Dag 88 Over neus - tepelverwarring en leren tellen

   Vanmorgen -veel te vroeg- werd Sam wakker. De laatste nachten is hij weer een beetje uit het ritme en wordt hij wat vaker wakker. Vandaag was dat om kwart over vijf en hij had om twee uur nog gedronken, dus ik vond eigenlijk dat hij geen honger mocht hebben. Omdat hij nogal hard huilde en papa hem niet getroost kreeg, besloten we hem maar tussen ons in te leggen, in de volle overtuiging dat het echt geen honger kon zijn en met de gedachte hij vooral dichtbij ons wilde zijn.
   Ik lag met mijn gezicht naar hem toe, met mijn ogen dicht, toen ik ineens voelde dat hij dichterbij kwam met zijn gezichtje. Voor ik het wist had hij mijn neus in zijn mond en begon verwoed te zuigen. Tja... daar kwam gelukkig niets uit. Toen heb ik hem toch maar gewoon de borst gegeven.

  Daniël is flink aan het oefenen met leren tellen. Zo schattig! Het begon met 'tie, tie, tie, huppekee' op het moment dat ik hem in bed ga leggen. Het 'tie, tie, tie' klonk dan een beetje als één, twee, drie, qua intonatie. Toen ging het: 'Eén, drie, vijf, acht, TIEN.' En nu, steeds vaker, gaat het bijna helemaal goed. Dan slaat hij maar een of twee cijfertjes over, meestal de twee en de vier.
   Erg leuk is het dat hij nu ook voorwerpen gaat tellen. Dan gaat hij aan tafel zitten met een heleboel steentjes en dan begint hij ze te tellen. Hij legt nog niet keurig per tel een steen weg, maar hij kan er erg druk mee zijn.
   Vorige week kwam ik erachter dat hij het principe echt snapt. Hij zag een bus en zei: ''Kijk mama, bus!' Hij is altijd enthousiast als hij treinen en bussen ziet. Vervolgens zag hij nog een bus aankomen en zei hij: 'Kijk, kijk, twee bussen.' En ik was natuurlijk hartstikke trots!

Dag 87 Bijzondere dag

   In het begin van mijn zwangerschapsverlof van Sam is mijn schoonmoeder overleden. Vandaag zou ze eigenlijk jarig zijn, de eerste verjaardag dat ze er niet meer is, een bijzondere, toch wat verdrietige dag. Toevallig kwam mijn zusje vanmiddag bij ons langs en konden papa en ik even zonder de mannetjes naar de begraafplaats gaan om bloemen te brengen. Het graf was een enorme bloemenzee, zo mooi! Dat gaf een heel goed gevoel.
   Toen we terugkwamen vertelde mijn zusje dat ze Daniël had moeten voorlezen. Hij had twee boekjes willen horen: 'Dribbel en de ballon' waarin Dribbel een ballon gaat brengen naar zijn oma die jarig is en 'Ik vind je lief, opa.' We hebben het er verder niet met hem over gehad, zou het toeval zijn dat hij nou juist deze boekjes koos?
   Vanavond gingen we bij opa eten, mijn zwager en schoonzus waren er ook met de kinderen. Het was fijn om even met zijn allen samen te zijn. Daniël zat een hele tijd lekker bij opa op schoot. En op de terugweg in de auto zei hij, zomaar ineens: 'Opa lief!'

Dag 86 Praatjesmaker

   Daniël begint een echte praatjesmaker te worden. Een paar voorbeelden van de afgelopen dagen:

* Vanmorgen spuugde Sam een beetje. Daniël: 'Sam spuugt. Uit de mond.' Hij liep snel weg en kwam vervolgens met een doekje aandragen om Sam te poetsen met de woorden: 'Sam lief.'

* Gisteren in de auto naar het kinderdagverblijf zei Daniël: 'Sam lachen.' Ik: 'Is Sam aan het lachen?' Daniël: 'Ja! Lachebekkie, lachebekkie.'
* Sam liet vanmiddag een boer. Daniël kwam meteen in actie. 'Waar is doekje?' vroeg hij. Ik wees hem het doekje aan. Hij ging het snel pakken en poetste Sam. 'Bekkie, dikke boer!' zei hij tegen Sam.

* Vanmorgen ging ik samen met Daniël douchen. Op een gegeven moment wees hij naar mijn kruis en zei: 'Kijk! Piemel.' Heel apart, want je kunt veel van me zeggen, maar niet dat ik een piemel heb...

* Net ging ik nog even Daniëls nagels knippen voor hij naar bed ging. Ik was bezig en Daniël zat flink te wiemelen en friemelen, dus ik moest goed mijn best doen om alleen in zijn nagels te knippen en niet in zijn vingers. Zegt hij doodleuk: 'Voorzichtig!' (Dat klonk trouwens meer als 'vesichig', maar toch.)

* We hebben zo'n rupsje wat liedjes speelt als je op knopjes drukt. Net was Daniël aan het dansen: 'Dansen, rondspingen,' zegt hij dan. Hij sprong ook letterlijk rondjes. Na een paar rondjes linksom riep hij: 'Andere kant op!' En ging maar eens rechtsom draaien.

Ons manneke begint dus een aardig bijdehandje te worden!

Dag 85 Stoppen met borstvoeding?

   Ik geef inmiddels al ruim twee jaar non-stop borstvoeding. Daniël drinkt tot nu toe nog 's-ochtends bij mij, niet meer elke dag, maar wel regelmatig. Soms vraag ik me wel eens af hoe lang ik daar nog mee door moet gaan. Vanmorgen gaf papa aan dat hij eigenlijk vindt dat Daniël een beetje te groot wordt voor borstvoeding. In mijn omgeving wordt er ook af en toe de spot mee gedreven. Vandaag vroeg een collega of Daniël op zijn zestiende straks de overstap van borst naar bierfles gaat maken.
   Daniël vraagt er inmiddels ook niet meer dagelijks om, maar wil toch zeker een paar keer per week nog bij me drinken en geeft dat dan ook duidelijk aan. Hoe bepaal ik nou of het een goed moment is om te stoppen? Moet ik hem gewoon gaan weigeren als hij er expliciet om vraagt? Ook als hij dan heel hard gaat huilen? En als ik het niet afkap, wanneer zou hij dan uit zichzelf niet meer willen?
   Dan Sam, die drinkt nog volop bij mij. Ik ga het bij hem geen twee jaar volhouden -denk ik- maar dat dacht ik bij Daniël ook. Zes maanden wil ik zeker volmaken. Het voelt alleen zo oneerlijk als ik Sam maar zes maanden voed, als je dat vergelijkt met Daniël. Toch is zes maanden borstvoeding natuurlijk hartstikke mooi. En dan vraag ik me af, gaat het me echt veel extra energie opleveren als ik stop? Zou Sam de nachten gaan doorslapen op flesvoeding? Dan is het misschien wel de moeite waard.
   Een vriendin met drie kleine kinderen zei me van de week dat zij bij de oudste twee heeft ervaren dat er veel verandert -ook hormonaal- als je stopt met de borstvoeding. Zij werd weer meer zichzelf. Zou ik dan al twee jaar niet mezelf zijn? In welk opzicht zou ik me anders gaan voelen? Zou het dan uiteindelijk zelfs een opluchting kunnen zijn? Eén voordeel is er in elk geval zeker als ik ga stoppen, dan ben ik eindelijk van het kolven af! Dat zal nooit een hobby worden.
   Ik ben er nog niet uit, zoals ik er bij Daniël tot nu toe steeds niet uit was, en dus maar doorging. Wie weet stapt Sam dan uiteindelijk over vijftien jaar over van borst op bierfles, of zal ik toch over een maandje eens gaan afbouwen? Wie zal het zeggen?

Dag 84 Knuffelen, knuffelen en nog eens knuffelen

   Vandaag was het papa-dag. Eens in de twee weken is papa een woensdag thuis met de mannetjes. Vanmorgen was Sam al om kwart over vijf ontroostbaar. Het was -bleek uiteindelijk- zijn wekelijkse poepdag (hij hoeft maar eens per week, dat schijnt met borstvoeding normaal te zijn) vaak heeft hij die dag last van zijn buikje. Omdat Sam zo hard huilde, werd Daniël ook wakker en lag een kwartier te dreinen voor hij weer in slaap viel. Sam hebben we uiteindelijk maar bij ons in bed genomen, dicht tegen papa en mama aan, was hij wel stil. Zo konden we nog een beetje rust nemen.
   Uiteindelijk sliep Daniël uit nadat hij eenmaal weer in slaap was gevallen. Om kwart over acht was hij nog niet wakker. Ik was bang dat ik zonder hem te groeten naar het werk zou moeten gaan, dat voelde niet fijn. Toen ik op het laatste moment boven was om mijn tanden te poetsen -ik was eigenlijk al aan het haasten- ging ik met mijn oor tegen de deur van zijn kamer staan. Precies op dat moment begon Daniël te hoesten met een huil erachter aan. Dus ik gooide de deur open en viste hem uit bed, helemaal blij dat ik hem nog even kon knuffelen. Daniël wist niet wat hem overkwam dat mama zo snel kwam binnenvliegen om hem plat te knuffelen.
   Vanavond moest papa Daniël voorlezen. Daarin is papa de laatste weken zijn favoriet. Ik gaf Daniël een knuffel en een kus en droop met mijn staart tussen mijn benen af ging naar beneden om de was op te vouwen. Toen papa beneden kwam, liet hij me weten dat Daniël had gevraagd of ik hem nog even wilde komen knuffelen. Dat wilde ik uiteraard graag, en met de was toog ik naar boven. 'Mama knuffelen,' zei mijn oudste toen ik zijn kamer op kwam en hij kwam overeind in bed. 'Mama legt eerst even de was in je kast, ik kom eraan,' zei ik. 'Ikke slapen, schiet op!' zei Daniël streng. Van schrik liet ik een paar broeken op de grond vallen, waardoor het nog langer duurde. 'Schiet op, mama,' klonk het nogmaals uit Daniëls bedje. Hij had de moeite genomen om speciaal voor mij weer overeind te komen terwijl hij al lekker onder de dekens lag en dus vond hij het niet meer dan normaal dat ik hem snel een knuffel zou komen geven...

Dag 83 In het grote bed

   Vandaag waren we weer de hele dag bij opa en oma. Tot nu toe liet ik Sam daar op het tweepersoonsbed slapen met een paar kussens om hem heen, maar nu hij steeds op zijn buik rolt, durfde ik dat toch niet meer aan. Sam mocht daarom in het campingbedje zijn slaapjes doen en Daniël mocht in het grote bed zijn middagdutje doen. (Als ik moet kiezen, vind ik het iets minder vervelend als Daniël uit bed valt - liever niet natuurlijk.)
   Ik vond het wel spannend om erachter te komen hoe hij met de vrijheid van een groot bed zonder spijlen om zou gaan. Bij mijn ouders slapen de kinderen in het souterrain, dus hij kan er in elk geval niet zomaar van de trap vallen als hij uit bed gaat. Daniël kan beter alleen trap op dan trap af, dus het voelde prettig dat hij beneden lag, mocht hij aan de wandel gaan, had ik er vertrouwen in dat hij veilig naar boven zou kunnen komen.
   Toen het zover was dat hij zijn dutje ging doen, vond hij het helemaal geweldig dat hij in het grote bed mocht slapen. Hij liet zich heel gewillig in het midden van het bed leggen en onderstoppen onder het dekbed. Aan weerszijden legde ik voor de zekerheid toch nog een kussen naast hem, dan lag hij enigszins geborgen en kon hij iets minder makkelijk uit bed rollen. Ik zei weltrusten en ging weer naar boven.
   Tien minuutjes later lag hij heerlijk te slapen. Opa ging stiekem een foto van hem maken. Twee uur later lag hij nog steeds heerlijk te slapen. Toen ik beneden kwam deed hij zijn ogen wel even open, maar maakte geen aanstalten om op te staan. Ik vroeg of hij mee ging of dat hij nog verder ging slapen. Met een slaperige stem zei hij: `Verder slapen` en hij draaide zich weer om. Nog weer een half uur later ging opa hem toch maar eens uit zijn bed halen. Hij was inmiddels wakker en zat rechtop in bed rustig om zich heen te kijken.     
   Vooralsnog kan hij dus prima met de vrijheid van een groot bed omgaan. Misschien binnenkort thuis ook maar eens het peuterbed neerzetten.

Dag 82 Slaperige Sam slaapt niet en nasie eten is goed

   Tijdens mijn zwangerschap was ik van plan een poppetje te breien, ik kwam het patroon  tegen in een breiboek, het uiterlijk van het poppetje sprak me direct aan, en het heette ook nog eens: 'Slaperige Sam'. Alsof het zo moest zijn! Ik nam per direct breilessen bij mijn buurvrouw, want zij geeft handwerklessen op de basisschool, en ik leerde weer opnieuw insteken, omslaan, doorhalen en af laten glijden. (Maar dan met een kabouter die zijn mutsje opzet en zijn sjaaltje omslaat.) Jammer genoeg is Slaperige Sam nooit afgekomen, gebrek aan discipline van mijn kant, misschien dat zoonlief daarom niet wil slapen op het dagverblijf.
   Het is echt een ramp. De dagen dat Sam naar het dagverblijf gaat, slaapt hij vaak twee keer een half uur tot maximaal een uur op de hele dag, dat is natuurlijk veel te weinig. In de even weken gaat hij twee dagen achter elkaar en dan is het dus echt niet grappig voor ons als hij daar niet heeft geslapen, want dan is hij 's-avonds thuis hartstikke onrustig. Ook de day after is hij niet echt gezellig. Vervolgens krijg ik hem in het weekend weer een beetje in het ritme en dan moet hij op maandag weer daarheen, weg ritme. Nu ga ik de komende weken alles uit de kast halen om te proberen of ik hem toch niet aan het slapen krijg. Als ik daarvoor Slaperige Sam moet afbreien zodat hij daarmee kan slapen, dan doe ik het.

   Vanavond aten we pasta met spinazie erdoor. 'Lekker!' zei Daniël. Hij zag de spinazie aan voor 'occoli', ik gaf aan dat het geen broccoli, maar spinazie was. 'Nasie eten, goed!' zei hij. En at -netjes met een vork- zijn hele bordje leeg. 'Dikke buik,' wees hij, toen hij klaar was met eten. Super toch, zo'n kleine Popeye?
   (Oké, oké, dat netjes met een vork is niet helemaal waar, hij begon heel keurig met zijn vork, maar ergens halverwege vond hij het te lang duren om zijn vork te gebruiken en vroeg hij, al doende: 'Handjes eten?' Tja, en dan heeft hij zijn eten al in zijn handen, moet je dat dan verbieden als hij zo zit te smullen? Ik vind van niet.)

Dag 81 Doktertje spelen

   Vandaag gingen we op visite bij een stel met ook twee zoons, van acht en van vijf. De jongste  -L.- heeft syndroom van Down en zit qua niveau op een leeftijd van ongeveer twee en een half, dus dat scharrelt prima met Daniël. Hij heeft veel doktersspulletjes en weet -helaas uit ervaring- heel goed waar al die instrumentjes voor dienen. Hij kwam steeds met een stethoscoop bij ons allemaal luisteren. Daniël vond het ook wel interessant, maar die kijkt altijd de kat even uit de boom.
   Op een gegeven moment wilde L. bij Daniël naar zijn buik en hart luisteren en wilde dus zijn shirt omhoog doen. Dat lukte niet, want Daniël heeft nog een rompertje aan. Ik moest helpen en het rompertje opendoen zodat Daniël een blote buik had. L. ging zowat met zijn volle gewicht over Daniël heen liggen om goed naar zijn hart te kunnen luisteren. Ik zat te kijken of Daniël dat wel kon waarderen, dat ging prima, sterker nog Daniël vond het geweldig. Hij ging er eens goed voor liggen met zijn armen onder zijn hoofd gevouwen en steeds als L. 'klaar' zei, vroeg Daniël 'Meer, meer?' 
   L. had -in het echt- last van een loopoor en moest druppeltjes in zijn oor. Daniël keek vol aandacht wat er gebeurde en zei: 'Ikke ook, ikke ook.' Vervolgens vond hij in het dokterskoffertje eenzelfde soort flesje met een punt eraan en ging daarmee zijn eigen oren druppelen. De rest van de middag liep Daniël met een stethoscoop om zijn nek en ging afwisselend bij zichzelf en bij ons luisteren. Hij wilde ook niet meer mee naar huis. Wij weten nu dus meteen wat er op het verlanglijstje voor Sinterklaas moet komen te staan!

Dag 80 Sam rolt en Daniël regelt het allemaal wel

   Vandaag rolde Sam weer van zijn rug naar zijn buik! Joehoe! Hij moest ook wel, want ik kreeg vandaag een filmpje van een goede vriendin en haar zoon is zes weken jonger en rolt al zo makkelijk -het is haast alsof hij het al jaren doet- dan kan mijn Sam natuurlijk niet achterblijven. Gelukkig mocht ik er vandaag bij aanwezig zijn en kon ik hem dus uitgebreid prijzen en bewonderen om zijn ontzettend knappe daad.

   Vanmiddag waren we bij opa. Op de salontafel staan daar twee doosjes. Het ene doosje gaat altijd meteen open zodra we binnen zijn. Daarin zitten namelijk tumtummetjes en dat weet Daniël uiteraard precies! In het andere doosje zitten kleurpotloodjes, meestal gaat dat op een gegeven moment ook open.
   Daniël weet inmiddels dat hij alleen op papier mag tekenen. Dus vandaag pakte hij een potloodje uit het doosje en zei tegen mij: 'Pier pakken.' Het is natuurlijk fijn dat hij niet zomaar begint met tekenen, dus ik pak braaf meteen een vel papier voor hem. Intussen sleept meneertje een kinderstoeltje van het bijbehorende tafeltje naar de salontafel en gaat zitten. Ik leg het papier voor hem neer en hij begint te tekenen. Tot mijn verbazing tekent hij dit keer geen horizontale strepen en krassen, maar rondjes, spiralen eigenlijk. (Bij mijn weten betekent dit dat een kind zich begint te realiseren dat het een individu is, het luidt de ik-fase in. Dat zou dus wel eens kunnen kloppen.)
   Zijn neefje C. (5 jaar) is ook bij opa. C. pakt ook een papier. Daniël zegt: 'C. kom hier,' en wijst naar het plekje naast hem. C. legt het papier daarneer en Daniël gaat ook een kinderstoeltje voor C. pakken. 'C. zitten,' zegt hij. C. wil eigenlijk niet zo volgzaam zijn en wil in eerste instantie niet gaan zitten, maar uiteindelijk besluit hij toch maar op het speciaal voor hem gehaalde stoeltje te gaan zitten. De hond van C. is ook meegekomen en zit met zijn snuit boven de stoel van Daniël. Daniël wuift hem weg: 'Is mijn stoel!' vertelt hij verontwaardigd tegen de hond.
   Erg grappig om te zien hoe Daniël voor zijn neefje en voor zichzelf zorgt.

Dag 79 Samen slapen met de eerste en het lot van de tweede

    Sorry een dagje te laat. Gisterochtend was een heerlijke ochtend. Papa legde Daniël rond half zeven bij mij in bed. Hij had ijskoude voetjes en die nam ik tussen mijn warme benen om hem weer een beetje op te warmen. Daniël sloeg zijn armpje om mij heen en binnen no-time viel hij lekker tegen mij aan in slaap. Wat is dat toch een geweldig gevoel, zo'n heerlijk ontspannen slapend mannetje dicht tegen je aan. Rond half acht werd Sam wakker. Ik wurmde me voorzichtig los uit de omhelzing van Daniël en ging Sam voeden. Toen ik het bad vol had laten lopen voor Sam, werd Daniël wakker en die wilde ook wel in bad en zo hebben we heerlijk getutteld met zijn drieën.
   De avond daarvoor had ik een feestje van het werk en deed papa dus de beide mannen naar bed. Hij had Sam nog even op het speelkleed gelegd terwijl hij Daniël boven bracht en een verhaaltje voorlas. Op een gegeven moment hoorde hij Sam huilen, toen hij weer beneden kwam bleek waarom. Sam had zichzelf -voor de allereerste keer- op zijn buik gedraaid en kon niet meer terug en NIEMAND heeft die mijlpaal gezien. Arme Sam, dat is het lot van de tweede... Nu is het wachten tot de volgende keer dat het hem gaat lukken en dan maar hopen dat papa en ik er allebei naast staan om hem toe te juichen!

Dag 78 Extra verplichtingen

   Als mama heb je tegenwoordig vele verplichtingen. Het voeden en verzorgen van je kindjes, een leuke partner zijn, een goede werknemer zijn, je vriendschappen onderhouden en het liefst dan ook nog af en toe iets voor jezelf doen waar je blij van wordt. Vaak is het, volgens mij, ook de taak van de mama's alles te plannen en te organiseren. Soms heb ik het gevoel dat dat nog wel de meeste energie kost. Zorgen dat iedereen op tijd is waar hij moet zijn, zorgen dat de boodschappen op tijd aangevuld worden, dat de was op tijd schoon in de kast ligt, dat alle afspraken gemaakt en nagekomen worden en het bijhouden van verjaardagen (kaartjes sturen, cadeautjes kopen, etc).
   Vandaag was het de dag van de leidster op het dagverblijf. Aan de ene kant leuk, de leidsters verdienen het best om eens in het zonnetje gezet te worden. Aan de andere kant weer een taak voor de mama's erbij, want de meeste kinderen zijn nog niet groot genoeg om zelf iets te knutselen. Ik had wel al wat bedacht, maar ik was gisteravond zo moe dat ik al om een uur of acht naar bed ging, dus het kwam er niet van om het uit te voeren. En wegens de verjaardagstoestanden was het er al helemaal niet van gekomen afgelopen week om samen met Daniël iets te knutselen.
   Vanmorgen had ik de mannetjes al weggebracht toen ik er ineens weer aan dacht dat het de bedoeling was iets met een hart te doen voor de leidsters. Ik zou samen met een collega met de auto naar het werk gaan en hij gaf aan nog tien minuten nodig te hebben voor hij klaar was. Toen heb ik -in precies tien minuten- voor zes leidsters een hart uit rood papier geknipt, erop geschreven: 'Lieve .... Wij vinden jou tof, liefs Daniël en Sam.' En een chokotoff erbij geplakt. Had ik toch nog aan de zoveelste mama-plicht voldaan.

