Dag 211 Jantje lacht, Jantje huilt

   Vanmorgen was Sam weer als eerste wakker, dit keer om zes uur. Ik ging met hem naar beneden voor een flesje. Ik at zelf vast mijn ontbijt, smeerde brood voor op het werk en zette vast een boterham voor Daniël klaar. Daarna werd het tijd voor mij om te douchen. Ik besloot Sam mee te nemen naar de boven, ik was van plan hem in de wipstoel bij mij op de badkamer te zetten. Toen ik de trap opliep met Sam, hoorden we Daniël huilen, die was inmiddels ook wakker geworden. Samen gingen we bij Daniël kijken.
   Sam werd een beetje zwaar in mijn armen, dus ik legde hem bij Daniël in zijn bedje. Daniël was nog steeds aan het huilen, ik tilde hem op, maar dat wilde hij niet, hij wilde terug in zijn bed. Ineens was het verdriet over en ging Daniël met Sam spelen. Oké mooi, Sam kan niet uit het bed van Daniël vallen, dus ik ging snel even douchen met de deuren open en liet de mannetjes samen spelen in bed. Onder de douche hoorde ik gezellige geluiden uit bed komen, perfect geregeld dus!
   Na mijn douche wilde ik Daniël gaan aankleden. Ik weet niet of die overgang nou te snel was naar zijn smaak -hij was Sam nog aan het voorlezen- maar hij ging me tekeer! Ongelooflijk. Hij wilde niet aangekleed worden en draaide en schopte en kronkelde. Het lukte me hem zijn pyjama uit te doen en een trui aan. Ook zijn luier kreeg ik nog uit, maar een nieuwe luier aan, mooi niet!
   Daniël kruiste zijn benen, draaide zich op zijn buik en schopte van zich af. Hij wilde geen luier aan, ook geen onderbroek, alleen zijn spijkerbroek. Zucht. Wat te doen? Op een gegeven moment ging ik Sam maar vast naar beneden brengen. Ik liet Daniël in zijn blote billen op de commode achter. (Daniël is zich bewust van hoogtes en zal zich niet zomaar van de commode laten vallen, daarom durfde ik het aan om dat te doen.)
   Toen ik weer boven kwam draaide hij enigszins bij. Hij had in alle consternatie op het aankleedkussen geplast en lag in de nattigheid. Misschien dat dat de doorslag gaf om toch maar een luier te accepteren. Eenmaal aangekleed beneden zat hij weer vrolijk lachend en kletsend te ontbijten alsof er niks was gebeurd.

Dag 210 Over een vroege vogel en een slaapkop

   Sam is de laatste tijd een vroege vogel. Eerder sliep hij meestal tot een uur of zeven, maar op het moment is hij vaak om half zes al wakker. Misschien -hoop ik- omdat hij zo verkouden is, dat zou namelijk betekenen dat het snel weer overgaat. In elk geval was het vanochtend half zes toen hij het eerste teken van leven gaf. Snel namen we hem bij ons in bed, zodat hij Daniël niet wakker zou maken. Bij ons in bed wil hij meestal niet meer echt rustig liggen, waarschijnlijk omdat hij graag wil drinken. Maar ja, sinds ik gestopt ben met de borstvoeding moeten wij dan naar beneden om een fles te maken (Groot nadeel van flesvoeding!) dus papa en ik proberen dat moment een beetje te rekken.
   Toen Sam begon te sputteren legde ik hem op zijn buik boven op die van mij. Dat werkte, het knusse van bij mama liggen hield hem stil - en oh wat voelt dat lekker, zo'n mollig mannetje op je buik! Maar intussen had hij zijn broer toch nog gewekt. Papa haalde Daniël even op en legde hem ook bij ons neer. Daniël wilde -uiteraard- ook op mama's buik liggen, maar daar is, tot Daniëls grote teleurstelling, geen ruimte voor twee kereltjes. Was de één stil, begon de ander te miepen... Uiteindelijk gingen we dan toch maar snel naar beneden.
   Vanmiddag deed Daniël een megadut. Het zal er wel iets mee te maken hebben dat hij ziek is geweest, blijkbaar had hij nog wat extra slaap nodig. Rond kwart over vier ging ik toch maar eens bij hem kijken, bang dat hij anders vanavond niet meer zou slapen. Toen ik zijn kamer op kwam lopen lag hij nog te slapen. Dichterbij gekomen zag ik hem een beetje met zijn ogen knipperen en er verscheen ook een kleine glimlach om zijn lippen. Ik gaf hem een kus. Hij deed zijn ogen open en zei: "In bed blijven, ik wil verder slapen." Hij wilde eerst nog graag een weermassage (zie: Dag 201 Weerbericht ) en stuurde me daarna naar beneden. "Nog even slapen. Mama naar beneden!" Nou, ik weet wanneer ik teveel ben, hoor. Ik ben dus maar gegaan. Om een uur of vijf was meneertje pas weer present, wat een slaapkop!

Dag 209 Basisschool

   Ja, ja, het is nog wat vroeg voor de basisschool, maar toch, Daniël is bijna twee en een half en het lijkt me handig om ons in elk geval vast een beetje te oriënteren. Gisteren realiseerde ik me dat nog eens extra toen ik taxichauffeurtje speelde voor de buurmeisjes. Zij zitten op de vrije school. Die is niet in onze wijk, dus ze moeten altijd twintig minuten fietsen naar school. Omdat het gisteren zo glad was, besloot ik ze een lift aan te bieden.
   Toen ik ze ging ophalen in de middag, kreeg ik een rondleiding van buuf door de school. Wat een geweldige sfeer hangt er op die school! Mij spreekt het vrije school onderwijs aan omdat het een combinatie is van hoofd-hart-handen, maar er zitten de nodige haken en ogen aan. (Verder weg, kinderen uit heel de stad en omgeving, om maar een paar grote te noemen.) Dus of het dat ook echt moet worden weet ik nog niet. Het is natuurlijk veel praktischer om een school in de wijk te kiezen.
   In elk geval genoot ik er gisteren erg van om eens rond te kijken in de kleuterklassen met allerlei knusse hoekjes en een binnen-zandbak-tafel en mini-wctjes. Het was ook leuk om te zien waar de meiden zitten en om kennis te maken met hun leerkrachten. Bijzonder was het verhaal van de buurvrouw over de overgang van kinderen van de kleuterklassen naar de eerste klas. Ze lopen dan heel symbolisch van het kleutergedeelte door een lange gang naar de grote school waar ze worden opgevangen in de podiumzaal door alle schoolgenootjes, die ze dan welkom heten. Ik schoot stiekem vol, zag mezelf weer door de poort kabouters als reus naar de grote school lopen... zucht...
   Papa en ik moeten binnenkort maar eens sfeer gaan proeven op een paar scholen. Ik ben heel erg benieuwd wat daar uit zal komen. Ik mag in elk geval vrijdag nog eens terug naar de school van de buurmeiden, want ik ben uitgenodigd om hun podiumpresentatie bij te wonen. Daar kijk ik nu alvast naar uit! 

Dag 208 Mama, hou me los!

   Zoals ik al eens eerder heb geschreven, luistert Daniël niet zo heel goed, vooral niet als hij in de gaten heeft dat ik mijn handen vol heb. Vanmorgen was het weer zover. We liepen naar de auto en ik vroeg aan Daniël: "Klim je zelf in je stoel, of moet ik je erin zetten?" Ik droeg Sam in de maxi-cosi. Daniël gaf geen antwoord, keek me even ondeugend aan en rende zo de andere kant op. Gelukkig het hofje op terug richting ons huis, maar toch...
   Dus ik plantte Sam snel in de auto en ik ging er toch maar weer achteraan. (Het liefst zeg ik gewoon: "Nou dan ga je toch niet mee!" en start vervolgens de auto, maar daar is Daniël te klein voor, ik kan hem niet zomaar even uit mijn zicht laten verdwijnen.) Het is echt balen dat hij dit doet. Eigenlijk is het vooral irritant dat hij het soms doet, soms luistert hij wel goed, vandaar dat ik het steeds weer probeer. Om het helemaal op safe te spelen zou ik eerst de een en dan de ander naar de auto moeten brengen, maar dat is erg omslachtig, bovendien laat je dan een kind alleen achter in de auto. Dat vind ik ook niet zo'n prettig idee.
   Vanmiddag met het ophalen pakte ik Daniël bij zijn kraag, zo liepen we richting de auto. Daniël was er absoluut niet van gecharmeerd en probeerde zich los te wurmen intussen heel hard roepend: "Hou me los mama!"

Dag 207 Wisselvallig humeurtje

   Daniël was vandaag niet meer echt ziek. Hij had in elk geval geen koorts meer. Wel nog een snotneus. Zijn eetlust liet te wensen over, hij heeft gegeten volgens de 'hapje hier, hapje daar' methodiek. Twee happen van zijn boterham, twee happen van mama's yoghurt, één hapje banaan, een heel koekje, vier happen van zijn middagboterham, weer een heel koekje en tien happen avondeten plus wat vla. De koekjes gingen er probleemloos in en er zat dus een stijgende lijn in de hoeveelheid verantwoord eten. Dat laatste gold echter niet voor zijn humeur. Vanmorgen was hij behoorlijk vrolijk. Hij kletste en speelde. Hoe later het werd, hoe meer hij ging dreinen. Tot hij uiteindelijk zelfs een driftbui kreeg.
   In de loop van de middag moest ik er even uit. Ik was het binnen zitten zo zat en Daniël had geen koorts meer, dus ik vond dat het moest kunnen. Jassen aan, Sam in de kinderwagen en Daniël zou zelf lopen, hij beloofde ook goed naar mama te luisteren. (Papa was voetbal kijken in het stadion, Daniël was er eerder al verbolgen over dat hij niet mee mocht.) Eerst wilde Daniël even in de speeltuin kijken. Toen hij was uitgespeeld zei ik dat we verder gingen lopen naar de pony's. Maar dat was niet naar Daniëls zin, hij wilde toch nog schommelen. Dat mocht niet van mij, ik wilde verder lopen. Daniël zette het op een brullen en weigerde nog een stap te verzetten. Zucht! Ik gaf hem de keus: hij kon meelopen naar de pony's of ik zou hem per direct naar huis dragen. Het werd dus dat laatste waarna meneer zeker een kwartier op de grond heeft liggen brullen.
   Vanavond kregen we weer 'ruzie'. Daniël wilde nog even tekenen na het eten. Ik pakte de stiften en potloden en zijn kleurboek en ook nog de 'verrekijker' (een lege keukenrol). Ik vroeg of Daniël die wilde versieren, maar dat wilde hij niet. Ik dacht: "Mooi, dan doe ik het." Ik pakte een stift en ging aan de slag. Nou, dat had ik beter niet kunnen doen. Ik mocht van Daniël niet met de stiften. Toen ik aangaf dat we samen konden doen met de stiften en dat ik de verrekijker mooi zou gaan maken, was het helemaal mis. Daniël ging weer huilen. Vervolgens bleef hij huilend herhalen: "Verrekijker moet niet mooi zijn. Verrekijker moet niet mooi zijn." Ik trok me er niks van aan, kleurde vrolijk verder en negeerde het gebrul van Daniël zoveel mogelijk. Tot hij ineens net zo plotseling als hij begonnen was weer bijdraaide en zei: "Ikke ook verrekijker mooi maken." 

Dag 206 Daniël heeft koorts

   Dus toch... toch te vroeg gejuicht, Daniël is dus toch nog ziek geworden. Vannacht werd hij al een paar keer verhit wakker en vroeg om drinken. Vanmorgen was het nog niet over. Hij heeft eerst nog een uurtje of twee bij ons in bed gelegen en daarna de hele dag in een luie stoel en op de bank gebivakkeerd. In zijn pyjama met een dekentje. In het begin van de dag was hij nog heel erg hangerig en heet. In de loop van de dag werd dat ietsje minder.
   Het hoogtepunt was dat hij nog even bij papa op schoot heeft gezeten terwijl papa met de trein speelde. Daniël zelf deed niet echt mee. Hij heeft ook niks gegeten vandaag op een half koekje en een bakje vla na. Gelukkig wilde hij af en toe wel wat drinken. Nu maar hopen dat hij morgenochtend fit wakker wordt met berehonger.
   Sam heeft gelukkig -vooralsnog?- nergens last van. Die heeft vandaag vrolijk rond gekropen en goed gegeten. Bijna alsof hij het wel leuk vond dat hij het rijk min of meer voor zichzelf alleen had. Hij kon overal aankomen zonder bemoeienis van zijn grote broer, maar toen hij net bij Daniël op de bank zat, wilde hij toch graag tegen hem aan kruipen en contact maken. Hopen dat ze morgen weer lekker samen spelen, dat is voor iedereen gezelliger.

Dag 205 Te vroeg gejuicht?

   Vandaag vroeg mijn mama hoe het met haar kleinkinderen was of ze geen griep hebben gekregen en ze zei dat in het nieuws was dat de griepepidemie officieel voorbij is. Ik vertelde dat het erop leek dat we de dans zijn ontsprongen, dat mijn mannen -los van een snotneus- eigenlijk nergens last van hebben gehad. Nu ben ik bang dat ik te vroeg heb gejuicht.
   Daniël was vandaag niet op zijn gezelligst. Hij wilde vanmorgen niet in bad -hoewel hij dat normaal erg leuk vindt- en hij was wat zeurderiger dan ik van hem gewend ben, zo werd hij bijvoorbeeld huilend wakker van zijn middagdutje en wilde in eerste instantie niet mee naar beneden. "In bed blijven," riep hij. Maar goed, hij is midden in zijn 'twee is nee' fase, dus ik zocht er niet veel achter.
   We kregen visite vanmiddag, J. -die op dezelfde dag is geboren- en haar moeder. Daniël keek er eigenlijk naar uit, maar toen ze er waren wilde hij niet met haar spelen. Hij wilde alleen maar met de Ipad op de bank hangen en zat steeds te gapen. Papa had een afscheidsborrel van een collega en ik had Daniël pannenkoeken beloofd. Toen ik ze -al vroeg- ging bakken, was hij niet enthousiast meer. Hij at met veel pijn en moeite één pannenkoekje.
   Na het eten wilde hij alleen maar bij mij op schoot hangen en hij bleef maar gapen en in zijn ogen wrijven. Om zes uur stelde ik voor hem maar naar bed te brengen. Hij ging zonder commentaar mee naar boven en naar bed. Sam werd toen pas wakker en moest nog eten. Om in Johan Cruijff's termen te spreken: elk nadeel heb zijn voordeel. Het was erg leuk om de volledige aandacht te hebben voor Sam. Alleen Sam en ik - just the two of us. We hebben samen gelachen en geknuffeld en hij ging vrolijk naar bed rond half acht.
   Ik ging nog even bij Daniël kijken en hij deed zijn ogen open. Hij wilde nog even knuffelen. Toen ik hem tegen me aan hield voelde ik dat hij verhoging had... Dus toch, nu maar hopen dat hij geen echte griep krijgt.

Dag 204 Geplast!

   Vanmorgen belde ik bij toeval naar het dagverblijf, omdat de batterij van mijn mobiele telefoon leeg was en ik dat even wilde laten weten, zodat ze me op mijn werk zouden bellen, mocht er iets zijn. Toen kreeg ik te horen dat Daniël op zijn kop had gekregen. Na alle maaltijden nemen ze de kinderen mee naar de wc, ook de kinderen die nog niet zindelijk zijn. Met de gedachte dat de kinderen van elkaar kunnen afkijken en leren. Nou ging dat bij Daniël een klein beetje mis.
   Ze hadden Daniël op de wc gezet. Gauw genoeg had hij "klaar" geroepen en hadden ze hem er weer afgehaald. Hij had vervolgens zelf doorgespoeld -dat is tenslotte het leukste van naar de wc gaan, toch? Blijkbaar had hij toen echt moeten plassen. Hij had bij andere jongetjes gezien hoe zij staand plassen en dacht waarschijnlijk: "Dat kan ik ook!" Hij pakte zijn piemeltje en plaste vrolijk draaiend in de rondte. Oeps! Daar was de leidster niet zo blij mee.
   Ik denk persoonlijk niet dat hij het kwaad of uitdagend bedoelde. Hij weet volgens mij nog niet goed genoeg hoe en wat. Maar hij heeft nu wel heel duidelijk de boodschap meegekregen dat hij in de wc moet plassen. Vanavond zei hij nog eens: "Juf was boos, in de wc plassen!" Weer wat geleerd, zullen we maar zeggen...

Dag 203 Zombie

   Langzaamaan dreig ik in een wandelende zombie te veranderen. Sam lijkt zover te zijn dat hij nieuwe tandjes gaat krijgen (of anders maakt hij een sprongetje). Hij huilt weer 's-nachts terwijl het eindelijk een beetje goed ging. Hij wordt sinds het weekend steeds rond half vijf wakker en slaapt dan niet meer tot tegen zessen, tot we hem met de moed der wanhoop dan maar een flesje geven. Na de fles slaapt hij dan toch nog een paar uur en kunnen we -als we vrij zijn althans- zelf ook nog even slapen. Dat is al behoorlijk vermoeiend. Dus afgelopen maandag hield het al niet over toen ik naar mijn werk moest.
   Vannacht sloeg echter alles. Ik kon wegens koude voeten de slaap niet goed vatten. Ik lag er wel om tien uur in, maar het was denk ik tegen twaalf uur voor ik in slaap viel. Rond half drie begon Sam te spoken. Tussen half drie en half vijf ben ik minstens vier keer bij hem geweest, en heeft Sam bijna voortdurend gehuild. Twee keer moest ik een poepluier verschonen - hij huilde dus niet voor niets. Van half vijf tot kwart over vijf sliep hij drie kwartier -en lag ik weer wakker met koude voeten- waarna hij weer heel hard brullend wakker werd. Toen heb ik hem een fles gegeven, in de hoop dat hij daar knock-out van zou gaan.
   Even leek het rustig in huis, ik nam me voor om te slapen zo lang als de jongens zouden slapen, ook als dat zou betekenen dat ik te laat zou komen op mijn werk. Ik hoopte op twee en half uur slaap tot half negen. Maar nee, het was me niet gegund, Sam huilde om kwart voor zeven alweer hartstochtelijk. Toen nam ik hem maar mee naar beneden en ben ik me lichtelijk wanhopig gaan klaarmaken om te gaan werken.
   Met maximaal drie uur nachtrust voelde ik me een wandelende zombie, maar uiteindelijk heb ik mijn werkdag volgemaakt. Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik niet zo productief was als anders. Papa en ik hebben ons nu voorgenomen Sam een paracetamolletje te geven als hij het vannacht weer op een brullen zet, hopelijk, hopelijk, hebben we dan voor het eerst in vijf of zes dagen weer een fatsoenlijke nacht...

Dag 202 Identiteitscrisis

    Het begint erop te lijken dat Daniël een identiteitscrisis doormaakt. En dat op zijn leeftijd. Hij denkt of wil namelijk dat hij een meisje is. Zie ook: Dag 187 Jurk aan.
   Het gaat hier in huis wel eens over het onderscheid tussen jongens en meisjes en dat jongens een piemel hebben en meisjes niet. (Hoe noem je dat bij meisjes in gesprek met jonge kinderen? Vagina klinkt voor kinderen nogal volwassen, vind ik.) Daniël denkt dat hij een meisje is. Ja echt! En hij heeft dus ook geen piemel. De gesprekken met hemgaan als volgt:
Ik: "Wat is mama een jongen of een meisje?"
Daniël: "Meisje."
Ik: "En jij? Ben jij een jongen of een meisje?"
Daniël: "Meisje."
Ik: "Maar je hebt toch een piemel? Jij bent een jongen."
Daniël: "Ik heb niet piemel, ik ben een meisje!"
Ik: "Jij hebt wel een piemel hoor.
Daniël: "Echt niet!"
Ik: "En Sam dan?"
Daniël: "Sam is ook een meisje."
   Het komt er dus gelukkig op neer dat in Daniëls ogen iedereen een meisje is, zelfs papa. Dus die hoeft nog niet bang te zijn dat Daniël straks echt liever een meisje wil zijn, of dat hij uiteindelijk op jongens blijkt te vallen. Waarschijnlijk is dit gewoon een fase die weer overgaat.

Dag 201 Weerbericht

   De titel van dit verhaal lijkt misschien te duiden op de sneeuw en kou van deze dagen, maar dat is niet zo. Het gaat over de speelse massage die ik Daniël zo nu en dan geef. Ik doe het meestal bij het naar bed gaan als Daniël niet wil gaan slapen. Ik heb inmiddels een vaste volgorde van weersomstandigheden, die Daniël ook al helemaal uit zijn hoofd kent.
  Eerst schijnt de zon, dan maak ik met een vlakke hand rondjes over zijn rug. "Lekker warm word je van de zon," vertel ik erbij. Vervolgens maak ik met vlakke hand een soort stapelwolken over zijn rug, steeds plaats ik mijn hand ergens anders. Ik vraag dan aan Daniël: "Wat gebeurt er meestal als er wolken zijn?" Inmiddels weet hij dat het dan gaat regenen. Dan laat ik het met mijn vingertoppen eerst zacht en daarna harder regenen. Het is niet zomaar een bui, daar op de rug van Daniël, nee, het onweert namelijk ook nog. Met mijn vuisten maak ik donder afgewisseld door bliksemflitsen die ik met één vinger van boven naar beneden trek. Daarna gaat het  weer zachter regenen en komen er eerst nog wat wolken voordat de zon weer verschijnt.
   Tegen die tijd is het einde van de dag gekomen en laat ik de zon zakken, ik wrijf met vlakke handen van zijn nek naar zijn billen. Ik vraag dan vaak nog even wat er in de lucht komt als de zon onder is gegaan. "De maan," antwoordt mijn mannetje dan. Ik teken met één vinger op zijn rug terwijl ik het rijmpje: 'De maan is rond, de maan is rond, heeft twee ogen een neus en een mond,' opzeg. Tegenwoordig moet ik vaak het weerbericht ook nog even bij Woezel doen, of bij geit, of bij Pooh-beer.
   Gisterochtend was heel bijzonder. Daniël lag bij papa en mij in bed, voor we opstonden. Toen ging Daniël het weerbericht op mijn rug maken. Wat een kippenvelmoment! Zo bijzonder die twee kleine handjes die de massage die ik hem altijd geef op mijn rug nadoen. Daarna was papa aan de beurt om er ook van te genieten.

Dag 200 Zegt het voort

Alweer een mijlpaal: 200 dagen bloggen!

   Dit verhaal gaat over afgelopen vrijdag. Ik had de week ervoor een afspraak gemaakt met de buurvrouw. Zij kwam namelijk met een steengoed voorstel: als we nou eens regelmatig samen schoonmaken bij elkaar thuis, dan wordt het een stuk leuker om te doen en kunnen we meer werk verzetten. Vrijdag dus de eerste keer bij mij. De keuken kreeg een grote beurt. Ik had het zo uitgekiend dat Sam lag te slapen en Daniël mocht ons helpen.
   We pakten het grondig aan, alle keukenkastjes gingen leeg, vervolgens werden ze goed uitgesopt. Het was een mooie taak voor Daniël om de spulletjes uit de kastjes steeds op tafel te zetten. Met de macaroni ging het even mis. Ik had een aangebroken verpakking in de kast staan, die zat niet goed dicht. Toen Daniël hem op tafel wilde zetten strooide hij de macaroni overal in de rondte. Achteraf vond hij het prachtig want hij mocht helemaal zelf met de grote stofzuiger de macaroni opzuigen. Dat vond hij erg grappig om te doen, want hij hoorde de macaroni naar binnen floepen en omdat het resultaat heel duidelijk was had hij veel eer van zijn werk.
   Op een gegeven moment lieten we Daniël ook zonder de 'mond' alleen met de stang zuigen. Dat was niet zo'n goed idee van ons, want hij dacht: "Even voelen," en hield zijn hand er tegenaan. Dat deed zeer! Ik weet niet wat het is met kinderen, want hij probeerde het vervolgens gewoon nog eens, toch nog even kijken of het de tweede keer ook weer pijn zou doen. (Wel herkenbaar, zo heb ik twee keer een kraaltje in mijn neus gestopt toen ik een jaar of vier/vijf was.)
   De buitenkant van de keuken (afzuigkap en zo) werd nog even met de 'powerspray' van de buuf ontvet. Binnen twee uur glom mijn hele keuken weer en hadden we lekker bijgekletst. Volgende week is haar keuken of badkamer aan de beurt. Wat mij betreft een geweldig initiatief, dus zegt het voort!

Dag 199 Leren luisteren

   Zijn er tips en trucs om je kind te leren luisteren? Een beetje zoals bij een hond misschien? Hoewel ik daar ook geen ervaring mee heb. Belonen met koekjes? Af en toe de neus door de eigen behoefte halen? Of is dat niet de manier bij honden? Het lijkt me in elk geval bij kinderen niet pedagogisch verantwoord. Maar we moeten wel iets gaan verzinnen, want Daniël luistert echt heel slecht (al poept hij gelukkig vooralsnog niet in de woonkamer). Een paar voorbeelden:
   Als je Daniël uit de auto haalt (gisteren) of als je voor hem de deur openmaakt zodat hij de winkel uit kan lopen (vandaag) dan zet hij het vaak direct op een rennen -voor je je kont kunt keren- zelfs of juist? als je heel duidelijk hebt gezegd dat hij bij je moet blijven en dat hij op de stoep moet blijven. Gisteren en vandaag rende hij pardoes de straat op. Gisteren kwam er een auto aan en moest papa ervoor springen. Levensgevaarlijk. Maar wat is het alternatief? Hem steeds aan een riem meenemen, zoals een hond? Hem steeds bij zijn capuchon vasthouden? Dat probeerde ik vandaag waarop Daniël voortdurend zei: "Mama, mij los houden! Mama, ikke zelf lopen!"
   Als je tegen Daniël zegt dat hij zachtjes moet doen met zijn spullen, omdat ze anders kapot gaan, gaat hij gewoon door met rammen. Zo was hij vandaag met een plastic microfoon op de grond aan het slaan -waarschijnlijk omdat dat een grappig geluid geeft- en hij luisterde niet toen we hem zeiden daarmee op te houden. Even later was het: "Kijk papa, stuk! Maken?" Of papa de kapotte microfoon weer kon repareren. Als hij nou gewoon meteen naar ons had geluisterd...
   Als Daniël met zijn eten zit te spelen, waarbij hij de hele boel ondersmeert en papa en ik zeggen dat hij niet met zijn eten mag viezeriken, dat we zijn bord anders afpakken, gaat hij gewoon verder met rommelen. Wanneer we dan daadwerkelijk zijn eten weghalen, zet hij het op een brullen waarmee hij ook niet meer lijkt te stoppen en waarvan het niet gezelliger wordt aan tafel. Is dit te voorkomen? Moeten we hem maar laten begaan? Of moeten we leren omgaan met een brullend kind aan tafel? Gaat het overal met enige regelmaat zo? Hoort het erbij?
   Vanavond bij het naar bed brengen zei papa tegen Daniël: "Je moet wel naar ons luisteren he?" Antwoordde Daniël vrolijk: "Ja he!" Waarop papa zei: "Maar jij luistert niet he?" Zei Daniël eigenwijs: "Nee he!" Waarna hij zelf heel hard moest lachen. Grrr, volgens mij doet hij het erom! Papa en ik konden trouwens niet anders dan met hem mee lachen... Zucht!

Dag 198 Broertjes onder elkaar

   Vanmorgen hadden Daniël en Sam een leuk 'gesprek' met elkaar. Ik had op verzoek van Daniël de muziekinstrumenten weer eens tevoorschijn gehaald. Daniël zei tegen Sam: "Ik (mu)ziek maken voor jou." Hij pakte een instrument en begon te zingen: "Sam, Sam, Sam. Doe maar mee Sam! Zingen: Sam, Sam, Sam." Sam vond het mooi, maar was vooral met zichzelf bezig, hij was tijgerend op weg naar de tafel en kon niet voorbij Daniël komen. Daniël zag het en zei: "Je mag er wel langs Sam. Toe maar."
   Even later kwam Daniël met de mondharmonica bij me. "Even helpen, mama." Ik legde hem nog eens uit hoe je geluid uit een mondharmonica krijgt. Na mijn uitleg richtte Daniël zich weer tot Sam: "Moet je zien Sam!" en hij blies op de harmonica: "Zo moet dat!"
  Daarna ging Daniël nog even zingen in de microfoon over 'Thomas de toomtief'  (stoomlocomotief dus). Hij zong de hele tekst van 'Op een klein stationnetje' zo goed als foutloos. Ik klapte en joelde toen hij klaar was, waarop Daniël riep: "Superman!"

Dag 197 Over nachtelijke hoestbuien en een schuldgevoel

   Sam en Daniël zijn allebei flink verkouden. Afgelopen nacht moesten ze allebei een keer zo hard hoesten dat ze er huilend wakker van werden. Eerst Sam. Papa ging eerst naar hem toe, maar hij bleef verdrietig. Even later ging ik er ook nog maar even heen. Ik heb hem een poos over zijn rug geaaid, tot hij weer rustig werd. Inmiddels was het vier uur en hoopten we tot zes uur rustig te kunnen slapen.
   Helaas, Daniël begon om vijf uur te hoesten en te huilen. Ik ging met frisse tegenzin toch maar bij hem kijken. Ten slotte kunnen de mannetjes er niets aan doen dat ze zo verkouden zijn. Daniël was heel verdrietig en ik had geen geduld om hem in zijn bed te troosten, dus ik vroeg of hij bij ons in bed wilde komen liggen. Natuurlijk wilde hij dat! Zodra hij bij ons in bed lag was het verdriet voorbij: "Donker he, mama? Donker he?" En even later: "Ik heb een dikke buik, zeg!" Papa en ik reageerden niet echt, toen werd het dan toch weer stil en Daniël viel weer in slaap.
   Bij het aankleden een uur of wat later bleek dat hij echt niet fit was, want hij wilde niet naar het dagverblijf, terwijl hij dat normaal echt leuk vindt. "Mama, ik wil niet naar de kindjes. Kindjes niet leuk." En ook: "Mama niet werken, mama thuis blijven." Zucht, dan voel je je als moeder best tekort schieten als je dan je kinderen alsnog naar het dagverblijf brengt, maar ze hadden geen koorts. Uiteindelijk hebben ze gelukkig een prima dag gehad.

Dag 196 Voorlezen

   Daniël lezen we trouw voor, al sinds hij zes of zeven maanden was eigenlijk dagelijks. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat hij zo goed praat voor zijn leeftijd. Ik moet eerlijk bekennen dat dat er bij Sam vaak bij inschiet. Af en toe komt het ervan om hem voor het slapen voor te lezen. Als hij zelf niet te moe is en er de rust voor is. Vaak is bedtijd nu een hectisch gebeuren, met twee kinderen waarbij de luier verschoond moet worden, de pyjama aangedaan moet worden en de tanden gepoetst moeten worden. Vaak ook is het voor Sam al net iets te laat en is hij al te moe. Steeds neem ik me voor om hem ook regelmatig te gaan voorlezen, nu moet ik het alleen nog waarmaken.
   In het begin was ik degene die Daniël voorlas, maar op een gegeven moment wilde Daniël steeds door papa worden voorgelezen. Als we hem vroegen: "Wie moet er voorlezen?" Dan was het antwoord eigenlijk al maanden: "Papa!" Tot vandaag, vandaag mocht ik ineens voorlezen, wat een eer!
  

Dag 195 Pronken met mijn mannetjes

   Vandaag had ik met collega's afgesproken koffie te gaan drinken bij een grand-café in de stad, maar vandaag was ook mijn vrije dag. Dus ik had de collega's die meegingen al beloofd dat ik dan Daniël en Sam mee zou nemen. Dat vonden ze uiteraard he-le-maal niet erg. Iets eerder dan het moment waarop we af hadden gesproken, was ik al op kantoor om even met de mannen de afdeling over te lopen. Natuurlijk wilde Daniël graag zien waar mama werkt. Maar ik wilde ook graag mijn jongens even showen bij mijn collega's. Dat was al een feestje op zich. Daniël en Sam genoten allebei zichtbaar van alle aandacht die ze kregen en ik van de complimentjes die ze kregen.
   Het koffie drinken was ook erg gezellig. Daniël scoorde alle koekjes van het hele gezelschap en hij kreeg zijn eigen flesje appelsap - met een rietje. Sam kreeg een stuk brood van een collega. Hij keek wel even vreemd -het brood was gekruid- maar hij vond het uiteindelijk toch lekker. Hij zat er heel stoer bij in een kinderstoel. Daniël niet, die voelde zich te groot voor een kinderstoel en zat trots op een grote-mensen-stoel.
  Op de terugweg in de auto zei Daniël: "Mama, het was leuk he?" "Ja," antwoordde ik. Toen zei Daniël: "Woezel, het was leuk he?" En: "Sam, het was leuk he?" Tot slot zei hij ook nog even: "Daniël, het was leuk he?" Waarop hij zelf antwoordde: "Jaha!" Dus volgens mij heeft Daniël het wel naar zijn zin gehad...

Dag 194 Inspiratieloos

   Na bijna tweehonderd dagen, zit er wel eens een dag tussen dat ik geen weinig inspiratie heb. Zoals vandaag bijvoorbeeld. Soms ben ik dan bang dat het niet terug komt, dat ik vanaf vandaag niets meer kan verzinnen meemaak om over te bloggen. Dat mijn project dan -na al die dagen- alsnog in het water valt. Dan troost ik mezelf met de gedachte dat ik nu gewoon zo moe ben, dat er daarom niets in me opkomt en dat er morgen vast weer heel veel spannende dingen staan te gebeuren.
   Haast wanhopig loop ik in gedachten de dag nog eens na.
   Zal ik schrijven dat Daniël vanmorgen bijtijds wakker was, eerder dan Sam, maar dat ik inderhaast bijna de kamer van Sam opliep omdat ik dat niet verwachtte? Nee, dat is niet grappig genoeg.
   Zal ik schrijven dat ik vanmorgen de kinderen wegbracht toen ook de school begon en dat ik de auto niet kwijt kon? Dat ik uiteindelijk zo strak tussen twee auto's in stond geparkeerd, dat ik de deur niet ver genoeg open kreeg om de maxi-cosi uit de auto te krijgen? Dat ik daarom Sam in mijn armen moest dragen met Daniël aan de hand? Mwah, daarna gebeurde er niets spannends meer en zo klungelig of ingewikkeld was dat nou ook weer niet.
   Is het leuk om te vertellen dat Sam vandaag bij het kinderdagverblijf wél goed sliep? Niet echt boeiend. Dat de mannen allebei geen zin hadden om te eten vanavond, maar dat Daniël vervolgens wel om snoepjes en koekjes vroeg? Of dat we rond bedtijd nog drie keer bij Daniël zijn geweest omdat hij steeds iets nieuws verzon om ons naar boven te lokken? Niet bijster interessant.
   Zal ik er dan maar gewoon vanuit gaan dat er morgen heel veel leuke, spannende, grappige en interessante dingen gebeuren waarover ik dan 's-avonds een hartstikke goed blogje kan schrijven? Daar ga ik voor! Voor wie dit leest: tot morgen, als dit enigszins slaapverwekkende berichtje, je tenminste niet heeft afgeschrikt.
  
  

Dag 193 Gevaarlijke uitspraak

   Zeggen dat mijn mannen slaapkoppen zijn, was natuurlijk vragen om problemen. Sam wilde vannacht het tegendeel graag bewijzen. Hij heeft de hele nacht ouderwets gespookt. Als hij ergens de afgelopen nacht een uur achter elkaar stil is geweest, is het veel. Hij was steeds weer aan het huilen en dreef papa en mij tot wanhoop.
   Papa en ik waren weer de hele nacht aan het speculeren. Zou hij last hebben van zijn tandjes? Laten we verdovend spul op zijn bovenkaak smeren. Toen dat niet hielp: Zou hij het te koud hebben? Laten we de verwarming een stukje opendraaien. Toen dat ook niet werkte: Hij zal toch niet gepoept hebben he? Uiteindelijk heb ik om vijf uur de lamp aan gedaan en zijn slaapzak nog eens opengemaakt om te kunnen zien dat hij niet had gepoept. Ik durfde niet meer op mijn neus te vertrouwen, maar hij had geen poepluier. Papa en ik kwamen er niet achter waar ons mannetje last van had.
   Het enige waaraan we vannacht niet hebben gedacht, is dat hij misschien niet goed door zijn neus kon ademen. Hij is een klein beetje verkouden, niet eens zo erg. Maar Sam zuigt fanatiek op twee vingers voor hij gaat slapen. Misschien -heel misschien- zat zijn neus zo dicht dat hij niet tegelijk op zijn vingers kon sabbelen en door zijn neus kon ademen. Dus zojuist, voor het slapengaan, heb ik zijn rug en borst ingesmeerd met Luuf. Zodra hij vannacht gaat huilen, zet ik een ui op zijn kamer. En nu maar hopen dat we daarmee de oplossing hebben gevonden en dat we vannacht allemaal lekker slapen, zodat papa en ik morgen weer fit naar ons werk kunnen gaan.

Dag 192 Over slaapkoppen en visite

   Ik woon samen met drie slaapkoppen, op het moment zijn ze dat althans. Vanmorgen werd Sam al vroeg wakker - honger. Ik was met hem beneden van zes tot half acht, toen wilde hij weer slapen. Daarna werd het weer helemaal stil in huis. Ik besloot daarom toch maar naar mijn hardlooptraining te gaan, hoewel ik gisteravond nog van plan was te spijbelen. De training is van half negen tot tien. Toen ik tegen half elf thuis kwam was Daniël net wakker (!) en papa en Sam hadden tot bijna tien uur geslapen. Ongelooflijk!
   Vanmiddag kwamen eerst de broer van papa met zijn vrouw en neefje C. Daniël vindt dat fantastisch. Die loopt voortdurend achter zijn neefje aan en doet hem in alles na. Daniël wilde bijvoorbeeld het liefst ook cola (wat hij overigens echt nog niet krijgt van mij) want dat had C ook. Als C met de trein wilde spelen, wilde Daniël dat ook, ging C naar buiten, dan ging Daniël mee enzovoort. Aan het eind van de middag was Daniël -zonder middagdutje- behoorlijk hyper.
   Nadat de ene oom en tante waren vertrokken, arriveerden de andere oom en tante. Toen was Daniël natuurlijk helemaal door het dolle heen. Mijn broer en schoonzus kwamen eten -als dank- omdat de kinderen daar mochten logeren een paar weken geleden. Het was erg gezellig, maar de mannen waren wel heel moe na het eten. Oom en tante brachten ze naar bed en binnen no-time lagen ze heerlijk te slapen. Nu maar hopen, voor papa en mij, dat ze morgen weer zo'n gat in de dag slapen.

Dag 191 Onder meer over Sam en de stofzuiger

   Vandaag was Woezel weer terecht. Sinds we hem aan het eind van de ochtend ophaalden heeft Daniël hem stevig vastgepakt en niet meer losgelaten, zelfs niet in zijn slaap. Toen ik Daniël wakker ging maken uit zijn middagdutje, lag hij nog steeds met zijn arm om Woezel heen. Hij was duidelijk opgelucht en blij dat Woezel weer terug was. 
   Daniël had vandaag nog een mooie opmerking. Ik vroeg aan hem of hij weet wat juf J. krijgt. "Cadeautjes?" vroeg Daniël. Ik vertelde hem: "Nee, juf J. krijgt een baby, ze heeft een baby in haar buik." Waarop Daniël mij vroeg: "Juf J. Sam in de buik?" Ik legde hem uit dat dat niet kan en samen moesten we lachen, want Sam is ook wel een beetje groot om in je buik te hebben.
   Vanmiddag ging ik stofzuigen. In het begin van zijn leventje was Sam een beetje bang voor de stofzuiger. Nou, dat is helemaal over. Sam tijgerde steeds achter de stofzuiger aan alsof zijn leven er vanaf hing. Dat was voor mij een stuk prettiger dan stofzuigen met een brullend kind op de achtergrond. Op een gegeven moment lette ik even niet op Sam en toen begon hij toch nog te brullen. Wat bleek nou, hij zat klem tussen de bank en een stoel, waardoor hij niet bij de stofzuiger kon komen en hij was daardoor compleet gefrustreerd geraakt...

Dag 190 Woezel is weg

   Daniël sleept Woezel overal mee naartoe. Ook naar het kinderdagverblijf. Dat is natuurlijk gedoemd om een keer mis te gaan en vandaag was het zover. Daniël en papa hadden er allebei niet aan gedacht om hem weer mee naar huis te nemen. En nu moet Daniël het vannacht zonder Woezel zien te redden.
   Bij het naar bed brengen werd het een probleem.
Daniël: "Waar is Woezel nou?"
Ik: "Bij de kindjes. Woezel slaapt vannacht bij de kindjes, morgen gaan we hem weer ophalen."
Daniël: "Ik mee Woezel ophalen?"
Ik: "Ja hoor, jij mag mee als we Woezel gaan halen."
Daarmee leek het afgedaan. Leek. Papa en ik gingen weg en Daniël zou gaan slapen.
   Na een paar minuten was hij echter flink aan het huilen.
Daniël: "Slaapt Woezel bij de kindjes?"
Ik: "Ja Woezel slaapt daar en de juf geeft hem eten."
Daniël: "Oké."
Ik beloofde Daniël nog een keer dat we Woezel 's-ochtends meteen zullen gaan ophalen. Ik stopte hem nog eens in en ging weer naar beneden.
   Een paar minuten later was Daniël weer aan het huilen. Ik heb het even afgewacht maar ben toch maar weer naar boven gegaan. Ik vertelde Daniël dat Woezel net had gebeld en dat hij had gezegd dat Daniël maar lekker moest gaan slapen. Dat Woezel zelf ook lekker zou gaan slapen en dat ze elkaar morgen weer zien. Ik geloof dat Daniël daardoor gerustgesteld werd en dat hij nu eindelijk is gaan slapen.

Dag 189 Peuterpraatjes

De laatste tijd heb ik een paar losse 'Daniël-uitspraken' verzameld. Hier komen ze:

   Aan tafel, Daniël zit weer eens te viezeriken met zijn eten, gelukkig heeft hij het zelf ook door: "Ik zit te klooien! Ik maak er een zooitje van." Die eerste uitspraak heeft hij trouwens van opa, die zegt vaak: "Zit niet zo te klooien!"

   Tess (de hond van opa) had Daniël al een paar keer bijna omver gelopen toen hij ging rennen. Maar mijn wijsneus had wel meegekregen waarom Tess dat doet: "Tess enthousiast!"

   Ik: "Daniël, je hebt bananenpoten. Papa heeft je schoenen verkeerd om aangedaan." Daniël trots: "Ik heb apenpootjes."

   Daniël kent alle aanvullingen op de tekst van "We zijn er bijna" zoals ik en mijn broertje en zusje dat vroeger zongen. "Kontje kaal, piemeltje wit, kersenpit, notendop, kletskop." Klinkt ongelooflijk grappig uit Daniëls mond (al schaam ik me stiekem een klein beetje dat ik hem dat al zo jong heb geleerd).

   Daniël heeft een favoriete blouse. Hij wilde die niet verwisselen voor zijn pyjama. Toen we hem met een beetje dwang toch in zijn pyjama hadden geholpen zei hij nog even tegen papa: "Ik wil mijn mooie blouse aan, gek."

Dag 188 Keyboard spelen

   Gisteren hadden we een verjaardag van de mama van een jongetje in dezelfde leeftijd als Daniël. Zij had -behalve mij- nog twee andere mama's uitgenodigd die allebei twee zoontjes hebben zo oud als Daniël en Sam. Uiteindelijk waren er dus vier mama's en zeven jongetjes; drie van Sams leeftijd en vier van Daniëls leeftijd. Het was hartstikke gezellig. En gek genoeg viel het met de drukte -lees: lawaai- best mee.
   Er was een speeltje van de gastheer wat toch wel het hot-item was bij de grote jongens. Dat was het keyboard. Daar wilden ze allemaal tegelijk mee spelen en daar moesten wij als mama's dus af en toe ingrijpen en bemiddelen: "Jullie kunnen toch ook samen spelen?" Of: "Nu mag jij eerst even en dan mag hij daarna weer." Uiteindelijk speelde Daniël tegelijk met een jongetje op het keyboard. Tijdens het spelen keek hij dat mannetje even aan en zei: "Leuk he?" Zo schattig!

Dag 187 Jurk aan

   Vandaag begon het 'gewone' leven weer, na twee weken met zijn vieren thuis was de vakantie -helaas- weer voorbij. Ik zat daarom al op tijd met Sam beneden om hem zijn fles te geven, toen ik Daniël hoorde huilen. Die was voor zijn doen ook ineens vroeg wakker. Papa was zich aan het aankleden en die bracht Daniël beneden. "Jurk aan, jurk aan!" zei Daniël steeds. Ik zag aan papa's gezicht dat hij iets dacht van: "Oh nee toch he?"
   Ik legde Daniël uit dat ik geen jurk voor hem heb. Dat hij een jongetje is en dat jongens meestal geen jurken dragen. Dat jurken eigenlijk meer voor meisjes zijn. Toen kwam de aap uit de mouw. "V. heeft ook een jurk." Daniël wilde dus een jurk aan omdat zijn vriendinnetje op het dagverblijf ook een jurk heeft!

Dag 186 Plastisch chirurg Daniël

    Vandaag was het weer zover, dokter Daniël ging weer aan de slag. "Ga maar op de bank liggen, mama," zei hij. Nou dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Met toestemming van mijn kind languit op de bank, heerlijk! Eerst ging hij naar mijn hart luisteren. Vervolgens moest er wat zalf op mijn buik gesmeerd worden en keek hij even in mijn oren. Daarna was het tijd om te eten.
   Ja, je leest het goed. Mijn dokter zorgt erg goed voor me. Hij ging ijsjes voor me halen en pannenkoeken. "Hier, ijs," of "hier, pannenkoek," zei hij dan en stopte zijn wijsvinger bij mij in de mond. Even later vroeg hij dan heel bezorgd: "Buikpijn, mama?" Ja natuurlijk kreeg ik buikpijn van al dat eten. Dat moest dan uiteraard weer verholpen worden.
   De buikpijn behandeling ging alsvolgt. Ik moest mijn buik ontbloten en Daniël ging met zijn plastic spuitje in mijn navel spuiten. "Pannenkoek en ijs wegspuiten!" verkondigde hij daarbij heel serieus. Zou er een carrière voor hem zijn weggelegd als plastisch chirurg?

NB Hij verzint dit dus helemaal zelf...

Dag 185 Over de slappe lach en opnieuw verstoppertje

   Vanavond aan tafel hadden we met zijn vieren de slappe lach. Sam niesde en papa deed hem na. Sam schaterde het uit. Daniël wilde Sam ook aan het lachen maken, dus die ging ook doen alsof hij moest niezen. Zo waren papa en Daniël steeds om de beurt aan het niezen en kwamen we allemaal niet meer bij van het lachen.
   De laatste weken moet een aantal knuffels van Daniël mee naar beneden als hij heeft geslapen. Woezel is daar altijd bij en dan meestal ook nog Geitje en Beertje. Hij kan zich er heerlijk aan vastklampen als hij verdrietig is - bijvoorbeeld omdat hij iets niet mag. Van de week was Daniël heel verdrietig geweest. Toen ik hem daarna knuffelde -tijdens een wandeling- zei hij tegen me: "Dadelijk thuis ga ik Woezel lekker knuffelen." Gisteren waren we Woezel haast vergeten mee naar huis te nemen toen we bij vriendinnetje J. (Daniëls kalverliefde) waren. Gelukkig dachten we er nog aan toen ik de auto al had gestart, anders was het vast drama geworden met slapen.
   Vanavond was ik degene die Daniël ging voorlezen voordat hij moest gaan slapen. Na het verhaaltje legde ik hem in bed, maar kwam er meteen achter dat het bed een beetje leeg was, de belangrijkste knuffels misten. Dus ik zei tegen Daniël dat ik beneden even Woezel, Geitje en Beertje zou gaan pakken. Nou dat viel even tegen. Papa en ik konden ze nergens vinden. We keken in de mandjes waar speelgoed in zit, in de grote speelgoedkist, onder de tafels, in Sams kinderstoel. We prakkiseerden, waren de knuffels mee geweest naar opa en oma? Hadden we ze daar laten liggen? Nee, dat was het niet. Uiteindelijk keek ik in de trapkast, daar lagen ze -bij het oud papier. Ze hadden vanmiddag mee verstoppertje gespeeld en een erg goede verstopplek gevonden...

Dag 184 Verstoppertje spelen

   Verstoppertje spelen is op het moment het favoriete spelletje van Daniël. Hij gaat dan in het donker in de trapkast staan tot papa zich heeft verstopt. Soms telt hij ook: "Eén, twee, wie niet weg is (is ge-) sien, ik kom!" En het is dan aan papa om weer een originele plek te verzinnen om zich te verstoppen. Nog best lastig in onze -niet extreem grote- woonkamer, al helemaal als je ongeveer 1 meter 85 lang bent.
   Vanmorgen wilde Daniël weer verstoppertje spelen met papa. Papa zei: "Even wachten Daniël. Ik moet het plastic buiten zetten en de kliko aan de weg, dan gaan we daarna verstoppertje spelen. Ik ben bijna klaar." Even later kwam papa terug. Daniël zag hem niet binnenkomen en papa verstopte zich meteen. "Ik ben verstopt," riep hij naar Daniël, "kom me maar zoeken." Daniël speelde onverstoorbaar verder. Ik zei: "Daniël, ga papa eens zoeken dan." Maar Daniël antwoordde doodleuk: "Even wachten. Ik ben even bezig. Ik ben bijna klaar." Schaterlachend kwam papa weer tevoorschijn.
   Zonet bij het naar bed brengen ging papa zich boven verstoppen terwijl ik Daniël zijn pyjama aandeed. Toen we klaar waren mocht Daniël papa gaan zoeken. Papa zat op een erg lastige plek, Daniël kon hem echt niet vinden. "Maak eens een geluidje," zei ik daarom tegen papa. Dat hielp een beetje, al kon Daniël papa nog niet meteen vinden - hij zat onder onze dekens op het bed verstopt. Uiteindelijk plantte ik Daniël maar bovenop de dekens en papa. Grote lol natuurlijk.
   "Nou ikke, nou ikke," zei Daniël. Hij ging ook onder de deken liggen. Vrijwel meteen zei Daniël terwijl hij zelf verstopt zat: "Maak eens een geluidje!" Hij snapt blijkbaar nog niet helemaal hoe het werkt...

Dag 183 Laarsjes

   Vandaag ging ik op pad met Sam. Hij mocht mee op visite bij een goede vriendin die op een uurtje rijden van ons af woont. Sam slaapt redelijk in de auto en ik kan hem nog overal te slapen leggen, dus ik heb op zo'n dag geen kind aan hem. Zo hadden papa en Daniël een dagje samen, ook leuk. Het was erg gezellig bij mijn vriendin. We hebben lekker bijgepraat en zijn nog even -door de miezerregen- naar het centrum van haar woonplaats gelopen.
   Dat bracht me op het idee om eindelijk eens laarsjes voor Daniël te kopen. Daniël vindt het -net als de meeste peuters- heerlijk om in de passen te stampen, maar hij had nog geen regenlaarzen. De hoogste tijd dus, want zijn schoenen zijn niet zo heel waterbestendig. En Daniël stampt als hij de kans krijgt in elke plas die hij ziet.
   Ik was pas aan het eind van de middag thuis en het was alweer donker. Ik besloot Daniël toch zijn laarsjes vast te geven, met daarbij de belofte dat hij er morgen mee in de plassen zou mogen stampen. Daniël was helemaal blij met zijn 'nieuwe schoenen'. Hij deed ze meteen aan en wilde ze ook niet meer uitdoen. Zelfs niet toen hij erachter kwam dat je er niet zo goed mee kunt klimmen en traplopen. Ook niet toen hij merkte dat ze onhandig waren bij het spelen met de treinrails. Hij was er zelfs het liefst mee gaan slapen, maar dat ging papa en mij toch wat te ver.

Joehoe! Mijlpaal! De helft van mijn project...

Dag 182 Panda zien

   Vanmiddag na de dutjes van de mannen, die we overigens bruut hebben onderbroken om nog een beetje op tijd te kunnen vertrekken, gingen we naar de dierentuin. We hebben een abonnement en kunnen ook voor een uurtje of twee gaan zonder dat het zonde is. Daniël was helemaal enthousiast. In de auto zat hij al allemaal dieren op te noemen die hij graag wilde zien. Apen, leeuwen, giraffen, wingwins (pinguïns dus) en olifanten maar ook schapen en eenden. Voor Daniël maakt het eigenlijk niet uit of het boerderij- of dierentuindieren zijn. We zouden dus eigenlijk net zo goed naar de kinderboerderij om de hoek kunnen gaan - maar dat terzijde.
   Vanaf het moment dat we er waren, was Daniël door het dolle heen. Sterker nog, al op de parkeerplaats speurde hij de bomen af om daarin apen te ontdekken. Springend en dansend ging hij vervolgens door de dierentuin heen. (Waarbij hij steeds -bijna- tegen andere bezoekers opliep.) Bij de olifanten riep hij dat hij de giraffen wilde zien, bij de leeuwen wilde hij dat nog steeds, dus wij naar de giraffen. Eenmaal daar aangekomen wilde hij graag de apen zien. Die waren trouwens erg leuk om te zien, want die hadden net eten gekregen. Toen kwam het, Daniël wilde een panda zien. Hij bleef het maar herhalen: "Panda zien, panda zien!" Voorzichtig probeerde ik hem duidelijk te maken dat ze in deze dierentuin geen panda's hebben. Hij bleef er een hele tijd over bezig. Uiteindelijk boden de gewone beren de gewenste afleiding en was Daniël de panda weer vergeten.
   Op weg naar buiten zagen we nog een olifant die helemaal van lichtjes was gemaakt. Daniël wilde er graag op zitten. Ik zei: "Daar kun je niet op zitten." Als in: dat ding is er niet op gemaakt om op te zitten. Dat werd door Daniël echter anders opgevat. Hij verkondigde: "Mama mij leren!" Hij dacht: wat ik nog niet kan, dat kan ik leren. Wat op zich een prima instelling is natuurlijk...

Als je deze schattige foto ziet, snap je meteen dat Daniël een panda wilde zien.
Deze foto van moeder en kind is genomen in San Diego Zoo, juli 2012.
Jammer genoeg een beetje te ver weg om even te gaan kijken...

http://www.inquisitr.com/288720/baby-panda-born-at-san-diego-zoo/

Dag 181 Over vuurwerk kijken en de laatste borstvoeding

   Daniël slaapt tot nu toe elk jaar gewoon door de jaarwisseling heen. Sam daarentegen is een prikkelgevoelig typje. Hij werd gisteren eerst om half elf al een keer wakker van de knallen en daarna om iets voor twaalf, tijdens het aftellen. We haalden hem uit zijn bedje om hem te knuffelen en om met hem naar het vuurwerk te kijken.
   We gingen eerst nog even bij Daniël kijken. Hij lag met zijn hoofd helemaal onder de dekens, diep in slaap. Toen we voorzichtig onder de deken keken en hem een kus gaven, werd hij toch nog wakker. Hij mocht ook mee naar beneden om vuurwerk te kijken. Sam keek met open mond en grote ogen naar het prachtige siervuurwerk dat de lucht in ging, hij leek er geen genoeg van te krijgen. Daniël vond het niet zo interessant en gaf zelf al vrij snel aan dat hij weer terug zijn bed in wilde.

   De afgelopen dagen bij zijn oom en tante heeft Sam alleen kunstvoeding gedronken. Ik heb wel nog wat gekolfd, maar niet meer alle voedingen. Sam heeft erg goed geslapen die twee nachten -beter dan op de borstvoeding- dus ik heb met lood in mijn schoenen besloten helemaal te stoppen.
   Vannacht vlak voor we hem weer in zijn bedje legden, heb ik hem zijn allerlaatste borstvoeding gegeven, heel bewust stond ik erbij stil. Ik heb niet gehuild, maar het was een vreemd idee. Na twee jaar, drie maanden en veertien dagen non-stop minstens één kind aan de borst ga ik het nu loslaten. Het kost me wat moeite omdat Sam pas ruim acht maanden is (ik heb Daniël ten slotte meer dan twee jaar aan de borst gehad) maar het zal Sam geen kwaad doen en mij goed.
   Ben heel benieuwd wat het met me gaat doen. Andere vrouwen zeggen vaak dat het fijn is je lichaam weer voor jezelf te hebben - geen idee hoe dat ook weer is. Ook zeggen ze fitter te worden - daar kan ik me wat bij voorstellen al was het maar omdat ik niet meer alle voedingen zelf hoef te geven, papa kan dat nu ook. Verder schijn je hormonaal weer meer in balans te komen en je oude zelf te worden - ik sta al drie jaar onder invloed van (zwangerschaps)hormonen, ben ik dan al drie jaar niet mezelf??  
   Het meest nieuwsgierig ben ik misschien wel hoe mijn borsten er straks uit zullen zien. Mijn buik heeft de zwangerschappen goed doorstaan (al zeg ik het zelf). Betekent dat dan dat ik mijn pre-zwangerschapsborsten moet inruilen voor theezakjes? Mocht dat zo zijn dan is het de moeite absoluut waard geweest - al hoop ik natuurlijk van niet... Stiekem ben ik best trots op al die voedingen die ik heb gegeven. Ik sluit deze periode daarom hoe dan ook met een goed gevoel af!