Vanmorgen heel vroeg, om een uur of vijf, schrok ik wakker van een harde schreeuw. Het was Daniël. Huilend en paniekerig rende hij uit bed en dwarrelde op de overloop. Hij was behoorlijk gedesoriënteerd. ''Mama, mama, knuffel!'' snikte hij. Wat kun je dan als mama nog anders dan je kind in je armen nemen en bij je in bed leggen? Daniël sliep nog een dik uur, dicht tegen mij aangekropen. Ik zelf kon -helaas- de slaap niet meer vatten met mijn zoon tegen me aangeplakt. Ik ben er trouwens niet achter gekomen wat hij nou precies had gedroomd waarvan hij zo was geschrokken.
Vanavond toen de kinderen terug waren van het dagverblijf mocht Daniël even tv kijken. Ik vroeg hem of hij soep wilde als voorafje, we aten pizza. Daniël was in de televisie gezogen dus ik moest het drie keer vragen voor ik antwoord kreeg. ''Nee, ik hoef geen soep, hoor. Ik heb geen honger,'' zei mijn bijdehandje. Even later kwam hij op zijn beslissing terug: ''Soep is lekker, mama. Ik wil zelf eten, ik zal goed boven mijn bord blijven.'' Soep mag hij meestal niet zelf doen, vanwege de knoeiboel die dat oplevert. Ik besloot hem de kans te geven te laten zien dat hij het zelf kan zonder te knoeien. En warempel, de vijf happen die hij van zijn soep nam, at hij zonder te knoeien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten