Sorry een dagje te laat. Gisterochtend was een heerlijke ochtend. Papa legde Daniël rond half zeven bij mij in bed. Hij had ijskoude voetjes en die nam ik tussen mijn warme benen om hem weer een beetje op te warmen. Daniël sloeg zijn armpje om mij heen en binnen no-time viel hij lekker tegen mij aan in slaap. Wat is dat toch een geweldig gevoel, zo'n heerlijk ontspannen slapend mannetje dicht tegen je aan. Rond half acht werd Sam wakker. Ik wurmde me voorzichtig los uit de omhelzing van Daniël en ging Sam voeden. Toen ik het bad vol had laten lopen voor Sam, werd Daniël wakker en die wilde ook wel in bad en zo hebben we heerlijk getutteld met zijn drieën.
De avond daarvoor had ik een feestje van het werk en deed papa dus de beide mannen naar bed. Hij had Sam nog even op het speelkleed gelegd terwijl hij Daniël boven bracht en een verhaaltje voorlas. Op een gegeven moment hoorde hij Sam huilen, toen hij weer beneden kwam bleek waarom. Sam had zichzelf -voor de allereerste keer- op zijn buik gedraaid en kon niet meer terug en NIEMAND heeft die mijlpaal gezien. Arme Sam, dat is het lot van de tweede... Nu is het wachten tot de volgende keer dat het hem gaat lukken en dan maar hopen dat papa en ik er allebei naast staan om hem toe te juichen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten