Dag 362 Muziek in het park

   Hier in de stad is elke zondag live muziek in het park. Erg leuk om naartoe te gaan, vooral als het mooi weer is, en dat was het vandaag. We pakten dus een kleed en een tas met wat te drinken en te eten en vertrokken richting het park. We installeerden ons ergens midden op het veld en al snel ging Daniël er vandoor. Papa erachter aan. Na een poosje kwamen ze terug om te vragen of Sam en ik ook een ijsje wilden. Nou dat wilden we wel. Ook met ijsje bleef Daniël niet op het kleed zitten, maar ging op onderzoek uit. We volgden hem vanwaar we zaten. Hij klom aan de zijkant van het veld tegen een heuvel op en ging daar bovenaan op zijn gemak in zijn eentje zijn ijsje zitten eten, genietend van het uitzicht op al die mensen onder hem op het veld.
   Sam bleef dichter bij ons en klapte enthousiast mee met de rest van het publiek als er weer een nummer was afgelopen. Hij ging af en toe ook op pad, maar kroop dan bij de buren op het kleed en ging eens nieuwsgierig van dichtbij zitten kijken hoe onze buurman of buurvrouw eruit zag. Heel open en onbevreesd. Hij kwam me op een gegeven moment de sok brengen van een buurvrouw die haar sokken en schoenen had uitgedaan. Ik was blij met het cadeau, maar die heb ik toch maar terug gegeven. Sam stortte ook nog een zak popcorn uit over ons kleed. Samen met Daniël ging hij het in de lucht gooien, de popcorn zat uiteindelijk overal. Met uitkleden net kwam ik het nog overal tegen in de kleren van de kinderen.
   Daniël bleef het grootste deel van de middag aan de wandel en ging steeds verder weg, dus papa of ik moest telkens met hem mee. Hij vermaakte zich best, leek het erg leuk te vinden. Hij was totaal niet bang om ons kwijt te raken en croste steeds kriskras tussen alle mensen door. Tegen het eind van de middag waren beide mannen doodop en manoeuvreerden we de kinderwagen tussen alle mensen en kleedjes door op weg naar huis. Daniël verzuchtte: ''Gaan we nou weg bij die herrie?'' Dus ik weet niet of we volgende week weer gaan...

Dag 361 Aftellen

   Nog een paar dagen en dan zit mijn oorspronkelijke project erop. Ik heb dan driehonderdvijfenzestig dagen trouw iets geschreven over mijn gezinsleven. Ongelooflijk dat het relatief makkelijk is gelukt. Dat ik het ook echt heb volgehouden. Natuurlijk was dat mijn intentie toen ik startte, maar je weet niet hoe het zal lopen. In het begin dacht ik nog wel eens: ''Als de inspiratie niet snel terug komt, dan stop ik er gewoon mee.'' Op een gegeven moment was ik echter zover, dat ik dat niet meer over mijn hart kon verkrijgen. Maar toen wist ik -uit ervaring- dat er na elke dip in mijn inspiratie ook weer een opleving volgde.
   Het dagelijks schrijven werd een deel van mijn systeem. Meestal meteen nadat de kinderen in bed lagen achter de computer kruipen, soms iets later. Heel af en toe een schokje: ''Oh jee, ik moet nog iets schrijven.'' Maar meestal een vanzelfsprekend moment van bezinning. Wat hebben we vandaag meegemaakt? Wat was zo grappig, interessant of juist zo gewoon dat het beschreven moest worden? Vastgelegd voor mezelf en de kinderen.
   En wat nu - over vier dagen? Ga ik stoppen na een jaar? Ga ik door? Misschien vrijblijvender? Niet langer de verplichting echt elke dag iets te posten, maar gewoon als het uitkomt en ik inspiratie heb? Of verwatert het dan snel? En hoe zou ik dat vinden? Eerlijk gezegd ben ik er nog niet uit. Ik weet alleen zeker dat ik trots ben op mezelf dat mijn project straks geslaagd is en op het product wat eruit is gekomen. Ik weet zeker dat Daniël, Sam, papa en ik -het meeste- in de toekomst met veel plezier zullen teruglezen.

Dag 360 Over de dierentuin en waterpokken

   Vandaag was het onze laatste officiële vakantiedag. Natuurlijk hebben we nu nog weekend, maar dat is toch anders. We besloten daarom nog een uitje te doen met de kinderen, naar de dierentuin. Het was er heerlijk rustig want het was een schooldag en slecht weer, maar voor ons maakte dat niets uit, wij genoten volop. Vooral Daniël was weer door het dolle heen. Hij rende rond en deed de dieren na en keek zijn ogen uit. Sam was iets rustiger, maar dat kan ook een andere oorzaak hebben.
   Sam heeft namelijk de waterpokken, toch nog. Voor onze vakantie was er al een mededeling dat het heerste op het kinderdagverblijf en blijkbaar heeft het zo lang nodig gehad voordat Sam ziek werd. Gisteren en eergisteren zag ik al wat bultjes en dacht ik al: ''Oh jee.'' En vandaag had hij nog veel meer bultjes en wist ik het zeker. Gelukkig is hij er helemaal niet ziek van en hij heeft vooralsnog ook geen jeuk. Misschien komt het nog, maar misschien valt het ook allemaal wel mee. Nu is het dan waarschijnlijk een kwestie van dagen voor Daniël ze ook heeft?! Of zijn ze niet zo besmettelijk?

Dag 359 Sam in de binnenspeeltuin

   Vanmorgen gingen we naar de peuterochtend in de binnenspeeltuin (op schooldagen krijg je voor de middag korting op de entree van je peuters). Daniël vindt het er heerlijk en rent meteen door de ruimte alsof hij er wekelijks komt. Ik was vooral benieuwd hoe Sam het zou gaan vinden nu hij goed kan kruipen en kan klimmen.
   In het begin keek hij nog een beetje de kat uit de boom. Hij bleef dichtbij mij zitten en speelde met een plastic bal uit de ballenbak. Op een gegeven moment leek hij aan te geven dat hij in de ballenbak wilde, dus ik zette hem erin. Ook daar bleef hij een poos op dezelfde plek zitten voor hij zich voorzichtig ging bewegen. Hij maakte wel steeds contact met de kinderen om hem heen door naar ze te kijken en te lachen.
   Na een poosje zette ik hem in de buurt van een soort trapje naar een verdieping met een buis waar hij doorheen kon kruipen en een glijbaantje. Hij klom zonder veel moeite het trapje op en ging zonder enige twijfel met zijn hoofd naar beneden van de glijbaan af. Ik schrok me wild, zag hem al over de kop slaan onderaan de glijbaan, maar het ging allemaal goed. Dat was een primeur, voor het eerst  zelfstandig van de glijbaan. Tot mijn grote verbazing klom hij redelijk makkelijk tegen de glijbaan terug omhoog. Mijn zoon blijkt veel stoerder te zijn dan ik dacht!

Dag 358 Pannenkoeken eten

   Vandaag was onze vakantie-activiteit dat we pannenkoeken gingen eten bij een leuk pannenkoekenhuis hier in de buurt. Er is buiten een speeltuin bij, maar ook binnen, voor Daniël dus helemaal te gek. Jammer genoeg is Sam eigenlijk overal nog net te klein voor, maar toch weer zo groot dat hij geen genoegen meer neemt met stil aan tafel zitten met een boekje of speeltje. Sam werd dan ook vervelend van de verveling. Hij jengelde en begon aan zijn papieren placemat te trekken en tegen zijn speeltje aan te duwen. Waardoor ik voortdurend mijn best moest doen om ervoor te zorgen dat het drinken niet omviel en Sam het bloemetje niet van tafel keilde. Gelukkig kwam op het hoogtepunt van Sams verveling zijn pannenkoek. Dat hield hem een poosje zoet.
   Bij Daniël was het probleem omgekeerd. Die wilde niet mee naar huis toen het tijd was om te gaan. Uiteindelijk kocht ik hem -heel pedagogisch onverantwoord- om met zo'n suikerhartje waar een woordje in gedrukt staat. Met dat hartje in het vooruitzicht stemde hij in met het aantrekken van zijn schoenen, maar we konden niet vermijden dat hij buiten toch weer even de speeltuin in rende. Daar hebben we hem nog heel even laten spelen voor we hem richting de auto sleepten droegen. Eenmaal in de auto verzuchtte Daniël: ''Was leuk he?''

Dag 357 Over kou en zomerschoenen

   Papa en ik moesten vandaag allebei even weg, opa kwam daarom een poos oppassen. Daniël zei tegen opa: "Tis wel een beetje koud he?'' ''Ja,'' antwoordde opa. ''Jammer,'' zei Daniël, "dan kan ik niet in mijn blote kont buiten lopen.'' Daar moest opa uiteraard hartelijk om lachen.
   Ik zei vanmiddag dat Daniël nieuwe zomerschoenen zou krijgen. ''Val ik dan niet meer?'' vroeg hij. Ik antwoordde dat het misschien niet alleen aan zijn schoenen ligt als hij valt. We gingen de winkel in en Daniël liet zijn voeten gewillig opmeten. Zijn schoenen mochten weer een maatje groter. We kozen een paar uit en hij vond ze meteen helemaal te gek. Hij wilde ze meteen aanhouden. Trots liep hij ermee door de winkelstraat te paraderen. Nu ben ik benieuwd of hij -vanwege de juiste maat- echt minder zal vallen...

Dag 356 Mama verwendag

   Vandaag ging ik met twee vriendinnen lekker de hele dag naar de sauna. We besloten er uitgebreid de tijd voor te nemen en daar te lunchen en dineren. Ik kom net pas thuis en het was heerlijk! Nu ga ik slapen als een roosje zodat ik morgen weer een extra uitgeruste, relaxte mama ben, waar papa en de kinderen dan weer mooi van kunnen genieten. Een echte win-win situatie lijkt me.

Dag 355 Ongehoorzame Woezel

   Gisteravond laat, toen papa en ik net in bed lagen, begon Daniël te huilen. Papa was al even bij hem geweest, dus het was mijn beurt om hem te gaan troosten. Hij wilde geknuffeld worden. Ik nam hem even in mijn armen en fluisterde wat lieve woordjes tegen hem. Al snel gaf hij aan dat hij graag weer wilde gaan liggen. Ik legde hem terug in bed, maar nee, dat mocht niet, hij wilde het perse zelf doen. Ik pakte hem opnieuw op en zette hem naast zijn bed, zodat hij er zelf in kon klimmen.
   Hij nestelde zich en vroeg om Woezel. Ik gaf hem Woezel aan en Daniël zei: "Mama, Woezel luistert niet zo goed.'' Ik antwoordde: ''Oh nee? Wat vervelend. Doet hij niet wat jij wil?'' ''Nee, hij blijft niet met zijn hoofd op het kussen liggen.'' ''Oh dat is wel lastig, pak hem dan maar stevig vast.'' En Daniël sloeg zijn armpje om Woezel heen, en viel weer in een diepe slaap.

Dag 354 Op pad met Daniël

   Vandaag vierde een goede collega haar veertigste verjaardag. Ik was uitgenodigd en kinderen waren welkom, we gingen een eind door het bos wandelen. Ik besloot Daniël mee te nemen. Ik twijfelde nog even of ik de kinderwagen mee zou nemen -ik zag mezelf al uren achter een lege wagen lopen- maar ik besloot het wel te doen. De kwekerij van waaruit we startten, lag helemaal in de middle of nowhere aan een onverharde weg. Gelukkig hebben we vorige week een navigatie gekregen, ik denk dat ik het zonder niet had kunnen vinden. We werden ontvangen met koffie en gebak en we gingen daarna met ieder een knapzak op pad.
   Ik had gedacht dat Daniël graag zelf zou willen lopen, maar hij was waarschijnlijk toch wat overweldigd door alle nieuwe gezichten om zich heen en hij koos ervoor in de wagen te gaan. Na een minuut of tien was hij vertrokken. Hij sliep en sliep, tot we hem over een hekje heen moesten tillen vlakbij de picknickplaats. We zaten met zijn allen in het gras en aten uit onze knapzakken. Daniël at zijn chips, snoep en chocolaatje en liet de broodjes voor wat ze waren, daarna ging hij bellen blazen.
   Op de terugweg maakte een leeftijdsgenootje van Daniël dankbaar gebruik van de kinderwagen en liep Daniël zelf. Hij was fris en actief en sleepte met stenen en stokjes en gooide met zand. Hij vermaakte zich prima, en ik dus ook. Eenmaal terug op de kwekerij drentelde hij wat rond en maakte grapjes met verschillende mensen. Aan het eind van de middag gingen we weer naar huis. Net ben ik nog met allebei mijn mannetjes in bad geweest -zand uit Daniëls oren wassen- en zo vloog er alweer een heerlijke vakantiedag voorbij...

Dag 353 Home sweet home

   Vanmorgen vertrokken we weer naar huis, een beetje weemoedig, we hadden best nog wat langer op vakantie willen zijn. Gelukkig zijn we allemaal nog een hele week vrij. Na een korte tussenstop bij opa en oma voor een bak koffie, kwamen we net na de middag thuis aan. Ik kon aan Sam zien dat hij het fijn vond weer op zijn vertrouwde plekje te zijn. Hij was ook blij met zijn eigen bedje en sliep zo'n beetje de hele middag. Hij ging vanavond ook zonder protest slapen.
   Daniël moest alle indrukken van de afgelopen week ook verwerken, althans dat denk ik, maar hij deed dat een beetje anders. Hij viel -net als Sam- in een diepe slaap aan het einde van de middag, maar toen hij wakker werd was hij compleet overstuur. Hij huilde bijna een uur en was ontroostbaar. Hij wilde niet eten en lag op een gegeven moment zelfs te stampvoeten op de grond. Hij kon ons niet duidelijk maken wat er precies was en of er iets was wat we voor hem konden doen. We wisten niet of hij overstuur was omdat hij langer op vakantie had willen zijn, of omdat hij langer had willen slapen, of omdat hij zich niet lekker voelde, of omdat hij honger had, of juist niet, of... 
   Ik heb hem uiteindelijk maar gewoon laten begaan, even alle spanning en indrukken weg huilen. Nadat hij enigszins tot rust was gekomen, gingen we naar boven. Hij kroop al gauw onder de deken en wilde liggend voorgelezen worden. Hij leek daarna gewoon te gaan slapen, maar papa vertelde net toen ik terugkwam van een wandeling met de buuf, dat Daniël ook in bed nog een hele poos heeft liggen huilen. Na een nachtje in zijn eigen bed, is het vast weer helemaal over.

Dag 352 Vakantieliefde

   Vanmiddag, tegen het eind van de middag, gingen we naar het restaurant hier op het park met de binnenspeeltuin. We hadden de kinderen een pannenkoek beloofd op deze laatste dag van onze mini-vakantie. Die overigens voor ons allemaal te snel voorbij is gegaan! Een goed teken natuurlijk, we hebben genoten. Maar goed, daar in de speeltuin was ze dus, het meisje van Daniëls dromen... Niet dat hij ons daarvan iets liet merken, tot ze weer wegging althans.
   Even daarna kwam hij vragen: "Waar gaan we naartoe? Naar het meisje in de buggy?" Ik zei: "We gaan naar de speeltuin." Daniël: "Ik wil naar het meisje in de buggy!" Ik vroeg: "Bedoel je Caro? Met de roze nagellak op haar tenen?" "Ja," antwoordde Daniël enthousiast, "en met de schoenen met hoge hakken!" "Misschien is Caro ook wel in de speeltuin," zei ik. "Wie weet," zei mijn mannetje. Ik zei tegen hem dat ze naar de disco zou gaan en vroeg of hij dat ook wilde. Natuurlijk wilde hij met haar gaan dansen. Ik vroeg: "Daniël, ben je verliefd?" "Ja," zuchtte hij, "op Caro!"

Dag 351 Over Domburg en domme mama

   Vandaag was het bewolkt en wat frisser, we besloten lekker toeristisch te doen en naar Domburg te gaan. Vanaf hier was het maar twintig minuutjes rijden. We parkeerden bij de eerste de beste parkeerplaats en gingen vanaf daar wandelen. Best een sjiek plaatsje met -op het oog- wat duurdere hotels. We kwamen al gauw bij een weg richting de duinen. Achter dat ene duin zagen we ook meteen de zee. Zo mooi! Daniël begon meteen te rennen richting het strand.
   Met zijn vieren liepen we naar het water. Daniël en ik gingen met onze blote voeten in het water. Erg koud! Sam zat bij mij op de arm en keek zijn ogen uit. Hij leek ook hier de golven mooi te vinden en de meeuwen. Daar is een mooie foto van die ik graag had willen bijvoegen, maar ik krijg het niet voor elkaar om een foto van mijn telefoon al typend op mijn telefoon bij te voegen. Ik doe al meer dan een half uur mijn best en ben inmiddels behoorlijk geïrriteerd geraakt over Google plus en dat soort ongein. Intussen begin ik me behoorlijk stom te voelen. Dus die foto komt later als ik thuis ben wel eens...

Dag 350 Over Sam in het zwembad en Daniël op de bank

   We hadden een prima nacht. Vanmorgen gingen we naar het zwemparadijs hier op het park. We waren zelf nog nooit gaan zwemmen met Sam. In het begin vond hij het absoluut niet leuk, zelfs dicht tegen mij aan bleef hij huilen. Hij klappertandde een beetje, ondanks de hitte, en kon maar niet ontspannen. Tot de golven kwamen. We deinden mee op het ritme van de golven en eindelijk voelde ik Sam in mijn armen tot rust komen. Hij begon te genieten en na een poosje schaterde hij het zelfs uit. Morgen gaan we weer!
   Vanmiddag toen Sam sliep ging papa met Daniël naar het strand. Ze bleven een paar uur weg. Toen ze thuis kwamen, waren ze tot over hun middel nat en zanderig. Dat werd douchen, tot onvrede van Daniël. Na zijn douche kwam hij even bij mij op de bank liggen, binnen twee minuten vertrokken in een diepe, diepe slaap. Zo diep dat hij na meer dan anderhalf uur nog niet wakker wilde worden om te eten. En het arme buurmeisje -ze is precies zo oud als Daniël- was al zeker tien keer komen kijken of Daniël al wakker was, zodat hij met haar kon spelen. Misschien morgen....

Dag 349 Een goed begin

   De vakantie is prima begonnen. Ik ben naar yoga geweest vanmorgen, daarna lunchten we met zijn allen en een half uurtje later dan gepland zaten we bepakt en bezakt in de auto. Vooralsnog lijkt het erop dat ik alleen de zwemvleugeltjes voor de kinderen ben vergeten, maar die hebben ze in het zwembad ook.
   In ons huisje aangekomen hebben we eerst met de jongens een verkenningstocht gedaan hier binnen, niet dat het heel groot is maar voor hen valt er veel te ontdekken. Sam is niet van de wenteltrap in de woonkamer af te slaan - die moeten we dus blokkeren. Daniël is weg van 'zijn' stapelbed. Hij kondigde heel stoer aan dat hij in het bovenbed wilde, maar toen puntje bij paaltje kwam, moest ik het onderbed voor hem opmaken.
   Ik kookte nasi terwijl Sam een dutje deed en papa met Daniël buiten de boel ging verkennen. We zitten super dicht bij het strand en een speeltuin en bij de boten! Na het eten liepen we met zijn allen nog wat rond. Papa en ik dronken koffie bij een groot binnenspeeltoestel waar Daniël zich nog even kon uitleven. Rond acht uur brachten we onze uitgetelde mannetjes naar bed en gingen aan de ouderwetse afwas. We moeten het zonder vaatwasser doen de komende dagen, maar dat heeft wel wat. Het is inmiddels al even stil boven en ik verwacht dat we een prima weekje zullen hebben hier.

Dag 347 Vakantievoorbereidingen (2)

   Morgen vertrekken we voor een midweekje naar een vakantiepark. Zo'n park met zwembad en speeltuinen. We wilden met de kleintjes geen verre vakantie doen, maar we wilden er wel even uit. Om te voorkomen wat er vorig jaar gebeurde, zie Dag 37 Over vakantiestress...., ben ik gisteren begonnen met wasjes draaien. Vanmorgen ben ik al op mijn gemak gestart met inpakken. Nu heb ik alle spullen voor de kinderen verzameld en ingepakt en moet ik alleen mijn eigen tas nog inpakken. Dat voelt stukken rustiger dan vorig jaar. Morgenochtend ga ik nog naar een yogales en dan kan ik daarna helemaal 'zen' vertrekken.
   Papa is gelukkig door de antibiotica aardig opgeknapt, dus die gaat naar omstandigheden ook fit op vakantie. We krijgen subtropisch weer de komende dagen, dus volgens mij kan onze vakantie niet meer stuk!

Dag 346 Over een teleurstelling en familiebanden

   Vandaag wilde ik met de jongens een stukje gaan fietsen. Even eruit, treinen kijken. Voordat we gingen stond ik via de schutting nog te kletsen met de buurvrouw. (Die voorstelde om voor ons ook soep te maken, nu Bobby ziek is, de schat!) Daniël trok me aan mijn arm: ''Mama ik wil blote voeten, sokken en schoenen uit!" Ik antwoordde dat dat niet kon omdat we even gingen fietsen en dat ik vond dat hij op de fiets schoenen aan moest. Even later plantte ik mijn mannetjes in hun fietsstoeltjes. "Ik ben teleurgesteld," verkondigde Daniël. Ik vroeg hem wat maakte dat een jongetje van twee-en-iets-meer-dan-een-half zo teleurgesteld was. ''Ik wil mijn schoenen uit, dat zei ik toch, mama.'' En ik begreep zijn teleurstelling, want Sam zat met blote voeten op de fiets en Daniël moest zijn schoenen aan van mij aan. Die heb ik vervolgens maar snel uit gedaan.
   Onderweg vroeg een oudere man ons de weg. ''Was dat Joop?'' vroeg Daniël. Zo heet de oom van papa. Ome Joop is dik in de tachtig, iets ouder dan de man die we tegenkwamen en de kinderen zijn gek op hem. ''Nee, Daniël, dat was niet ome Joop, maar hij leek er wel een beetje op, he?'' ''Ja,'' zei Daniël, ''ome Joop is een vriendje van opa he?'' ''Nee,'' legde ik uit, ''ome Joop is de grote broer van opa, net als jij de grote broer bent van Sam.'' ''Oh.''

Dag 345 Papa ziek, mama moe, Daniël van slag

   Papa is nog steeds ziek, of eigenlijk, steeds zieker geworden gedurende de afgelopen week. Hij heeft een flinke keelontsteking en de huisarts zei vandaag dat het wel eens een abces zou kunnen worden of zijn. Goed begin van onze vakantie... zucht. Het is de bedoeling om maandag een paar dagen weg te gaan, maar we moeten afwachten of papa dan voldoende opgeknapt is. Hij heeft nu antibiotica gekregen, het is te hopen dat die aanslaat en dat een abces daarmee voorkomen of verholpen wordt zonder dat erin gesneden hoeft te worden.
   Mama is moe. Ik had een pittige week met veel belangrijke gesprekken en ik kon de hele week al niet echt mijn ei kwijt bij papa. Hij deed zijn best, maar voelde zich natuurlijk al die tijd al niet lekker. Bovendien snurkt hij nu hij ziek is zo hard, dat we om en om op een matras slapen. Dat helpt niet voor een goede nachtrust. En nu moet ik de verzorging van de kinderen en de voorbereidingen voor de vakantie ook nog alleen oppakken. Ik red me wel hoor, maar vandaag zat ik er even doorheen.
   Daniël is van slag. Daniël voelt blijkbaar aan dat papa en mama niet fit zijn en is daardoor een beetje opstandig. Dat bereikte vanavond zijn hoogtepunt toen ik alleen met de kinderen gegeten had en ze alleen naar bed bracht. Ik liep op mijn tandvlees en kon niet wachten tot de mannetjes zouden slapen, zodat ik even rust had. Daniël kon het niet goed accepteren dat alles anders ging dan gewoonlijk en voelde waarschijnlijk dat ik wilde dat hij snel zou gaan slapen. Hij raakte compleet overstuur toen hij in zijn bed moest. Ik reageerde daar niet meteen op waardoor papa boos op hem werd, waardoor hij nog harder moest huilen. Uiteindelijk heb ik toch uitgebreid de tijd genomen om hem te troosten, zodat Daniël rustig kon gaan slapen. Waarna ik eindelijk de zo gewenste rust had.
   Nu maar hopen dat we ons morgen -na een hopelijk goede nachtrust- alle drie stukken beter voelen.
  

Dag 344 Over een nachtmerrie en soep

   Vanmorgen heel vroeg, om een uur of vijf, schrok ik wakker van een harde schreeuw. Het was Daniël. Huilend en paniekerig rende hij uit bed en dwarrelde op de overloop. Hij was behoorlijk gedesoriënteerd. ''Mama, mama, knuffel!'' snikte hij. Wat kun je dan als mama nog anders dan je kind in je armen nemen en bij je in bed leggen? Daniël sliep nog een dik uur, dicht tegen mij aangekropen. Ik zelf kon -helaas- de slaap niet meer vatten met mijn zoon tegen me aangeplakt. Ik ben er trouwens niet achter gekomen wat hij nou precies had gedroomd waarvan hij zo was geschrokken.
   Vanavond toen de kinderen terug waren van het dagverblijf mocht Daniël even tv kijken. Ik vroeg hem of hij soep wilde als voorafje, we aten pizza. Daniël was in de televisie gezogen dus ik moest het drie keer vragen voor ik antwoord kreeg. ''Nee, ik hoef geen soep, hoor. Ik heb geen honger,'' zei mijn bijdehandje. Even later kwam hij op zijn beslissing terug: ''Soep is lekker, mama. Ik wil zelf eten, ik zal goed boven mijn bord blijven.'' Soep mag hij meestal niet zelf doen, vanwege de knoeiboel die dat oplevert. Ik besloot hem de kans te geven te laten zien dat hij het zelf kan zonder te knoeien. En warempel, de vijf happen die hij van zijn soep nam, at hij zonder te knoeien!

Dag 343 Eerste woordjes

   Sam kan al een heel klein beetje praten. Hij zegt ''mama'' en ''papa''. Soms zegt hij wel ''papa'' tegen mama en andersom, maar goed, het begin is er. Verder herhaalt hij braaf ''ka, ka, ka'' als ik ''kwaak, kwaak, kwaak'' zeg wanneer we langs de eendjes fietsen, soms zegt hij het ook uit zichzelf als hij vogels ziet. En laatst dacht ik een soort van ''titten'' te horen toen hij bij me op de bank wilde zitten, maar dat weet ik niet helemaal zeker.
   Vandaag ging ik de kinderen ophalen bij het dagverblijf. De leidster vertelde dat ze met z'n allen aan tafel hadden gezeten om te lunchen. Toen Sam zijn boterham op had, gooide hij zijn bord op de grond. Tot zover niets nieuws, dat doet hij thuis ook voortdurend. Alleen had hij er vandaag ''bood'' bij gezegd! De leidster vroeg aan hem: ''Sam, wil je nog een boterham?'' Waarop Sam lachend heftig had zitten knikken van ''ja''. Het verbaast me niks dat een van de eerste woorden van 'smulpaap-Sam' een woord is dat met eten te maken heeft...

Dag 342 Daniël kwijt

   Vandaag kwam goede vriendin C de hele dag bij ons. We haalden haar vanmorgen op bij het dichtstbijzijnde treinstation. Ik moest nog wat boodschappen doen en het leek me handig om dat maar meteen te doen, zodat we daarna de tijd aan onszelf hadden. Met zijn vieren gingen we dus naar de supermarkt. Sam zetten we in het winkelwagentje en Daniël mocht zelf lopen.
   Normaal gesproken houd ik Daniël in de supermarkt dichtbij me, maar nu ging het een beetje anders omdat vriendin C en ik allebei rondliepen. Daniël huppelde wat heen en weer tussen ons en hielp dan weer mij en dan weer C om iets te zoeken. Af en toe stuurde ik hem weer een beetje bij door te vragen of hij iets wilde kiezen. Na een poosje had ik de boodschappen compleet en ging ik richting kassa. C kwam met de bloemkoolsaus ook richting de kassa, maar zonder Daniël.
   "Is Daniël niet bij jou?'' ''Nee, ik dacht dat hij bij jou was...'' C ging snel de winkel in om hem te zoeken en ik ging maar vast afrekenen. Ik zag C heen en weer lopen en na een poosje weer terugkomen - zonder Daniël. Zij begon zich een beetje zorgen te maken. ''Hij heeft zich vast ergens verstopt,'' zei ik, ik ken mijn zoon inmiddels een beetje. Ik was zelf niet bang dat hij de winkel uit was gegaan.
   Eenmaal klaar bij de kassa liep ik de winkel nog eens in en bleef C bij Sam. Ik riep een keer: ''Daniël!'' En daar kwam meneertje tevoorschijn gekropen uit het schap met het wc-papier. Daar was ruimte genoeg om een jongetje van twee te verbergen. Zich van geen kwaad bewust stapte hij van de plank met toiletrollen om vervolgens een flinke preek te krijgen van mij. De volgende keer houd ik hem toch maar weer dicht bij me...

Dag 341 Inspiratiedip

   Ik zit al een uur naar het scherm te staren. Nou goed, niet liegen, ik ben tussendoor ook op zoek geweest naar een leuke jurk voor de bruiloft van broerlief en schonezus. In de hoop dat de inspiratie voor een leuk logje dan vanzelf zou komen aanwaaien. Maar dat is niet gebeurd. Ik heb echt niets bijzonders te melden. Ik heb wel een paar leuke jurken gezien trouwens.
   Vanmorgen heb ik de kinderen gewoon uit bed gehaald en aangekleed. Ik gaf ze een boterham en bracht ze naar het dagverblijf. Vanmiddag haalde ik ze weer op. Ik las het bericht dat er waterpokken heerst op het dagverblijf en hoop nu vurig dat Daniël niet weer ziek zal zijn als we dadelijk vakantie hebben. Eenmaal thuis kookte ik gewoon een maaltje, waar iedereen vandaag goed van at. We aten aan de late kant en ik bracht Sam meteen na het eten naar boven.
   Het enige wat anders was dan anders is dat Daniël even later zelf naar boven kwam en opbiechtte dat hij zijn beker melk had omgegooid. Ik vroeg: ''En toen?'' Hij antwoordde: ''Toen werd papa streng.'' Ik vroeg of papa boos was, maar dat was het niet, hij was streng. Ik stelde voor dat hij de volgende keer misschien zelf de melk op zou kunnen ruimen. Daarna kleedde ik Daniël ook om en las ik hem voor. Nu liggen de mannetjes lekker te slapen.

Dag 340 Brandweermannetje

   Daniël speelt de laatste dagen vaak brandweerman. Hij heeft een duplo-brandweerauto waar hij mee rondsjouwt en ook in bad met de doucheslang in zijn hand waant hij zich een echte brandweerman. Vanmorgen toen ik de televisie tegen zijn zin uitzette en hij daarvan moest huilen, kreeg ik ineens een goed idee. Daniël mocht samen met mij de auto wassen. Dat vond hij natuurlijk prachtig en dat gaf hem de gelegenheid om zijn brandweer fantasieën uit te leven. Een echte win-win situatie, Daniël een goed humeur en wij een schone auto! (Dat was wel nodig ook...)
   Buiten met de slang in zijn hand riep hij spontaan uit: ''Brandweerman, aan de slag!'' Vooral het natspuiten van de auto vond hij machtig mooi. Zo mooi, dat hij het niet meer erg vond dat hij allemaal spetters over zich heen kreeg, terwijl hij daar echt niet van houdt. Boenen met de spons vond hij ook nog wel aardig, maar na de tweede keer afsproeien, haakte hij af toen de auto nog nagewreven moest worden. ''Nu ben ik klaar!'' kondigde mijn brandweerman aan en hij ging weer terug naar binnen. Het in mijn eentje droogboenen van de auto nam ik na alle hulp toen maar voor lief.

Dag 339 Vijfde ziekte

   De derde zieke hier in huis heeft de vijfde ziekte. Vorige week zaterdag was Daniël de eerste (zie Dag 332) gelukkig was hij met een dag weer beter. Daarna volgde papa (zie Dag 337) die is nog steeds niet helemaal beter, na twee dagen koorts heeft hij nu nog een restje keelpijn. Als derde is Sam aan de beurt. Hij is officieel ziek, maar dat zou je niet zeggen want hij is vrolijk en actief, en heeft eigenlijk nergens last van. Hij zit alleen onder de rode spikkeltjes en heeft vuurrode wangen. Dat schijnt de vijfde ziekte te heten. Een beetje een vreemde ziekte omdat de meeste kinderen nergens last van hebben, behalve wat uitslag. Soms gaat het geheel onopgemerkt voorbij. Als het goed is, is Sam over een paar dagen weer spikkeltjesvrij.
   Nu maar hopen dat mama niet de vierde zieke wordt!

Dag 338 Waterpret

   Vanmiddag liep Daniël zich een beetje te vervelen, dus ik besloot het mini-zwembadje in de tuin neer te zetten. Dat was een goede zet. Daniël was druk met water erin doen en water er weer uit halen om de plantjes water te geven. Ook ons Boeddha tuinbeeld moest af en toe wat drinken en werd dan met water overgoten. Van verveling was geen sprake meer.
   Nou is Daniël altijd wat voorzichtig met water, al sinds de eerste keer dat we buiten een badje hadden. Hij gaat er wel met zijn voetjes in, gaat eventueel op zijn hurken zitten, maar hij zorgt verder dat hij niet heel nat wordt en hij zal niet echt in het water gaan zitten. Hoe anders ging het toen Sam wakker werd van zijn middagdutje. Ik zette hem in korte broek en rompertje op de grond in de tuin. Binnen no time zat hij tevreden met zijn kleren aan in het water, op zijn billen, midden in het badje. Hij genoot er zichtbaar van. Ik heb hem toen toch maar even uitgekleed - zo'n luier wordt anders zo zwaar. Sam voelde zich helemaal in zijn element in zijn blote kont in de tuin. Hij kroop richting zandbak en dook weer terug het water in, hij vermaakte zich prima.
   Aan het eind van de middag hoorde ik Daniël roepen: ''Sam bloeit, Sam bloeit.'' Ik antwoordde: ''Ja, dat had ik al gezien, maar hij heeft er geen last van.'' Ik dacht namelijk dat Daniël op het wondje op de enkel van Sam doelde. Even later zag ik echter dat Daniël met een gieter water over Sams hoofd goot en opnieuw riep hij: ''Sam bloeit, Sam is een bloemetje, kijk mama hij bloeit!'' Sam was bij die tweede plens water echter not amused en zette het op een brullen.   
   Ik zei Daniël dat Sam geen bloem was en dat hij het ook niet leuk vond om water over zijn hoofd gegoten te krijgen. Maar daar trok Daniël zich niets van aan, hij deed het vrolijk weer. Ik besloot -misschien onpedagogisch- Daniël te laten ervaren hoe het is als iemand ongewenst water over je heen gooit, en gooide een scheut water over zijn hoofd. Toen was Daniël ook niet meer blij en had ik twee brullende kereltjes. Ik besloot dat het een goed moment was om ze weer aan te kleden en te gaan eten.

Dag 337 Papa is ziek

   Vanmiddag toen ik thuiskwam van het werk, lag papa al op de bank. Hij had het koud gehad vandaag (!) en voelde zich duidelijk niet lekker. Hij vroeg me of ik de buitendeur dicht wilde doen. Gezien de temperatuur (25+ graden), gaf ik hem in plaats daarvan een dekentje, ik had de deur liever wel open. Ik ging de kinderen ophalen en stelde voor dat papa in bed zou gaan liggen. Hij had toch geen zin om te eten. Ik besloot dan maar pizza in de oven te doen, want ik had ook niet veel zin om toch te koken.
   Ik stelde voor aan de buurmeisjes om dan gezellig samen te eten in het zonnetje aan de picknicktafel in onze gezamenlijke -prachtige- voortuin. (Papa eet liever niet in de voortuin, dus dit leek me een mooie gelegenheid om dat toch eens te doen.) De kinderen vonden het natuurlijk allemaal geweldig. Mijn lieve buurvrouw vroeg of ze niet gewoon wat extra rijst zou koken, zodat we mee konden eten. Dat was natuurlijk helemaal super, een veel gezonder maaltje dan pizza. Vooral Sam zat ervan te smikkelen. Wat ben ik toch gezegend met onze lieve buren!
  

Dag 336 Centjes verdienen of zwaan kleef aan

   Aangezien de oma van Daniël en Sam -mijn mama- epilepsie heeft, collecteer ik al een aantal jaar voor het Nationaal Epilepsie Fonds. Deze week hebben zij weer collecteweek. Daniël wil het liefst overal met mij mee naar toe, en dit was een mooie aanleiding om hem daadwerkelijk mee te nemen. Ik legde hem uit wat we gingen doen en hij zei meteen: ''Mag ik met jou mee centjes verdienen?'' Nou ja, soort van dus.
   Samen gingen we op pad. Daniël wilde de bus graag vasthouden. Nadat de eerste muntjes in ontvangst waren genomen, ging Daniël lekker rammelen met de bus. Het mooiste vond hij het als hij zelf het geld in de bus mocht doen, en gelukkig mocht dat van de meeste mensen. Hier in de straat was het nog rustig. Er waren veel mensen niet thuis en we gooiden daar een briefje met een sms-actie in de bus. (Mocht je dit lezen en 2 euro willen doneren, sms dan prijzen naar 4333, de actie loopt tot en met 25 juni 2013, zie ook: www.epilepsiefonds.nl/prijzenactie voor alle voorwaarden.)
   Toen we de hoek om gingen kwamen we op het pleintje met het speeltuintje. Er waren heel veel kinderen buiten aan het spelen en die hadden veel belangstelling voor wat wij aan het doen waren. Ze volgden ons van huis naar huis en vertelden ons wie er in elk huis woonden. Ik leek wel een soort moederkloek met haar kuikens. Uiteindelijk waren er twee kinderen die de hele route meeliepen. De oudste belde overal aan, ik deed het woord en Daniël hield de bus omhoog en het geld erin. Teamwerk.
   Volgens mij hebben we nu al best veel geld opgehaald en we zijn nog niet klaar. (Nog niet eens op de helft.) Daniël is enthousiast, hij wil morgen weer mee. Ik ben erg benieuwd of de opbrengst dit keer hoger is dan andere jaren! U hoort nog van mij...

Dag 335 Mama's op stap

   Vanmiddag besloot ik even met de kinderen naar de winkel te gaan en daar -vanwege het mooie weer- alle tijd voor uit te trekken. Ik nam me voor dat het oké was dat Daniël elk speeltuintje in zou willen gaan en dat ik hem daar ook de tijd voor zou gunnen. Zo kwam ik in contact met meerdere peutermama's. "Even naar de winkel en ik ben nu al minstens twintig minuten onderweg!'' "Ja ik ook, en het lijkt er niet op dat ik haar nu snel mee zal krijgen.'' ''Nee, Daniël is voorlopig ook nog niet uitgespeeld.'' En dan de geijkte vragen, hoe oud is/zijn die van jou, de mijne doet geen dutje meer die van jou wel? Dat soort gesprekjes van moeders onder elkaar.
   Vanavond ging ik 'op stap' met vriendin W, mama van twee jongetjes net zou oud als Daniël en Sam. Normaal gesproken spreken we altijd overdag af zodat de kereltjes met elkaar kunnen spelen, maar nu wilden we eens even echt bijkletsen. Ik pikte W op en haar man grapte al: ''Het zal wel twee of drie uur worden voor jullie vannacht thuiskomen?'' Ik antwoordde: ''Minstens!'' We besloten naar een terras hier vlakbij te gaan, want naar de stad is zo'n gedoe.
   We dronken eerst koffie en daarna een wijntje. Daarbij gaven we aan elkaar toe dat we van een wijntje eigenlijk al een beetje tipsy worden tegenwoordig. We zijn echt niks meer gewend. Vervolgens bedachten we dat het best leuk zou zijn om weer eens ouderwets te gaan dansen, alleen jammer dat het vaak pas rond twaalf uur begint overal. (Hoe houden we het in godsnaam vol om tot twaalf uur wakker te blijven?) En toen de ober net kwam vragen of we nog gebruik wilden maken van de laatste ronde, vonden we unaniem dat we niets meer hoefden te drinken. We keken op de klok: ''Oh het is tien uur, we moeten maar eens naar huis gaan...'' Spannend is het allerminst, maar ontspannend wel, we gaan binnenkort weer!

Dag 334 Over een ongelukje en broccoli

   Vandaag ontdekte ik weer eens dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Papa en ik hadden samen boodschappen gedaan voor we de kinderen gingen ophalen. Toen we thuis kwamen, moesten we dus niet alleen de kinderen maar ook de boodschappen mee naar binnen nemen. Ik had Sam op de arm, Daniël stond op de stoep op mij te wachten en papa liep vast met twee tassen naar binnen. Ik pakte met mijn vrije hand de laatste losse boodschappen uit de achterbak en vroeg aan Daniël of hij me wilde helpen. Hij kwam wel even kijken maar zei dat hij niet wilde helpen. Het lukte me ook om zonder de hulp van Daniël alles vast te pakken en ik smeet de achterklep dicht. Met de vingers van Daniël ertussen.
   Gelukkig zag ik het meteen en kon ik de klep snel weer open doen. Papa kwam er net weer aanlopen ik riep tegen hem: ''Pak Daniël en houd zijn vingers onder de kraan." Daniël huilde vreselijk hard en ik voelde me een vreselijke sukkel. Sam ging van alle consternatie meehuilen. Uiteindelijk leek het mee te vallen en had Daniël vooral een dikke knuffel van mij nodig om weer tot rust te komen. Later vanavond zei hij nog tegen me: ''Mama, ik vind jou heel, heel, heel lief.'' Ik geloof dus dat het me alweer vergeven is.
   We aten vandaag broccoli. Tegenwoordig wil Sam -onze kleine smulpaap- het liefst alles zelf eten. Ik had dus een bordje voor hem gemaakt met stukjes aardappel, stukjes vis en stukjes broccoli, alles in hapklaar formaat. Hij pakte enthousiast steeds iets van zijn bord. De aardappeltjes verdwenen in zijn mond, zo ook de vis, maar de broccoli pakte hij voorzichtig met twee vingertjes op om het vervolgens naast zijn bord op een hoopje te leggen.
   Toen alle vis en aardappel op was probeerde ik hem nog wat broccoli te voeren, maar daar zat hij niet op te wachten. Hij vond het wel grappig om mij ook broccoli te voeren. Ik at dat heel enthousiast op ''Oh, lekker Sam!'' Om hem vervolgens weer een stukje aan te bieden. Daar trapte hij twee keer in, maar daarna hield hij zijn lippen stijf op elkaar. Om ze -uiteraard- voor het toetje weer open te doen.

Dag 333 Op de foto

   Vrijdag mochten de mannetjes bij een professionele fotografe op de foto op het kinderdagverblijf. Ze kwam precies op de dagen dat ze normaal gesproken niet naar de opvang gaan, dus we gingen er extra voor terug. Daniël wilde perse zijn olifanten T-shirt aan. Hij kreeg dat van de oom en tante van papa. Het is een leuk shirt, maar de kleur haalt zijn gezicht niet echt op. Uiteindelijk besloot ik niet in discussie te gaan en nam ik twee witte shirtjes mee.
   De witte shirts vielen in de smaak bij de fotografe, dus die deed ik mijn mannetjes aan. Ze besloot eerst te proberen een foto te maken van de broertjes samen. Dat was een crime. Sam bleef niet zitten, hij kroop er steeds als een razende vandoor. Waarop ik hem weer terug voor de camera moest planten. Dus ik had mijn ochtendgymnastiek na een keer of vijf ook weer gehad. Uiteindelijk lukte het haar ternauwernood om een of twee foto's van hen beiden te maken, maar Daniël weigerde pertinent te lachen.
   Na deze poging ging ze met Daniël aan de slag. Ze had een mooi hobbelpaard bij zich en daar had Daniël zijn zinnen op gezet, hij wilde daar graag op. De fotografe probeerde hem te chanteren om eerst een paar andere houdingen aan te nemen, voor hij op het paard mocht. Of dat nou de beste aanpak was, weet ik niet. Daniël houdt al niet zo van lachen op commando, een lachje kon er dan ook niet zomaar vanaf voor die mevrouw met de camera waarvan hij niet op het paard mocht. En als hij dan toch besloot te 'gehoorzamen', trok hij een grimas in plaats van een echte lach. Uiteindelijk is hij een vrij serieus mannetje, met een mooie ernstige blik, dus het past wel bij hem, maar de fotografe vond het merkbaar een hele uitdaging.
   Dat gold al helemaal voor Sam. Voor zijn individuele foto wilde hij uiteraard ook niet blijven zitten. Hij had inmiddels ontdekt dat er nog stukjes rijstwafel onder de tafel lagen, dat was natuurlijk veel interessanter dan voor die camera gaan zitten. En als hij dan al even stil bleef zitten, stak hij trouw twee vingers in zijn mond. Dat is nou eenmaal zijn ontspannen houding, maar de fotografe wilde eigenlijk ook graag een foto van Sam zonder vingers met een gulle lach.
   Ik ben heel benieuwd naar de uiteindelijke resultaten. Ik verwacht dat er vooral oprechte foto's zijn van mijn mannetjes. Gewoon, precies zoals ze zijn. Met een serieuze blik of twee vingers in de mond. Prachtig toch?

Dag 332 Een 'warm welkom'

   Vandaag ging ik naar de open dag van een opleiding en ging papa naar een feest, daarom hadden we oppas ingeschakeld. Voordat ik wegreed bij de opleiding zag ik berichtjes van papa dat Daniël niet lekker was geworden. Ik haastte me naar huis. Daar lag mijn mannetje op de bank. Hij had nog niks gezegd tegen mijn vriendin en haar vriend, die op hem pasten, en lag een beetje voor zich uit te staren. Hij was even in slaap gevallen, maar toen ik kwam weer wakker. Hij wilde graag bij mij zitten.
   Ik ging op de bank zitten en zette Daniël bij me op schoot, dat had ik misschien beter niet kunnen doen, want hij spuugde zichzelf en mij helemaal onder. Ik kon me dus meteen gaan omkleden en de was aanzetten. Gelukkig knapte Daniël daarna langzaam op. Hij dronk wat water en kreeg steeds meer praatjes. Hij at uiteindelijk zelfs anderhalve boterham bij het avondeten. (De pannenkoeken die ik van plan was geweest te bakken, heb ik maar even gelaten voor wat het was.) Ik verwacht en hoop dat het nu helemaal over is en dat hij morgen na een goede nachtrust weer helemaal fit zal zijn.
   Mijn vriendin die hier oppaste heeft wel pech. De vorige keer dat zij en haar lief op Daniël pasten was hij ook ziek. Zij is nu in verwachting van haar eerste kindje en kreeg vandaag een voorproefje van de minder leuke dingen die er ook bij horen als je kinderen hebt. Nou geldt -voor mij althans- dat je het van je eigen kinderen beter kunt hebben. Normaal gesproken ben ik nogal panisch bij misselijkheid en overgeven, maar als een van mijn mannetjes ziek is, kan ik dat redelijk goed loslaten.