Dag 77 Iedereen overprikkeld

   Vandaag heeft Daniël nog op het dagverblijf getrakteerd met een mooie kroon (met een bus op de voorkant) op zijn hoofd. Het was leuk, maar we waren volgens mij allebei een beetje te verzadigd om super enthousiast te zijn. Hij kreeg nog een cadeautje en zei -erg lief- nog voor hij goed gezien had wat het was: 'Heel mooi!'
   Door alle verjaardagsperikelen is iedereen hier lichtelijk overprikkeld geraakt. Ikzelf ben zo moe dat mijn ogen ervan prikken. Papa is zo moe dat hij heel erg een beetje prikkelbaar is. Sam is steeds aan het miepen en piepen zoals ik dat noem en kan de slaap niet goed vatten. Maar Daniël spande vannacht de kroon.
   Daniël huilde -nee brulde- van half vijf tot kwart over vijf vanmorgen. Hij was ontroostbaar met de normale troostmethodes. Knuffelen hielp niet, water drinken wilde hij niet, met zijn hoofd de andere kant op in bed ook niet. Slapen wilde hij zeker al helemaal niet. Ik vond dat hij niet bij ons in bed mocht, dus uiteindelijk hebben we hem toch maar huilend achtergelaten in zijn eigen bed en ben ik nog één keer terug gegaan om hem nog een aai over zijn bol te geven, toen was hij na een kwartiertje toch nog stil. Oh please, laat vannacht weer een goede nacht zijn! We kunnen hem allevier erg goed gebruiken...

Dag 76 (2) Miss-bak-sel

   Wilde toch nog even laten weten dat ik nu wél ben geslaagd voor de Miss-bak test. Geen misbaksels meer vanavond.  Nee, er staat hier op het moment een prachtig goudbruine appelcake te geuren. Ik ben er ook achter wat ik verkeerd heb gedaan. In het recept stond heel duidelijk een pak boerencakemeel van 400 gram had je nodig, waarvan je 200 gram moest gebruiken. Laat ik nou gewoon dat hele pak van 400 gram erin gemikt hebben vanmorgen... Geen wonder dat mijn cake mislukte. Weer een raadsel opgelost en de volgende keer nog beter lezen!

Dag 76 Er is er één jarig

   Vandaag was Daniël dan echt jarig. We hebben er niet heel veel aan gedaan, maar vanmorgen kwamen twee vriendinnen die allebei een zoontje van twee hebben en één van hen heeft ook nog een zoontje van Sams leeftijd. Daniël en ik waren al vroeg beneden en dat kwam mij goed uit want ik wilde een appelcake bakken zodat ik die nog warm kon serveren - het liefst met twee kaarsjes erop.
   Viel dat even tegen! Ik bak normaal nooit een cake maar ik wist ook niet dat het zo moeilijk was. Met het mixen van het beslag vloog de boter alle kanten op, daar werd ik niet vrolijk van, dus ik heb maar kort gemixt. Vervolgens liet ik de cake een uur en een kwartier in de oven staan, precies volgens het boekje. Toen ik hem eruit wilde halen wiemelde dat hele ding op en neer. Leek me niet zo gaar dus. Vooruit nog maar wat langer erin dan. Na bijna twee uur leek de cake alsnog gaar te zijn. Eerst vijf minuutjes laten koelen en dan uit het blik zei het recept. Toen ik probeerde mijn cake er netjes uit te laten glijden, viel de bovenste helft in stukken op het rooster terwijl de rest gewoon in het blik bleef zitten, toch nog niet helemaal gaar blijkbaar. Zucht. Ik heb dus wat kruimeltjes cake met veel slagroom geserveerd. Het smaakte goed, maar de uitvoering was minder. Vanavond mag ik voor de herkansing, want ik wil Daniël morgen cake laten trakteren op het dagverblijf. (Mocht hij weer mislukken dan neem ik mijn toevlucht tot gekochte exemplaren.)
   Het was verder vanmorgen een gezellige drukke boel met al die kleine kereltjes plus moeders hier over de vloer. Over het algemeen gaat dat heel goed. Daniël vond het geen probleem dat de anderen met zijn (nieuwe) speelgoed speelden. Hij verstoorde alleen de rust van de andere baby. Daniël doet vaak een leeuw na en laat Sam op die manier schrikken. Sam fladdert dan even met zijn armen en dan moeten ze allebei lachen. Dat dacht Daniël dus ook bij de ander baby te kunnen doen. Na de eerste grom van Daniël zag ik al een pruillipje verschijnen en zei ik tegen Daniël dat hij maar geen leeuw meer moest spelen, maar luisteren, ho maar. Dus na Daniëls tweede grom, werd het brullen. Verder was het een geslaagde ochtend.
   Vanmiddag moesten we naar het consultatiebureau. Stom gepland natuurlijk van hen. Ik vroeg vorige week al, toen ik er met Sam was, of er slingers en ballonnen zouden hangen ter ere van Daniëls verjaardag - dat was uiteraard niet zo. Probleempje was dat Daniël na alle drukte van die ochtend, niet genoeg had aan anderhalf uur slaap. Toen ik hem wakker moest maken, was het dus flink huilen geblazen. Gelukkig ging het goed vanaf het moment dat we onderweg waren naar het bureau. Opa was ook mee, en dat was gezellig en fijn, want die kon Sam mooi knuffelen tussendoor.
   Daarna kwamen de buurmeisjes nog met zijn viertjes op visite. Voor hen had ik geen zelfgebakken cakekruim meer, maar gelukkig nog wel wat confectiecake uit de supermarkt. Daniël vond het gezellig, maar mama was eigenlijk te moe om er nog echt van te genieten. Dat werd dus frietjes halen -prima verjaardagseten, toch?- en de mannetjes allebei op tijd naar bed! Nu alleen nog energie én moed verzamelen voor de nieuwe poging een mooie appelcake te bakken.

Dag 75 Genieten van de cadeaus

   Zo mooi om te zien hoe dankbaar Daniël is, dat blijkt duidelijk uit hoe enthousiast hij met alle cadeautjes speelt. Vanmorgen moest de bus mee naar het dagverblijf. Hij hield hem in zijn armpjes geklemd en wilde hem niet meer loslaten. Het schijnt dat de kinderen met elkaar ook nog strijd hebben gehad wie ermee mocht spelen.
   Eenmaal thuis ging hij met de kassa spelen, die vindt hij helemaal fantastisch. Als je draait aan de handel aan de zijkant dan zegt hij 'ping' en springt de la open. Of de muntjes rollen van een soort glijbaan aan de zijkant, dat is natuurlijk ook prachtig.
   Verder was hij met zijn harkje, schep en emmer in de weer in de zandbak en moest opa het boek van Thomas de Trein voorlezen. Met papa heeft hij ook nog een lange spoorbaan gemaakt en volop met de trein James gespeeld. Die wagon gaat namelijk op batterijen en kan de andere wagonnetjes voortbewegen. Daniël raakt -heel schattig- gefrustreerd als de trein ontspoort. En dan komen er binnenkort ook nog visjes, dan kan hij zijn geluk helemaal niet meer op.
   Vanavond moesten James en Thomas mee naar bed. Uiteindelijk staan ze op de commode, te kijken hoe Daniël slaapt, te wachten tot hij morgen weer meteen met ze gaat spelen.
  
   Morgen is Daniël echt jarig en vandaag door de dag heen sta ik steeds even stil bij hoe het op dat moment twee jaar geleden was. Gebroken vliezen - bruiloft - weëen - ziekenhuis (toch nog). Hopelijk lig ik straks lekker te slapen op het tijdstip dat hij geboren is, dat was namelijk 4.46 uur. Je wordt er als mama toch wat weemoedig van als er weer een jaartje voorbij is gevlogen...

Dag 74 Feest!

   Daniël is natuurlijk pas dinsdag jarig, maar vandaag was het al feest. We hadden -naast de zandbak- nog andere cadeautjes voor hem en die mocht hij vanmorgen uitpakken. Papa en ik kregen ook een cadeau, onze mannetjes sliepen namelijk allebei tot half acht uit! Toen we daarom op een schappelijke tijd met zijn allen op ons bed zaten kreeg Daniël een kruiwagen van Dikkiedik en een deel van de spoorbaan van Thomas de Trein. Zijn commentaar bij het openmaken: 'Gaaf!' Hij wilde er ook meteen mee spelen.
   Vanmorgen kwam mijn kant van de familie (toevallig allemaal in de ochtend) en mocht Daniël de kaasjes uitblazen op de raket-taart. Dat vond hij natuurlijk geweldig. Op een gegeven moment was hij alleen nog maar door de tuin aan het stuiteren, overweldigd door alle aandacht en nieuwigheden. Eigenlijk wilde hij geen dutje doen, toen de visite weg was, maar uiteindelijk lukte het ons toch om hem weer rustig genoeg te krijgen om even te slapen.
   Vanmiddag kwam de rest van de familie en wat vrienden. Toen het helemaal volle bak was trok Daniël zichzelf even in zijn eentje terug op een luie stoel achterin de tuin. Daar zat hij op een afstandje eens te kijken wat er allemaal gebeurde. Lang duurde dat niet, gauw genoeg was hij volop aan het spelen. De eerste paar cadeautjes pakte hij nog geduldig uit, maar op een gegeven moment was hij zo druk aan het spelen met wat hij had gekregen dat hij niet veel belangstelling meer had voor de andere cadeaus. Hij is dus goed verwend, ook met alle lekkers en hij heeft een fantastische dag gehad.

Dag 73 De wielen van de bus

   Naast treinen is Daniël ook dol op bussen. Nou ja, met name één bus: 'Toet'. Dat is een personage in de tekenfilm 'De wielen van de bus'. Daniël kan het gelijknamige liedje intussen helemaal zingen, zo verslaafd is hij aan deze serie. Bij 'rond en rond' draait hij dan zijn handjes om elkaar heen, erg schattig. Meerdere keren per dag begint hij het te zingen en zegt hij: 'Kijken, kijken.' In de hoop dat hij het filmpje weer mag kijken op de Ipad.
   Vandaag kreeg Daniël zijn tweede verjaardagscadeau. (Hij heeft laatst al een zandbak gekregen, hij is dinsdag jarig.) De oom van papa kwam met, je raadt het al, een bus. Daniël was door het dolle heen. Hij sprong door de kamer en riep: 'Bus, bus, bus!' Hij heeft er vervolgens de hele dag mee rondgesjouwd.
   Het is een Conexxion harmonicabus met deurtjes die echt open en dicht kunnen. Als eerste passagiers had Daniël er een stuk peer en een speentje in gestopt. Vervolgens heeft hij een houten schijf met Bert van Sesamstraat (van een drie op en rij spel) naar binnen gewurmd. De peer kregen we er gelukkig nog uit gefriemeld, dat voorkomt een hoop viezigheid. De speen is er inmiddels ook weer uit. Maar het lijkt erop dat Bert een permanente passagier zal zijn in de bus van Daniël, die wil niet meer uitstappen. Lees: die krijgen we er met geen mogelijkheid meer uit, maar dat mag de pret niet drukken.

Dag 72 Over onze Boeddha-baby en koekjes bakken

   Sam is weer goed gegroeid. We waren vandaag bij het consultatiebureau. De lijn is nu wel licht dalend en dat mocht van mij ook wel, het is toch al zo'n Boeddha-baby (een lachende baby dus). Verder gaf de verpleegkundige aan dat zijn eerste tandje er bijna door lijkt te komen. Zou dat die onrustige nachten verklaren? Dan kom maar op met die tand!
   Vanmorgen ging ik voor het eerst koekjes bakken met Daniël. Ik had het natuurlijk al beloofd voordat ik erachter kwam dat we geen vaste boter in huis hadden en dat heb je dus wel nodig voor de meeste koekjes. Gelukkig had de buurvrouw wel een pakje boter voor me. Toen we dat gingen ophalen werd er een ander meisje uit de buurt door haar vader gebracht. Zij was ziek en buuf zou even op haar passen. Ze moest een beetje huilen -als je ziek bent ben je natuurlijk het liefst gewoon thuis. Dat meisje maakte veel indruk op Daniël: 'Meisje huilen.' Toen we weer thuis waren had hij het er nog zeker tien minuten over.
   Daniël vond het natuurlijk geweldig. Alleen al de bloem was een feest. Hij ging er met twee handen in en propte het meteen in zijn mond. Echt lekker kon dat niet zijn, maar Daniël hoorde je niet klagen. De suiker, boter en bloem wilde hij ook proeven. Gek genoeg at hij later niet veel meer van het deeg. Wat hij er wel mee deed was treintjes uitdrukken. We hebben namelijk een vormpje van een locomotief (dankjewel buuf!) en dat was uiteraard Daniëls favoriet. Ik moest wel een beetje helpen om ervoor te zorgen dat de koekjes er op de bakplaat nog steeds als treintjes uitzagen. 
   Uiteindelijk lag er overal bloem en deeg, maar hadden we heerlijke 'koeketjes', zoals Daniël het noemt. Hij wilde ze het liefst lunchen, maar dat mocht niet van mij. Wel gingen we koekjes naar de buren brengen voor het huilende meisje (en de andere meiden). In elk geval kon ze wel weer lachen toen we met de koekjes kwamen. Nu maar hopen dat de koekjes ook helende krachten bezitten, zodat ze snel weer beter wordt. 

Dag 71 Mama = moe

   Vandaag ben ik zó moe. Het is alweer een poos pet 's-nachts. Als de een niet wakker wordt, doet de ander het wel.
   Zondag op maandag: Ik kan de slaap niet vatten en val rond half één net een beetje in slaap als Daniël ineens hard huilend wakker wordt. Hij wil wahater drihinken. (Ik vraag mezelf vertwijfeld af of ik hem overdag wel genoeg drinken heb gegeven, maar ik weet zeker van wel.) Sam begint om een uur of vijf te piepen, maar hij heeft om drie uur nog gedronken. Papa gaat hem troosten. Daarna slaapt het spul tot mijn vreugde wel tot zeven uur door, dat maakt iets van de verloren nacht goed.
   Maandag op dinsdag: Volgens mij was dit de enige enigszins redelijke nacht van deze week.
   Dinsdag op woensdag: Sam heeft weer zo'n ouderwetse nacht van om de twee uur wakker worden en willen drinken. Bovendien heeft hij zo'n beetje de hele wedstrijd van het Nederlands elftal beneden doorgebracht, wat uiteraard niet de bedoeling is.
   Woensdag op donderdag: Daniël wordt al om half vijf wakker en schopt een scene. Hij wil perse drinken bij mama en daarna nog water en daarna nog meer water en daarna... Hij wil vooral zijn zin en gaat anders brullen.
   Donderdag op vrijdag: LAAT PAPA EN MAMA AUB SLAPEN!!! En nu maar hopen dat ze dat doen.

