Dag 72 Over onze Boeddha-baby en koekjes bakken

   Sam is weer goed gegroeid. We waren vandaag bij het consultatiebureau. De lijn is nu wel licht dalend en dat mocht van mij ook wel, het is toch al zo'n Boeddha-baby (een lachende baby dus). Verder gaf de verpleegkundige aan dat zijn eerste tandje er bijna door lijkt te komen. Zou dat die onrustige nachten verklaren? Dan kom maar op met die tand!
   Vanmorgen ging ik voor het eerst koekjes bakken met Daniël. Ik had het natuurlijk al beloofd voordat ik erachter kwam dat we geen vaste boter in huis hadden en dat heb je dus wel nodig voor de meeste koekjes. Gelukkig had de buurvrouw wel een pakje boter voor me. Toen we dat gingen ophalen werd er een ander meisje uit de buurt door haar vader gebracht. Zij was ziek en buuf zou even op haar passen. Ze moest een beetje huilen -als je ziek bent ben je natuurlijk het liefst gewoon thuis. Dat meisje maakte veel indruk op Daniël: 'Meisje huilen.' Toen we weer thuis waren had hij het er nog zeker tien minuten over.
   Daniël vond het natuurlijk geweldig. Alleen al de bloem was een feest. Hij ging er met twee handen in en propte het meteen in zijn mond. Echt lekker kon dat niet zijn, maar Daniël hoorde je niet klagen. De suiker, boter en bloem wilde hij ook proeven. Gek genoeg at hij later niet veel meer van het deeg. Wat hij er wel mee deed was treintjes uitdrukken. We hebben namelijk een vormpje van een locomotief (dankjewel buuf!) en dat was uiteraard Daniëls favoriet. Ik moest wel een beetje helpen om ervoor te zorgen dat de koekjes er op de bakplaat nog steeds als treintjes uitzagen. 
   Uiteindelijk lag er overal bloem en deeg, maar hadden we heerlijke 'koeketjes', zoals Daniël het noemt. Hij wilde ze het liefst lunchen, maar dat mocht niet van mij. Wel gingen we koekjes naar de buren brengen voor het huilende meisje (en de andere meiden). In elk geval kon ze wel weer lachen toen we met de koekjes kwamen. Nu maar hopen dat de koekjes ook helende krachten bezitten, zodat ze snel weer beter wordt.