Dag 149 Weer wat geleerd

   Gisteravond werd Daniël nog een keer wakker voordat wij naar bed gingen. Hij was erg hartstochtelijk aan het huilen. Papa nam hem maar even mee naar beneden om te voorkomen dat Sam wakker zou worden van het gebrul. In principe doen we dat niet, maar Daniël was tenslotte ook een beetje ziek. Eenmaal beneden was Daniël meteen stil en zat te azen op de koekjes die op tafel lagen. Het liefst wilde hij ook nog een filmpje kijken op de Ipad. Zo ziek was hij dus niet, we hebben hem daarom maar vlug weer terug gelegd in zijn bedje.
   Rond twee uur was het weer raak. Meneertje zette het op een brullen. Ik erheen. Hij wilde niet stil worden, knuffelen hielp niet, zijn rug kriebelen hielp niet, even zitten hielp niet. Gauw genoeg was ik het helemaal zat, ik wilde ook slapen. Ik ging terug naar bed, maar Daniël bleef tekeer gaan. Vooruit nog een keer terug om te zeggen dat het mooi geweest was.
   Toen ik hem oppakte begon hij te schoppen en toen ik hem in bed legde ging hij rechtop zitten en werd echt driftig. Hij zette al zijn spieren schrap en zat te trillen van woede (ik hoop dat deze omschrijving helder is) waarbij hij bleef huilen alsof zijn leven er vanaf hing. Even wist ik echt niet wat ik ermee aanmoest.
   Ik besloot na even nadenken om op mijn knieën naast zijn bed te gaan zitten. Ik keek Daniël niet aan en ik negeerde al zijn negatieve gedrag, maar ik bleef wel bij hem. Al heel snel werd het gehuil minder hevig. Niet veel later trok Daniël de deken over zich heen en ging liggen, nog een beetje nasnikkend. Ik heb niet veel meer gezegd maar hem een aai over zijn bol en een kus gegeven en ben weggegaan. Vervolgens was hij zo weer vertrokken naar dromenland.

Dag 148 Muziek maken

   Daniël is vandaag toch gewoon naar het dagverblijf geweest. Hij had vanmorgen een temperatuur van 37,8 en was redelijk goed te pas. Het ene moment was hij enthousiast over de peutergym en het andere wilde hij niet naar 'de kindjes', maar dat is vanwege de peuterpuberteit niet zo vreemd. Hij wil voortdurend wel vaker dingen niet. We hebben het er maar op gegokt en uiteindelijk heeft hij het tot het eind van de dag volgehouden. Aan het eind van de dag was zijn temperatuur wel opgelopen tot bijna 39, maar hij bleef redelijk vrolijk.
   Thuis was hij afwisselend dreinerig en gezellig. Op een gegeven moment na het eten -hij at alleen wat brood- zei hij iets in de trant van buiten spelen. We vroegen of hij buiten wilde spelen, maar dat bedoelde hij niet. Na even puzzelen en doorvragen, kwamen we erachter dat hij zei: 'Belletje spelen.' Daarmee bedoelde hij dat hij met de muziekinstrumenten wilde spelen. We hebben -mede dankzij onze lieve buren- een houten kistje vol met instrumenten.
   Met zijn vieren zaten we op de grond met de muziekinstrumenten en maakten we muziek. Sam rammelde met de belletjes en Daniël blies op de fluit en ramde ermee op de xylofoon, papa speelde op de mondharmonica en ikzelf rammelde met de regenmaker.
   Op een gegeven moment zong Daniël iets onverstaanbaars heel hard in de microfoon -zo'n plastic galm ding- het klonk ongeveer zo: 'Maaarie heppiebarielow.' (Als ik het goed onthouden heb.) Hij zong het een paar keer keihard en zei daarna: 'Mooi liedje, he?' Papa en ik zijn nu erg benieuwd of we er ooit achter zullen komen welk (Engelstalig???) liedje hij op zijn manier zong.

Dag 147 Daniël is ziek

   Toen papa en ik gisteren naar bed gingen, hadden we het al in de gaten, Daniël voelde behoorlijk warm aan. Midden in de nacht werd hij nog een keer huilend wakker. Papa ging erheen en vond nog steeds dat hij warm aanvoelde. Vanmorgen leek het echter wel mee te vallen. Hij was niet meer zo warm en -ook al had hij geen zin in zijn brood- de pepernoten uit zijn schoen at hij allemaal op. Dus heb ik beide mannen toch maar naar het dagverblijf gebracht, op hoop van zegen.
   Rond twaalf uur ging mijn mobiel. Ik wist eigenlijk meteen dat het de leidster van Daniël zou zijn. Ja hoor, hij wilde niet eten en drinken en ze hadden zijn temperatuur opgenomen. Die was 38,5 of ik hem wilde komen halen. Ze hadden hem in bed gelegd dus ik had de tijd om een en ander te regelen op het werk.
   Een uur later pikte ik mijn mannetjes op. Daniël was een beetje aanhankelijk, maar vrolijk. Thuis wilde hij liever op de bank dan in bed. Hij had nog niet veel geslapen en ik dacht dat hij misschien op de bank in slaap zou vallen. Dat zat er dus niet in. Hij stond steeds op om een knuffel te pakken of een boek en ging weer rechtop zitten om naar Sam te kijken enzovoort. Na een uurtje had ik het wel gezien met het bankhangen, meneertje moest toch maar zijn bedje in.
   Hij sliep ruim twee uur en was gewoon weer vrolijk toen hij opstond. Weliswaar nog een beetje warm en met weinig eetlust, maar echt ziek kun je het ook niet noemen. As we speak kruipt hij achter een trein aan door de kamer voortdurend zeggend: 'Tjoeke, tjoeke tuutuut.'
   Lastig wat we er nou morgen eens mee moeten doen. Zoals hij nu rondsjouwt lijkt het reuze mee te vallen en kan hij morgen misschien best naar het dagverblijf. Maar als hij halverwege de dag toch weer moet worden opgehaald zou ik mezelf een slechte moeder vinden. Ik wil perse naar het werk vanwege een cursus en papa heeft bijna geen dagen meer. Wat een dilemma!

Dag 146 Helpende handjes

   Daniël is super behulpzaam. Zeker nu hij ook precies weet wat er van hem verwacht wordt als je hem iets vraagt. Vanmorgen was ik bezig Sam te verschonen en toen ik zijn broek al uit had kwam ik er pas achter dat er geen schone luiers meer in zijn commode lagen. Ik kan Sam nu hij kan draaien echt niet meer alleen op de commode achterlaten, dus ik vroeg aan Daniël of hij een luier wilde gaan pakken op zijn kamer (ze hebben in luiers al dezelfde maat en het zal niet lang duren of het is bij kleding ook zo). Even later kwam Daniël aan met een luier uit zijn la.
   De vieze luiers gooien we altijd bij Daniël op de kamer weg, want we hebben maar één zo'n emmer met plastic erin die geurtjes tegengaat. Als ik klaar ben met verschonen van Sam, is Daniël -ongevraagd- al onderweg om de vieze luier op zijn kamer weg te gooien. Zo pakt hij ook zonder dat ik het hoef te vragen een spuugdoekje als Sam spuugt, erg attent! Verder wil hij zijn broertje maar al te graag de fles geven. En als ik niet oplet deelt hij al zijn eten ook met Sam, maar die mag natuurlijk nog niet alles hebben.
   Daniël wil ook altijd helpen met dragen. Of het nu Sam is in de maxi-cosi, een tas of het boodschappenkratje. 'Ikke ook doen!' zegt hij dan. Dat wil hij ook als ik was aan het vouwen ben - totaal niet praktisch want hij snapt het principe van vouwen nog niet en maakt propjes van alles wat hij in zijn handen krijgt. Of als ik ga stofzuigen - inmiddels geef ik hem dan de kruimeldief want anders hangt hij voortdurend aan de stang van de grote stofzuiger en dan kom ik geen stap verder.
   Ben benieuwd of hij over een jaar of vijf a tien nog steeds staat te trappelen als ik hem vraag om me te helpen door de tafel te dekken of een boodschap te doen. Laat staan dat hij het -ongevraagd- uit zichzelf oppakt of aanbiedt. Ik weet van mezelf dat ik op een gegeven moment helemaal niet meer zo behulpzaam was voor mijn lieve mama...

Dag 145 Iedereen is lief

   Ik had Daniël naar bed gebracht vanavond en hij vraagt dan eigenlijk altijd of papa hem ook nog even komt knuffelen. We hadden visite rond bedtijd, waardoor papa pas wat later naar boven ging. Hij maakte Daniël wakker toen hij op zijn slaapkamer kwam, hij was net in slaap gevallen. Papa gaf Daniël een kus en zei: 'Je bent lief, Daniël.' Daniël antwoordde: 'Papa is ook lief en mama is lief en Sam is ook lief!' Wat kan ik daar nou nog aan toevoegen?!

Dag 144 (S)lome zondag

   We hadden een slechte nacht. Sam heeft een beetje verhoging, hij is erg verkouden en hij werd daarom zo'n beetje elk uur even wakker, huilde wat en viel weer in slaap. Daniël werd om twee uur heel hard huilend wakker. Ik heb een poosje met hem op schoot gezeten om hem te troosten. Rond vier uur besloot ik dat Sam een ui op zijn kamer nodig had en dat ik hem moest gaan kwellen met zoutoplossing in zijn neus in de hoop dat hij dan toch nog een paar uur achter elkaar zou slapen. Dat hielp. Rond zeven uur werd hij weer wakker, ik gaf hem de borst en legde hem meteen terug en vervolgens sliepen beide mannen tot half negen(!). Dat is ongekend. Papa ging met de mannetjes naar beneden en ik mocht nog even blijven liggen.
   Eenmaal uitgeslapen besloot ik met Daniël in bad te gaan. Daniël vindt het super leuk als ik mee ga in bad. We hadden heel veel schuim gemaakt en hadden de grootste lol. Sam kwam er ook nog even bij toen hij wakker was. Wat een heerlijk gevoel om met je twee ukkies in bad te zitten en lol te maken.
   Tijdens het middagdutje deden papa en ik snel samen de noodzakelijke huishoudelijke taken. Toen de mannen weer wakker waren kregen ze fruit. Ik pelde mandarijnen voor Daniël en mezelf en hij bleef maar zeggen: 'Nog meer, nog meer!' Uiteindelijk aten we er samen wel vijf. Hij heeft zijn portie vitamientjes dus weer dubbel en dwars binnen.
   Papa keek al spelend met de kinderen de voetbalwedstrijden op tv en ik bereidde onderwijl het eten voor. Dat moest drie kwartier in de oven en die tijd hebben we buiten doorgebracht. Daniël lopend en Sam in de wagen. Even uitwaaien in de herfstwind. Papa en mama keken elkaar aan. We hadden geen woorden nodig om het geluk te delen dat we voelden zo aan de wandel met ons gezinnetje.

Dag 143 Suffe mama

   Ik voelde me vandaag een beetje een ezel. Of eigenlijk, nog dommer dan een ezel, want ik stootte me dus wel mooi voor de tweede keer aan min of meer dezelfde steen. Vanmiddag begon het middagdutje van Daniël wat later dan normaal, want we waren naar onze aanstaande bolide (foto volgt) wezen kijken en hadden daarna nog even koffie gedronken bij opa en oma.
   Tegen vier uur was Daniël nog steeds niet wakker en hoorde ik Sam huilen. Ik haalde Sam uit bed en bedacht dat ik even bij Daniël ging kijken, want als hij veel langer slaapt dan tot vier uur, dan komt zijn nachtrust in gevaar. Meestal wordt hij dan wakker als ik de kamer op kom. Met Sam op de arm liep ik Daniëls kamer binnen.
   Ik rook meteen dat er iets niet helemaal klopte. Ik liep wat dichter naar zijn bedje en kreeg een dejá vu toen ik zag wat het was dat die geur verspreidde. Daniël had de tube met haargel uit de la gepakt en álles zat onder. Bed, dekbed, trui, snoet, handen. Hij lag ondertussen heel lief te slapen bovenop de tube gel en met een grote pot sudocrem onder zijn arm (gelukkig had hij die niet open gekregen) en alle andere tubes uit die la lagen over het bed verspreid.
   Ik zei -lichtelijk ontdaan-: 'Daniël wat heb je nou gedaan?' Daar schrok meneertje wakker van. Hij was een beetje huilerig, niet eens omdat ik quasi boos was, maar vooral omdat hij waarschijnlijk niet lang had geslapen. Daar was hij blijkbaar te druk voor geweest...
   Heel boos kon ik niet zijn, ik had er natuurlijk rekening mee moeten houden dat hij op een dag die la open zou kunnen maken. Bovendien mocht ik allang in mijn handen knijpen dat hij de pot sudocrem niet open had gemaakt, op dag 42 'Een vet middagdutje' heb ik gezien wat daarvan het resultaat kan zijn. Uiteindelijk was het uiteraard toch echt míjn schuld!

Dag 142 Schoen zetten

   Daniël houdt zich steeds meer bezig met Sinterklaas. Hij zingt al een Sinterklaas liedje: Sinterklaas kapoentje. Vanmorgen bij het dagverblijf keek hij naar een poster met zwarte pieten en zei: 'Sinterklaas nou?' Hij miste de goedheiligman in het plaatje. Toen we naar huis gingen vertelde de leidster dat Daniël een mooie tekening had gemaakt voor Sinterklaas voor in zijn schoen.
   Na het eten gingen we dus zijn schoen zetten, bij de achterdeur, met de tekening erin. Dat mocht hij zelf doen. Hij mocht ook de schoen van Sam erbij zetten. Ik legde uit dat zwarte piet er dan vannacht misschien wat in zou komen doen. 'Pepernoten!' zei hij enthousiast, maar hij vond het wel een beetje spannend. Papa ging voorlezen - een boekje dat over zwarte piet gaat. Toen ik later nog even bij hem ging kijken zei hij: 'Zwarte piet niet zien, donker buiten.' Ik ben nu benieuwd of hij vannacht gewoon doorslaapt of dat hij toch wakker wordt van de spanning...

Dag 141 Autojacht

   Onze trouwe vierwieler, die ons de afgelopen vijf jaar van hot naar her heeft gebracht, is vanaf vandaag officieel ten dode opgeschreven. Hij is niet meer te reanimeren en zijn motor zal nooit meer dat zachte, ronkende geluid produceren, het blijft bij een droog: 'KGGGGG, KGGGG.' De auto waarin we onze pasgeboren baby'tjes van het ziekenhuis naar huis hebben gebracht zal tot een klein pakketje worden gevouwen en worden begraven op het autokerkhof onder andere overleden auto's. (Of wat doen ze tegenwoordig met auto's die gestorven zijn?) Als ik het zo schrijf, zou ik er haast sentimenteel van worden...
   Vandaag gaat het even niet over de kinderen, maar over auto's. We zijn namelijk op jacht naar een nieuwe auto. Indirect gaat dat natuurlijk toch over de kinderen, want zij moeten erin passen met hun hele hebben en houden. (Kinderwagens, campingbedjes enzovoort.) Ik ben gaar van het discussiëren over de eisen waaraan een nieuwe auto moet voldoen. Diesel of benzine? Station of hatchback? Gaar van het snuffelen op internet naar auto's die ook de goedkeuring van papa kunnen wegdragen - papa gaat voor goede looks en de juiste tint. En ook -vooral- gaar van het nadenken over wat zo'n auto dan mag gaan kosten en hoe we dat gaan betalen.
   Ik heb vanavond al veel te lang achter de computer gezeten, het is de hoogste tijd om even te ontspannen op de bank. Morgen jagen we weer verder. Als we zijn geslaagd, zal ik een mooie foto van onze nieuwe aanwinst plaatsen.

Dag 140 Broederliefde (3)

   Sinds een paar dagen heeft Daniël weer een extra lieve actie voor zijn broertje. Sam krijgt nog steeds veel kusjes van Daniël. Ook zegt Daniël regelmatig: 'Sam aaien' en voegt dan daad bij woord. Hij probeert meestal ook Sam aan het lachen te maken met gekke bekken als hij verdrietig is.
   Nieuw is dat Daniël 's-avonds tijdens het bedritueel zijn 'opwindbare-muziek-Nijntje' naar Sam komt brengen. Grote vent Daniël kan wel zonder muziekje, hij vindt blijkbaar dat Sam het harder nodig heeft. Daniël doet voor Sam zijn best het konijntje op te draaien, al lukt dat nog niet zo goed. Dat neemt niet weg dat het natuurlijk een gebaar is waar je als mama van smelt!

Dag 139 Kruiples

   Sam vindt het heerlijk om op zijn buik op de grond te liggen, met zijn wereld aan zijn voeten. Het is alleen wel erg frustrerend voor hem als er iets net buiten handbereik ligt wat hij graag wil hebben. Hij kan zich rollend verplaatsen naar opzij en zijn tijgerpogingen lopen op het moment uit in hele kleine stukjes achterwaarts schuiven. Problematisch zijn daarom vooral de voorwerpen die zich recht voor hem bevinden in zijn gezichtsveld, bijna voor het grijpen, maar toch nét niet. Als hij moeite doet om zo'n begeerd object te pakken te krijgen, raakt hij er alleen maar verder van verwijderd. Dat is uiteraard erg frustrerend voor onze klein man.
   Vandaar dat ik Daniël vandaag de opdracht gaf om Sam kruiples te geven. Eerst dacht Daniël dat dat inhield dat hij aan Sam moest gaan sjorren en trekken. Dat leek mij niet de beste manier, dus ik zei dat hij het misschien beter kon voordoen aan Sam. En daar ging Daniël al kruipend rondjes door de woonkamer. Gevolgd door de aandachtige blik van Sam. Telkens wanneer Daniël achter de bank ging, stond hij even op om een klein stukje te lopen -dat kon Sam tenslotte toch niet zien- zodra hij weer in beeld van Sam kwam kroop hij weer verder. Onderwijl zeggend: 'Kijk Sam, zo moet dat!' Nu ben ik benieuwd of het een dezer dagen ook landt bij Sam, zodat hij zijn grote broer helemaal kan volgen en niet alleen met zijn ogen.

Dag 138 Panne

   Vanmorgen toen we eindelijk helemaal gesetteld waren in de auto, alle spullen mee, kinderen ingepakt en ingesnoerd en ik eenmaal achter het stuur kroop en de sleutel omdraaide in het contact, klonk het: 'Kggggg, kgggg, kgggg.' Veel meer kwam er niet uit onze auto. Daniëls stem klonk monter van de achterbank: 'Doet het niet. Auto niet rijden.' Nee, zucht, de auto wilde niet rijden. Ook niet toen ik het even later nog eens probeerde en nog eens.
   Dat werd dus wandelen naar het dagverblijf. Ik zette Daniël in de kinderwagen en hing Sam op mijn buik in de draagzak -leuk met de gezichten naar elkaar toe- en begon de wandeling van een kwartier naar het dagverblijf. Zoals verwacht hadden Sam en Daniël de grootste lol. Ik belde papa met het slechte nieuws dat de auto het niet deed en zei dat mijn lieverds in elk geval wel lekker aan het 'geiten' waren. 'Waar zijn de geitjes?' vroeg Daniël.
   Ik hoopte dat de auto wel zou willen starten als de mist later op de dag opgetrokken zou zijn, maar tevergeefs. Stiekem begon ik toen toch wel een beetje te balen, want opa -mijn papa- wordt morgen zestig en ik was toch wel van plan daar bij te zijn. Maar met twee kinderen en een kleine veertig kilometer om te overbruggen, zou dat zonder auto niet gaan lukken.
   Gelukkig zorgde diezelfde opa voor de oplossing. Hij kwam onze auto halen met een ambulance achter zijn bus en nam zijn kleine Kia-autotootje voor ons mee op de ambulance. Zo kan ik morgen gewoon met de kinderen naar hem toe in het koekblikje. En zo konden papa en ik de kinderen ook met de auto ophalen bij het dagverblijf. Helemaal super natuurlijk, maar we zaten met ons gezinnetje wel als sardientjes in een blik. Die Kia is namelijk niet echt een gezinsauto.

Dag 137 Mijn grote kleine ventje

   Daniël wordt steeds zelfstandiger:
*  Trap op en af is een eitje voor hem.
*  Hij wil het liefst zelf zijn brood smeren - dat vind ik alleen niet zo'n goed idee, ik voorkom graag dat hij het hele pak hagelslag over zijn brood uitstort.
*  Hij doet zelf het portier van de auto open en klimt meestal zelf in zijn autostoel - behalve als ik geen geduld heb om daarop te wachten.
*  Hij wil graag alle deuren -waarvan de klink niet omhoog staat- zelf open doen en wordt heel boos als ik hem vóór ben. Laatst heeft hij de hele weg van het dagverblijf naar huis gehuild omdat hij zelf de deur open wilde doen.
*  Hij kan nu -met een trucje- zelf zijn jas aan doen. (Ik leg de jas met de kraag naar hem toe en de binnenkant naar boven voor hem op de grond. Hij doet zijn armen in de mouwen en laat de jas over zijn hoofd op zijn plaats vallen. Als je de beschrijving niet snapt en je hebt het nog nooit iemand zien doen, probeer het maar eens uit, het is heel makkelijk.)
*  Jas en schoenen uit doen, is voor hem inmiddels kinderspel. 
*  Als het even kan wil hij liever ook geen handje meer als we op straat lopen. Dat  maakt me soms een beetje weemoedig. (Zelfstandigheid, prima, maar ik vind het zo fijn om zijn handje in de mijne te voelen -puur eigenbelang dus.)
*  Verder is hij heel schoon op zichzelf. Hij weet zelf wanneer zijn handen gepoetst moeten worden en pakt dan graag zelf de 'snoetenpoetsen' uit de kast. Hij gooit het gebruikte doekje daarna ook meteen even weg, netjes in de prullenbak.
*  Vandaag toen we aan het wandelen waren zei hij: 'Ik heb snottebel. Mama doekje?' Geweldig, toch?
   Gelukkig heeft hij me voor heel, heel, heel veel dingen nog wel nodig. En is mijn grote mannetje soms toch nog heel klein...

Dag 136 Sinterklaas-kriebels

   Voor Daniël begint Sinterklaas dit jaar een beetje te leven. Afgelopen week maakten ze op het dagverblijf al een Pietenmuts voor tijdens de intocht. Daniël is er helemaal blij mee en wil hem al een paar dagen steeds op. Hij begint ook voortdurend te zingen, op de wijs van 'papegaaitje leef je nog' klinkt het dan: 'Sinterklaasje leef je nog, hie-ja-dee-ja.' Geen idee of dit zijn eigen vondst is, of dat ze dat op het dagverblijf hebben gezongen.
   Gisteravond kwam opa nog even bij ons langs. Hij komt dan vaak met de sleutel zelf naar binnen. Papa en ik waren boven de jongens in bed aan het leggen. We hoorden de lage stem van opa van beneden: 'Hallo!' Dus ik vroeg aan de jongens: 'Hey, wie komt daar aan?' Zegt Daniël: 'Sinterklaas!'
   Vandaag gingen we de intocht bij oom S. en tante D. kijken. We hadden dit gisteren al aan Daniël verteld en waarschijnlijk vond hij het toch erg spannend, want hij is vannacht wel drie keer huilend wakker geworden. Hij had het op dat moment verder niet over Sinterklaas, maar toch, normaal wordt hij niet drie keer in één nacht wakker. En toen het vandaag dan eenmaal zover was en we met zijn allen bij oom S. en tante D. voor de tv zaten, had Daniël aandacht voor alles, behalve Sinterklaas op televisie...
   Enne als hij er vanavond niet zelf over begint, laat ik hem zijn schoen niet zetten, in de hoop een nieuwe slapeloze nacht te voorkomen. Dan zet ik hem -als hij naar bed is- wel even voor hem.

Dag 135 Over Sam

   Vandaag ging ik voor het eerst samen met Sam onder de douche. Hij was wel al een paar keer met papa onder de douche geweest. Hij geniet er heel erg van om te douchen, zo leuk! Daniël moest er op die leeftijd echt niets van weten. Die zette het meteen op een brullen. Dat duurde heel lang, tot van de zomer, toen wilde Daniël af en toe wel eens onder de douche, maar nu eigenlijk ook niet meer. Sam vindt het fantastisch, hij piept niet, zelfs niet als er water over zijn gezicht stroomt.
   Sam begint zich steeds meer door de ruimte te bewegen. Hij probeert ook af en toe al te kruipen, hij steekt dan zijn kontje de lucht in. Vandaag lag hij op het kleed in de kamer en toen ik even later weer keek had hij zich al naar de keuken gerold. Hij was daar druk bezig de houten vloer te inspecteren. Goed kijken, erop slaan, nog eens kijken, mooi hoor zo'n vloer.
   Sam begint ook steeds meer te kletsen. De variatie in geluidjes wordt groter. Soms denk ik iets te horen van 'lekker ding' of 'laat maar'. Maar zijn stopwoordje is 'he' dat zegt hij de hele dag door. 'He, he, he, he.' Op het dagverblijf hadden ze daar de grootste lol om. Eén van de leidsters zegt vaak aan het eind van haar zin he en dan echoot Sam meteen: 'He.' Dat is natuurlijk erg lollig om te horen.

Dag 134 Oppassen!

   Dag 134 heeft wat vertraging opgelopen. We zijn gisteravond uiteten gegaan met opa en oma, met broer, zus en aanhang omdat opa dinsdag de prachtige leeftijd van zestig jaar gaat bereiken. Het was een complete verrassing voor hem. Daniël en Sam mochten uiteraard niet mee. Vriendin K. kwam graag oppassen. En ze heeft het super gedaan, waarvoor respect!
   Vriendin K. heeft zelf nog geen kinderen en ze mocht nu tijdens spitsuur ineens op twéé kleine mannetjes passen, dat vraagt best wat van een nog relatief onervaren verzorger. Ik had wel al een voorzetje gemaakt met koken en toen ze binnenkwam ging Sam nog een dutje doen, zodat ze niet meteen de aandacht hoefde te verdelen over twee kinderen en het fornuis.
   Daniël wilde uiteraard niet eten. 'Kikhilniet' is de favoriete uitspraak van het moment. K. was zo wijs om gewoon aan tafel te gaan zitten en te beginnen met eten. Daniël kwam er toen vanzelf gauw genoeg bij zitten. Hij wilde geen groente (dat is nieuw) maar at zijn vissticks met smaak. 'Lekker vleesje!' zei hij.
   Ik had uitgelegd in welke volgorde ik meestal de dingen doe, maar eraan toegevoegd dat ze ook rustig mocht improviseren als het zo uitkwam, en dat had ze heel handig gedaan. Sam kreeg eerst de fles, voor Daniël naar bed ging (ik doe het meestal andersom) en Daniël ging daardoor wat later naar bed. Vervolgens wilde hij natuurlijk extra verhaaltjes voorgelezen hebben. K. heeft toen op een gegeven moment gezegd dat hij nog even zelf mocht lezen, maar dat zij naar beneden ging, precies wat ik zelf ook altijd doe. En rond acht uur was het stil -tot wij thuis kwamen- perfect dus.
   Lieve K. dankjewel, wij hebben genoten van een heerlijk avondje uit!

Dag 133 Boys will be boys

   Bij de laatste voeding die ik Sam zojuist gaf, was het zover. Daniël had het op een gegeven moment ook: aandacht voor dat 'geval' waar de melk uit komt. Heel geïnteresseerd was hij aan het kijken, je zou haast kunnen zeggen was hij studie aan het maken van mijn borst. En in eerste instantie begon hij heel voorzichtig, met één vingertje mijn tepel aan te raken. Je hoorde hem haast denken: 'Hey, als ik die indruk, veert hij weer terug, leuk spelletje!'
   Tot dusver was ik het tafereel rustig aan het bekijken. Ik dacht: 'Laat maar op onderzoek uitgaan, nieuwsgierigheid is goed.' Maar daar kwam toch echt verandering in toen hij na een paar minuten besloot er eens met zijn hele hand flink in te knijpen. 'Auw!' Dat deed behoorlijk pijn. Ik kan dus nu vast beginnen met de eerste seksuele voorlichting: wees voorzichtig en respectvol voor je geliefde, doe de dame in kwestie geen pijn...

Dag 132 Groot geluk

   Zojuist na het eten lagen mijn mannetjes samen op het grote speelkleed. Daniël gaf Sam steeds andere duploblokken om te proeven. Intussen was hij zelf bezig met zijn helikopter van duplo. Ze genoten allebei zichtbaar en mama misschien nog wel het meest!

Dag 131 Rapley baby

   Sam is sinds kort toe aan vaste hapjes. Fruit gaat er geraspt redelijk in, de ene keer wat meer dan de andere keer. Brood lijkt hij helemaal geweldig te vinden. Hij vindt het super om zelf een korstje in de hand te hebben en daarop te sabbelen. Maar hij vindt het ook lekker als ik kleine stukjes brood in de zijkant van zijn mond stop eventueel met een beetje boter erop. Laatst heeft hij zo zeker een halve snee brood gegeten. Voor elk hapje deed hij zijn mond weer even enthousiast open.
   Maar dan groente... Daar houdt meneertje niet van. Ik heb al allerlei verschillende groentes geprobeerd - alles gepureerd. Vandaag dacht ik ineens, misschien werkt het beter om hem ook van de groentes een stukje in de hand te geven, volgens de Rapley methode. (Bij Daniël deed ik dat ook af en toe toen hij zo klein was, maar die at ook zonder tegensputteren achter elkaar zijn prakjes op.) 
   We aten vandaag wortelenstamp en ik hield een kleine peen achter die ik over de lengte in vieren sneed. Nou dat was een schot in de roos, Sam heeft bijna de helft van de peen op zitten peuzelen. Hij knaagde zelf op een stuk en ik stopte kleine stukjes in zijn mond, en dat mondje bleef maar open gaan!

Dag 130 Peuterpraat

   Vandaag wil ik weer wat prachtige peuteruitspraken opschrijven zodat ze bewaard blijven voor het nageslacht.

   Daniël is de laatste dagen met emoties bezig. Misschien omdat we een prentenboekje over emoties uit de bieb hebben gehaald. Sindsdien komt af en toe, ineens, helemaal uit het niets de uitspraak: 'Wat doe je me verdriet!' Hij zegt het heel serieus met een fraaie zucht erbij. Dat is zo grappig om uit de mond van een tweejarige te horen. Als ik hem dan vraag waarom, heeft hij geen antwoord, hij plaatst het ook niet in de juiste context, als hij het zegt is hij eigenlijk nooit verdrietig.

   Vanmorgen hadden Daniël en ik de volgende conversatie:
D.: 'Ikke op bed klimmen?'
Ik: 'Je klimt maar een eind raak.'
D.: 'Draak hoeft niet!'
Ik: 'Wil je geen draak.'
D.: 'Nee, draak is boos.' En even later: 'Domme draak.'

   Daniël wil vaak soms iets niet, als hij dat twee keer moet zeggen, omdat wij niet direct reageren op wat hij niet wil, of omdat het gewoon toch moet, gaat hij extra goed articuleren. 'Kik hil niet!!' wordt het dan.

Dag 129 Een prima zaterdag

   Soms ga ik in het begin van de avond hier achter de pc zitten -uit gewoonte, want na 129 dagen is het inmiddels een ingesleten gewoonte aan het worden- en heb ik geen inspiratie. Heel soms gebeurt dat. Meestal, als ik dan een tijdje naar het scherm heb gestaard en in gedachten de dag nog eens door heb genomen, weet ik alsnog waarover ik zal schrijven. Zelfs als de kindjes naar het dagverblijf zijn geweest ook al heb ik ze dan relatief weinig gezien.
   Maar vandaag weet ik het gewoon echt even niet en de mannetjes zijn niet eens naar het dagverblijf geweest. Het was een heel gewone dag, zoals de meeste dagen overigens. Vanmorgen had ik hardlooptraining en ging ik om acht uur weg toen de rest van het huis net wakker begon te worden. Toen ik terug kwam heb ik de was gedaan. Tijdens het middagdutje van de mannen heb ik zitten lezen. In de middag hebben we met zijn vieren gewandeld en daarna was het tijd om te koken en eten. Niets spectaculairs dus, eigenlijk een prima zaterdag!

Dag 128 Slappe lach

   Net zaten we met zijn allen aan tafel. Daniël op zijn mooie rode kinderstoel en Sam in de wipstoel boven op tafel. Het zondagskrantje was net in de bus gegooid en ineens begon papa een spelletje. Hij sloeg Daniël op zijn bolletje, toen mij, toen Sam en toen zichzelf. Hij maakte er een grappig geluidje bij, telkens als hij iemand raakte. Sam begon te schateren toen hij de krant op zijn koppie kreeg en moest nog harder lachen dat papa ook zichzelf sloeg.
   Reden genoeg voor papa om nog een rondje te meppen en nog een en nog een. Sam moest steeds harder lachen en wij dus ook. Wat fantastisch als je baby zo'n lol heeft! We hebben zeker tien minuten 'krantenmeppertje' gedaan. Uiteraard wilde Daniël toen ook even meppen, maar dat vond Sam toch minder grappig en toen was de lol er weer af.

Dag 127 Waar is het behang?

   Vandaag zijn de mannen naar het dagverblijf geweest. Papa haalde ze op. Hij had een zware dag op het werk, want vandaag werd duidelijk van welke collega's er afscheid genomen moet worden. Het was erg emotioneel. Het lijkt wel alsof de kinderen daar een neus voor hebben.
   Papa vertelde dat Daniël, vanaf het moment dat ze naar buiten gingen op het dagverblijf, vervelend was. Hij had -om te beginnen- zelf de deur open willen doen en ging tekeer toen papa dat al voor hem had gedaan. En zo ging het verder. Hij wilde perse buiten spelen. Hij wilde niet eten. Hij wilde niet naar bed. Hij wilde geen tandenpoetsen. Hij wilde geen boekje lezen. En dat maakte hij steeds duidelijk door heel hard te gaan huilen. Papa was blij dat hij het huis kon ontvluchten om te gaan sporten.
   Nu lijkt hij stil te zijn op Daniëls kamertje. Hij wilde uiteraard de lamp niet uit en de deken niet over zich heen. Ik dacht: 'Weet je wat: je zoekt het zelf maar uit, ik ga koffie drinken.' Maar nu ligt Sam te huilen. Die kan er niet zo goed tegen als het bedritueel onrustig is en gooit dat er nu even uit met lange uithalen en dikke tranen. Dus dat betekent nog niet rustig een bakje koffie voor mama. Waar is het behang als je het nodig hebt?

Dag 126 Dromen, durven, doen

   Vandaag een blog over mij, want als mama blij is kan ze ook haar kinderen blij maken. En ik ben niet blij, niet blij met mijn werk. Nu ik dat onder ogen heb gezien, zal ik ook stappen moeten zetten. Zo had ik vandaag een gesprek met een collega die coacht. We bespraken een test die ik heb ingevuld -de ontwikkelscan- en het is nu de bedoeling dat een ik POP ga maken. Nee, geen speelgoedkind voor mijn kinderen maar een Persoonlijk Ontwikkelings Plan. Ze raadde me aan om daar een boek bij te gebruiken: 'Dromen, durven, doen.'
   Nou zit het hem bij mij niet zo in het dromen, ik droom al jaren. In mijn dromen ben ik al van alles geweest: schrijfster of journalist, diëtist of logopedist of remedial teacher, lerares op de basisschool of in de kinderyoga of de volwassenyoga, en na mijn zwangerschap verloskundige of lactatiekundige. Ziet iemand hier de gemene deler? Ik weet het niet meer, dit is niet eens alles wat mijn interesse heeft of heeft gehad. Ik vind zoveel leuk!
   De crux zit hem in het kiezen, durven kiezen. Als ik voor het één kies, is het ander niet meer mogelijk. Hoe bepaal ik nou wat echt bij me past? Wat mij gelukkig maakt? Hoe ga ik richting bepalen?
   In elk geval ben ik nu gedwongen door mezelf en mijn omstandigheden om iets aan mijn twijfels te doen. Ik merk dat juist nu ik een gezin heb, ik graag werk wil doen waar ik echt blij van word. Anders voelt het niet goed mijn lieve mannetjes naar het dagverblijf te brengen. Ik ben nu dus het grote zelfonderzoek begonnen en zet -met wat hulp- stapjes in de goede richting. Ik ga ervoor dat ik straks één van mijn dromen durf te doen.

Dag 125 Beetje jaloers

   Papa en Daniël waren echte mannen-spelletjes aan het doen. Ze zaten elkaar rennend achterna door de woonkamer. Als de een de ander te pakken kreeg, werd er wat gestoeid en dan draaiden de rollen weer om. Op een gegeven moment hing papa Daniël over zijn rug en ging met Daniël rondjes rennen om de tafel. Ze hadden natuurlijk de grootste lol. Ik zat met Sam op schoot, die wist niet wat hij zag. Steeds draaide hij zijn hoofd zo ver mogelijk om te kunnen volgen waar die twee druktemakers mee bezig waren.
   Na een poosje kwam papa even naast mij op de bank zitten om uit te puffen. Intussen wilde Daniël uiteraard nog een keer bij papa op de rug. 'Papa, nog een keer, nog een keer rug.' Sam boog zich naar papa toe en wilde even bij hem op schoot, dus papa nam Sam van me over. Daar was zijn broer niet zo van gecharmeerd. Daniël eiste: 'Papa, Sam terug mama!' En wees met zijn vingertjes om te verduidelijken wat de bedoeling was.
   Zo af en toe steekt er een beetje jaloezie de kop op. Zo kan Daniël ook wel eens zeggen: 'Mama, Sam box leggen.' Als hij iets gedaan wil krijgen van mij en Sam dat in de weg staat.

Dag 124 Over een boek en een lakentje

   Wat hebben kinderen nodig om te kunnen slapen, of beter gezegd, wat hebben mijn kinderen nodig om te kunnen slapen.
   Voor Daniël blijkt dat -het zal niet als een verrassing komen- een boek te zijn. Gisteravond toen ik om acht uur nog even bij hem ging kijken lag hij met DikkieDik in bed. Hij lag op zijn zij het boek opengeslagen naast hem, half slaperig te bladeren. Ik heb toen de lamp uitgedaan, maar het boek bij hem laten liggen. Toen ik zelf naar bed ging heb ik het boek voorzichtig weggehaald en naast het bed op de grond gelegd.
   Om half twee vannacht begon Daniël heel hard te huilen. Ik ging snel bij hem kijken. 'Boek nou?' huilde hij met lange uithalen. Ik pakte het snel van de grond en legde het weer bij hem neer. Hij sloeg zijn armpje eromheen en werd meteen stil om daarna heerlijk verder te slapen.
   Mijn lieve Sam wilde op het dagverblijf steeds maar niet slapen. Tot vandaag! Tot mijn grote opluchting heeft hij twee goede slaapjes gedaan. Eén van twee uur en één van anderhalf uur. Ik was zo blij toen de leidster het zei, dat ik de tranen in mijn ogen had staan. Hem strak onder een lakentje leggen blijkt dé oplossing te zijn. Ik had dit al eerder voorgesteld -dat doe ik thuis namelijk ook- maar dat scheen op het dagverblijf niet te mogen in verband met de preventie van wiegendood. De leidster van vandaag zei dat dit helemaal niet geldt voor het gebruik van een lakentje. Wat heerlijk voor mijn mannetje dat hij nu op het dagverblijf ook tot rust kan komen!

