Nog meer praatjes

   Vanmorgen kroop Daniël naast mij in bed. 

D: "Maham?" 

Ik: "Ja." 

D: "Je moet nagellak op doen!" 

Ik: ...

D: "Weet je wie dat ook heeft?"

Ik: "Nee."

D: "Nora."

- Nora is het meisje van het kinderdagverblijf dat ridder Daniël altijd wil beschermen.-

Ik: "Oh, vind je dat mooi?"

D: "Ja! Wel doen hè?"

Ik: "Uh, oké."

D: "Vandaag! Mam, wel onthouden hè?"

Dus ik heb zojuist mijn nagels maar eens gelakt, om Daniël te verrassen als ik hem uit school ga halen...

   Voor zijn grote verjaardagsfeest wilde Daniël graag een politieauto-taart. We zochten een mooi plaatje op internet van een stoere politiewagen en bestelden een grote fototaart. Daags voor zijn verjaardag zaten we bij opa frietjes te eten, toen buiten sirenes klonken.

"Hé," zei Daniël, "horen lullie dat?" Daar komt mijn taart al aangereden!"

   Op vakantie trokken mijn mannetjes wat meer naar elkaar toe. Voor de vakantie was het steeds vaker ruzie, maar een vakantie waarin ze op elkaar aangewezen zijn doet blijkbaar wonderen. "Maatje!" hoorden we Daniël regelmatig naar Sam roepen. Samen bewaakten ze met man en macht 'hun' houten piratenschip, dat vlak voor ons vakantiehuisje stond, tegen indringers van buiten. (Papa en ik moesten dan weer ingrijpen en zeggen dat andere kinderen óók op het piratenschip mochten spelen.) 

   Maar het mooiste was de laatste ochtend. Sam sliep op onze kamer. Daniël kroop bij me in bed. Sam hoorde dat en krabbelde overeind in zijn campingbedje. "Waal is papa?" vroeg hij (Sam is net een kleine Chinees, hij kan geen 'r' uitspreken). Ik antwoordde dat papa op Daniëls kamer was. "Oh. Mama, Daniël is mijn beste vliend!" verzuchtte Sam. Waarop Daniël naar hem toe vloog en hem een dikke knuffel gaf. Mijn moederhart smolt uiteraard, wat een schatjes!

Over een kapot raam en hoe dat gemaakt werd

   Weken geleden alweer schrokken wij aan het eind van de middag op van een tik tegen het keukenraam. Ik keek naar buiten en zag nog net een jongetje met fluoriserend oranje kleding de hoek om sjezen. Hij had een steentje gegooid. Geeneens een grote. Toen we buiten poolshoogte gingen nemen, bleek er een flinke ster in de ruit te zitten. Papa zocht de hele buurt af om het jochie bij zijn kraag te grijpen, maar er was geen spoor meer van deze doerak te bekennen. Daniël, Sam en ik vertelden het verhaal opgewonden in geuren en kleuren aan de buurvrouw en alle andere buurtgenoten die het maar wilde horen, in de hoop dat iemand de dader zou kennen, maar tevergeefs. "Tomme jongen!" bleef Sam maar roepen. Na een poosje gaven we het op en keerde de rust weer terug. Berustend belde ik dan maar onze eigen verzekering.
   Vorige week kwam er eindelijk iemand om ons raam te vervangen - we hebben hier ouderwetse dubbele schuiframen, blijkbaar is daar niet zomaar aan te komen. De afspraak stond om acht uur 's-ochtends en de meneer in kwestie was er al om vijf voor acht, hoera! Ik zat met de jongens aan het ontbijt. Ik plaatste Sam aan de andere kant van de tafel, zodat de mannetjes allebei een goed zicht hadden op de werkzaamheden van de glaszetter. En spoorde ze aan om vooral door te eten. Verbazingwekkend snel wipte de man het ene raam eruit en schoof het andere erin. Hij timmerde nog wat hier en daar om het stevig vast te zetten en was met een kwartiertje klaar. "Jaaaaa, hij is gemaakt!!!!" juichten Daniël en Sam en ze begonnen luid te applaudisseren. Lachend nam de glaszetter zijn applaus in ontvangst.
   Ik moest nog wat ondertekenen en vervolgens stónden de mannen erop de glaszetter uit te zwaaien. Braaf wachtte hij tot Daniël en Sam hun schoenen aan hadden voor hij naar zijn volgende klus vertrok. Op straat renden de jongens een heel eind zwaaiend en joelend met de werk-bus mee. Wat een mooi begin van de dag moet dat voor hem zijn geweest. Een warm welkom omdat ik zo blij was dat hij mooi op tijd was, een uitgebreid applaus voor zijn noeste arbeid en een heus afscheidscomité bij vertrek, kom daar nog maar eens om in je dagelijks leven als glaszetter...