Dag 70 Meer treinen enzo

   Daniël heeft een speelgoedtrein met drie wagonnetjes erachter. Als je op de schoorsteen van de locomotief drukt dan gaat hij een muziekje maken en begint hij te rijden. Hij kreeg het (bijna een jaar geleden) voor zijn eerste verjaardag, maar hij vindt het nog steeds super mooi.
   Vandaag wist hij me, na al die tijd, haarfijn uit te leggen hoe het ding nou eigenlijk werkt. Op de schoorsteen drukken betekent aan -daar was ik zelf ook achter- en weer op de schoorsteen drukken is uit. 'Kijk, aan... uit,' zei Daniël, en nog eens: 'Aan... uit.' We hebben dat ding al een jaar en ik wist niet dat je hem tussentijds als je het muziekje na twintig keer spuugzat bent uit kon zetten door nogmaals op de schoorsteen te drukken. Wat je al niet kunt leren van een (bijna) tweejarige.
  Dat doet me denken aan zo'n activity gebeuren wat we in de box hebben hangen. Je weet wel, zo'n vrolijk gekleurd geval waarbij je op knopjes kunt drukken, schuifjes kunt bewegen en aan cilinders kunt draaien. Tegenwoordig zijn die op batterijen. Toen we dat ding voor Daniël kochten en hij ermee ging spelen hoorden we al snel: 'La vache bleu', 'un deux trois' en 'le chien' uit het apparaat komen. Wij kijken of er een knopje op zat om het Frans om te zetten naar het Nederlands. Dat konden we nergens vinden. We hadden zoiets van: toe maar, het was toch in de aanbieding, dan zal ons kind vroeg Frans leren praten.
   Een paar weken later hoorden we ineens: 'De blauwe koe', 'één, twee, drie' en 'de hond' uit de box komen. Had onze knappe zoon zomaar zelf de vertaling uitgevogeld wél het knopje gevonden waarmee je het ding van Frans naar Nederlands om kon zetten.

Dag 69 Trainspotting

   Zoals ik al eerder heb genoemd, is Daniël dol op treinen. Als hij 's-ochtends wakker wordt is het eerste wat hij zegt vaak: 'Tein spelen.' Hij heeft een mooie houten spoorbaan van Thomas de trein (peperduur) en vindt het heerlijk om daarmee, met ons, te spelen. Misschien nog wel mooier vindt hij het om treinen in het echt te zien. Laatst dacht hij dat we naar het station gingen -omdat het even over treinen ging- en toen bleek dat we in plaats daarvan naar het dagverblijf onderweg waren, moest hij heel hard huilen.
   Als ik naar mijn ouders rijd, neem ik tegenwoordig altijd de route binnendoor, we komen dan namelijk langs twee spoorwegovergangen. Op de eerste is erg druk met treinverkeer, soms komen er wel drie treinen achter elkaar - normaal gesproken een reden om hem te vermijden. Op de tweede komt bijna nooit een trein, maar toch: twee kansen. Ik bereid Daniël dan al mentaal voor dat we geluk kunnen hebben en pech. Als we namelijk dichtbij komen zegt hij al: 'Tein kijken, tein kijken.' Als er geen verkeer achter me rijdt ga ik zo langzaam mogelijk op de overgang af, om de kans op het zien van een trein te vergroten. Als fietsers of wandelaars me zien, terwijl ik in een slakkengangetje op het spoor afrijd en aan de andere kant met een moordend tempo weer optrek, kijken ze vast raar op,maar dat maakt mij niks uit. Als ze bij ons in de auto zouden zitten en de reactie van Daniël zouden horen als er dan toch nog een trein komt, dan begrepen ze het meteen.
   Vandaag had hij bij beide overgangen pech, op de heen én terug weg, maar ook één keer geluk. We rijden namelijk een deel van de route parallel aan de betuwelijn en daar reed een goederen trein dezelfde kant op als wij. Dus daar kon Daniël heel lang naar kijken. Ik hield zelfs een poosje een beetje gas in, zodat we hetzelfde tempo als de trein hadden en meneertje uitgebreid kon genieten van het uitzicht. Kon hij toch nog 'teintje kijken'.

Dag 68 Beleefdheid

   Het lijkt erop dat Daniël vanzelf begint te leren beleefd te zijn, zonder dat ik daar direct op aanstuur. Een tijdje terug verraste hij me al door ineens 'dankjewel' te zeggen toen ik hem iets gaf. Dat doet hij tegenwoordig steeds vaker. Laatst zij hij ook ineens 'blieft'. Ik ben niet zo'n moeder die steeds zegt: 'En wat zeg je dan?' Dus het komt echt uit hemzelf, oprechte dankbaarheid.
   Vandaag zei hij toen we thuis kwamen: 'Steentje pakken, mag dat?' Erg grappig. We hebben in de voortuin steentjes liggen en hij vindt het fascinerend om steeds een steentje te pakken als we weggaan of thuiskomen. Ik had hem nog niet eerder horen vragen of hij iets van mij mag.
   En vanavond, toen ik nog even een paar boodschappen moest hebben van de winkel, zei hij: 'Ikke ook winkel, schappen doen, mag dat?' Een hele volzin al! Dan kan je toch haast niet weigeren?

Dag 67 Praatjes

   Sam krijgt steeds meer 'praatjes'. Hij slaakt kleine gilletjes en kraait erop los. Eergisteren zaten we in de auto en hoorden we ineens 'prrrrrr' (lucht tussen je lippen doorblazen met je tong naar buiten, al spetterend) van de achterbank. Papa dacht dat Daniël dat geluid maakte, maar Daniël zat lachend naar Sam te kijken. Die spettert sindsdien dat het een lieve lust is.
   Daniël krijgt ook steeds meer praatjes. 'Lekker ding, papa!' zei hij gisteren uit het niets. Vandaag was het helemaal mooi. Hij heeft iets met buiken kietelen. (Gisteren was hij de hele tijd op mijn blote buik aan het spetteren - zoals boven beschreven.) Vanmiddag wilde hij papa's buik kietelen. 'Kiele, kiele, papa buikie,' zegt hij dan. Dus papa -hij is de beroerdste niet- doet zijn t-shirt omhoog, zodat Daniël zijn blote buik kan kietelen. Zegt Daniël wijzend: 'Dikke buik.' (Wat overigens niet klopt, witte buik oké, maar niet dik.)
   Vanwege de praatjes moeten we zelf nu extra oplettend zijn. Vanmiddag gingen we even naar de kinderboerderij. Toen ik nog even naar de wc ging voor vertrek, realiseerde ik me dat ik de was vergeten was op te hangen, dus ik slaakte een 'oh shit' zucht. Dat had meneertje door de deur heen toch maar mooi opgevangen en hij herhaalde het meteen. Nu maar hopen dat hij het ook snel weer vergeet...

Dag 66 Papa is jarig

  Er is er één jarig! Hoera! Hoera!
   Papa was vandaag jarig. We hebben papa eerst een beetje uit laten slapen. (Dat gold absoluut niet voor mama, Daniël was voor het eerst om kwart over vijf wakker en daarna om zes uur, ik was dus al vroeg beneden.) Rond half negen hebben we papa ontbijt op bed gebracht met cadeautjes. Als je Daniël vroeg: 'Wie is er jarig?' Zei hij: 'Papa jarig, taartje eten!' Ik beloofde hem dat we taart zouden gaan eten als zijn neefje er zou zijn. Schoonzus en zwager zouden namelijk om een uur of tien komen, dat leek me vroeg genoeg voor taart. Uiteindelijk werd het iets later en zei Daniël steeds: 'C. schiet op! C. kom dan. Taart eten!' Hij kon niet wachten.
   Papa kreeg een boekje van zijn schoonzus 'Bobby is jarig', heel toepasselijk want papa heet Bobby. Het gaat over een roze monster met één oog dat jarig is -zo ziet papa er niet uit, hoor. Daniël vond het meteen een leuk boekje. Hij weet dat zijn papa Bobby heet. Later aan tafel ging het erover. We vroegen: 'Hoe heet papa?' Daniël: 'Bobby.' Wij: 'Hoe heet jij?' Hij: 'Iejel.' Wij: 'Hoe heet mama?' Daniël: 'Meisje.'
   Als Daniël goed eet dan zeg ik 'grote jongen' tegen hem. Als ik mijn bord leeg heb gegeten dan noem ik mezelf 'groot meisje'. En hoewel ik Daniël wel heb geprobeerd uit te leggen dat hij, papa en Sam jongens zijn en dat ik een meisje ben -en welk lichaamsdeel het verschil maakt- denkt hij blijkbaar dat ik zo heet...

Dag 65 Kalverliefde

   Vandaag kwam vriendin F. op de thee. Ik ken haar van de zwangerschapsyoga toen ik in verwachting was van Daniël. We zijn uiteindelijk op dezelfde dag bevallen, zij van prachtige dochter J. Sindsdien spreken we regelmatig af om ervaringen uit te wisselen en om van elkaar te zien hoe de kindjes groeien.
   Het was mooi weer en we zaten in de tuin. We hebben in de tuin zo'n plastic wipkrokodil. En daar zaten onze kindjes dan, Jut en Jul samen op de wip. Zo'n mooi gezicht! Verder wilde de één natuurlijk juist met datgene spelen dat de ander net had. Zat Daniël op de motor, wilde J. erop en andersom.
   Toen het tijd was geworden om afscheid te nemen wilde J. Daniël graag een kusje geven. (Volgens mij zei ze dat ook echt zelf.) Daniël zat op zijn motor een beetje schaapachtig te lachen bij dat idee. Toen J. op hem afliep racete hij er vandoor op zijn motor. En J. ging er achteraan. Uiteindelijk stopte Daniël en mocht J. hem toch een kusje geven. Daniël lachte er heel verlegen bij. Zo schattig.
   Later op de dag had ik het nog met Daniël over het bezoek van die ochtend. Ik noemde weer dat hij een kusje van J. had gekregen. Toen hield hij heel lief zijn hoofdje schuin met een verlegen lachje om zijn mond. Dit kan niet anders dan ware liefde zijn, toch?!

Dag 64 Over de spin en tandenpoetsen

   Ik zei: 'Kijk Daniël, een spin.' Daniël kijkt om zich heen maar ziet hem niet direct. Ik: 'Kijk hier bij mijn vinger, midden in zijn web.' Daniël: 'Oh ja, pin, pin!' En -zonder angst- met zijn vingertje erop af. Bij de eerste aanraking van Daniël rent de spin naar de rand van zijn web. Ik leg uit: 'Hij is bang voor jou.' Daniël: 'Pin, pin.' En hij raakt hem weer aan, nu iets langer. De spin beweegt onder zijn vingertje en Daniël krijgt een rilling. Grappig om te zien dat dat rillerige gevoel blijkbaar iets universeels is, misschien zelfs aangeboren.

   Ik heb een nieuwe tactiek bij het tandenpoetsen, het gaat nu al drie dagen goed. Ik zet hem hierneer omdat ik weet dat er meer mama's zijn die dit lezen en wie weet hebben jullie er wat aan. (Bij Daniël werkt elke tactiek een paar weken en daarna mag ik weer niet poetsen, dus ik probeer steeds iets anders.)
   Op het moment zeg ik tegen Daniël als ik zijn tanden ga poetsen dat ik eens even ga kijken wat hij heeft gegeten. Vervolgens blijf ik praten. 'Oh, hier zie ik een stukje brood, volgens mij zat er hagelslag op. Je hebt ook fruit gegeten, ik zie daar nog een stukje banaan, dat poets ik even weg. Heb jij vandaag een koekje op? Waren het er zelfs twee? Dat zie ik. Daar zit nog wat vla.' Enzovoort. Werkt echt als een trein, ik heb nog nooit zo uitgebreid bij hem mogen poetsen. Dus mama's doe er je voordeel mee.

Dag 63 Visjes kijken

   Hier thuis is Daniël al een hele kletskous, die ook behoorlijk wat woorden kent. Maar elders komt hij meestal niet zo snel los. Zelfs niet op het kinderdagverblijf. Of dat nou uit verlegenheid is weet ik niet.
   Vandaag zei zijn leidster dat hij zoetjes aan meer loskomt en gaat kletsen bij hen. Ze waren naar de toiletruimte gegaan voor de 'potjesronde' en zijn leidster had beloofd dat ze daarna bij het aquarium zouden gaan kijken. Nadat ze iedereen had geholpen met broek en luier uit en weer aan was ze haar belofte alweer vergeten en gingen ze terug naar de groep.
   Daniël schreeuwde: 'VISJES KIJKEN!!!' en rende naar de kom. Hij had zijn leidster daarmee blij verrast.
   Mij verbaasde het niet. Net toen ik hem in bed legde aaide ik zijn voeten onder de deken. En even later vraagt Daniël: 'Voetjes aaien?' Of hij zegt: 'Beker d(r)inken.' Of: 'T(r)ein spelen.' Of: 'B(r)oodje hagelslag.' Of -en dat zegt hij de hele dag door-: 'Handje, lopen. Kom mee.' En wenkt dan, al trekkend aan mijn hand dat ik mee moet lopen. Ben benieuwd wanneer hij ook op het kinderdagverblijf volop gaat kletsen.

Dag 62 Een groot gezin = koude koffie

   Vandaag was er sprake van gezinsuitbreiding, ik ben in één keer van twee naar vijf kinderen gegaan. Maar dan wel pas na het eten, bij het naar bed brengen. Kon ik even ervaren hoe dat zou zijn.
   Eerst bracht ik mijn eigen oudste mannetje naar bed, hij wilde natuurlijk eerst drie boekjes horen voordat hij zijn bedje in ging. Uiteindelijk lag hij erin en leek hij ook te gaan slapen, maar even later is papa toch nog bij hem gaan kijken omdat hij het weer niet eens was met zijn slaapzak, hij had hem uitgedaan en wilde toch liever de andere slaapzak aan. Het begint een soort spelletje te worden, ben ik bang.
   Daarna bracht ik mijn jongste naar bed, die moest ik even voeden voor hij kon slapen. Ik lees hem nog niet voor, al kan ik daar gauw genoeg mee gaan starten, voor nu laat ik het nog even. Tijdens het voeden kon ik zelf wat knikkebollen en nieuwe energie opdoen om de rest naar bed te brengen. 
   Even later ging ik de jongste twee buurmeisjes naar bed brengen. Ze zijn zeven jaar. Ik hoefde ze niet om te kleden of te verzorgen. Ik hoefde ze alleen voor te lezen. Ze gaven zelf aan dat één hoofdstuk best lang duurt, dus dat ik geen heel hoofdstuk hoefde te lezen, maar dat deed ik natuurlijk toch, ze mochten best even verwend worden. Het was heel leuk, want ze schaterden het uit (waarschijnlijk om mijn belachelijke stemmetjes). Daarna kreeg ik natuurlijk van alles te zien en te horen uit hun klappers van school. Vervolgens zette ik de wekker op tien minuutjes  -zolang mochten ze zelf nog lezen- en ging ik weer naar huis .
   Eenmaal thuis ging ik koffie zetten en installeerde ik me voor de pc om mijn blog te schrijven. Ik zat nog niet of ik hoorde via het raam twee stemmetjes: 'Birgit, opstaan de wekker is gegaan!' Vooruit nog maar even welterusten zeggen dan. Dames kletskous gingen een heel verhaal vertellen over hun knuffels en hun vriendinnetje en de honden van dat vriendinnetje. Uiteindelijk wenste ik ze goedenacht en kroop weer achter de pc.
   Een paar minuten later hoorde ik Daniël weer huilen. Ik dacht: 'Laat maar even gaan, misschien valt hij zo in slaap.' Intussen werd er via het raam geroepen door één van beide meiden dat de ander had gespuugd. Ik schrok, ik dacht dat ze echt ziek was geworden, maar het was meer omdat ze aan het ruziën waren. Ik er dus weer heen. Ik had al gauw in de smiezen dat ze me vooral aan het uitproberen waren en dat er niet echt iets aan de hand was. Ik heb ze daarom maar eens streng toegesproken dat ze ieder in hun eigen bed moesten kruipen en dat ik ze niet meer wilde horen.
   De oudste zat beneden tv te kijken, zij is elf, en ze zou zelf naar bed gaan als het programma was afgelopen. Wat fijn als ze zo zelfstandig zijn!
   Toen ik thuis binnenkwam hoorde ik Daniël nog steeds huilen. Dus ik thuis maar weer naar boven. Hij had zijn slaapzak weer uitgetrokken en wilde toch weer die andere aan. Ik heb hem gezegd dat ik daar niet aan ging beginnen en dat hij onder zijn deken kon gaan slapen. Ik heb hem lekker ingestopt.
   Ik zat nog niet of Sam begon te piepen en dat ging over in huilen. ZUCHT. Intussen kwamen de buren weer thuis. Sam bleef maar huilen terwijl ik verslag uitbracht. Net ben ik hem daarom ook nog maar even gaan troosten.
   Nu -twee uur nadat ik voor het eerst naar boven ging met Daniël- is het eindelijk rustig. En zit ik met een koude bak koffie voor mijn neus dit te typen. Ik snap nu waarom mijn moeder vroeger regelmatig uitriep: 'Jongens, mijn koffie wordt koud!' (En zij had er 'maar' drie.)

Dag 61 Daniël en zijn slaapzak

   Gisteravond bij het naar bed brengen wilde Daniël zijn slaapzak graag uit. We hadden hem zijn iets dikkere slaapzak aangedaan. Ik legde hem uit dat hij het koud zou krijgen zonder slaapzak. Ik las hem voor en legde hem daarna gewoon met slaapzak aan in bed. Gauw genoeg was het huilen. 'Uit, uihuit,' snikte hij tegen papa. Hij wilde de slaapzak dus perse uit. Tja, na een kort beraad besloten we hem de keuze te geven tussen zijn iets dikkere slaapzak en zijn dunne slaapzak. Hij koos voor de dunne. Dus slaapzakken verwisseld en weltrusten gezegd. Toen was het stil.
   Om een uur of negen ging papa nog even bij hem kijken. Daar lag Daniël dan, zónder slaapzak aan. Hij lag op zijn buik met zijn slaapzak onder zijn arm. Waarschijnlijk erg tevreden dat het hem toch was gelukt om de slaapzak geheel zelfstandig uit te trekken. (Die rits gaat van onder naar boven open, maar dat is dus geen geheim meer voor onze kleine man.) Uiteindelijk huilde hij rond tien uur nog even, waarschijnlijk omdat het wat fris was. Toen hebben we hem zijn slaapzak maar weer aangedaan.
   Vanmorgen werd Daniël heel hard huilend wakker. Hij was vrij driftig aan het doen en aan het trappelen met zijn voetjes. Hij was ontroostbaar en wilde niet geknuffeld worden. We hebben niet kunnen ontdekken waarom, maar mijn invulling is omdat hij -heel trots- zonder slaapzak was gaan slapen en mét weer wakker werd.

Dag 60 Uitslapen, Sam verwennen & Daniël knuffelen

   We hebben uitgeslapen! Althans, voor onze begrippen is tot half negen slapen uitslapen. Wat heerlijk! Ik heb Sam wel nog gevoed rond half zeven, maar daarna sliep hij gewoon weer verder.
   Verder was het vandaag 'Sam verwendag'. Vanochtend is hij een uur bij ons op bed geweest om te spelen. Hij vond het heerlijk en was heel veel aan het kraaien. Hij begint sowieso steeds meer geluidjes te maken, zo schattig. Vanmiddag ben ik lekker met hem gaan wandelen. Hij heeft vandaag volop één op één aandacht gekregen en je zag aan hem dat hij daarvan genoot.
   Aan het eind van de middag kwam Daniël weer thuis. Hij heeft het erg fijn gehad bij zijn oom en tante. In het oppasschrift zat daarvan een mooie foto-reportage. Met als hoogtepunt Daniël en oom met blote billen tegen de douchedeur. Ik vraag me af wie over die foto de meeste lol had -Daniël of broerlief. Ik gok die laatste.
   Daniël was helemaal happy met zijn mooie zandbak. En hoe heerlijk het ook was om eens uit te eten en uit te slapen - wij waren blij dat hij er weer was. We hebben hem flink geknuffeld vanavond.

Dag 59 Tijd voor papa en mama

   Daniël is uit logeren. Hij slaapt bij mijn broer en zijn vriendin, dat vinden zij alledrie helemaal geweldig. Toen we daar vanmorgen wegreden stond Daniël vrolijk te zwaaien: 'Dag mama, dag papa!' Sam ging wel weer met ons mee naar huis. Met nog zes borstvoedingen per vierentwintig uur, houd ik hem liever bij me. Toch voelt het als pure papa en mama tijd. Sam vraagt op het moment nog veel minder aandacht dan Daniël. Bovendien mochten we vanavond samen uiteten, de buurvrouw paste op.
   Vanmiddag waren we echter alsnog bezig voor onze grote kleine man. Hij krijgt namelijk een zandbak voor zijn verjaardag. Die hadden we vast besteld omdat hij er dan nu misschien nog een paar dagen van kan genieten, zolang het weer nog goed is. We gingen die maar meteen 'even' in elkaar zetten. Maar zoiets gaat eigenlijk nooit vanzelf en kost altijd meer tijd en geduld -zie ook mijn blog van gisteren- dan je eigenlijk had gehoopt. En omdat we laat gingen eten, werd ik op een gegeven moment ook extra sjacherijnig ongeduldig omdat ik honger had. Uiteindelijk staat de zandbak -gevuld en wel- te wachten tot Daniël morgen weer thuis komt. (Wat zal hij blij zijn.)
   Wij hebben daarna heerlijk de tijd genomen om rustig te eten bij kaarslicht en bij te kletsen met elkaar, wat fijn om ook weer even geliefden te zijn in plaats van papa en mama. En nu maar hopen dat Sam morgen niet al te vroeg wakker is, zodat we ook nog -soort van- uit kunnen slapen.