Dag 123 Dokter Sam

   Bij de al eerder besproken doktersset zit een klein rood uilenbrilletje, de stethoscoop, een pillenpotje, een spuit en ook een tandarts-spiegeltje waarmee je om het hoekje kunt kijken. De set heeft nog steeds de fascinatie van Daniël.
   Vanmiddag zat Sam bij mij op schoot en kwam Daniël het brilletje bij Sam opzetten. Daarmee werd Sam uiteraard 'dokter Sam'. Daniël zei: 'Kijk es! Sam mooi is, spiegel kijken.' En hij gaf Sam dat kleine tandarts spiegeltje om zichzelf in te bewonderen. Dankbaar -met iets om op te sabbelen- stak Sam het spiegeltje in zijn mond.


PS Ik ben inmiddels al over eenderde van mijn project...

Dag 122 Overprikkeld

   Onze Sam is erg gevoelig voor prikkels. Dat weten we al een hele poos. Zo hebben we hem in het begin ingebakerd laten slapen, dat gaf hem meer rust en geborgenheid. Op het kinderdagverblijf kan hij de slaap meestal niet vatten en vaak doet hij daar maar twee hazenslaapjes op een hele dag. Dat is eigenlijk niet voldoende, maar eenmaal thuis gekomen biedt zijn eigen bed soelaas.
   Als we Sam naar boven brengen, is hij over het algemeen erg blij om zijn bedje te zien. Hij lacht zijn eigen bed dan toe. Soms protesteert hij even, maar meestal gaat hij zonder commentaar slapen. Behalve als er teveel is gebeurd op een dag, dan huilt hij het van zich af.
   Vanmiddag waren we op de verjaardag van de dochter van een vriend van papa. Het was er hartstikke druk. Sam zat de hele tijd bij mij en was vrolijk naar iedereen aan het lachen en flink aan het sjansen. Toen hij moe werd heb ik geprobeerd hem daar in een bed te leggen, maar dat werd niets. Hij zette het op een onbedaarlijk huilen. Dus hij bleef wakker.
   We bleven daar eten en ik zat maar steeds op de klok te kijken wachtend tot het eindelijk zover was dat we konden gaan opscheppen. De gastvrouw had er veel werk van gemaakt - ze serveerde een Indonesische rijsttafel voor de volwassenen en friet voor de kinderen. Maar daar zat veel tijd in, als het aan mij en Sam lag, veel te veel tijd. Ik voelde dat mijn mannetje toe was aan rust om zich heen en bovenal slaap. We aten pas tegen half zeven en daarna zijn we -een beetje onbeleefd- direct naar huis geracet.
   Voeden en slapen, het leek goed te gaan. Sam was blij met zijn bedje. Tot het negen uur werd. Hij begon flink te huilen en was alleen te troosten door hem heel geduldig heen en weer te wiegen. Zodra zijn bed in beeld kwam, ging het weer mis. Uiteindelijk heb ik hem aangelegd, zelfs dat mocht niet baten. Ons mannetje begon weer ontroostbaar te brullen. Ik heb papa op hem afgestuurd en inmiddels zitten beide mannen beneden op de bank.
   De volgende keer toch maar weer wat meer rekening houden met deze eigenschap van onze kleinste.
  

Dag 121 Van de regen in de drup

   Vanmorgen wilde ik graag snel even de boel beneden een klein beetje schoonmaken. De ervaring leert dat dit het beste lukt als ik Daniël laat helpen. (Bijvoorbeeld Daniël de kruimeldief en ik de grote stofzuiger.) Sam lag nog in bed. Ik ging met een natte doek aan de slag en ik gaf Daniël een droge met de opdracht droog te maken wat ik nat had gemaakt. 'Ja hoor! Goed!' zei hij.
   Op een gegeven moment ging ik mijn doekje weer nat maken. Daniël vroeg: 'Ikke ook nat maken?' Dat vond ik niet zo handig, dus ik legde hem uit dat hij juist droog moest maken wat ik nat had gemaakt. Hij reageerde een beetje bozig, maar daar besteedde ik niet veel aandacht aan. Ik ging verder met mijn werk.
   Even later was Daniël weer naast mij. Het duurde een poosje voor ik het in de gaten had, maar zijn theedoek was toch nog nat. Ik snapte er niks van en wierp een blik op de keuken. Wat had die slimmerd nou gedaan? Hij had zijn beker sap over zijn doek heen omgegooid en was de kamer aan het poetsen met Roosvicee...

Dag 120 Dokter Daniël

   Vanmorgen werd Daniël wakker als dokter Daniël. Het eerste wat hij deed toen we beneden kwamen, was de doktersspulletjes bij elkaar zoeken. Gewapend met de stethoscoop kwam hij zoeken naar mijn blote buik. Daarvoor moest hij best moeite doen omdat ik een jurk aan had. Hij luisterde aandachtig naar mijn buik en pakte er een potje pilletjes bij. Afslanktabletten?
   De stethoscoop en de pilletjes moesten mee naar het dagverblijf. Eerst ging hij de leidster even onderzoeken. Vervolgens, toen ik even niet oplette omdat ik Sam zijn jas uittrok, liep hij op een meisje van zijn leeftijd af. Toen ik weer keek zag ik dat hij probeerde haar t-shirtje omhoog te doen, op zoek naar haar blote buik. De jeugd van tegenwoordig begint steeds vroeger met doktertje spelen...