Vandaag gingen we op visite bij een stel met ook twee zoons, van acht en van vijf. De jongste -L.- heeft syndroom van Down en zit qua niveau op een leeftijd van ongeveer twee en een half, dus dat scharrelt prima met Daniël. Hij heeft veel doktersspulletjes en weet -helaas uit ervaring- heel goed waar al die instrumentjes voor dienen. Hij kwam steeds met een stethoscoop bij ons allemaal luisteren. Daniël vond het ook wel interessant, maar die kijkt altijd de kat even uit de boom.
Op een gegeven moment wilde L. bij Daniël naar zijn buik en hart luisteren en wilde dus zijn shirt omhoog doen. Dat lukte niet, want Daniël heeft nog een rompertje aan. Ik moest helpen en het rompertje opendoen zodat Daniël een blote buik had. L. ging zowat met zijn volle gewicht over Daniël heen liggen om goed naar zijn hart te kunnen luisteren. Ik zat te kijken of Daniël dat wel kon waarderen, dat ging prima, sterker nog Daniël vond het geweldig. Hij ging er eens goed voor liggen met zijn armen onder zijn hoofd gevouwen en steeds als L. 'klaar' zei, vroeg Daniël 'Meer, meer?'
L. had -in het echt- last van een loopoor en moest druppeltjes in zijn oor. Daniël keek vol aandacht wat er gebeurde en zei: 'Ikke ook, ikke ook.' Vervolgens vond hij in het dokterskoffertje eenzelfde soort flesje met een punt eraan en ging daarmee zijn eigen oren druppelen. De rest van de middag liep Daniël met een stethoscoop om zijn nek en ging afwisselend bij zichzelf en bij ons luisteren. Hij wilde ook niet meer mee naar huis. Wij weten nu dus meteen wat er op het verlanglijstje voor Sinterklaas moet komen te staan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten