat ik met het fileparkeren hier voor het huis bijna een ongeluk maakte. Fileparkeren is toch al niet mijn sterkste punt als chauffeur, maar als je ogen haast dichtvallen van de slaap, wordt het helemaal lastig. Ik was zo gefocust op wat er achter mij moest gebeuren dat ik niet zag dat ik voor bijna tegen een tegenligger aankwam. Gelukkig ging het net goed, ik ben meteen uitgestapt en heb papa het vuile werk laten opknappen.
   Dag twee was ook niet wat je je bij je ideale vakantie voorstelt. Een hangerig ziek kind. Wasjes draaien en poetsen meteen in het begin van je vakantie. Knuffels badderen. Het was allemaal nou niet direct een onderdeel van mijn droomvakantie.
   Vandaag dan dag drie. De nacht was weer eens gebroken, maar dat zijn ze thuis ook, dus dat is niets nieuws. Daniël was extreem vroeg wakker en weer fit. Hij was natuurlijk ook al vroeg naar bed gegaan. Papa zat daarom al om vijf uur met hem beneden, hij was klaarwakker. Rond zeven uur hebben we de wacht gewisseld en ben ik naar beneden gegaan, samen met Sam zodat papa nog even kon slapen. Vanaf dat moment begon mijn vakantiegevoel.
   Lekker wandelen met Daniël aan de hand, de zon op onze bol, de wind in onze haren, zonder doel, gewoon vooruit. Met een bak koffie in de tuin naar de voorbij varende bootjes kijken. Toekijken hoe onze mannetjes samen op het speelkleed liggen, waarbij Daniël Sam steeds kusjes geeft (en per ongeluk steeds bijna slaat of schopt of platdrukt). Zien hoe zij genieten als ik bellen blaas, waarbij Sam heel verbaasd naar de bellen kijkt en Daniël ze rondspringend kapot probeert te maken. Lekker buiten lezen op alle momenten dat ik mijn handen even vrij heb. En vanavond met opa en oma -die zijn vanmiddag op visite gekomen en kamperen in de buurt- bbq-en om het vakantiegevoel compleet te maken.

zaterdag 11 augustus 2012

Dag 38 Daniël houdt een traditie in ere

   Vandaag houdt Daniël een traditie in ere, geen fijne traditie trouwens. Tot nu toe is hij namelijk op elke vakantie die we met hem hebben gehad -dit is de derde- steevast ziek. De eerste keer was hij acht maanden oud en waren we in Luxemburg. Daniël kreeg voor het eerst in zijn leventje flinke koorts, we zijn zelfs bij een dokter geweest daar. De tweede keer waren we in eigen land op een vakantiepark en kwam de koorts al een dag of twee voor we gingen. Oorontsteking. Hij kreeg antibiotica en we durfden niet met hem te gaan zwemmen.
   Nu heeft hij hier op dag twee de boel ondergekotst. Met name papa, want die had hem op schoot, maar ook een stoel en even later de bijkeuken. En natuurlijk, toen hij net schone kleren aan had -en ik de wasmachine- spuugde hij ook zijn bed en zijn knuffels nog maar even onder. Inmiddels staat de tweede machine te draaien.
   De rest van de middag knapte Daniël weer op, in plaats van een soort hangerige lappenpop was hij weer zijn vrolijke zelf en hij scharrelde weer rond in en om het huis. We hebben toen samen Miemie (een knuffel van Ieniemienie) in bad gedaan. We hebben haar flink gesopt in een emmer en daarna afgespoeld. Nu hangt ze op het balkon aan haar oren te drogen. Ook hebben we een paar keer gezwaaid naar Knufje, zijn andere lievelingsknuffel, die kwam steeds voorbij gedraaid in de wasmachine. Geluk bij een ongeluk is dat papa het toch al tijd vond om hen tweeën eens uit te wassen. Dat is bij deze gebeurd.

Zie hier Miemie aan haar oren aan de waslijn...

   Nu ligt Daniël na het eten van een stuk banaan weer voor pampus, het leek niet zo goed te vallen -onze doerak veranderde weer in een hangerige pop- dus we wachten maar af hoe zijn maagje hierop gaat reageren. Hopelijk voelt hij zich na een nachtje slapen weer helemaal beter en hoef ik geen derde machine aan te zetten.

vrijdag 10 augustus 2012

Dag 37 Over vakantiestress, het kabouterhuisje en ons boekenwurm

   Vanmorgen was het stress! Omdat we gisteren geen puf meer hadden gehad om nog in te pakken, moest dat nog gebeuren terwijl onze beide schatjes wakker waren. Daniël had wel in de gaten dat er iets stond te gebeuren en die was nogal dreinerig en vervelend aan het doen. We hadden in ons hoofd dat we om negen uur ongeveer wilden vertrekken -en als je normaal gesproken om zes uur wakker bent, moet dat kunnen. Maar ik wilde de mannetjes ook nog in bad gedaan hebben en even snel de spullen en de auto inpakken was er dus met een kind aan je been niet bij. Uiteindelijk heb ik hulp van de buurvrouw ingeschakeld en Sam en Daniël daar een half uur gebracht. Ongelooflijk wat je dan in dertig minuten ineens voor elkaar krijgt! Wat zijn we toch gezegend met onze buurtjes! (Eenmaal op onze bestemming moest ik haar hulp nog eens inroepen, want we hadden de pc thuis nog aan staan.) We reden om tien uur weg, dat viel reuze mee. Maar dit was dus duidelijk een les voor de volgende keer: inpakken als de kinderen er niet zijn of in bed liggen!
   De rit hier naartoe was fantastisch. Binnen no time waren de kinderen naar dromenland vertrokken en ze werden pas een twintig minuutjes voor aankomst weer wakker. Beter kon niet.
   En hier stond dan ons kabouterhuisje -zoals de oom en tante van papa het liefkozend rnoemen- op ons te wachten. We werden hartelijk door hen ontvangen met Oranjekoek, een typisch Fries lekkernij. Wat is het een prachtig huisje. Het is inderdaad klein, maar zo knus! En het ligt aan het water. Vanuit de achtertuin zie je de (zeil)boten wachten om de sluis door te kunnen gaan. Je kunt makkelijk een hele ochtend gaan zitten kijken naar de bootjes, een heerlijke plek om te onthaasten en tot rust te komen. Dus dat wordt genieten!
   Op de benedenverdieping is een slaapkamer(tje) met een stapelbed en omdat ik de campingbedjes boven nog niet had neergezet en Daniël aangaf dat hij wilde slapen, mocht hij op het onderbed een dutje doen. Ik deed hem dus zijn slaapzak aan en legde zijn knuffeltjes bij hem neer, gaf hem een kus en ging weg. Thuis slaapt hij nog in een ledikant, dus ik was benieuwd wat er zou gebeuren. Toen ik even later bij hem ging kijken zat hij rechtop in bed een boekje te lezen! Zo grappig. Hij was met zijn slaapzak uit bed gegaan, naar de tas met boekjes gewaggeld en met een paar boekjes terug op bed gekropen... Een boekenwurm eerste klas.

donderdag 9 augustus 2012

Dag 36 Vakantievoorbereidingen

   Eigenlijk heb ik vandaag niet veel inspiratie. Dat komt omdat ik erg moe ben, we hadden weer eens een draak van een nacht. Daarnaast waren de kinderen naar het dagverblijf en ik ben vooral bezig geweest met wasjes draaien in voorbereiding op de vakantie. Wat een werk! Je wil toch zorgen dat alles netjes in de kast ligt voor je weggaat. En dan heb ik nog niet eens de tassen gepakt. Gelukkig zijn we al wel een aantal keer met Daniël alleen op vakantie geweest en heb ik toen een hele goede checklist gemaakt, waardoor ik verwacht morgen snel klaar te zijn met pakken. En het scheelt dat we in het huis van een oom en tante van papa gaan wonen voor een weekje.
   Ideaal, even weg uit onze eigen omgeving, maar wel in een gewoon huis waar alles wat we nodig hebben aanwezig is. Het is dichtbij het IJsselmeer en bij een haven, dus helemaal anders dan de stad. Bijkomend voordeel is dat we er niet voor hoeven te betalen. Nu Sam nog zo klein is, hadden we het niet beter kunnen treffen. En nou lijken we ook nog eens geluk te hebben met het weer de komende week. Wat wil je als jonge ouders nog meer?! -Behalve een goede nachtrust dan- Daarom ga ik zometeen slapen, zodat ik morgen fit en met een helder hoofd in kan pakken.

woensdag 8 augustus 2012

Dag 35 Naar de dierentuin


   Vanmorgen gingen we met ons gezinnetje naar de dierentuin. Ik vroeg aan Daniël welke dieren hij graag zou willen zien. Zijn antwoord was: 'Koe!' Niet bijster exotisch dus. Je kunt wel stellen dat hij er geen al te hoge verwachtingen van had. (En misschien ook dat de kinderboerderij voorlopig spannend genoeg is voor hem?!)
   Hij vond het erg leuk, maar volgens mij ook een beetje overweldigend af en toe. Er is natuurlijk ook zoveel te zien. Papa dacht heel ambitieus maar meteen overal te gaan kijken, maar dat bleek een beetje te veel van het goede. Op een gegeven moment wilde Daniël niet meer in de buggy -die hadden we vandaag maar wél meegenomen- en eigenlijk ook niet meer zelf lopen, het liefst wilde hij gedragen worden. Toen was het toch echt tijd om naar huis te gaan voor zijn middagdutje. In de auto viel meneertje in slaap met een koekje in zijn hand -nou dan moet hij wel héél moe zijn!
   Fijn dat we dichtbij wonen en meteen een abonnement hebben gekocht, dan heb je ook niet het gevoel dat je in één dag het hele park moet door crossen. We hebben een heel jaar de tijd om op ons gemak overal -heel vaak- te gaan kijken. Ben benieuwd wat Daniël over een paar maanden antwoordt als ik vraag welke dieren hij graag wil zien...

dinsdag 7 augustus 2012

Dag 34 Over zelf lopen en de tandarts


Vandaag ging ik samen met Daniël naar het overdekte winkelcentrum hier in de buurt. Daar aangekomen was ik even aan het twijfelen: laat ik hem zelf lopen of neem ik de buggy mee naar binnen. 'Weet je wat,' dacht ik, 'Daniël mag kiezen'. Nou dat heb ik geweten. Natuurlijk wilde meneer zelf lopen, want het is ten slotte al een hele vent.
Eerst moesten we met een roltrap zonder treden naar boven -een soort schuine lopende band- dat vond hij natuurlijk machtig mooi. Eenmaal binnengekomen ging Daniël aan mijn hand van: spring-spring-spring. Dat wisselde hij af met stukjes rennen: 'Rennen mama!' Ik zag de bui al hangen, op die manier is binnen vijf minuten al zijn energie op. Maar ja, probeer zo'n enthousiast mannetje maar eens af te remmen...
En inderdaad, vanaf de derde winkel was het: 'Mama d(r)agen.' Nou ben ik best sterk -al zeg ik het zelf- maar Daniël weegt inmiddels over de twaalf kilo en als je dan ook nog wat tassen vast moet houden (met daarin biebboeken), dan is hij toch best zwaar om te dragen. Dus de volgende keer gaat de buggy gewoon weer mee en dan moet híj die maar duwen als hij wil lopen. Misschien dat ik er dan in ga zitten.

Vanmiddag moesten papa en ik allebei naar de tandarts. Dus daar gingen we dan met het hele gezin. Nu ben ik, als het om de tandarts gaat, een echte schijtluis. De laatste jaren is het wel iets beter geworden, maar ik ben verre van een held in de stoel. Natuurlijk is die angst iets wat je niet op je kind wilt overbrengen, en daar ga ik dan ook mijn best voor doen. Het blijkt alleen knap lastig om rustig te blijven zonder krampachtig luchtig te gaan doen. Maar het lijkt erop dat het goed is gelukt vandaag.
Eerst ging papa in de stoel en zei Daniël al: 'Ikke ook!' De tandarts nodigde Daniël daarna uit te gaan zitten en ook naar zijn tanden te kijken. Hij mocht zelf op de stoel klimmen en eerst het spiegeltje waarmee de tandarts ging kijken even vasthouden. Dat werkte hartstikke goed om Daniël op zijn gemak te stellen. (Volgens mij deden tandartsen dat in mijn tijd echt niet zo, toch? Dan was ik vast niet zo bang geweest.) Zonder enige moeite of strijd mocht de tandarts het gebit van Daniël bewonderen. Nu maar hopen dat mama  Daniël ook in de toekomst zo relaxed blijft!

(Voor wie het weten wil, ik had geen gaatjes...)

maandag 6 augustus 2012

Dag 33 Over mijn charmeur en mannen onder elkaar


In de loop van de middag ging ik Daniël en Sam ophalen bij het dagverblijf. De leidsters waren helemaal vol van mijn kleine charmeur. Voor de zekerheid vroeg ik welke zoon ze bedoelden, ik vind ze namelijk allebei erg charmant. Ze hadden het over Sam. Hij was de hele dag aan het sjansen en lachen geweest. Dat is natuurlijk fijn voor mij, want dan heeft hij het blijkbaar prima naar zijn zin op het dagverblijf. Ik blijf het lastig vinden om zo'n kleintje al naar het dagverblijf te brengen, juist omdat je niet weet of ze het leuk vinden. Maar de hele dag lachen lijkt me een goed teken!
Daniël was iets minder vrolijk toen we thuis kwamen, want mama ging al gauw weer weg. Ik ging met vriendinnen eten. (We doen dit al jaren, ongeveer een keer per maand eten we met drie meiden.) Daniël wilde graag mee. 'Ikke ook K.' zei hij en 'Gajemee?' -dat is bij Daniël één woord- en 'Schoenen aan.' Hij ging er helemaal vanuit dat hij mee mocht, maar dat mocht niet, het was tenslotte mijn 'meidenavond'. Daniël was even verdrietig, maar dat was snel weer over. Papa ging samen met zijn mannetjes eten. Mannen onder elkaar is toch ook erg fijn!

zondag 5 augustus 2012

Dag 32 Fijn in de trein


Papa kreeg vrijdag vakantie en nu gaan we de komende weken allemaal leuke dingen doen met ons gezinnetje. Zo gingen we vandaag met de trein. Daniël is namelijk dol op treinen. We hadden een bestemming bedacht -een goede vriendin van mij- waarbij we twee keer vijftien minuten in de trein zouden zitten en dus één keer moesten overstappen. (Het is trouwens echt schofterig duur om met de trein te gaan. We hoefden alleen voor de volwassenen te betalen en toch - zelfs ondanks de hoge benzineprijzen - waren we met de auto goedkoper uit geweest. Maar goed, daar ging het niet om vandaag.)
Daniël kon niet wachten. Hij wilde niet eens meer ontbijten toen hij wist dat we met de trein zouden gaan. Maar met het hele gezin ben je nog niet zomaar weg, dus eerst alle spullen verzamelen. Buggy mee, draagdoek alvast omgeknoopt om Sam in te doen, en eindelijk waren we zover. Op het station moesten we nog even wachten, eerst raasde er een trein voorbij. Daniël riep al: 'In, in.' En toen kwam 'onze' trein. We zochten een plekje. In het begin was Daniël er stil van - en Sam niet, die vond het maar niks. Maar gauw genoeg kreeg Daniël er lol in en viel Sam in slaap. Daniël bleef maar roepen: 'Tein, tein, tein!' Dit bleef hij op de heen- en terugweg met enige regelmaat doen. Soms bijna gillend. Overstappen was natuurlijk ook reuze spannend. We gingen in de lift naar het perron. Eenmaal op de plaats van bestemming wilde Daniël eigenlijk niet uitstappen, alleen de belofte dat we op de terugweg ook met de trein zouden gaan voorkwam een drama.
Het was gezellig bij mijn vriendin en we gingen pas naar huis op het tijdstip dat Daniël eigenlijk normaal gaat slapen. Ik voorspelde daarom dat hij wel in slaap zou vallen onderweg. Maar op het eerste stuk kwam een jongetje van 2,5 jaar met hem kletsen en met autootjes spelen. (Ja, ja, ook peuters kletsen met elkaar in de trein.) En ook al moesten we langer wachten tijdens deze overstap, Daniël was energiek, wilde rondlopen op het station en bleef enthousiast bij elke trein die hij daar zag. En dus ook klaar wakker. Het laatste stukje ging hij in zijn eentje tegenover een wildvreemde man zitten. 'Zo, daar zitten we dan!' zei die man. 'Ja,' antwoordde Daniël, 'zo!' Toen we dan toch echt moesten uitstappen omdat we weer bij ons eindstation waren, moest Daniël huilen en stribbelde hij tegen. Hij wilde veel liever in de trein blijven.
Thuis aangekomen was Daniël natuurlijk total loss, maar wat had hij genoten en wat was dit tripje de moeite (en het geld) waard!

zaterdag 4 augustus 2012

Dag 31 Schuldgevoelens


Soms maak je als mama wel eens een inschattingsfout en dan voel je je even schuldig. Eventjes maar, want de kunst is om het dan weer los te laten. Gisteravond, tijdens het typen van dag 30, was Daniël aan het huilen. De laatste weken huilt hij meestal heel even en gaat dan lekker slapen. Blijkbaar heeft hij dat even nodig om in slaap te komen. De fase van uren huilen die hij had bij dag 5 is al weer een hele tijd voorbij. Maar met die periode nog in mijn achterhoofd had ik gisteren zoiets van: 'Laat maar even huilen. Hij wil vast aandacht en voor je het weet gaat hij weer elke dag proberen op die manier aandacht te trekken.' Ik ging daarom rustig door met het typen van mijn stukje. Toen ik klaar was huilde Daniël nog steeds. Het duurde inmiddels toch al gauw een half uur. Vooruit dan, toch maar even naar boven.
Boven deed ik de deur van zijn kamertje open en ik rook het meteen, meneer had gepoept. Arm manneke, hij had alle reden om te blijven huilen. Ik zou ook niet willen gaan slapen met een poepbroek...


Dat doet me denken aan een voorval een tijd geleden. Ik haalde Daniël op bij het dagverblijf, Sam was nog niet geboren. In de auto zei Daniël een paar keer: 'Poep.' Dus ik beloofde dat ik bij thuiskomst naar zijn luier zou kijken. Eenmaal thuisgekomen ging ik aan de slag om te zorgen dat we konden eten. Papa zou niet thuis eten, dus ik was alleen met Daniël. Hij was wat aan het dreinen, maar dat is wel vaker als hij de hele dag weg is geweest en honger heeft. Vervolgens aan tafel at hij slecht en bleef hij huilerig. Ik snapte er niets van, meestal helpt een bord eten hem weer op de been. Ineens realiseerde ik me dat hij in de auto al over poep was begonnen. Ik snel controleren, en ja hoor, hij had gepoept. Geen wonder dat hij niet wilde eten.
Toen voelde ik me ook schuldig. Maandenlang denk je, ik zou willen dat hij kan zeggen wat er aan de hand is. Begint hij te praten en kan hij het aangeven, luistert mama niet...

