Nu sinds een paar weken mijn relatie helemaal over is, mag ik mezelf met recht een single mama noemen. Even wennen is dat wel. Gisteren kwam de pakketbezorger hier een pakje afgeven voor de buurvrouw. Onze pakketbezorger is een lieve man, altijd wel in voor een praatje. "Hoe is het met je vriend?" informeerde hij. "Het is uit," antwoordde ik. "Oh, ja, hij was ook niet zo knap hè? Jij bent zo'n knappe vrouw." Aha, mijn pakketbezorger vond dus mijn ex-vriend niet knap genoeg voor mij. We praatten nog even verder.
"Geen tranen, hoor! Niet huilen om een man," was het advies. "Over een poosje moet je lachen dat je verdrietig was om zo iemand." Oeps, blijkbaar viel het toch op dat mijn ogen iets wateriger werden toen ik wat vertelde over mijn ex-vriend. "Jij bent zo'n mooie vrouw, niet huilen om een man. Jij vindt wel een man. Ik ben niet vrijgezel, anders kwam ik bij jou!" Stiekem was ik daarover opgelucht, voor je het weet wordt je mee uitgevraagd door je pakketbezorger.
"Ik kan je wel helpen een goede man te vinden," voegde hij er nog aan toe. "Nou," zei ik een beetje verbouwereerd, "dat hoeft niet hoor, dat komt vanzelf wel." "Hier een paar straten verderop woont een man alleen. Zijn ex ging vreemd. Hij heeft ook twee kindjes. Het is een grote, blonde Nederlandse man, hij werkt hard. Hij heeft een goede baan hoor." Ik bedankte mijn pakketbezorger voor zijn medeleven en zijn aanbod, maar gaf aan dat ik erop vertrouw dat er op zijn tijd weer liefde op mijn pad komt. En nu zit ik me af te vragen tegen hoeveel single mannen hier in de wijk hij vertelt: "Even verderop, woont een knappe vrouw zeg, ze is ook lief. In de steek gelaten door haar vriend. Twee kindjes, iets voor jou?"
