Op de kalender stond ook de dag aangegeven dat de juf bij ons op kennismakingsbezoek zou komen, een kleine week voor zijn eerste wen-dag. De ochtend van het hooggeëerde bezoek kwam er een vriendje bij ons spelen. Daniël was helemaal niet aardig voor zijn vriendje. Hij was aan het vervelen en deed alles om het andere jongetje te dwarsbomen, en ik maar waarschuwen, boos worden en bemiddelen. Op een gegeven moment riep ik Daniël bij me: "Wat is dat nou? Waarom doe je nou zo? Vind je het zo spannend dat de juf vanmiddag komt?" Daniël knikte eens wat. "Ga nu maar gezellig spelen, vanmiddag wordt het dan vast ook gezellig," probeerde ik hem gerust te stellen. Meer was er niet nodig, zijn humeur sloeg om als een blad aan de boom. Ineens kon hij weer fijn spelen.
Die middag liet hij trots zijn kamer aan juf zien en gaf hij
Een week later was het dan echt zover. De aller-allereerste schooldag. Mijn kleine jongetje liep met zijn grote rugzak voor me uit.
Op de gang vroeg juf al of hij er zin in had: "Ja, ik heb me verheugd!" antwoordde mijn kleine wijsneus. In de klas zochten we zijn stoeltje in de kring en ging Daniël zitten en aan mijn benen hangen. Ik moest bij hem blijven staan. Toen de bel ging, stelde ik voor om bij de deur te gaan staan en nog even te blijven kijken. Dat vond mijn grote vent goed. Hij luisterde aandachtig naar juf en keek nog één of twee keer om. De tweede keer mimede ik: "Ik ga, goed?" Hij knikte. "Tot straks!" voegde ik er nog aan toe en ik wierp hem een kushandje toe. Rustig wandelde ik de school uit, het hek door de straat op. Tot dat moment hield ik het droog, maar eenmaal op straat liepen er -tot mijn verbazing- dikke tranen over mijn wangen... Wat een mijlpaal!