woensdag 23 juli 2014

Over zindelijk worden en bijbehorende perikelen

   Daniël is sinds kort helemaal zindelijk, maar daar is heel wat aan vooraf gegaan. Zoals een valse start en een tussentijds ongelukje en een periode rond Sinterklaas vorig jaar waarin hij gewoon al volledig zindelijk was. Echter, toen meneer zijn cadeaus binnenhad en de Goedheiligman huiswaarts keerde, was het gedaan met het toiletbezoek. 
   Wat nu uiteindelijk voor hem de doorslag gaf om zijn best te gaan en blijven doen, was dat ik Daniel namens zijn aanstaande juf van de basisschool heb toegesproken. Ik had haar aan de telefoon omdat ze in augustus hier op huisbezoek komt om kennis te maken. Ik maakte Daniël wijs dat ze ook zou controleren of hij wel op de wc poept en plast. Na dat telefoontje werd het ineens allemaal heel echt en serieus dat hij al bijna naar school gaat. Dat maakte veel indruk. Voor de juffrouw wilde Daniël wél moeite doen om naar de wc te gaan.
   Daniël besloot vanaf dat moment dat hij geen luier meer nodig had. Hij wilde niets weten van afbouwen of luierbroekjes. Papa en ik vonden het een beetje eng, maar we wilde zijn ongebreidelde enthousiasme niet de kop in drukken, dus we gingen erin mee, zelfs in de nachten. Daar kwamen we weer snel van terug, want in de nacht liet Daniël in eerste instantie zijn plas gewoon lopen, en twee a drie keer per nacht zijn bed verschonen, vonden papa en ik wat teveel van het goede. (Bovendien heb ik niet zoveel reserve beddengoed.) Overdag ging het daarentegen verrassend goed. Op dag één en twee ging het tegen de avond een keer mis, de vermoeidheid speelde hem parten en hij vergat even dat hij geen luier om had. Verder was er hier en daar een incidentje.
   Zoals eerste keer dat hij zonder luier mee ging naar de supermarkt. Ik legde hem uit dat hij het ook in de winkel gewoon kon zeggen als hij moest plassen, dat daar ook een wc is, maar het was niet nodig. Eenmaal buiten kwam ik een bekende tegen en stond nog even te kletsen. Ik vertelde uiteraard trots dat mijn oudste nu ook eindelijk bezig was zindelijk te worden terwijl de jongeman in kwestie een eindje verderop speelde. Het begon te regenen en ik riep: "Daniël, kom, we gaan weer fietsen!" Waarop hij antwoordde: "Mama, nattigheid!" "Ach, lieverd, dat beetje regen, daar kunnen we wel tegen, we zullen toch moeten fietsen." Maar dat bedoelde zoonlief niet: "Neehee, nattigheid," zei hij nog eens, met een wat dringendere stem en wees naar zijn broek - hij had een ongelukje gehad. Een voorbijganger lachte en vond dat hij dat netjes had geformuleerd. Dat vond ik ook en niet minder trots nam ik hem mee naar huis. En ach, in de regen valt een natte broek toch helemaal niet op?!
   Minder grappig -voor papa dan- was de eerste keer dat Daniël een luierloze papa-dag had. De teller stond toen denk ik op een dag of vier zonder luiers. Al vroeg in de ochtend belde ik naar huis om iets te vragen en kreeg ik een extreem chagrijnige papa aan de telefoon: "Ik deed Daniël net zijn nachtluier af en hij pist me zo de hele tafel onder!" "Oeps," zei ik, "bel me later maar terug." Waarop ik stiekem een beetje moest lachen en blij was dat ik veilig en droog op mijn werk zat. Wat dat betreft is die arme papa ook altijd de pineut
  Maar inmiddels is meneer dag en nacht droog en kunnen wij niet wachten tot Sam ook zover is...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten