Dag 62 Een groot gezin = koude koffie

   Vandaag was er sprake van gezinsuitbreiding, ik ben in één keer van twee naar vijf kinderen gegaan. Maar dan wel pas na het eten, bij het naar bed brengen. Kon ik even ervaren hoe dat zou zijn.
   Eerst bracht ik mijn eigen oudste mannetje naar bed, hij wilde natuurlijk eerst drie boekjes horen voordat hij zijn bedje in ging. Uiteindelijk lag hij erin en leek hij ook te gaan slapen, maar even later is papa toch nog bij hem gaan kijken omdat hij het weer niet eens was met zijn slaapzak, hij had hem uitgedaan en wilde toch liever de andere slaapzak aan. Het begint een soort spelletje te worden, ben ik bang.
   Daarna bracht ik mijn jongste naar bed, die moest ik even voeden voor hij kon slapen. Ik lees hem nog niet voor, al kan ik daar gauw genoeg mee gaan starten, voor nu laat ik het nog even. Tijdens het voeden kon ik zelf wat knikkebollen en nieuwe energie opdoen om de rest naar bed te brengen. 
   Even later ging ik de jongste twee buurmeisjes naar bed brengen. Ze zijn zeven jaar. Ik hoefde ze niet om te kleden of te verzorgen. Ik hoefde ze alleen voor te lezen. Ze gaven zelf aan dat één hoofdstuk best lang duurt, dus dat ik geen heel hoofdstuk hoefde te lezen, maar dat deed ik natuurlijk toch, ze mochten best even verwend worden. Het was heel leuk, want ze schaterden het uit (waarschijnlijk om mijn belachelijke stemmetjes). Daarna kreeg ik natuurlijk van alles te zien en te horen uit hun klappers van school. Vervolgens zette ik de wekker op tien minuutjes  -zolang mochten ze zelf nog lezen- en ging ik weer naar huis .
   Eenmaal thuis ging ik koffie zetten en installeerde ik me voor de pc om mijn blog te schrijven. Ik zat nog niet of ik hoorde via het raam twee stemmetjes: 'Birgit, opstaan de wekker is gegaan!' Vooruit nog maar even welterusten zeggen dan. Dames kletskous gingen een heel verhaal vertellen over hun knuffels en hun vriendinnetje en de honden van dat vriendinnetje. Uiteindelijk wenste ik ze goedenacht en kroop weer achter de pc.
   Een paar minuten later hoorde ik Daniël weer huilen. Ik dacht: 'Laat maar even gaan, misschien valt hij zo in slaap.' Intussen werd er via het raam geroepen door één van beide meiden dat de ander had gespuugd. Ik schrok, ik dacht dat ze echt ziek was geworden, maar het was meer omdat ze aan het ruziën waren. Ik er dus weer heen. Ik had al gauw in de smiezen dat ze me vooral aan het uitproberen waren en dat er niet echt iets aan de hand was. Ik heb ze daarom maar eens streng toegesproken dat ze ieder in hun eigen bed moesten kruipen en dat ik ze niet meer wilde horen.
   De oudste zat beneden tv te kijken, zij is elf, en ze zou zelf naar bed gaan als het programma was afgelopen. Wat fijn als ze zo zelfstandig zijn!
   Toen ik thuis binnenkwam hoorde ik Daniël nog steeds huilen. Dus ik thuis maar weer naar boven. Hij had zijn slaapzak weer uitgetrokken en wilde toch weer die andere aan. Ik heb hem gezegd dat ik daar niet aan ging beginnen en dat hij onder zijn deken kon gaan slapen. Ik heb hem lekker ingestopt.
   Ik zat nog niet of Sam begon te piepen en dat ging over in huilen. ZUCHT. Intussen kwamen de buren weer thuis. Sam bleef maar huilen terwijl ik verslag uitbracht. Net ben ik hem daarom ook nog maar even gaan troosten.
   Nu -twee uur nadat ik voor het eerst naar boven ging met Daniël- is het eindelijk rustig. En zit ik met een koude bak koffie voor mijn neus dit te typen. Ik snap nu waarom mijn moeder vroeger regelmatig uitriep: 'Jongens, mijn koffie wordt koud!' (En zij had er 'maar' drie.)