vrijdag 31 mei 2013

Dag 331 Met blote billen in bad

   Vanmorgen deed ik de beide mannetjes in bad. Dit keer ging Sam eerst, want die was moe en moest alweer naar bed en Daniël vermaakte zich nog prima alleen. Toen Sam in bed lag haalde ik Daniël beneden op. Altijd als ik hem in de ochtend badder -als hij nog niet heeft gepoept- zeg ik dat hij niet in bad moet poepen. Ik vraag hem dan of hij het wil zeggen als hij moet, zodat ik hem op de wc kan zetten. (In het verleden heb ik al best een aantal drollen uit bad gevist.) Vandaag echter was mijn mannetje me voor.
   Ik grapte dat ik hem met pyjama en al in bad zou gooien. ''Neee,'' riep Daniël. Ik vroeg of hij toch liever met blote billen in bad wilde en zong mijn zelfverzonnen 'blote billen' lied voor hem. (Met blote billen in bad, ja met blote billen in bad. Met blote billen in bad jaja van je tjalala tjalala hopsasa. Met blote billen in bad, ja met blote billen in bad.) ''Ja,'' zei Daniël en hij voegde daaraan met een hele serieuze blik toe: ''Ik zal mijn billen in de gaten houden.'' Waarmee hij bedoelde dat hij niet in bad zou gaan poepen.
   En inderdaad. Na een kwartiertje in bad gezeten te hebben, riep Daniël: ''Mama ik moet poepen, ik moet op de wc!'' Ik zette hem er meteen op en het lukte! Een primeur de eerste drol van Daniël die rechtstreeks in de pot belandde. Ik was natuurlijk weer apetrots.

donderdag 30 mei 2013

Dag 330 Verlatingsangst

   Daniël heeft er de laatste dagen moeite mee als ik van huis wegga. Hij heeft het op het dagverblijf ook een poosje gehad, maar dat lijkt nu weer over te zijn. Nu begint hij te brullen als ik thuis wegga, dan hangt hij aan mijn been om me tegen te houden. Hij had deze week ook nog eens pech, want de afgelopen dagen had ik veel gepland staan. Maandag mocht ik niet weg om bij een vriendin te gaan eten, het liefst wilde hij mee. Dinsdagavond heeft hij in bed heel hard gehuild toen hij me weg hoorde gaan. Vandaag probeerde ik hem er daarom vast op voor te bereiden dat ik na het eten weg moest en dat papa hem naar bed zou brengen. Ik beloofde hem dat ik nog even naar boven zou komen als ik thuis kwam om hem een kus te geven.
   Zo gezegd zo gedaan. Daniël was wakker gebleven tot ik een kwartiertje geleden terug kwam. Hij zat nog druk boekjes te lezen in bed. Ik vroeg of ik er een paar in de kast zou leggen, maar nee: ''Is juist gezellig!'' vond meneertje, dus alle boekjes moesten in bed blijven. Hij zei: ''Vandaag heb ik niet gehuild.'' Hij bedoelde dat hij niet huilde toen ik wegging. Hij zei erbij: ''Dat mag niet van papa.'' Oeps, dat is niet helemaal de boodschap die papa en ik willen overbrengen. Ik heb uitgelegd dat hij best mag huilen als hij verdrietig is, dat het helpt om minder verdrietig te worden, maar dat het niet helpt om te huilen om zijn zin te krijgen. Nu maar hopen dat hij dat begrijpt...

woensdag 29 mei 2013

Dag 329 Moderne mama

   Je zou misschien denken dat ik modern ben en met de tijd meega omdat ik een website heb en daarop elke dag een verhaaltje schrijf, maar niets is minder waar. Ik heb me namelijk met hand en tand verzet tegen het aanschaffen van een smartphone. Ik vond: ''Met een telefoon moet je kunnen bellen en sms-en. Internet heb je overal, dus waarom zou ik internet of een camera op mijn telefoon willen?'' En daarbij: ''Waarom een andere telefoon aanschaffen als mijn oude nog werkt?'' En ook: ''Ik kan mijn tijd wel beter besteden dan met online netwerken, het echte leven doet er meer toe dan de virtuele wereld.''
   Maar dat alles ten spijt ben ik nu de trotse eigenaresse van een Iphone. Het is niet het nieuwste model -dat dan weer niet- maar toch. Het ergste is dat ik er stiekem ook nog eens heel erg blij mee ben. Als je het me over een week of twee vraagt, wil ik waarschijnlijk niets anders meer en snap ik niet dat ik niet eerder ben overgestapt.
   Daniël en Sam wanneer jullie straks toe zijn aan een mobiele telefoon zijn er waarschijnlijk geen ''on-smartte-telefoons'' meer. Dan lezen jullie dit en denken jullie: ''Waar heeft ze het in godsnaam over?'' Tegen die tijd kan ik jullie vertellen dat er amper computers en mobiele telefoons bestonden toen ik zo oud was als jullie nu. Gek he?

Dag 328 Traplopertje (2)

   Zoals ik eerder al beschreef, is Sam verzot op trapklimmen. Je kunt het eigenlijk nog geen lopen noemen, het is voor hem waarschijnlijk vergelijkbaar met het beklimmen van een berg. Zodra hier de deur naar de gang opengaat begeeft hij zich met een noodgang naar de trap. Gisteren had ik mijn handen vol terwijl Sam al op zijn knieën op de eerste tree zat. Ik dacht: "Hoe ga ik dit nou oplossen?''
   Ineens had ik een ingeving. Ik vroeg Sam: ''Ga je naar bed? Ga je naar boven om te slapen?'' Sam keek naar mij om. Ik herhaalde mijn vraag: ''Ga je alweer slapen? Je komt net uit bed.'' Hij keek de trap nog eens omhoog, dacht even na en draaide zich maar weer om. Snel kroop hij de woonkamer weer in. Hij vond het duidelijk nog geen bedtijd...

maandag 27 mei 2013

Dag 327 Broederliefde (4)

   Vandaag bleek maar weer eens hoe gek mijn mannetjes op elkaar zijn. Papa en ik gingen ze ophalen bij het dagverblijf. Sam zat buiten in een kinderstoel en Daniël stond erbij en gaf hem zijn drinken. Om onduidelijke redenen hadden ze vanmiddag Sam op een andere groep opgevangen (normaal zitten Sam en Daniël in dezelfde groep). Daniël was er de hele middag een beetje door van slag. Hij miste zijn broertje de leidsters hebben hem bezig gehouden door hem te laten helpen bij het uitdelen van drinken en rijstewafels.
   Omdat het mooi weer was gingen alle groepen buiten spelen. Daniël was helemaal blij dat hij Sam eindelijk terug zag toen die ook naar buiten kwam. Normaal gaat hij lekker spelen en vinden we hem in de zandbak of op een autootje als we de kinderen gaan ophalen. Maar nu week hij niet meer van Sams zijde. Hij dacht waarschijnlijk: ''Ze pakken mij mijn broertje niet nog eens af!'' 
   Daniël was thuis behoorlijk van slag dat ik vandaag niet mee at met de mannen maar bij een vriendin ging eten, moest hij zijn mama ook nog laten gaan. Er kwamen dikke tranen en ik kreeg hem bijna niet meer van me losgepeuterd, maar gelukkig bleef Sam wel thuis bij Daniël... en papa natuurlijk ook

zondag 26 mei 2013

Dag 326 Over samen delen en een fietstochtje

   Vanmiddag maakte ik een tosti voor Daniël en mezelf voor de lunch. Sam kreeg een gewone boterham. Daniël vroeg aan Sam: ''Sam wil je ook een hapje van mij?'' Sam knikte fanatiek van ja - Sam knikt tegenwoordig bij elke vraag die hem wordt gesteld. Daniël stond op en liep naar zijn broertje om hem een hapje te geven. ''Sam vindt het lekker mama,'' concludeerde Daniël toen Sam gretig een hap nam. Even later vroeg Daniël: "Wil je nog een hapje Sam?'' Sam lachte en knikte en Daniël liep er weer naartoe. ''Heb je het lekker opgesmikkeld, Sam?'' vroeg hij en gaf hem weer een hapje. Uiteindelijk deelde Daniël zijn hele tosti met Sam.
   Om wat tijd te doden en een frisse neus te halen besloot ik met de jongens een eindje te gaan fietsen. Het was een prachtige tocht. We stopten eerst bij de geitjes, vooral Sam vond ze heel erg leuk. Daarna stopten we om te kijken en te zwaaien naar de trein die voorbij kwam, dat vindt Daniël altijd mooi. Vervolgens ging ik stilstaan in het tunneltje onder het spoor door. Op de wanden zitten tegels, dus dat galmt mooi. Daniël maakte wolf geluiden en zong een liedje om naar de echo te luisteren. Even later zagen we een vader en zoon met een vlieger, ook daarvoor namen we uitgebreid de tijd. Sam keek gefascineerd hoe de vlieger steeds duikvluchten maakte. Daniël vroeg bij thuiskomst aan papa of die ook eens met hem wilde gaan vliegeren.
   Na deze uitgebreidere stops kwamen we ook nog baby hondjes en een grote hond tegen, zagen we nog minstens twee treinen rijden en pauzeerden we iets korter in twee ander tunneltjes om even lekker te schreeuwen. We hadden uiteindelijk niet veel kilometers gemaakt, maar we zijn zeker drie kwartier op pad geweest en hadden heel wat te vertellen aan papa.


PS Het middagdutje van gisteren leverde niet het gewenste resultaat op, Sam was alweer even voor vijven wakker vanmorgen...

zaterdag 25 mei 2013

Dag 325 Dutjes enzo

   In de hoop dat Sam niet meer zo gaat spoken 's-ochtends vroeg, gaan we proberen van twee slaapjes naar een middagdutje over te stappen. Vanmorgen hield hij het goed vol tot lunchtijd. Hij sliep van twaalf tot drie en nu is het afwachten wat hij morgenochtend doet.
   Daniël slaapt officieel niet meer tussen de middag, maar op het dagverblijf meestal wel en in de kinderwagen en in de auto vaak ook. Vandaag kwam daar aan het eind van de middag bijna de fiets bij. Je ziet het wel eens, kindjes die in een fietsstoeltje zitten te slapen. Nou ja zitten, hangen omschrijft het beter, het ziet er niet erg comfortabel uit. Ik dacht dat die van mij dat niet zouden gaan doen, maar vandaag was het dan toch bijna zover.
   Daniël speelde de hele dag buiten. Eerst in de achtertuin en later ook nog in het speeltuintje hier vlakbij. Daar zijn twee schommels die geschikt zijn voor kleine kinderen. Ik zette Daniël in de ene en Sam in de andere en duwde ze samen. Ze hadden vreselijk veel lol. Sam lijkt van snelheid en de wind in zijn haren te houden. Toen ik gisteren hard  fietste schaterde hij het ook uit. Als hij later groot is, vindt hij achtbanen vast fantastisch.
   Aan het eind van de middag gingen we op de fiets naar opa. Op de fiets gebeurde het net niet, maar binnen een half uurtje viel Daniël bij opa op schoot in slaap. Hij was niet wakker te branden. Ik stond te koken en toen we gingen eten kregen we hem met geen mogelijkheid meer wakker. Opa legde hem maar op de bank, zodat hij zelf wel wat kon eten. Na een uurtje kregen we Daniël dan eindelijk zover zijn ogen open te doen, maar hij had geen zin om te eten. Om zeven uur lag hij thuis uitgeteld in zijn bedje. Nu maar hopen dat de mannen morgen allebei uitslapen!

vrijdag 24 mei 2013

Dag 324 Over de slappe lach en nog meer bellen

   Vanmorgen was Sam er weer net zo vroeg bij als gisteren en eergisteren. Ik deed de mannen daarom op tijd in bad en legde Sam weer terug in bed voor zijn ochtendslaapje. Daniël en ik hingen samen op de bank en verveelden ons. We waren wat aan het stoeien en hadden de grootste lol. Op een gegeven moment pakte Daniël mij mijn telefoon af en stopte hem in zijn broekzak. Hij heeft zakken met ritsen, dus mijn telefoon verdween achter een dichte rits. Daniël wilde me -uiteraard- mijn telefoon niet meer terug geven.
   Ik zon op wraak. Ik pakte de vaste telefoon en belde mijn mobiele nummer waarvan ik wist dat die op de trilstand stond. Je had zijn gezicht moeten zien. Eerst enorme verbazing, wat gebeurt er nou in mijn broekzak? En daarna kreeg hij de slappe lach. Hij kwam niet meer bij. Ik moest natuurlijk steeds opnieuw bellen en Daniël schaterde het steeds weer uit. Waardoor ik alleen nog maar mee kon lachen.
   Vanmiddag zouden we naar J. gaan. Het vriendinnetje van Daniël dat precies even oud is als hij. Daniël had er heel veel zin in en had het er al de hele morgen over. Rond de middag sms-te de mama van J. dat ze ziek was geworden en dat we onze afspraak moesten verzetten. Daniël was vreselijk verdrietig. Dikke tranen huilde hij. Ik probeerde een alternatief te verzinnen om naartoe te gaan, maar dat mocht niet baten. Daniël bleef huilend roepen om J. Ik bedacht dat hij haar misschien even kon bellen. Zo gezegd zo gedaan.
   Daniël kreeg J. aan de lijn. Toen werd het stil. Ik souffleerde: ''Zeg maar: 'Hoi J.''' Heel verlegen klonk het: ''Hoi J.'' Vervolgens zei ik: "Zeg maar: 'We komen snel een keer langs.''' Braaf herhaalde Daniël deze boodschap. Daarna werd het weer stil. Ze zijn echt nog wat te klein om te bellen, maar gelukkig zette Daniël zich er na dit 'gesprek' met J. overheen dat we daar niet heen gingen en kon hij weer enthousiast zijn dat we even naar zijn grote neef gingen.

donderdag 23 mei 2013

Dag 323 Vroeg dag

   Vandaag was het weer eens ouderwets veels te vroeg dag. Sam was om vijf uur al wakker en ook niet van plan nog in slaap te gaan vallen. In het begin 'kletste' hij nog, maar na een paar minuten ging het over in jengelen. Toen hadden we nog de stille hoop dat hij toch weer in slaap zou vallen, maar al gauw ging het over in schreeuwen.
   Ik besloot hem een flesje melk in zijn bed te geven. Ik dacht dat het hem wel even zoet zou houden en dat hij -als hij verder geen aandacht kreeg- misschien dan na de fles weer zou gaan slapen. Nou, ook dat konden we vergeten. Hij vond het maar niks om in zijn eentje in bed te zitten met een flesje, en dat liet hij horen ook. Met de moed der wanhoop namen we hem daarom maar met fles en al in ons bed. Slapen konden papa en ik verder wel vergeten en omdat Sam geluid bleef maken, stond Daniël ook al om zes uur naast ons bed.
   Het was dus een lange dag vandaag. En op dit moment h-et is al half negen- is Daniël nog tegen papa aan het kletsen. Of papa het boek wil repareren waarin Daniël heeft zitten scheuren. Net toen ik boven wat ging pakken zei Daniël: ''Als iemand hier komt, vind ik dat eigenlijk wel gezellig.'' Ik dacht dat hij bedoelde als er iemand bij hem op de slaapkamer zou komen. Ik antwoordde: ''Dat begrijp ik, maar je moet nu gaan slapen.'' ''Ja maar, ik bedoel als er iemand op visite komt!'' Ik besloot er maar niet op in te gaan en wenste mijn wijsneusje een goedenacht...

woensdag 22 mei 2013

Dag 322 Met losse handjes

    Vandaag weer een mijlpaal voor Sam. Hij stond een poosje helemaal los. Ik zag het vanavond en ik had niet eens de primeur, want papa had het eerder vandaag al gezien. Super schattig gezicht, want hij stond wijdbeens om balans te kunnen houden. Nog even en dan loopt hij zelfstandig weg. Zucht, wat wordt hij alweer groot...

dinsdag 21 mei 2013

Dag 321 Rugpijn

   Daniël klaagde vanavond over rugpijn. Zo klein en dan al rugpijn? Ik brak mijn hoofd over waar of wanneer hij zich bezeerd zou kunnen hebben. We waren vanmiddag bij een vriendin van mij met een dochter die iets ouder is dan Daniël. Ze klommen samen steeds over een slaapbank heen op de logeerkamer en het ging wilder en wilder. Ik weet dat zij op een gegeven moment met haar hoofd tegen de muur aan viel, maar volgens mij was Daniël niet gevallen.
   Ik besloot het maar gewoon aan hem te vragen: ''Hoe komt het dat je rugpijn hebt?" ''Van de dropjes!'' ''De dropjes? Maar die zitten toch in je buik?'' ''Ja maar ook hier!'' - wijst op zijn rug. Vervolgens verzuchtte hij: ''Ik moet toch maar eens wat minder snoepen!'' (Van wie zou hij die laatste opmerking toch overgenomen hebben?)

maandag 20 mei 2013

Dag 320 Dilemma

   Sinds een paar dagen is de houten spoorweg hier weer helemaal hip. Van de winter zaten Daniël en papa dagelijks samen op de grond om een spoorbaan te leggen en met de treinen te spelen. Intussen was de trein alweer maanden uit de gratie, maar nu dus een come-back. Er is echter wel wat veranderd. Afgelopen winter sliep Sam nog heel veel en kroop hij nog niet echt. De gebouwde baan was dus beschermd tegen graaiende (baby)handjes. Nu niet meer, Sam wil graag meespelen wat inhoud dat hij de baan binnen de kortste keren volledig overhoop haalt.
   Gisteren besloot ik Sam maar even in de box te zetten, zodat Daniël een poosje met de trein kon spelen, zonder dat het spoor meteen weer gesloopt werd. Dit tot groot ongenoegen van Sam. Die was not amused in de box en dat liet hij horen ook.
   Vandaag vroeg Daniël: ''Zet je Sam even in de box mama?'' Nou even dan, maar na een poosje vond ik het toch wat sneu voor Sam. Ik probeerde een andere tactiek. Ik liet Sam achter het loopautootje aan lopen. Dat werkte voor minder dan drie meter, toen kroop hij vliegensvlug naar het spoor. Oké, Sam wilde dus echt graag meespelen met de trein. Ik bedacht een nieuwe oplossing. Ik maakte een mini-spoortje voor Sam met een eigen treintje voor hem. Dat hield hem maar liefst twee minuutjes bezig, waarna hij toch weer op de baan van Daniël afging. Dit uiteraard tot ongenoegen van Daniël.
   Groot dilemma dus. Als Daniël rustig wil spelen, zit Sam boos in de box. Als Sam zijn vernielende gang kan gaan, wordt Daniël boos. Iemand een goede oplossing paraat?

zondag 19 mei 2013

Dag 319 Traplopertje

   Vandaag gaat het over ons traplopertje. Ik heb het niet over zo'n felgekleurde spiraal die de trap afglijdt als je hem bovenaan laat gaan. Gelukkig niet - want het gaat over Sam - ik moet er niet aan denken dat hij vanaf boven naar beneden glijdt... Sam heeft het traplopen, nou ja ''trapkruipen'', helemaal ontdekt (of moet ik zeggen helemaal onder de knie?). Hier thuis racet hij als een gek naar de hal zodra de tussendeur opengaat. Binnen no-time zit hij dan op de tweede of derde tree van de trap. Daar vis ik hem dan weer vanaf voor hij naar beneden kukelt.
   Vandaag waren we bij opa. Opa heeft een open trap midden in de kamer. Toen Daniël ongeveer dezelfde leeftijd had, had die trap een enorme aantrekkingskracht op hem, en nu heeft Sam het te pakken. Papa, opa en ik konden haast niet rustig zitten, steeds moest een van ons Sam weer van de trap halen. We probeerden de trap te barricaderen met de kinderstoel, maar daar kroop hij gewoon onderdoor. Dat deed Daniël overigens ook altijd!
   Uiteindelijk ben ik maar een paar keer achter hem aan gegaan terwijl hij op zijn gemakje naar boven kroop. Ik hoopte dat hij daarvan moe en voldaan zou zijn, maar niets was minder waar. Sam bleek energie voor tien (keer trapkruipen) te hebben. Uiteindelijk hebben we hem maar een poosje in de kinderstoel gezet, zodat we zelf even rustig koffie konden drinken.
 
Gevonden op Zoom.nl



zaterdag 18 mei 2013

Dag 318 Een kort nachtje

   Vannacht werd Daniël even na vieren wakker. Hij huilde hartstochtelijk, dus ik ging hem troosten. Eigenlijk wilde hij niet meer gaan slapen, hij ging rechtop in bed zitten, maar ik zei dat hij het toch moest proberen en ik ging weer terug in bed. Even later hoorden we hem nog even sputteren en toen was het een poos stil. Rond vijf uur -ik sliep net weer- hoorden we 'trippel-trippel-trippel'. Daniël stond op onze kamer en kroop aan papa's kant in ons bed. Hij weet volgens mij dat hij dat  bij mij niet voor elkaar krijgt.
   Ik werd er behoorlijk chagrijnig van. Ik vind namelijk dat Daniël altijd in zijn eigen bed moet slapen en alleen bij ons mag komen liggen als de ochtend is begonnen. Ik snauwde dus iets in die geest tegen papa en lag flink te balen. Ik kan al minder goed slapen als Daniël bij ons ligt, maar omdat ik ook nog opgefokt was, lukte het natuurlijk helemaal niet meer. En ja hoor, toen ik net weer even ingedut was, begon Sam te huilen... Tot overmaat van ramp was het ook nog mijn beurt om op te staan vandaag. Ik ben dan ook erg blij dat ik morgenochtend mag blijven liggen!
  
PS Voor de goede orde heb ik vanmorgen met papa afgesproken dat hij moet gaan zorgen dat Daniël er geen gewoonte van maakt om bij ons in bed te kruipen. 

vrijdag 17 mei 2013

Dag 317 Voorleesdag

   Vandaag met het druilerige weer wist ik niet zo goed wat te doen, maar ik vind het niks om de hele dag binnen te zitten met de mannetjes. Ik zag in mij agenda dat we naar de bieb moesten, die zit in het overdekte winkelcentrum, dus dat was een prima uitstapje. We reden er met de auto naartoe. Daniël beloofde goed te luisteren en goed mee te lopen en Sam ging in de buggy. Het ging super! Volgens mij heb ik nog nooit zo'n relaxed tripje naar het winkelcentrum gehad met de kinderen erbij. Daniël luisterde goed, hielp mee en gedroeg zich voorbeeldig.
   Thuis was direct het probleem van verveling vanwege het slechte weer opgelost. Met alle nieuw geleende boekjes vulden we de middag met voorlezen, voorlezen en nog eens voorlezen. Daniël en ik kunnen die boeken inmiddels al dromen. Maar ach, als het zo makkelijk is om met de kinderen naar de bieb te gaan, ga ik toch gewoon volgende week weer een verse voorraad boeken halen...

donderdag 16 mei 2013

Dag 316 Over een grote smak en een goede grap

   Vanmorgen kon ik mezelf wel weer voor mijn kop slaan. Sam viel -nogal hard- uit de kinderstoel. Tot nog toe zat hij eigenlijk altijd rustig een boterham te eten. Het enige wat hij nog wel eens probeerde was de droppot, die ook op tafel staat, naar zich toe halen. Verder zat hij er altijd voorbeeldig bij. Tot vandaag dus. Blijkbaar had hij besloten te gaan klimmen en het ergste is nog wel dat ik naast hem zat te lezen en het helemaal niet zag. Ineens klonk er een flinke klap en gelukkig meteen hard gehuil. Hij was op de grond gevallen met zijn hoofd tegen de tafelpoot. Daniël schrok er wakker van. Het duurde even voordat ik hem weer had getroost. Ik geloof niet dat hij er iets aan overhoudt, behalve die bult op zijn hoofd dan.
   Vanmiddag toen ik thuis kwam met de kinderen van het dagverblijf, vroeg Daniël of hij tv mocht kijken. Eigenlijk vroeg hij het zelfs al op de fiets, maar dat negeerde ik. Eenmaal thuis kondigde ik aan dat ik ging koken en zei dat hij het maar aan papa moest vragen. Dat deed hij: ''Papa mag ik vee kijken? Papa, mag ik tv kijken? Mag ik vee kijkuhun?'' Papa antwoordde: ''Dat is goed Daniël, je mag nu even tv kijken, maar als we gaan eten, dan gaat ie uit.'' Intussen bleef Daniël maar vragen: ''Mag ik tv kijken? Papa, mag ik tv kijken?'' Papa voelde zich niet gehoord dus papa herhaalde zijn antwoord nog een keer voor alle duidelijkheid. ''Ja dat mag, maar als we gaan eten zet ik hem uit en dan wil ik geen gehuil. Hoor je dat Daniël?'' Waarop Daniël antwoordde: ''Ik heb echt wel oren hoor!''
  

woensdag 15 mei 2013

Dag 315 Mama doen

   Op het moment heeft Daniël een extreme voorkeur voor zijn mama. Bij alles zegt hij: ''Mama doen'' of ''Nee, mama!'' Zo wilde hij vanmorgen door mij geknuffeld en naar beneden gedragen worden en niet door papa. Moest ik hem aan tafel hapjes van zijn eten geven vanavond. Wilde hij zijn tanden alleen door mij laten poetsen en was ik uiteraard degene die moest voorlezen. Hoewel papa daarna ook nog wel een boekje mocht lezen, want op die manier krijgt hij een extra verhaaltje en extra tijd.
   Voor papa is het af en toe frustrerend, vooral als Daniël alleen door mij geknuffeld wil worden. Voor mij is het af en toe vermoeiend, als ik twee kinderen tegelijk eten probeer te geven bijvoorbeeld. Ik neem aan dat ook dit een fase is die vanzelf weer over zal gaan...

dinsdag 14 mei 2013

Dag 314 Even boodschappen doen

   Vanmorgen wilde ik even een paar boodschappen doen. Ik wilde daarvoor niet de auto pakken. In principe probeer ik voor de kleine stukjes zo min mogelijk gebruik te maken van de auto om het milieu en benzine te sparen. Met de fiets vond ik ook niet echt handig, want waar laat je de boodschappen als je al een kind voor- en achterop hebt zitten? Ik besloot dus dat we te voet moesten gaan.
   Daniël de hele weg zelf laten lopen is eigenlijk geen optie, hij luistert daarvoor niet lang genoeg goed naar me. In het begin gaat het meestal nog wel, maar als zijn energie minder wordt, werken zijn oren op de een of andere manier ook minder goed. Voor de draagzak op mijn buik wordt Sam eigenlijk wat te zwaar, maar hem op mijn rug knopen in de draagdoek is qua gewicht goed te doen. Dat leek me het beste plan, Sam op mijn rug en Daniël in de kinderwagen. Probleem is alleen dat ik nog niet zo handig in ben in het knopen op mijn rug.
   Uiteindelijk ging het als volgt: Daniël riep dat hij wel op mijn rug wilde. Dat leek me een goed plan, want met Daniël kan ik praten en dus beter oefenen met knopen. Ik bond Daniël op mijn rug maar dat voelde niet stevig genoeg en te zwaar (achteraf had ik het niet goed gedaan). Ik besloot toch Sam op mijn rug te knopen. De eerste keer zat hij niet goed genoeg. Ik wikkelde hem weer uit. De tweede keer deed ik het anders en voelde het beter, maar vertrouwde ik het toch niet helemaal. Ik wikkelde hem weer uit. Sam had het op dat moment gehad met knopen en begon moe te worden. Ik dacht: ''Dan toch maar de draagzak.'' Met Sam op mijn buik en Daniël in de wagen stond ik een half uur na de eerste poging dan eindelijk buiten - begon het te regenen! Helemaal chagrijnig besloot ik toch maar de auto te pakken.
   (En arme papa, die me op dat moment belde, kreeg de volle laag.)

maandag 13 mei 2013

Dag 313 Snotjes eten


   Sorry, niet zo'n fris onderwerp voor een blog misschien, maar waarschijnlijk wel herkenbaar. Daniël eet sinds een paar dagen uit zijn neus. Hij lijkt ervan te genieten. Ik vroeg of hij het lekker vond en Daniël knikte. Ik vroeg: ''Lekker zout hè?'' En Daniël antwoordde glunderend: ''Ja, lekker stout!" Het is me niet duidelijk of hij er vooral daarom van geniet of dat hij het daadwerkelijk goed vindt smaken. En eerlijk gezegd maakt het me ook niet zoveel uit. Ik nam me direct voor er niet al teveel aandacht aan te besteden.
   Het neuspeuteren werkt papa in elk geval ietwat op de zenuwen. Papa vindt het geen gezicht en eigenlijk ook best vies. Maar hoe vaker papa zegt dat Daniël geen snotjes moet eten, hoe meer lol Daniël erin lijkt te hebben. Papa is bang dat hij het straks op school ook nog doet, maar ik denk dat hij er vanzelf weer mee ophoudt. De leidster op het dagverblijf bevestigde vanmorgen mijn vermoeden dat het -bij de meeste kinderen- een tijdelijke fase is. Papa kan dus voorlopig het beste maar even de andere kant op kijken als Daniël zijn nieuwste hobby uitoefent.

zondag 12 mei 2013

Dag 312 Moederdag

   Vanmorgen werd ik wakker gemaakt met een heerlijk ontbijtje. Van allebei de mannetjes kreeg ik een zelf beschilderd bloempotje waarin ik klavertjes vier (van Sam) en vergeet-me-nietjes (van Daniël) kan laten groeien. Verder kreeg ik het boek ''Jongens zijn 't - van Pietje Bel tot probleemgeval'' gekozen door papa. Het boek gaat over de opvoeding van jongens in deze tijd. Ik ben er erg blij mee, het lijkt me een interessant boek. Ik vind het altijd weer knap hoe papa -die zelf niet leest- toch steeds met een goed boek voor mij aankomt.
   Na mijn ontbijtje gingen we samen met opa naar het graf van oma om een kaarsje aan te steken. Ik reed daarna met de kinderen door naar mijn ouders en papa en opa gingen de laatste eredivisie voetbalwedstrijd van het seizoen in het stadion bekijken.
   Hoe ze bij de KNVB hebben bedacht dat die wedstrijden wel op Moederdag gepland konden worden, daar snap ik niets van. Erg ongezellig als alle papa's op Moederdag weg gaan om voetbal te kijken. Om het nog maar niet te hebben over al die zonen die niet naar hun moeder kunnen omdat ze een biertje willen gaan drinken in het stadion...
   Uiteindelijk betekende het voor mij ook dat ik op Moederdag toch in de keuken stond om de maaltijd te bereiden en erger nog, dat papa niet op tijd was om met ons mee te eten. Dat laatste was overigens niet geheel zijn schuld. (Hij wilde niet door de regen fietsen en hij kon niet zo makkelijk voorbij de beveiliging rondom het stadion om zijn fiets te pakken.) Maar gezellig is anders... Ik zal de KNVB een brief schrijven dat ze hier volgend jaar rekening mee houden!

zaterdag 11 mei 2013

Dag 311 Moederliefde

   Morgen is het Moederdag. Natuurlijk is het leuk dat er een dag is waarop je als moeder in het zonnetje wordt gezet. Ik ga morgen dan ook zeker genieten van het uitslapen, de door de leidsters gemaakte zelfgemaakte cadeautjes en van het door papa gemaakte ontbijtje op bed. Maar uiteindelijk is het (in deze tijd, of is het altijd zo geweest?) ook een commercieel feestje en wordt je verwend omdat het nou eenmaal Moederdag is. Het meest geniet ik als mama toch van de oprechte momenten met de kinderen.
   Sam bijvoorbeeld weet sinds ongeveer een week wat 'een kusje' is. Als ik nu vraag aan Sam: ''Krijgt mama een kus?'' dan geeft hij me een kusje met open mond, lekker nat. Van de week toen hij even bij me in bed lag, begon hij me spontaan een heleboel kusjes te geven, dan smelt ik dus gewoon! Dan zie je me nog minstens een uur met een -natte- glimlach om mijn mond rondlopen.
   Van de week kwam Daniël naast me lopen toen we aan het wandelen waren. ''Mama, mij handje geven?'' vroeg hij. En even later zei hij: ''Mama, ik vind jou lief!'' Zo maar, spontaan uit zichzelf. Of vandaag, toen hij bij me kwam en vroeg: ''Even knuffelen mama?'' Of toen ik een appeltaart had gebakken en Daniël een hapje had genomen en uit zichzelf zei: ''Jij heeft lekker gekookt mama.'' Dat zijn de onvergetelijke momenten, de momenten waarop mijn moederhart een slagje overslaat. Dat zijn de momenten waarvoor je het allemaal doet.
   En morgen die verwennerij? Dat is mooi meegenomen! En uiteraard dik verdiend...

vrijdag 10 mei 2013

Dag 310 Handen in het haar

   Vanmorgen mocht ik blijven liggen en zou papa met de mannetjes naar beneden gaan. Om half zeven werd Sam wakker. Hij huilde. Papa ging hem verschonen en aankleden en Sam bleef maar huilen. Ik hoorde dat papa hem beneden neerzette en zelf weer boven kwam en ik hoorde de kraan op de badkamer lopen. Sam bleef huilen. Ik vulde in dat Sam een poepluier had gehad en dat alles onder had gezeten. Even later sprak ik papa, ik had gelijk. Sam had flink gepoept en met zijn handjes en voetjes in de luier gezeten, waardoor pyjama en aankleedkussen besmeurd waren met poep. Papa was not amused.
   Van alle commotie was Daniël ook wakker geworden, dus die ging mee naar beneden met papa. Ik deed mijn ogen weer dicht en probeerde de slaap te vatten. Toen me dat tegen half acht bijna lukte, hoorde ik Daniël brullen. Hij bleef maar brullen. Ik vroeg me af wat er beneden gaande was en was weer klaar wakker. Ik besloot dan maar te gaan douchen. Ik sprong eronder en toen ik uit de douche stapte, hoorde ik een snikkend mannetje de trap naar boven beklimmen. Daar stond Daniël in de badkamer.
   ''Was papa boos?" vroeg ik hem. ''Jaha,'' snikte hij. ''Waarom was papa boos?'' ''Ik deed gestampte muisjes in mijn haar,'' gaf Daniël toe. Ik knuffelde mijn mannetje en legde hem uit dat papa het heel vervelend vindt als er met eten gekliederd wordt. Samen gingen we naar beneden. Daar zat papa op zijn beurt met de handen in het haar. Sam had eerst zitten kliederen met eten. Hapje in zijn mond en weer uit zijn mond, vieze handjes in de haren. Daarna had Daniël dus gestampte muisjes in zijn haren gesmeerd. Papa was nog geen uur wakker geweest en had het al flink voor de kiezen gekregen. De mannen knuffelden elkaar en daarna hadden we een prima dag.

donderdag 9 mei 2013

Dag 309 Over schommelen en de kabelbaan

   Vandaag hadden we geen plannen voor onze vrije dag. In de loop van de ochtend ging ik even met beide mannetjes naar het speeltuintje hierachter, zodat papa kon stoffen en zuigen. Goede rolverdeling, al zeg ik het zelf. Ik zette beide kereltjes in een schommel en ging duwen. Ze vonden het heerlijk. Daniël wilde steeds harder en hoger, hij wilde vliegen. ''Ik wil graag duizelig worden!'' riep hij. Sam liet ik iets minder hard gaan, maar die genoot er ook zichtbaar van. Er vloog een uurtje voorbij.
   Vanmiddag besloten we naar de grote speeltuin en kinderboerderij hier vlakbij te gaan. Beide mannen in de kinderwagen en wandelen maar. Eerst mocht Daniël zich uitleven in de speeltuin, waarbij hij weer de schommel opzocht. Dit keer was papa een hele tijd zoet met duwen. Daarna gingen we de dieren brood geven. Daniël vond de kippen een beetje eng. Het leukste vond hij het om zich in een huisje op te sluiten met de luikjes voor het raam en de deur dicht. Sam keek zijn ogen uit, hij vond de dieren geweldig.
   Op een gegeven moment was het tijd om naar huis te gaan. Sam was moe - die had eigenlijk al een uur eerder in bed moeten liggen. Door de speeltuin liepen we terug richting huis. Daar kreeg Daniël de kabelbaan in het oog en zette hij een flinke keel op: ''De kabelbahaan, ik wil met de kabelbahaan.'' Wij willen hem niet altijd zijn zin geven, dus we negeerden zijn wens en verlieten de speeltuin zonder dat Daniël van de kabelbaan was geweest. Nou, dat hebben we de hele weg moeten horen! De volgende keer beginnen we ons bezoek aan de speeltuin met de kabelbaan...

woensdag 8 mei 2013

Dag 308 Over alweer een mijlpaal en een grote doos

   Vanmorgen begon de dag een stuk actiever dan gisteren. We bivakkeerden niet in het grote bed, maar gingen naar beneden. Gauw genoeg ging Sam achter het loopwagentje staan en ... wandelde weg! Dat had hij nog niet eerder gedaan, tot nog toe liet hij zich op zijn knietjes vallen. Wijdbeens ging hij op pad. In het begin ging het wagentje sneller dan hij kon bijbenen en viel hij op zijn knietjes, maar al snel had hij in de gaten hoe hij ervoor kon zorgen dat het karretje niet sneller ging dan hijzelf. Best knap. Ik haalde snel fototoestel en camera te voorschijn om dit bijzondere moment vast te leggen. Papa was nog net niet vertrokken naar zijn werk en maakte deze mijlpaal dus ook mee.
   In de loop van de ochtend gingen we even naar de buurtjes. Ons cadeau voor Sams eerste verjaardag -een zitzak- was daar eindelijk bezorgd in een hele grote doos. Nou, die doos was helemaal te gek natuurlijk. Binnen no-time zaten alle kinderen om de beurt in de doos, veranderde de doos in een huis, een leeuwenkooi, een gevangenis. Zo'n doos heeft aantrekkingskracht op alle leeftijden, van een tot twaalf jaar, het maakt niks uit, iedereen wilde erin. De lol duurde ongeveer drie kwartier, daarna scheurde de doos en ging iedereen weer iets anders doen.
   Vanavond konden we Sam dan eindelijk voorlezen op zijn mooie nieuwe zitzak -een paar weken na zijn verjaardag maar oké- beter laat dan nooit!

de eerste stapjes


dinsdag 7 mei 2013

Dag 307 Vanmorgen in het grote bed

   Rond half zeven vanmorgen hoorde ik trippel, trippel, trippel en vervolgens stak een blonde warbol zijn hoofd om de hoek van de deur. Snel kroop Daniël bij mij in het grote bed. Papa was al aan het douchen. Even later kwam papa de kamer opgelopen en kondigde aan dat Sam ook wakker was geworden: ''Zal ik Sam bij jullie in bed leggen?'' ''Ja,'' zei Daniël, ''dat is gezellig!''
   Papa vroeg aan Daniël of hij een stukje op wilde schuiven zodat Sam in het midden kon liggen, om te voorkomen dat hij uit bed zou rollen, dat deed hij. Daniël vroeg: ''Wil je ook onder de deken verstoppen Sam? Ja of nee?'' Hij kreeg natuurlijk geen antwoord van Sam dus probeerde het maar gewoon even uit. Sam liet al snel merken dat hij het niet leuk vond om met zijn hoofd onder de deken te liggen. Hij piepte en duwde de deken weer weg. Toen ging Daniël zich maar alleen verstoppen.
   Even later wilde Daniël graag in het midden liggen. Hij beloofde: ''Ik hou Sam wel vast, zodat hij er niet uit kan rollen.'' Hij kroop tussen mij en Sam in en legde zijn armpje om Sam heen. Snel daarna wilde Daniël uit bed om bij papa te gaan kijken. Hij klom eruit en zei tegen mij: ''Wel Sam vasthouden mama, zodat hij er niet uit kan rollen!''

maandag 6 mei 2013

Dag 306 Leren vliegen

   Een poosje geleden wilde Daniël leren vliegen, misschien dat hij die dag een vogel was. We gingen naar opa en toen we daar uit de auto stapten, wilde hij niet mee naar binnen, hij wilde boven in de boom op de parkeerplaats vliegen. Ik vroeg hem hoe hij dat ging doen en hij fladderde met zijn armen. Ik zei: ''Kom, we gaan naar binnen.'' ''Nee,'' zei Daniël, ''ik ga vliegen.'' Hij fladderde opnieuw met zijn armpjes.
   Ik probeerde te bedenken hoe ik dat nou weer zou oplossen. Moest ik hem gaan vertellen dat mensen niet kunnen vliegen? Ik dacht niet dat dat zou helpen. Uiteindelijk zei ik Daniël dat hij om te leren vliegen heel veel moet oefenen. Ik stelde voor dat hij binnen zou gaan oefenen en dat we weer naar buiten, naar de boom, zouden gaan als het hem zou lukken van de grond te komen. Daar ging hij mee akkoord. Binnen hield hij het na twee minuten fladderen alweer voor gezien.

zondag 5 mei 2013

Dag 305 Over een beetje vieze mijlpaal en een prachtig terras

   Vanmorgen toen ik Daniël wilde verschonen en aankleden zei hij: ''Nee, niet nieuwe luier, ik wil poepen.'' Ik antwoordde dat hij dat dan mooi op het potje kon doen. In eerste instantie wilde hij dat niet, maar hij bedacht zich en besloot toch op het potje te gaan. En, jawel hoor, een paar minuutjes later was het gebeurd: er lag een prachtige drol in het potje! Ik was helemaal trots en blij, ik heb zelfs een vreugdedansje gedaan waardoor Daniël zelf nog extra trots en blij werd. Nu ben ik eens benieuwd wanneer hij weer op het potje gaat. Voor de liefhebber onderaan deze blog het resultaat, dat ik uiteraard op de foto heb gezet... Gelukkig verspreid de computer geen bijbehorende geurtjes.
   Vandaag was het verder weer stevig aanpoten om de voortuin af te krijgen en de missie is geslaagd. Het was wederom een gezellig vermoeiende dag van samen werken, samen spelen en samen eten. Het resultaat mag er zijn:

Het eindresultaat
 
Even spieken...
 

Tadaa!


zaterdag 4 mei 2013

Dag 304 Iedereen uitgeteld

   Vandaag begonnen we met het bestraten van de gezamenlijke voortuin van ons en de buren. Een intensieve dag voor iedereen. Daniël was door het dolle heen, de hele dag met de meiden spelen. Sam was een beetje van slag, maar dat kwam vooral omdat zijn zesde tandje er nu aan zit te komen. (Dat gaat ineens heel snel, binnen twee weken heeft hij er al drie tanden bij.)
   Sam wilde alleen maar bij mij hangen, wat het voor mij extra vermoeiend maakte. Daniël wilde steeds met de buurmeisjes spelen, maar die wilden op een gegeven moment ook even niet voor Daniël zorgen. Dat begreep ik, maar ik kreeg er daardoor een tweede zeurend mannetje bij. Ik wilde natuurlijk graag helpen met sjouwen, maar moest de mannen ook bezig houden.
   Met het avondeten zaten we met zijn allen aan tafel en zat ik er even behoorlijk doorheen. Gelukkig hadden we gisteren de soep al voorbereid en nam de buuf de zorg voor het eten voor het grootste deel op zich. Sam voerde ik om zes uur huilend af -het was Sam die huilde, niet ik- en die heb ik daarna niet meer gehoord. Daniël volgde een klein uurtje later zonder al te veel protest.
    We ruimden binnen op en gingen buiten verder. Inmiddels ligt bijna de helft erin, we hebben van tien tot bijna tien gewerkt en zijn allemaal moe. Dus nu gauw naar bed, want morgen moet de andere helft er eigenlijk ook in liggen. Nu maar hopen dat de kinderen morgen zichzelf prima kunnen vermaken...
  

vrijdag 3 mei 2013

Dag 303 Mama Daniël (2)

   Met Koninginnedag kreeg Daniël van opa een poppenwagen. Opa dacht eigenlijk dat we die misschien aan kennissen of vrienden met een dochter zouden kunnen geven, maar natuurlijk vindt Daniël die wagen zelf hartstikke leuk. Op zolder heb ik nog wat poppen van mij van vroeger, dus vandaag nam ik Daniël mee naar zolder om een pop uit te zoeken voor in zijn wagen.
   Daniël koos de kleinste pop. Een pop met gele draadjes als haren. Ik speelde namelijk vroeger eens kappertje met mijn poppen en knipte ze nagenoeg allemaal kaal. Mijn mama -Daniëls oma- stuurde ze daarna naar de poppendokter. Toen ze daarvan terugkwamen hadden sommigen een geïmproviseerd kapsel. Zo ook de pop die Daniël nu koos. (Er was ook een pop die helemaal was vervangen door een nieuw exemplaar, die was niet meer te redden geweest.) We legden haar onder een dekentje in de wagen en Daniël voelde zich op en top mama. Hij ging met haar aan de wandel in de achtertuin.
   Ik hoorde Daniël tegen zijn kind praten. "Kom we gaan naar opa. Hier moeten we oppassen, hier rijden allemaal auto's.'' Ik prees hem dat hij zo goed voor zijn kleintje zorgde, als mama moet je tenslotte goed op je kind passen. ''Ja, baby moet niet onder auto komen!'' zei mijn wijsneus.
   De buurvrouw zou even op de kinderen passen en natuurlijk moest baby daar ook mee naartoe en werd een van de buurmeisjes tot 'papa' gebombardeerd door Daniël. Overigens is hij uiteindelijk toch niet zo'n hele goede moeder, want de rest van de dag keek hij niet meer naar zijn kind om.

donderdag 2 mei 2013

Dag 302 Mama Daniël

   Vandaag gingen papa en ik Daniël samen ophalen bij het dagverblijf. De kinderen waren buiten aan het spelen en we zagen ons mannetje al staan. Hij stond samen met een meisje te kijken naar het speeltoestel op het schoolplein ernaast, Daniël leek iets aan het meisje uit te leggen. Het zag er erg schattig uit. Ze zagen ons niet aankomen.
   Toen we het plein opliepen kwamen ze ons hand in hand tegemoet gelopen. ''Ha Daniël!'' zei ik. ''Nee, ik ben niet Daniël, ik ben mama,'' antwoordde Daniël. ''En dit is papa,'' voegde hij eraan toe, daarmee bedoelde hij het meisje dat naast hem liep. Tegen zijn vriendinnetje zei hij: ''Deze mama,'' (daarmee bedoelde hij zichzelf) ''gaat zo fietsen.'' De leidster vroeg nog of Daniël niet papa was en het meisje mama, maar nee, Daniël had -zoals gewoonlijk- de vrouwenrol weer op zich genomen.
   Op de fiets vroeg Daniël: ''Mag deze mama zo tv kijken?'' Ik antwoordde dat deze mama moest koken. Dat vond hij prima, maar jammer genoeg bedoelde Daniël toen toch ineens weer mij met 'deze mama'. Ik ben bang dat dat ook zo is als de afwas gedaan moet worden...

woensdag 1 mei 2013

Dag 301 Op pad met Daniël

   Een tijdje geleden beloofde ik Daniël dat we Sam een keer een dagje naar het dagverblijf zouden brengen en dat we dan met zijn tweeën iets leuks zouden gaan doen. Vandaag was het zover. Het was best vreemd om Sam alleen op het dagverblijf achter te laten, want hij was nog nooit een dag zonder een van ons geweest. De leidster had daar ook al over nagedacht zei ze - erg fijn dat ze zo betrokken is! Na bijna een jaar voelt Sam zich gelukkig erg thuis op het dagverblijf, dus wij volwassenen waren de enigen die daarbij stil stonden. Sam had ook zonder Daniël (en papa en mama) een prima dag.
   Daniël en ik gingen een treinreisje maken. We moesten twee keer een kwartier met de trein met een overstap ertussen om bij een vriendin van mij te komen. Met haar en haar zoontje gingen we naar een pannenkoekenrestaurant met een grote speeltuin buiten en binnen en Daniël kreeg een pannenkoek. Dat vond hij natuurlijk allemaal helemaal te gek.
   Op de heenweg in de tweede trein ging Daniël heel stoer alleen in een bank zitten, aan de andere kant van het gangpad van mij. Toen het drukker werd en er twee jongedames bij hem kwamen zitten, wist hij niet hoe snel hij bij mij moest wegkruipen. Op de terugweg kroop hij onder de bank voor onze bank door en dook op bij een mevrouw voor haar voeten. Dat was op het moment dat we bijna moesten uitstappen en ik was als de dood dat ik Daniël niet onder die bank vandaan getrokken zou krijgen voor de deuren van de trein weer dicht zouden gaan en dat we dan een station verder pas zouden kunnen uitstappen. Gelukkig gebeurde dat niet en stapte Daniël braaf mee uit. 
   Daniël was total loss van alle indrukken en het spelen en rennen in de speeltuin. Toen we van het station naar huis wandelden, viel hij in de buggy in slaap. We hebben allebei genoten en dit was absoluut voor herhaling vatbaar.