vrijdag 3 augustus 2012

Dag 30 Over huidhonger en luchtkusjes


Baby's hebben huidhonger, zo zegt de folder van de draagdoek. Ik ben een groot fan van de draagdoek. Je kindje lekker dicht tegen je aan en toch je handen vrij. En baby's vallen makkelijk in slaap in de doek. Met name Daniël heb ik daarin dan ook veel rondgesjouwd. Ik hoefde hem er maar in te leggen en drie keer de kamer op en neer te lopen en hij sliep. Nu met Sam gebruik ik hem wat minder, omdat ik met Sam in de doek niet zo flexibel kan bewegen - bukken en tillen worden toch lastig. Dus als ik ook voor Daniël moet zorgen is het onhandig als ik Sam in de doek heb.
De laatste nachten is Sam weer erg onrustig (hij wil zo'n beetje elke twee uur even drinken) en nu las ik op de 'slaapbabyslaap' site -erg handige site trouwens- dat baby's soms in de nacht het lichaamscontact inhalen wat ze overdag te kort komen. En dat klinkt mij wel logisch in de oren. Het is eigenlijk vreselijk, maar wat dat betreft komt Sam misschien toch wat te kort - ondanks de borstvoeding. Daar zijn verschillende redenen voor, ik heb hem zoals gezegd minder in de draagdoek, hij is heel blij en tevreden in de box en hij gaat twee a drie dagen per week naar het dagverblijf. Vandaag heb ik me voorgenomen om mijn best te doen overdag te voldoen aan zijn huidhonger. Ik heb de draagdoek meteen weer eens gebruikt en Sam extra veel geknuffeld. In de hoop dat Sam -of eigenlijk mama- daardoor eindelijk 's-nachts beter kan slapen...
Met het risico heel zoetsappig over te komen, toch weer een schattig verhaaltje over Daniël. Ik kan er ook niks aan doen dat het zo'n lieverd is, toch?! Vandaag was ik met mijn mannetjes in het speeltuintje hier vlak achter. Sam lag lekker te slapen in de wagen. (In de speeltuin is de draagdoek niet praktisch, want dan moet ik Daniël steeds helpen en optillen.) Daniël is dol op schommelen, dus ik mocht hem eindeloos duwen. Op een gegeven moment gaf ik een kusje in de lucht elke keer dat hij naar voren kwam en ik hem weer weg duwde. Daniël schaterde het uit. Even later ging hij op het draaimolentje en moest ik dat duwen. En elke keer als Daniël voorbij kwam gaf hij mij een kusje in de lucht! Lief hè?

donderdag 2 augustus 2012

Dag 29 Wat wordt ie groot...

Vandaag drong het weer eens tot me door hoe groot Daniël eigenlijk al wordt. Opa kwam bij ons eten. Ik vertelde dat al op het dagverblijf aan de mannen - niet dat Sam er wat van snapt. Daniël vertelde het meteen enthousiast aan een leidster en op de terugweg in de auto was hij er helemaal vol van dat opa er zou zijn.
En of het nu komt omdat 'vreemde' ogen dwingen, of omdat Daniël van mij ook zijn kindermesje had gekregen (hij vindt het super interessant als hij ook een mes heeft) hij zat -voor zijn doen en leeftijd- keurig te eten met mes en vork. Tijdens het eten dronk hij netjes uit een gewone beker, dat doet hij pas sinds kort. Als je hem zo zelfstandig bezig ziet, dan is het ineens een hele kerel. En dan moet mama toch even slikken, kleine mannetjes worden zo snel groot!

woensdag 1 augustus 2012

Dag 28 Over samen en lichaamsdelen


Vanmorgen was het alweer vroeg feest. Sam werd rond vijf uur wakker en door het huilen van Sam volgde Daniël een kwartiertje daarna. Daar lagen we dan -veel te vroeg-  met zijn vieren op het grote bed. Daniël zegt dan vaak wel: 'Slapen, moe.' Maar op de een of andere manier valt hij dus nooit in ons bed in slaap (helaas). Meestal begint hij een spelletje. Vandaag was het spelletje dat hij zich ging verstoppen onder het laken -hij heeft wat met verstoppertje spelen. En in plaats van dat ik hem ging zoeken dook ik erbij onder de deken. 'Haaaai', zei Daniël en sloeg een armpje om me heen: 'samen!' verzuchtte hij. Zo lief...
Daniël kent voor zijn leeftijd al veel woorden en hij begint er nu ook steeds meer hardop mee te oefenen. Dus toen ik Sam vanmorgen aan het verschonen was, kwam Daniël erbij zitten en wees op de lichaamsdelen van Sam. 'Ogen' wijzend op de oren van Sam (de 'r' klinkt bij Daniël in dit geval hetzelfde als de 'g'). 'Ogen' dit keer wijzend op Sams ogen. Waarschuwing van mij: 'Pas op, pik zijn ogen er niet uit!'  'Mond' Daniëls vinger zo'n beetje ín de mond van Sam. 'Kin.' 'Buikie.' 'Navel' Daniël bijna met zijn hele gewicht steunend op de navel van Sam. 'Broek.'  Aha, Sam heeft dus geen benen maar een broek...