Het lijkt erop dat Daniël vanzelf begint te leren beleefd te zijn, zonder dat ik daar direct op aanstuur. Een tijdje terug verraste hij me al door ineens 'dankjewel' te zeggen toen ik hem iets gaf. Dat doet hij tegenwoordig steeds vaker. Laatst zij hij ook ineens 'blieft'. Ik ben niet zo'n moeder die steeds zegt: 'En wat zeg je dan?' Dus het komt echt uit hemzelf, oprechte dankbaarheid.
Vandaag zei hij toen we thuis kwamen: 'Steentje pakken, mag dat?' Erg grappig. We hebben in de voortuin steentjes liggen en hij vindt het fascinerend om steeds een steentje te pakken als we weggaan of thuiskomen. Ik had hem nog niet eerder horen vragen of hij iets van mij mag.
En vanavond, toen ik nog even een paar boodschappen moest hebben van de winkel, zei hij: 'Ikke ook winkel, schappen doen, mag dat?' Een hele volzin al! Dan kan je toch haast niet weigeren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten