maandag 29 juli 2013

Zo gaat dat hier

   Gisteren mocht ik uitslapen, papa stond met de kinderen op, heerlijk! Rond tien uur half elf hoorde ik de mannen beneden muziek maken en werd ik -letterlijk- uit bed getrommeld. Ik ging naar beneden alwaar Sam zich bezeerde. Ik zag niet precies wat er gebeurde, maar hij zette het op een gillen. Daniël kwam aangesneld met een xylofoon en een sambabal. "Zal ik een liedje voor jou zingen, Sammetje?'' vroeg hij. En vervolgens kondigde hij aan: ''Het courgette begint!'' waarna hij met de sambabal op de xylofoon begon te rammen en een onverstaanbaar liedje zong in zelfverzonnen woorden. Het hielp, Sam kon weer lachen en mama ook!
   Sam begint steeds taliger te worden. Hij begrijpt veel woorden en zegt steeds meer woorden na. Maar het aller vermakelijkst is het als wij zeggen: ''Kijk, Sam, een paard! Wat doet het paard? Hihihihi!'' want dan doet Sam: ''Brrrrrrr.''
   Sam blijft ook nu hij de een gepasseerd is een kleine smulpaap. Vandaag nog. Hij had uitgebreid gegeten. Rijst, groenten, vlees, toetje het ging er zonder moeite in. Na het eten mochten de kinderen nog even buiten spelen in de achtertuin. Ik was intussen de keuken op aan het ruimen. Daniël hoorde ik op zijn motor door de tuin racen als brandweerman ''taatuutaatuu'', maar Sam was verdacht stil. Ik besloot eens poolshoogte te gaan nemen en daar zat ons mannetje midden tussen de stukken oud brood voor de vogels, zijn mond volgepropt met hompen brood, alsof hij al maanden niets te eten had gekregen...
   Oh en het is nu negen uur geweest en Daniël verkondigt boven aan de trap: ''Ik ben een olifant. Een olifant gaat niet slapen. Olifanten slapen niet in bed. Olifanten gaan niet slapen in bed. Net als bij Mowgli. Daar gaan olifanten ook niet slapen in bed.'' En hij begint te zingen: "Een olifant gaat door!'' terwijl hij de trap afkomt. ''Olifanten slapen buiten op het gras, ik slaap ook buiten op het gras.'' Nu -in gesprek met papa- besluit hij dat hij in een tent wil slapen, of we even een tent willen gaan kopen... Ik zal hem maar weer eens in bed gaan stoppen!

zaterdag 27 juli 2013

Peuterperikelen

   Woensdag moesten Sam en Daniël weer gewoon naar het kinderdagverblijf, nadat ze vanwege de bruiloft een wat langer weekend hadden gehad. Daniël begon de dag met roepen dat hij niet naar de kindjes wilde. Hij wilde dan ook maar meteen niks meer eten en drinken en ook heus, echt, zijn schoenen niet aan. Alles waarvan hij dacht dat het misschien zou helpen om thuis te kunnen blijven. Uiteindelijk hielp natuurlijk niets. Ik plantte hem gewoon -ietsiepietsie later dan wanneer hij zonder commentaar had meegewerkt maar nog voor acht uur- op de fiets. Alleen wel met blote voeten...
   Op dat moment was Daniël weer vrolijk. De fiets was de trein en Daniël machinist en hij riep de hele weg: ''Tjoeketjoeke tuuttuuut, we gaan naar het station!" Tot we bij het dagverblijf aankwamen, want dat was natuurlijk niet het station. Daniël werd boos, hij liep op zijn blote voeten dus, huilend, zover mogelijk weg van mij en het dagverblijf. Hij kwam gelukkig niet veel verder dan drie meter, omdat het zeer deed aan zijn voeten. Ik droeg vervolgens een huilende en spartelende Daniël naar binnen en Sam kroop er ietwat verbaasd achteraan, normaal draag ik hem. De leidster zocht behulpzaam iets waarmee Daniël wilde spelen. Hij pakte het aan en keerde me opstandig zijn rug toe en hij keurde me vervolgens geen blik meer waardig en ik kreeg hoe dan ook geen kus meer. Hij was inmiddels gestopt met huilen, dat dan weer wel, maar ik weet niet wat vervelender is voor een moederhart, een huilend of een boos kind achterlaten...
   Na het werk pikte ik de kinderen ook weer op. Daniël had de hele dag lekker gespeeld met een leeftijdsgenootje, helemaal zonder ruzie te maken. Op de fiets vertelde hij dat ze hadden gespeeld dat Daniël het paard was en het andere kind de boer. Toen we thuis kwamen bleek dat papa er niet aan toe was gekomen om te beginnen met koken, dus we besloten een frietje te gaan eten bij de snackbar hier vlakbij. We liepen daar binnen en Daniël zag het schepijs. Vanaf dat moment heeft hij twintig minuten gehuild om een ijsje: "IJsje! Ik wil een ijhijsje! Nu! NUHU! Ik wil geen frietjes, ik wil een ijsje...'' Hij at geen hap van de frietjes en bleef maar huilen, net zo lang tot echt iedereen naar ons keek en we opgelucht waren dat de frietjes op waren en we weer naar huis konden gaan. Daar kreeg hij -misschien niet heel pedagogisch verantwoord- het ijsje dat ik hem voor vertrek al beloofd had. Dat was niet het schepijs dat hij begeerde, dus dan heeft hij zijn zin niet gekregen, toch? Toch?!?
   Vandaag waren we bij opa. Morgen is de broer van opa jarig en die is een heel stuk ouder dan opa, ruim vijftien jaar. Opa was een nakomertje. Opa zei bij het afscheid tegen Daniël: ''Kom je morgen weer? Dan is ome J. jarig, weet je hoe oud hij wordt?'' Waarop Daniël spontaan antwoordde: ''Net als jij!'' Ik schoot in de lach, arme opa...

dinsdag 23 juli 2013

Hoera een zusje!

   Nee, nee, schrik niet! Ik bedoel niet dat Daniël en Sam er een zusje bij gaan krijgen. Nee, ikzelf ben de gelukkige die er een zusje bij heeft gekregen. Gisteren heeft mijn broer namelijk zijn lieve vrouw het ja-woord gegeven en nu ben ik dus een zusje rijker! En zo voelt het ook echt. Het bruidspaar had ervoor gekozen om op maandagochtend gratis -alleen onder toeziend oog van de getuigen- de huwelijksakte te tekenen. Eigenlijk was dat voor mij als naaste familie een beetje een vreemd idee, dat ik daar niet bij kon zijn.
   De prachtige liefdesceremonie bij het ouderlijk huis van de bruid -een idyllisch boerderijtje aan de dijk- maakte dat gemis echter helemaal goed. Mijn zusje was de -zelfbenoemde- ambtenaar van de liefde en leidde de ceremonie zoals geen ambtenaar van de burgerlijke stand dat ooit had kunnen doen. De genodigden zaten op stoeltjes in de schaduw van een grote boom. De bruidegom stond vol spanning op zijn bruidje te wachten. En daar kwam ze dan, in een prachtige jurk met haar mooie zwangere buik naar voren en bijna iedereen was in tranen. Vanaf dat moment heeft het bruidspaar alleen nog maar gestraald tot wij rond half twee in de nacht ons bed gingen opzoeken.

   De kindjes hielden zich goed tijdens de ceremonie en drentelden daarna wat over het erf van de boerderij rond. Na een toost met champagne dekten we de tafel in de schaduw van een boom. Met zijn allen aten we de door een aantal gasten meegebrachte soep en salades. Daarna brachten papa en ik de kinderen naar bed bij vrienden die dichtbij woonden en gingen we weer terug voor het feest. Er was een grote tent opgezet en er was een band en een dj en er waren veel neven en nichten en oude bekenden. Ik heb heel veel gekletst en een beetje gedanst en zo vloog de avond -die voor mij nog langer had mogen duren- voorbij. Het was een super bruiloft op een bijzondere hete dag. Jammer genoeg gooide de bruid geen boeketje, dat had ik anders graag willen vangen...

zaterdag 20 juli 2013

Over stappen en opknappen

   Daniël was twee dagen flink ziek van de waterpokken, maar gelukkig knappen kinderen snel op. Na twee dagen koorts (compleet met ijlen) was hij vooral nog moe maar gek genoeg heeft hij -tot nu toe- nog niet veel jeuk gehad. Zijn gezicht en zijn armen en benen zien er weer redelijk uit, maar het zal nog wel een poos duren voor zijn rug weer een mooi glad velletje heeft. Inmiddels knap ik ook weer redelijk op van de twee nachten zonder slaap. Dat hakt er wel in als je tweeëndertig bent. Vandaag hield ik onverwacht en spontaan nog zomaar even een siësta.
   Woensdag mocht ik van papa even het huis uit, na de hele dag met zieke Daniël te hebben doorgebracht en ben ik met twee vriendinnen even naar de zomerfeesten in Nijmegen geweest. Een van beiden is zwanger dus ik dacht: ''Laat ik mijn sleehakken aandoen, die staan zo leuk bij mijn outfit, we kunnen toch niet al te veel kilometers maken.'' Nou dat heb ik geweten, van die paar kilometer die we die avond hadden gelopen, had ik al een blaar onder mijn voet *bloos*, nu heb ik dus nog meer respect voor de wandelaars!
   Ik had die avond overigens nog een andere fraaie blunder. Ik was in de ochtend snel gaan douchen terwijl Daniël beneden in de woonkamer was met de televisie aan. Voordat ik me kon aankleden begon hij alweer te roepen: ''Mama, mahama!'' Ik griste wat kleren bij elkaar waarvan ik dacht dat het wel bij elkaar pasten en vloog de trap af. In de woonkamer kleedde ik me aan. In de loop van de dag deed ik nog wat make-up met een handspiegeltje, maar ik keek verder niet meer in de grote spiegel. Toen ik 's-avonds in de kroeg naar de wc ging, werd ik onaangenaam verrast. Stond ik daar mijn handen te wassen, zag ik dat je mijn bh volledig door mijn truitje heen kon zien. ''Oeps!'' En niemand die het me had gezegd, papa niet, mijn vriendinnen niet, de buurvrouw niet. Ze zeiden achteraf allemaal dat ze dachten dat ik dat bewust had gedaan. Nou niet dus! Maar het schijnt hip te zijn... en het was een mooie bh...

   Donderdagavond kreeg ik onverwacht verlaatte verjaardagsvisite van zwager, schoonzus, neefje en nicht. Zij waren op de dag zelf op vakantie. We zaten lekker in de tuin en het was hartstikke gezellig. Daniël lag binnen met zijn grote neef op de bank, voeten naar elkaar toe, allebei een tablet in hun handen. Duidelijk the next generation. Hij ging uiteindelijk veel te laat naar bed. Kinderen die stilletjes binnen zitten, vergeet je soms een beetje. En dat was gisteren uiteraard duidelijk merkbaar. De naweeën van de waterpokken en een avondje te laat naar bed, maakten dat er geen land met hem te bezeilen was.
   Sam daarentegen is de afgelopen dagen druk bezig geweest met oefenen op staan en lopen. Hij staat steeds vaker een poosje helemaal los. Vandaag pakte hij zelfs zonder te steunen een speeltje uit een kist. Hij kan ook al aan de hand lopen en heeft inmiddels genoeg aan een vinger om op te steunen. Verder begint hij steeds meer klanken te maken. "Ja, nee, papa, mama, kijk, (ba)naan, kaa (kwaak) en boe," horen al tot zijn vocabulaire. Ook wijst hij zijn neus aan als je daarom vraagt. Het mooiste was vandaag toen hij twee woorden zei: ''Opa kijk!'' We waren helemaal trots.
   Nu zijn we ons aan het voorbereiden op de bruiloft van broerlief en schone zus aanstaande maandag. De kleren zijn gekocht evenals de ingrediënten voor de salade die ik gevraagd ben te maken. Het campingbedje ligt alvast achterin de auto en het tijdsschema voor de kids die dag is uitgedacht. Het kan alleen nog maar een mooie dag worden. Zolang geen van de kinderen het zich in zijn hoofd haalt op het laatste moment ziek te worden, zoals Daniël deed bij de bruiloft van zuslief en zwager, afkloppen dus!

maandag 15 juli 2013

Over pokkuh pokken en andere nachtelijke ellende


   Arme Daniël heeft het flink te pakken van de waterpokken, vele malen erger dan Sam het heeft gehad. Gister aan het eind van de dag wilde ik hem insmeren met wat verkoelend smeersel en ik schrok van wat ik zag, zijn hele rug was een plakkaat van kleine blaasjes. Er was haast geen gewoon stukje zachte kinderhuid meer zichtbaar. Op zijn buik waren het er net iets minder maar nog steeds ontzettend veel. “Koud, koud,” jammerde hij terwijl ik hem voorzichtig zalfde. Moe als hij was ging hij gelukkig gewoon lekker slapen om een uur of zeven. Slaap is tenslotte het beste medicijn.
   Een half uurtje nadat wij naar bed gingen -zo precies op het punt dat we in slaap vielen- begon echter de ellende. Daniël werd huilend wakker, hij had pijn en jeuk, maar hij wilde niet geknuffeld worden, want hij kon geen aanrakingen verdragen. Hij wilde ook niet ingesmeerd worden, want dat vond hij te koud. Hij had duidelijk verhoging en we konden verder niet echt wat voor hem doen, aangezien ons liefie ook niets wilde. De bultjes hadden inmiddels zijn gezicht en nek ook bereikt. Na een poosje bij hem gezeten te hebben, was hij een beetje getroost en ging weer liggen.
   Papa en ik doken ook weer in bed. "Zzzzzz" klonk het, oh nee, het was weer zover, een mug! Pats - papa deed het grote licht aan en van mij werd zoals gewoonlijk verwacht dat ik -hevig knipperend tegen het felle licht- mee op muggenjacht zou gaan. Dat gaat steevast zo: ik kijk al liggend om me heen en spot zo snel als enigszins mogelijk de mug, vervolgens stuur ik papa, die als een soort van vliegende keep in de slaapkamer op en neer beweegt, erop af en hij slaat hem mis dood. Twee dode muggen en een kwartier of wat later deden we een nieuwe slaappoging. Tot Daniël weer begon te huilen, precies op het moment dat papa en ik dreigden weg te zakken in een diepe slaap.
   Ik besloot Daniël, onder groot protest en getrappel, een paracetamol toe te dienen. Zo’n pil in zijn bil. In de hoop dat zijn koorts wat zou zakken en hij de rust zou vinden om te kunnen slapen. Het werd na het drama van het plaatsen van de zetpil gauw genoeg weer stil op zijn kamertje en ik kroop in bed. “Papa,” begon ik voorzichtig, “wie blijft er morgen thuis bij Daniël als hij te ziek is om naar het dagverblijf te gaan?” vroeg ik, om half drie in de nacht. “Ik heb een gesprek wat ik niet wil missen,” voegde ik eraan toe. “Ja, maar ik heb een baliedienst,” antwoordde manlief. En het volgende half uur bespraken we fluisterend doch fel argumenterend wie het meest onmisbaar zou zijn op het werk. Uiteindelijk werd het pleit beslecht en besloten we dat ik vandaag zou gaan werken en indien nodig woensdag thuis zou blijven.
   Met een diepe zucht draaiden we ons wederom op onze zij om dan eindelijk te gaan slapen, het was onderhand drie uur, maar ons werd -uiteraard- niet lang rust gegund. Daniël begon weer te kreunen en dat ging langzaam over in snikken en dikke tranen. Uiteindelijk vertrok papa met de moed der wanhoop, en een vrije dag in het vooruitzicht, met hem naar beneden en sliepen de mannen nog wat met zijn tweetjes op de bank. Ik vertrok vanmorgen met Sam richting dagverblijf en werk, waarbij ik een huilende Daniël thuis achterliet, want zieke kindjes verlangen nou eenmaal het meest naar hun mama…
Zo zag hij er vanmiddag uit...

zaterdag 13 juli 2013

Ga toch fietsen!

   Vanmiddag besloot ik met de mannetjes even naar opa te fietsen. Daniël was een beetje hangerig en vervelend. Deels gewoon vermoeidheid -hij stond al om half zes naast ons bed: ''Ik heb gepoept, ik heb gepoept!'' Dat bleek slechts een droom, maar we sliepen daarna allemaal niet meer. (Wel een goed teken dat hij in zijn slaap met zindelijkheid bezig is?!?) Deels waren het ook de waterpokken, want die zijn sinds vandaag toch nog bij hem uitgebroken en daar wordt je volgens mij best sloom van. Hoe dan ook, ik plantte mijn mannetjes op de fiets en ging richting opa, even eruit!
   We waren nog niet binnen of Daniël vroeg al aan opa of hij mocht fietsen. Opa heeft namelijk een klein driewielfietsje en dat vindt Daniël te gek. Natuurlijk mocht hij fietsen. Opa, Sam en ik gingen naar binnen om wat te drinken en Daniël racete rond in de achtertuin. We hadden het poortje extra dichtgedaan, want meneer vindt de tuin eigenlijk te klein om rond te fietsen. Opa en ik zaten wat te kletsen met het geluid van het fietsje op de achtergrond. Na een poosje hoorde ik Tess -de hond- een keer grommen, ik luisterde even, maar het bleef verder stil, en ik sloeg er daarom geen acht meer op. Even later zag ik de buurvrouw vrij vlot voorbij lopen. Ineens realiseerde ik me dat het té stil was: Daniël, ik hoorde het fietsje niet meer.   Opa rende naar buiten en ja hoor, meneertje was erin geslaagd het poortje open te krijgen en was op zijn fietsje de wereld aan het verkennen. Gelukkig was de buurvrouw erg alert, die had hem zien vertrekken. Ze besloot toch maar even te gaan kijken, aangezien ze geen van ons achter hem aan zag gaan. Wie weet hoe ver hij anders was gekomen, bang is hij in elk geval niet. En hij had -voor alle zekerheid- de fietspomp meegenomen, mocht hij een lekke band krijgen...
 


vrijdag 12 juli 2013

Een jaartje ouder!

   Gisteren was ik jarig en in tegenstelling tot vele van mijn (vrouwelijke) leeftijdsgenoten vind ik het niet erg om ouder te worden, dus ik werd niet weer dertig, maar gewoon tweeëndertig. Ik vind het stiekem altijd erg leuk om jarig te zijn. Ik was dus al sinds het weekend aan het verkondigen tegen de kinderen: ''Nog .... nachtjes slapen en dan ben ik jarig!'' Waarna ik vrolijk 'Lang zal ze leven' of een ander feestelijk verjaardagsliedje begon te zingen. Om alvast in de stemming te komen, zeg maar.
   Op het werk woensdag zeiden collega's de hele tijd: ''Birgit, wat ben je toch verkouden.'' En dan antwoordde ik: ''Ja, maar morgen is het over, want dan ben ik jarig!'' 's-Avonds had ik yogales en kwam ik om half elf thuis. Bij thuiskomst riep ik blij tegen manlief: ''Zal ik dan de slingers zelf nog maar even ophangen?'' Hij bromde iets van: ''Ik heb vanavond al van alles gedaan hoor.'' Blijkbaar voelde het voor hem als een verwijt, maar zo was het niet bedoeld. Ik wilde alleen maar dat de slingers er de volgende ochtend zouden hangen, voor het ultieme verjaardagsgevoel.
   En gisterochtend was het eindelijk zo ver. Mijn verjaardag! Rond half zeven kwamen mijn mannen zingend onze slaapkamer binnen. Daniël zong 'Lang zal ze leven' op zijn allermooist. Ik kreeg een prachtige door de leidsters Daniël geknutselde kaart met een bloem. De jurk voor de bruiloft van mijn broer had ik al gekregen van papa en ik kreeg nu nog wat lekker douchespulletjes. Maar het liefst wilde ik een kus van mijn mannen. Van papa en Daniël kreeg ik die meteen, maar van Sam niet... ''Sam? Kom je mama een kusje geven?'' Sam grijnsde en kroop een eindje verder weg. ''Sam, Sammetje, ik wil een kusje!'' Opnieuw een grote glimlach, maar een kus, ho maar! ''Mama,'' zei Daniël, ''ik wil jou wel een extra kusje geven, hoor!'' En hij sloeg zijn armpjes om me heen en daar kreeg ik zo een stuk of vijf dikke kussen van mijn oudste. Het mooiste cadeau wat een mama zich kan wensen!


PS Mijn verkoudheid was overigens niet als bij toverslag verdwenen omdat ik nou eenmaal jarig was.... jammer maar helaas

zondag 7 juli 2013

Over waterpokken en vogelpoep

   Van de week kwam Daniël naar mij toe. Hij vroeg: ''Mama, heb jij waterpokken net als Sam?'' Ik: ''Nee, hoezo? Die heb ik al gehad toen ik nog een kindje was." Vrolijk wees Daniël op een bultje naast mijn oog en een paar bultjes op mijn kin. ''Kijk waterpokken!'' Even twijfelde ik, moest ik hem maar in die waan laten? Maar ik besloot toe te geven: ''Nee, schat, dat zijn puistjes.''
   Nu het zulk mooi weer is, lopen ofwel kruipen de mannen hier in hun adamskostuum rond. Ik probeer ze zoveel mogelijk in de tuin te houden, om ongelukjes binnen te voorkomen. Voor Daniël is het echter ook een goed moment om hem te wijzen op het gebruik van het potje, of zoals hij zelf zegt, hem te leren ''zijn billen in de gaten te houden''.
   Vanmorgen kwam hij aanrennen: ''Mama, ik ga poepen, ik ga poepen.'' ''Ga maar gauw op het potje zitten,'' zei ik. ''Nee, ik wil op de grote wc.'' Goed, als dat zijn voorkeur heeft, wie ben ik om te zeggen dat dat niet mag, samen renden we naar de grote wc alwaar hij plaats nam. Na dertig seconden ging hij er -onverrichter zake- weer vandoor. Inmiddels zat Sam ook binnen, die was ons achterna gekropen en hij deed een plas, op de vloer, vlak voor de wc. Tja, neem het hem maar eens kwalijk...
   Nadat ik het plasje opgeruimd had, ging ik weer naar buiten. En daar zat Daniël, op het potje: ''Kijk mama, ik heb gepoept!'' Ja hoor, een mooie drol in het potje, trots gingen we hem samen door de wc spoelen. Ik complimenteerde Daniël uitgebreid. "Goed gevoeld, knap van jou!'' Terwijl ik het potje stond schoon te maken kwam Daniël naar mij toe: ''Mama, mama, er ligt een grote vogelpoep in de tuin, kom eens kijken.'' Ik liep met hem mee, en daar lag -heel bijzonder- de meest menselijke vogelpoep die ik ooit had gezien...

vrijdag 5 juli 2013

Hoe een koe een haas vangt

   Drie weken geleden stapte ik, op van de zenuwen, in de auto om een sollicitatiegesprek te gaan voeren en zo mijn droombaan in de wacht te slepen. Om eerlijk te zijn was ik om te beginnen al hooglijk verbaasd dat ik werd uitgenodigd om op gesprek te komen. Op de sluitingsdatum van deze vacature tipte een goede collega mij dat ik moest schrijven en ik had welgeteld dertig minuten de tijd gehad om een brief in elkaar te flansen. Met de gedachte: ''Zo moet het dan maar'' heb ik die brief verzonden. En warempel, ik werd nog uitgenodigd ook!
   En daar zat ik dan even later, op een parkeerplaats vlakbij de locatie van het gesprek in de auto, ik was veel te vroeg. Ik besloot een yoga-oefening te doen om tot rust te komen en zo zen mogelijk het gesprek in te gaan. Of dat hetgeen was wat me geholpen heeft weet ik niet, maar dat eerste gesprek liep als een trein en met een goed gevoel stapte ik een uurtje later de auto weer in. Mijn gevoel liet me niet in de steek, diezelfde dag nog werd ik uitgenodigd voor een vervolggesprek. Dat had ik vast binnen!
   Bijna twee weken later -midden in mijn vakantie- ging ik voor het tweede gesprek op pad. Wat een fiasco werd dat... Ik had begrepen dat het om een kennismaking en arbeidsvoorwaarden zou gaan, dus ik ging het gesprek in de vakantiemodus in. Ik kreeg echter moeilijke inhoudelijke vragen en klapte dicht. Met een heel ander gevoel verliet ik die dag het pand. Dat was het dan voor mijn droombaan... En ja, mijn gevoel werd wederom bevestigd. Ik werd later die dag gebeld met het bericht dat ze me niet wilden aannemen. De klik was goed, qua persoonlijkheid paste ik prima in het team, maar ik had in dit tweede gesprek niet kunnen laten zien dat ik inhoudelijk voldoende in huis had voor die functie. ''Oh en de andere kandidaat hebben we ook niet aangenomen,'' werd nog aan de boodschap toegevoegd.
   Ik baalde als een stekker en het voelde als een gemiste kans. Ik was niet goed genoeg voorbereid geweest dat tweede gesprek, ik had er iets anders van verwacht, maar ik wist zeker dat ik het kon. Ik besloot me er nog niet bij neer te leggen, ze hadden ten slotte nu niemand aangenomen. De volgende dag stuurde ik een mail met de mededeling dat ik bereid was om een assessment te doen en te laten zien dat ik wel degelijk  geschikt zou zijn voor de functie.
   Tot mijn grote verbazing werd ik daags daarna gebeld dat ze besloten hadden het nog een kans te geven en me een derde gesprek te gunnen. Dus gisteren ging ik voor de derde keer op pad, goed voorbereid uiteraard. Wederom was ik vroeg en besloot die ene yoga-oefening maar weer te doen, op hoop van zegen. Een uur later verliet ik het gebouw opgelucht. Wat de uitslag ook mocht zijn, ik had een prettig gesprek gehad. En nu zit ik hier te typen met mijn droombaan op zak! Beleidsmedewerker welzijn... jeugd en onderwijs! Helemaal te gek. Je weet maar nooit hoe Birgit aan een baan komt!

woensdag 3 juli 2013

Dag 365 Over ontevredenheid en MISSIE GESLAAGD!

   Hebben wij zwaar verwende kinderen? Gisteren kreeg Daniël van mij een simpel koekje omdat hij eerder op de dag al een chocoladekoekje had gehad en hij huilde warempel een kwartier omdat het geen koekje met chocola was. "Chocolaha, chocolahaha!'' Vandaag aten we een ijsje als toetje. De kinderen kregen een waterijsje en papa en ik aten een cornetto. Sam bleef in eerste instantie ontevreden huilachtige geluiden maken en aan mijn arm trekken om duidelijk te maken dat hij liever mijn ijsje had. Hij weigerde van zijn eigen ijsje te eten. Na een poosje kreeg hij door dat hij het echt met zijn waterijsje moest doen en smikkelde hij toch daarvan. Ik heb in beide gevallen voet bij stuk gehouden. Maar wat een ontevredenheid in plaats van blij te zijn dat ze in elk geval iets lekkers kregen...

   Enne, jawel, het is zover: MISSION ACCOMPLISHED!
 
bron: dichtbijbreda.nl


dinsdag 2 juli 2013

Dag 364 Terugblik

   De dag dat ik begon met schrijven, was de eerste dag dat Sam naar het dagverblijf ging. Ik kan me nu al nauwelijks meer voorstellen dat hij hele dagen bij mij thuis was, laat staan dat hij nog niet geboren was. Ik kan me zelfs al niet meer voorstellen dat ik steeds met de auto naar het dagverblijf moest en liep te slepen met de Maxi-Cosi. Tegenwoordig ga ik meestal met de fiets en zit Sam alweer een hele poos in een autostoeltje.
   Die eerste maand schreef ik ook over hoe het ging als ik de kinderen in bad moest doen, wat een onderneming was dat! Ik heb er een vrij lang verhaal over geschreven hoe ik dat voor elkaar kreeg. Inmiddels draai ik er mijn hand niet meer voor om, al helpt het wel dat Sam tegenwoordig ook stevig zit in bad en ik hem niet meer hoef vast te houden.
   Het eerste half jaar dat ik schreef waren gebroken avonden en nachten nog vaak onderwerp van gesprek. Daniël die 's-avonds wel honderd keer uit bed kwam, Sam die in de nacht minstens drie keer wakker werd. Voor mijn gevoel is dat nu echt verleden tijd. Natuurlijk is er wel eens een nacht bij dat een van beide kinderen wakker wordt omdat hij heeft gedroomd of wat dan ook. Maar de hel van nacht na nacht uren slaaptekort, met mijn ogen half dicht rondlopen, een voortdurende waas in mijn hoofd - dat hebben we achter ons gelaten. Tot er ooit een derde kindje komt?!
   De peuteruitspraken van Daniël zijn steeds (eigen)wijzer geworden het afgelopen jaar. Zo zei hij gisteren - toen papa vond dat hij wel wat op een aapje leek: ''Ik lijk niet op een aapje, ik heb toch geen vacht?" De gesprekken met Daniël zijn inmiddels zo uitgebreid dat ik ze vaak niet meer precies kan navertellen als ik het niet meteen opschrijf. En het duurt niet zo heel lang meer, dan kan ik grappige uitspraken van Sam gaan verzamelen.
   Zo zal het ook niet lang meer duren voor Sam gaat lopen en verstoppertje gaat spelen, dan komt Sam op het punt in zijn ontwikkeling waar Daniël was toen ik mijn project startte. Wat zal het leuk zijn om zijn streken dan met die van Daniël te kunnen vergelijken. En om te zien hoe de mannetjes steeds meer samen gaan spelen. Ik weet nog dat ik in het begin schreef over een heel speciaal moment waarop Daniël -voor het eerst- vroeg of Sam bij hem op schoot mocht. Sam was toen pas drie maanden. Gelukkig zijn ze meestal nog steeds zo lief voor elkaar als toen, maar inmiddels zijn er ook strijdpunten en wordt er af en toe -over en weer- geduwd en geslagen.
   Morgen komt mijn project officieel tot een einde - wat is er veel gebeurd in een jaar tijd! Veel te veel om hier te benoemen. Als ik nu terugkijk was het zeker een mooi jaar. Een jaar waarin we stap voor stap de balans hebben gevonden als gezin en een jaar waarin we -ondanks de gebroken nachten en het vele zorgen voor de kleintjes- erg van elkaar hebben genoten!

maandag 1 juli 2013

Dag 363 Het gewone leven begint weer

   Vandaag was de vakantie weer voorbij. De kinderen sliepen echter nog wel uit, blijkbaar nog in de vakantiemodus. Heerlijk, ik had al in alle rust gedoucht, brood gesmeerd voor de kinderen en mezelf - ook om mee te nemen - en voor de dieren van de buren gezorgd voordat ik de jongens uit bed viste. Dat was een ongekende luxe. Meestal hangen de kinderen aan mijn benen als ik de voorbereidingen doe om de deur uit te komen en gaat alles veel langzamer en vele malen minder efficiënt dan vandaag zonder de mannen om me heen. Nu kon ik ze aankleden en aan tafel zetten en na het eten meteen op de fiets, alles achter elkaar door.
   Gelukkig werd Sam geaccepteerd bij het dagverblijf, ik was even bang dat hij vanwege de waterpokken weer naar huis gestuurd zou worden, met mij erbij, maar dat viel weer mee. Het afscheid ging ook soepel. Ik had eigenlijk een drama verwacht, want Daniël had aangekondigd dat hij niet naar de kindjes wilde. Eenmaal daar leek hij toch wel blij om er na  ruim twee weken weer te zijn. Hij ging meteen spelen. Bij het ophalen vanmiddag wilde hij ouderwets niet mee naar huis, een goed teken. Na het eten moesten ze gewoon weer op tijd naar bed. Daar had Daniël wat meer moeite mee, hij riep me tot drie keer toe terug naar boven. Al met al toch een goed begin van het gewone leven.