Vorige week ergens kregen wij een waar concert van Sam. Ik was boos op hem geworden, want hij zat te vervelen tijdens de lunch. Een vriendje van Daniël zat ook bij ons aan tafel en Sam was de hele tijd negatieve aandacht aan het vragen aan die jongen. Onze gast had zelf al een paar keer gezegd dat Sam op moest houden, en ik ook. Sam gaf daar geen gehoor aan dus ik besloot hem op het time-out stoeltje te zetten. Dat was geen goede zet van mij, want vervolgens gingen Daniël en zijn vriendje Sam zitten uitdagen om van het stoeltje af te komen en werd zijn negatieve gedrag alleen maar versterkt.
Drastischer maatregelen waren geboden. Ik stuurde Sam naar boven, ik moest hem daar even bij helpen, want mijn opstandige manneke ging natuurlijk niet uit zichzelf. Ik plantte hem op bed en ging beneden weer aan tafel zitten. Gauw genoeg daarna hoorden we hoe Sam de gitaar aansloeg (boven ligt een heuse kinder-gitaar) en nog eens en nog eens. Hij begon erbij te zingen, eerst nog zachtjes, maar zoetjes aan steeds harder. Daniël begon als eerste te lachen. "Ik weet wat hij zingt mama!" riep Daniël uit. Ik spitste mijn oren, toen verstond ik het ook: "Ooooh mijn rot mama! Ooooh mijn rot mama! Ooooh mijn..." En dat ging zo maar door. Daniël, zijn vriendje en ik plasten bijna in onze broek van het lachen. Stiekem slopen we naar de trap om een geluidsopname te maken, die stuurden we naar papa. Papa kon er ook om lachen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik liever naar zo'n protestzang luister dan naar een dreinende huilbui, dan maar even een rot-mama!
