Zo mooi om te zien hoe dankbaar Daniël is, dat blijkt duidelijk uit hoe enthousiast hij met alle cadeautjes speelt. Vanmorgen moest de bus mee naar het dagverblijf. Hij hield hem in zijn armpjes geklemd en wilde hem niet meer loslaten. Het schijnt dat de kinderen met elkaar ook nog strijd hebben gehad wie ermee mocht spelen.
Eenmaal thuis ging hij met de kassa spelen, die vindt hij helemaal fantastisch. Als je draait aan de handel aan de zijkant dan zegt hij 'ping' en springt de la open. Of de muntjes rollen van een soort glijbaan aan de zijkant, dat is natuurlijk ook prachtig.
Verder was hij met zijn harkje, schep en emmer in de weer in de zandbak en moest opa het boek van Thomas de Trein voorlezen. Met papa heeft hij ook nog een lange spoorbaan gemaakt en volop met de trein James gespeeld. Die wagon gaat namelijk op batterijen en kan de andere wagonnetjes voortbewegen. Daniël raakt -heel schattig- gefrustreerd als de trein ontspoort. En dan komen er binnenkort ook nog visjes, dan kan hij zijn geluk helemaal niet meer op.
Vanavond moesten James en Thomas mee naar bed. Uiteindelijk staan ze op de commode, te kijken hoe Daniël slaapt, te wachten tot hij morgen weer meteen met ze gaat spelen.
Morgen is Daniël echt jarig en vandaag door de dag heen sta ik steeds even stil bij hoe het op dat moment twee jaar geleden was. Gebroken vliezen - bruiloft - weëen - ziekenhuis (toch nog). Hopelijk lig ik straks lekker te slapen op het tijdstip dat hij geboren is, dat was namelijk 4.46 uur. Je wordt er als mama toch wat weemoedig van als er weer een jaartje voorbij is gevlogen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten