Dag 69 Trainspotting

   Zoals ik al eerder heb genoemd, is Daniël dol op treinen. Als hij 's-ochtends wakker wordt is het eerste wat hij zegt vaak: 'Tein spelen.' Hij heeft een mooie houten spoorbaan van Thomas de trein (peperduur) en vindt het heerlijk om daarmee, met ons, te spelen. Misschien nog wel mooier vindt hij het om treinen in het echt te zien. Laatst dacht hij dat we naar het station gingen -omdat het even over treinen ging- en toen bleek dat we in plaats daarvan naar het dagverblijf onderweg waren, moest hij heel hard huilen.
   Als ik naar mijn ouders rijd, neem ik tegenwoordig altijd de route binnendoor, we komen dan namelijk langs twee spoorwegovergangen. Op de eerste is erg druk met treinverkeer, soms komen er wel drie treinen achter elkaar - normaal gesproken een reden om hem te vermijden. Op de tweede komt bijna nooit een trein, maar toch: twee kansen. Ik bereid Daniël dan al mentaal voor dat we geluk kunnen hebben en pech. Als we namelijk dichtbij komen zegt hij al: 'Tein kijken, tein kijken.' Als er geen verkeer achter me rijdt ga ik zo langzaam mogelijk op de overgang af, om de kans op het zien van een trein te vergroten. Als fietsers of wandelaars me zien, terwijl ik in een slakkengangetje op het spoor afrijd en aan de andere kant met een moordend tempo weer optrek, kijken ze vast raar op,maar dat maakt mij niks uit. Als ze bij ons in de auto zouden zitten en de reactie van Daniël zouden horen als er dan toch nog een trein komt, dan begrepen ze het meteen.
   Vandaag had hij bij beide overgangen pech, op de heen én terug weg, maar ook één keer geluk. We rijden namelijk een deel van de route parallel aan de betuwelijn en daar reed een goederen trein dezelfde kant op als wij. Dus daar kon Daniël heel lang naar kijken. Ik hield zelfs een poosje een beetje gas in, zodat we hetzelfde tempo als de trein hadden en meneertje uitgebreid kon genieten van het uitzicht. Kon hij toch nog 'teintje kijken'.