Dag 270 Leeuwenkoning

   Van de week mocht Daniël film kijken. Hij wilde niet weer ''Jungle Boek'' kijken, eigenlijk wilde hij ''Bambi'' zien, maar die kon ik niet vinden. Ik besloot toen, omdat Daniël altijd een leeuwtje is, de ''Leeuwenkoning'' voor hem op te zetten. Hij vond het prachtig, vooral het begin met de muziek en alle dieren. Wat trouwens ook machtig mooi is, dat vind ikzelf ook. Ik was alleen vergeten dat het verder best een heftige film is voor een kind van twee-en-een-half. Vooral de scene dat koning Mufasa vertrapt wordt nadat hij door zijn broer naar beneden wordt gegooid, is niet niks.
   Daniël zat er met grote ogen naar te kijken, lekker dicht tegen mij aan. "Nu tistie helemaal dood!" was zijn commentaar. We keken rustig verder en gelukkig kwam de vrolijke noot in de film hierna snel - Simba ontmoet Timon en Pumba. Met zijn drieën zingen ze vrolijk ''Hakuna Matata''. Tijdens dat nummer groeit Simba van een klein leeuwtje uit tot een volwassen leeuw. Daniël riep hierop uit: ''De koning leeft weer!'' Ik liet het er maar bij, blij dat voor kinderen de wereld nog zo simpel in elkaar steekt.
   Een paar dagen later wilde Daniël weer kijken. Toen riep hij bij alle wat intensere scenes met zijn handen tegen zijn wangen "Wat gebeurt er? Wat gebeurt er? Wat gebeurt er nou?'' Gelukkig is hij er 's-nachts niet wakker van geworden en is wat hem het meest bij blijft vooral het "Hakuna Matata'' lied. Dat zingt hij nu steeds en hij vraagt telkens of ik het voor hem wil zingen. Geen zorgen, dus...

Dag 269 Paradijs op aarde

   Vanmiddag gingen we naar mijn schoonvader. Als we daar in het weekend aan het eind van de middag zijn, komt het er meestal op neer dat we frietjes blijven eten, zo ook vandaag. Opa verwent Daniël, zoals opa's dat vaker doen. Dat houdt in dat hij bepaalt wat er op televisie te zien is. We zaten daarom tijdens het eten met zijn allen met een bord op schoot naar Nick Jr. te kijken.
   Dat leverde een prachtig plaatje op. Daniël vond zijn broek niet zo lekker zitten, dus die had hij uitgedaan. Hij hing onderuitgezakt op de poef voor de tv, zijn blote benen wijdbeens, voetjes op de grond en tussen zijn bovenbenen stond zijn bord met frietjes en een snack. Af en toe nam hij, zonder zijn blik van de tv af te wenden, een hap van zijn eten. Dat zag er al erg grappig uit. (Al hoop ik niet dat hij er in de verre toekomst dagelijks zo bij zit...)
   Het mooiste echter was dat Sam -toen die klaar was met zijn verantwoorde spaghetti- ongezien naar Daniël toe kon kruipen om een frietje van zijn bord te pikken. Op de televisie hoorden we Dora zeggen: "Swieber niet stelen!" en onder Daniëls neus werden de frietjes door zijn broertje weggepikt. Voor beiden dus een stukje hemel op aarde! En voor de volwassenen ook, we genoten van het tafereel.

Dag 268 Paaseitjes zoeken

   Vandaag was er een paasbrunch op het kinderdagverblijf waarbij de kinderen met ouders of andere familie welkom waren. Ik ging erheen met mijn mannetjes. Er waren allerlei activiteiten georganiseerd. Blikgooien, schminken, eieren beschilderen, eieren beplakken, tekenen en schilderen. Daniël liet zich meteen schminken als tijger -op zijn paasbest zullen we maar zeggen- en vond het blikgooien ook een paar minuten leuk. In de rest was hij minder geïnteresseerd. Hij vond het vooral leuk om door de gangen van de brede school te rennen en te proberen of de deuren die hij tegenkwam ook open gingen.
   Tegen het eind van de ochtend mochten alle kinderen buiten paaseitjes gaan zoeken. De kinderen kregen ieder een plastic zakje om de verzamelde eieren in te doen. Alle ouders en kinderen deden jassen aan en stonden verzameld in de hal tot een van de leidsters de deur opendeed en het startsein gaf om te gaan zoeken. De kinderen renden naar buiten, op zoek naar zoveel mogelijk eieren. Daniël liep ook mee, ik volgde op een afstandje en moedigde hem aan. Hij vond meteen twee eieren. Daarna vond hij een stukje boomschors en een steentje wat hij mooi vond en deed ze in zijn tasje. Eigenlijk vond Daniël de schatten van de natuur nog mooier dan de eitjes van de paashaas.
   Vanavond mocht hij zijn eitjes opeten. Hij keerde zijn tasje om en vond hij het ineens toch jammer dat boomschors en steen niet zo smakelijk zijn als chocola.

Dag 267 Peutergeweten

   Gisteravond was Daniël nog niet moe op het vaste tijdstip waarop hij normaal naar bed gaat. Hij was namelijk 's-middags zo moe van het rennen in de speeltuin dat hij uit zichzelf (!) een dutje ging doen. Hij kondigde aan: "Ik ga naar bed, kleren uit!'' en vertrok naar boven. Hij sliep van een uur of een tot half vier waardoor hij rond zeven uur nog geen slaap had. Hij protesteerde volop toen papa hem een schone luier en zijn pyjama aan wilde doen.
   Ik stelde voor dat hij wel vast zijn pyjama aan zou krijgen, maar dat hij dan nog mee naar benden mocht om nog een keer het spelletje met de balletjes met mij te doen. Dat was een perfect idee. Daniël vond het heel speciaal dat hij nog mee mocht naar beneden en na het spelletje ging hij zonder protest mee naar boven.
   Ik zei: ''Nu gaan we nog even tandenpoetsen." "Nee,'' antwoordde Daniël. "Had je dat net met papa al gedaan dan?'' vroeg ik. "Ja,'' antwoordde mijn mannetje. Ik wist dat hij zijn tanden nog niet had gepoetst, maar ik besloot nog even niets te zeggen. Het voelde blijkbaar toch niet helemaal goed voor Daniël dat hij iets had gezegd dat niet waar was en hij deed een beetje draaikonterig. Toen kwam de aap uit de mouw: "Ik wil niet tandjes boren," zei Daniël. "Had je je tanden nog niet gepoetst met papa dan?'' ''Nee,'' gaf hij toe. ''Nou dan gaan we dat nu snel doen!"

Dag 266 Versierders in de speeltuin?!

   Vandaag gingen we met het hele gezin naar de binnenspeeltuin. De binnenspeeltuin is super dichtbij ons huis en in de ochtend zijn er peuteruurtjes. Het is dan wat goedkoper en niet zo druk.
   Daniël was lekker aan het spelen en maakte op een gegeven moment contact met een meisje. Ze praatten wat met elkaar en op een gegeven moment zei Daniël met zijn vinger omhoog: ''Kijk, ik heb snot!" Hij maakte op die manier uiteraard een prima eerste indruk...
   Ik zat met Sam aan een tafeltje om hem wat fruit te geven en hij had alleen oog voor de twee meisjes aan de tafel naast ons. Ze bleken precies van dezelfde leeftijd te zijn - ik sprak de moeders van die meiden later nog - en waren veel interessanter dan het fruit of al het andere wat er om ons heen gebeurde. Hij had zijn kin nog net niet op zijn slofjes hangen. Nou moet ik eerlijk toegeven dat een van de twee er ook mega schattig uitzag.
   Een paar kinderen hadden een huisje gebouwd met reuze blokken. Daniël was in dat huisje aan het spelen. Er lagen ballen uit de ballenbak in, maar dat vond Daniël niet kunnen, dus hij ging aan de slag om alle ballen uit het huisje te gooien. Hij is nogal opgeruimd -heeft hij van zijn vader. (Eerder in de ochtend was hij ook al met ballen in de weer geweest. De ballen moesten ''even opgeruimd'' en Daniël sjouwde steeds de trap op om ballen via de glijbaan naar beneden te gooien terug de ballenbak in en ging vervolgens via de trap weer naar beneden om daar weer nieuwe ballen rapen - monnikenwerk!)
   Het huisje werd maar niet leger want twee meiden gooiden er steeds ballen in met twee handen tegelijk. Daar was Daniël natuurlijk niet van gecharmeerd. Hij riep: "Nee, niet ballen gooien! Niet ballen in het huisje!" Maar dat maakte geen indruk op die meisjes, die gingen vrolijk verder. Toen besloot hij drastischer maatregelen te nemen en brulde als een leeuw naar een van de twee. Daar was zij dan weer niet van gecharmeerd, ze kwam tegen mij klagen dat ze dat niet leuk vond. Ik zei haar dat ze dat ook zelf tegen Daniël kon zeggen. Je kunt immers niet vroeg genoeg beginnen met je eigen problemen oplossen, toch?

Dag 265 Slimpie

   Daniël heeft van het weekend een boekje van de buurmeisjes gekregen. Het is een boekje van Dora dat geluid maakt en zichzelf min of meer voorleest. Het is best leerzaam want je moet in de loop van het verhaal ook nog op gekleurde knopjes drukken en knopjes met getallen en vormen. Daniël vindt het helemaal te gek -hij is dol op Dora. Papa en mama vinden het vanwege de geluidjes iets minder grappig, hoewel het stiekem wel handig is als we te lui zijn om voor te lezen.
   Vanmorgen was Daniël er heel geconcentreerd in aan het 'lezen' toen Sam ook een kijkje kwam nemen, waarschijnlijk aangetrokken door de grappige geluidjes. Daniël was niet blij met de aandacht van zijn broertje: ''Nee Sam, wegwezen!" Ik vroeg: ''Kunnen jullie niet samen delen?" Toen pakte Daniël zijn kassaatje en gaf het aan Sam: "Hier Sam, kun je daarmee spelen.'' Zo kon Daniël weer verder lezen.
   Wat een slimme oplossing van mijn grote vent! Vervolgens ging hij Sam toch maar even laten zien hoe de kassa werkt en wat je er allemaal mee kunt doen. Uiteindelijk waren ze alsnog een poosje heerlijk samen aan het spelen.

Dag 264 Baby in de buik

   In onze omgeving zijn op het moment drie vrouwen zwanger. Ze zijn alle drie in oktober uitgerekend, dus de zwangerschappen zijn nog wat pril en niet direct zichtbaar. Daniël heeft het echter wel min of meer meegekregen dat die dames een baby in hun buik hebben, voor zover hij dat begrijpt. Als ik vraag: "Wie heeft er een baby in de buik?" dan lepelt hij hun namen op. Of hij zegt: ''Ik!''
   Daniël heeft al een paar keer gezegd dat hijzelf een baby in zijn buik heeft. Dat is dan een zusje voor Sam. Hij legt dan ook uit dat de baby nog moet groeien voor dat die ''boren'' wordt. Ach ja, mijn zoon draagt jurken en raakt in verwachting. Misschien binnenkort eens een pop voor hem kopen en een poppenwagen...

Dag 263 Sam is ziek

   Sam was al een poos verkouden -misschien al bijna de hele winter- waardoor de nachten af en toe gebroken waren als hij weer niet zo goed door zijn neus kon ademen. Vannacht was het ook zo. Rond elf uur was hij een tijdje wakker. Een ui op zijn kamer, wat Luuf op zijn borst en rug en een dikke knuffel moesten hem helpen om rustig verder te slapen. Vanmorgen leek hij niet erger verkouden dan anders.
   In de loop van de ochtend mocht Sam mee onder de douche met papa. Dat hadden we achteraf misschien beter niet kunnen doen. Hij huilde tijdens het douchen, terwijl hij het normaal lekker vindt. Toen ik hem ging afdrogen begon hij met klappertanden en het duurde nog zeker een half uur voor dat weer helemaal over was. Daarna kreeg hij verhoging.
   Later in de middag kreeg hij er nog 'siepogen' bij en zijn hele gezicht was rood en warm. Arme Sam... Gelukkig had hij zijn eetlust nog. Hij heeft dus redelijk goed gegeten en heel goed gedronken. Hij ligt nu lekker warm in zijn bedje, en nu maar hopen dat hij doorslaapt tot morgenochtend. Mocht dat niet zo zijn, dan ligt de paracetamol al klaar om hem daarbij een handje te helpen...

Dag 262 Trots!

   Vandaag een berichtje dat anders is dan alle anderen. Het gaat namelijk voor een keer niet over ons eigen gezinnetje. Het gaat over het kersverse gezin, dat vorige week donderdag ontstond. Mijn vriendin Kwangie, van de middelbare school werd mama van haar eerste kindje, een prachtige dochter: Puk. Ik had het voorrecht Puk al te ontmoeten afgelopen woensdag. Ze was nog geen week oud en ik mocht haar al in mijn armen houden, zo bijzonder!
   Uiteraard vertelde Kwangie mij haar bevallingsverhaal die dag in geuren en kleuren. Van de gebroken vliezen - in de HEMA (!)- tot aan de keizersnede waarmee dochterlief dan uiteindelijk ter wereld kwam.
   Vandaag las ik het hele verhaal nog eens in haar blog en ik pinkte een traantje weg. Langs deze weg wil ik haar laten weten dat ik super trots op haar ben, trots dat ze zo'n mooi mensje op de wereld heeft gezet - en hoe!
   Maar ik ben stiekem het meest trots dat ik zo'n lieve en bijzondere mama mijn vriendin mag noemen. Een vriendin die zelfs op haar kraambed een luisterend oor voor mijn zorgen had. Lieve Kwangie, dankjewel voor al je steun, dat doet me goed. Ik weet zeker dat je een geweldige mama voor je meisje zult zijn en ik hoop dat wij nog vele jaren ons lief en leed met elkaar mogen delen!
   Nieuwsgierig geworden naar hoe Puk ter wereld kwam lees dan hier wat Kwangie er zelf over schreef.

Dag 261 Eerste stapjes

   Vandaag zette onze Sam zijn eerste stapjes - aan de hand weliswaar, maar toch! De laatste dagen ging hij weer meer staan, aan onze handen of aan de rand van een tafel of ander voorwerp. Hij wilde echter echt nog geen stapjes naar voren zetten. Gisteren deed hij al een soort poging aan een loopautootje waar papa hem achter had gezet, maar vandaag waren de eerste echte stapjes een feit. En hij heeft er lol in! Wat wordt hij alweer groot...
   Nog maar een paar weken en hij is officieel 'baby-af', dan hebben we een dreumes en een peuter. Wat een gek idee! Het is een cliché, maar de tijd vliegt...

Dag 260 Hier blijven!

   Vandaag werd ik door de leidster van Daniël en Sam uitgenodigd om een bakje koffie te drinken op de groep toen ik ze kwam halen. Ze had namelijk net aan Daniël beloofd dat hij mocht kleien en hij wilde daarom niet mee naar huis. "Eerst kleien!" Ik vond het wel gezellig om met de kinderen aan tafel te gaan zitten, met een bakje koffie, dus ik gaf Daniël de tijd om te kleien.
   Toen hij uitgespeeld was, had ik de koffie op en wilde ik graag gaan, maar dat ging zomaar niet. Eerst zei Daniël dat hij niet naar huis wilde en dat hij bij de kindjes zou blijven. Ik vertelde hem dat hij dan helemaal alleen zou zijn in de nacht omdat alle kinderen en de juffen ook naar huis zouden gaan. Bovendien legde ik uit dat papa en ik hem niet zo lang kunnen missen. Dat was overtuigend genoeg.
   Maar toen waren we er nog niet, Daniël had nog een rokje aan wat hij niet meer uit wilde doen. Een meisje wilde het rokje graag aan, dat was voor Daniël nog een extra reden om het niet af te willen geven. De leidster en ik moesten kletsen als brugman om ervoor te zorgen dat Daniël de rok dan toch uitdeed. Vervolgens verstopte hij het rokje achter een stoel, zodat het meisje er niet meteen bij kon, eigenlijk een beetje flauw. Uiteindelijk ging mijn mannetje dan toch mee naar huis.

Dag 259 Ziel onder de arm (2)

   Helemaal aan het begin van deze 365 dagen schreef ik over de eerste keer dat ik Sam naar het dagverblijf bracht en hoe ik met mijn ziel onder mijn arm weer vertrok. Vandaag had ik dat gevoel weer, maar niet vanwege Sam, maar vanwege Daniël. Sinds een paar weken raakt Daniël af en toe overstuur als ik hem wegbreng. Eerder ging hij altijd meteen spelen met zijn vriendjes en vriendinnetjes, maar nu blijft hij mij maar om knuffels en kusjes vragen en ik mag eigenlijk niet weggaan van hem.
   Zo ook vanmorgen. Wat de zaken er niet beter op maakte was dat er een invalkracht was die ik zelf in elk geval nog nooit had gezien, maar misschien kenden de kinderen haar wel. De vaste kracht was ziek. Meestal laten ze iemand die helemaal nieuw is niet openen, maar ik denk dat ze vandaag geen keus hadden. De dame in kwestie was heel vriendelijk en ik geloof meteen dat ze goed met kinderen kan omgaan, maar voor ons kwam het ongelukkig uit.
   Ik gaf Daniël drie keer een kus en een knuffel en had gezegd bij de laatste knuffel dat dat de allerlaatste was voor ik weg zou gaan. Daarna liep ik dan ook van de groep af. Daniël zag me gaan en kwam me hartstochtelijk huilend achterna gerend. Ik nam hem bij de uitgang weer in mijn armen. Voordat ik hem kon uitleggen wat er ging gebeuren, had de leidster hem al van me overgenomen met de woorden: ''Geef maar, je kunt nu het beste snel gaan, dat is het beste voor hem, dat maakt het afscheid makkelijker.''
   Daar stond ik dan, buitengeschoven, met zoals gezegd mijn ziel onder de arm. Ik snap wel wat de leidster bedoelde -en dat ze het goed bedoelde- maar Daniël is geen baby meer. Hij is een peuter, die ik prima kan vertellen wat de bedoeling is. En ik had hem stiekem gewoon liever zelf getroost, dan hem achter te laten in de armen van een leidster die hij niet of nauwelijks kent.
   Wanneer word ik nou eens assertief genoeg om in zulke situaties meteen naar mijn gevoel te handelen? Voor ik buiten sta en me realiseer dat het niet is gelopen zoals ik zelf had gewild? Zucht!

Dag 258 Sam de waterrat

   Normaal gesproken 'hengel' ik Sam vaak even door het bad heen als Daniël ook in bad gaat. Tot nu toe kon Sam ook nog niet echt zelfstandig en stevig rechtop blijven zitten, dus moest ik hem vasthouden. Dat zorgde ervoor dat Sam meestal niet erg lang in bad bleef, want dat hield ik niet zo goed vol. Gehurkt voor het bad zittend, had ik al vlug last van mijn rug. Dat Sam steeds meer begint te bewegen en zwaarder wordt, helpt dan ook niet mee om het lang vol te houden.
   Vandaag wilde Daniël pertinent niet in bad, ik had geen zin om er een strijd over te voeren, dus ik besloot Sam dan maar alleen in bad te doen. Zonder Daniël erbij durfde ik hem wel los in bad te laten zitten. Hij vond het prachtig. Hij ging lekker zitten spetteren en draaide zich na een poosje -zonder problemen- op zijn buik. Even later ging hij weer zitten en zo speelde hij lekker met wat eendjes. Hij was als een vis in het water. Op een gegeven moment kukelde hij om en belandde op zijn rug, ik verwachtte dikke tranen, maar hij keek even verbaasd en ging zelf weer zitten.
   Ongelooflijk wat een verschil dat is met Daniël. Die deed dat op die leeftijd echt niet. Hij vond het altijd op zich wel lekker om in bad te zitten, maar was ook een beetje angstig voor het water. Hij voelde zich niet zo vrij om steeds te gaan zitten en liggen, dat doet hij pas het laatste half jaar of zo... Grappig die verschillen te ontdekken tussen mijn mannetjes.

Dag 257 Doktertje spelen (3)

   Zaterdagochtend nog voor het ontbijt zei Daniël: "Ik voel me niet zo lekker. Ik ben ziek, mama." Ik dacht eerst eens kijken of hij toch een boterham wil: "Wat wil je op je boterham Daniël?" "Ik hoef niet boterham." Toen begon ik te denken dat hij zich echt niet lekker voelde. Ik maakte een boterham voor Sam en liet Daniël maar even zijn gang gaan. Na een poosje kwam hij aan tafel en gaf aan dat hij toch wel graag een boterham wilde, sterker nog, hij at er twee.
   Even na het ontbijt zei Daniël weer: "Mama, ik ben ziek, ik moet naar de dokter." Aha, daar kwam de aap uit de mouw. Ik was vrijdag bij de dokter geweest en Daniël mocht niet mee, nu wilde hij zelf graag naar de dokter. "Goed, waar heb je last van? Dan bellen we de dokter even." "Ik heb zo'n buikpijn!" Ik liep naar de kast pakte wat doktersspullen en deed intussen of ik de dokter belde. "Hij komt eraan," zei ik tegen Daniël.
   Ik zette een rood met wit brilletje op en deed de stethoscoop om, vervolgens deed ik of ik aanbelde. Ik mocht binnenkomen. Met een doktersstem ging ik het patiëntje onderzoeken. Ik luisterde naar zijn buik en keek eens in zijn oren. Na een poosje zei ik: "Ik weet het al, u moet wat pilletjes nemen." Ik pakte twee gekleurde dropstaafjes en legde uit dat hij eerst de gele moest innemen en daarna de zwarte, dan zou de buikpijn overgaan. En jawel hoor, het hielp, Daniël werd snel weer beter.

Dag 256 Zwemmen

   Vandaag mocht Daniël met papa en zijn oom (de broer van papa) en zijn grote neef C. van zes mee gaan zwemmen. In de zomer zijn we met hem wel eens bij het water geweest, maar het is er nog nooit van gekomen om met Daniël naar een zwembad te gaan. Een eerste keer dus. Ik hielp papa mee met het verzamelen van de spullen, zwaaide de mannen uit en bleef thuis met Sam.
   Tegen de tijd dat ze bijna terugkwamen, wandelde ik met Sam naar mijn schoonzus, zodat we met zijn allen een broodje konden eten. Papa vertelde dat Daniël eerst huilend riep: ''Niet leuk, ik wil eruit!" Hij had even tijd nodig om te wennen. Eenmaal gewend ging hij steeds met papa van de grote glijbaan, dat was natuurlijk helemaal te gek. Hij bleef maar vertellen dat hij: ''Zoef, plons!" van de grote glijbaan was geweest. Toen we hem vroegen of hij volgende week weer wilde, was het antwoord: ''JAAA."

PS De volgende keer wil mama ook graag mee!

Dag 255 Count your blessings

   Vandaag maakten papa en ik ruzie. Dat gebeurt af en toe en het hoort erbij -maar leuk is anders. Het kwam erop neer dat we een heftig jaar achter de rug hebben met twee kleine mannetjes en weinig slaap. We komen niet genoeg aan onszelf en elkaar toe en dat breekt ons soms op, dan knalt het. Daniël vroeg: ''Papa rijnig?" ''Ja,'' zei ik, ''en mama ook!'' Gelukkig speelden Daniël en Sam gewoon verder terwijl ik met papa in een heftige discussie verzeild was geraakt.
   Vanmiddag kregen we visite van mijn collega en zijn zoon. Die jongen heeft het syndroom van Down. Mijn collega en zijn vrouw hebben daarnaast nog een gezond zoontje en kregen hun kinderen -net als wij- vlak achter elkaar. Hij zat te vertellen over de onderzoeken die zij nog steeds regelmatig hebben in het ziekenhuis met hun zoon en wat er verder nog bij komt kijken in hun gezinssituatie met een gezond en een gehandicapt kind.
   Toen zij weer naar huis gegaan waren, keken papa en ik elkaar nog eens aan en beseften hoe gezegend we zijn met twee gezonde mannetjes! Maar we gaan wel extra ons best doen om tijd voor onszelf en elkaar te maken, zodat we nog meer kunnen genieten van ons kroost.

Dag 254 Missie gefaald

   Vandaag dacht ik: ''Laat ik eens iets anders proberen om Daniël tussen de middag te laten slapen.'' Elke keer wandelen is met dit weer niet haalbaar. Hij heeft zijn slaap eigenlijk nodig, dus ik dacht, wie weet helpt het als ik samen met hem naar bed ga. Het idee van samen met mama in het grote bed sprak hem meteen aan, het was in elk geval geen probleem om hem mee naar boven te krijgen.
   Het was heel gezellig om samen in bed te kruipen, maar slapen, dat lukte toch niet. Eerst ging Daniël verstoppertje spelen onder de deken. De deken was een tent en soms mocht mama erin en soms ook niet. Op een gegeven moment wilde Daniël graag een boekje lezen, dus dat ging hij pakken op zijn kamer. Oké, dat leek me een goed idee, even voorlezen dan slapen. Dus toen het boekje uit was, draaide ik me om en wilde gaan slapen.
   Toen was voor Daniël de lol eraf. Eerst ging hij proberen de deken van mij af te trekken. Dat lukte niet. Vervolgens ging hij aan mij sjorren, ''mama wakker worden!'' Ik reageerde niet en deed of ik sliep. "Ik ga naar beneden!'' kondigde hij aan. Hij klom uit bed, pakte zijn kleren en ging aan het traphekje staan trekken. Ik kon niet anders dan opstaan en er achteraan. Missie gefaald...

Dag 253 Sam begint te kletsen

   Sam maakt natuurlijk al een tijdje geluidjes, maar hij lijkt nu steeds gerichtere geluiden te maken. Hij vindt het te gek als we doen alsof we niezen. "Ha-ha-ha-tjoe!'' Als je dat doet met Sam in de buurt ben je verzekerd van een lach. Als een van ons nu echt niest, of doet alsof hoor je Sam meteen reageren: ''Ha-ha-ha....'' Je hoeft hem alleen nog aan te vullen met ''tjoe'' en hij schatert het uit.
   Behalve niezen zegt Sam de laatste paar dagen ''mama(ma)''. Ik wil uiteraard graag geloven dat hij daar mij mee bedoelt. Ik probeer het dan ook te stimuleren en geef hem steeds complimentjes als hij het weer zegt. Vaak herhaalt hij het dan nog eens, dus het lijkt erop dat hij het begint te snappen. Af en toe probeer ik ook ''papa'' uit hem te krijgen, maar dat lukt nog niet...

Dag 252 Mama is ziek

   Tja, en dan ben je ziek, erg lastig als mama, je kunt je moeilijk ziek melden bij je kids. Sorry jongens, ik ben ziek, zorgen jullie vandaag maar even voor jezelf en elkaar, mama blijft in bed...
   Ik was vanaf zaterdag al niet fit, maar vandaag werd ik wakker met keelpijn, hoofdpijn en een snotneus. Papa had een training op het werk die hij niet kon missen, die kon niet thuis blijven. Dus ben ik met lood in mijn sloffen maar zelf opgestaan. Ik probeerde tevergeefs hulptroepen in te schakelen. Mijn zusje had het druk en de buurvrouw zou het ook niet lukken om de kinderen een paar uur op te vangen. Verder was iedereen natuurlijk gewoon aan het werk. Ik besloot me er maar aan over te geven. Het was nou eenmaal zo.
   Daniël keek vanmorgen een hele tijd televisie. Hij mocht ''Jungle Book'' twee keer achter elkaar kijken. Ook zette ik hem op een gegeven moment een poosje in de achtertuin zodat hij even buiten kon spelen. Rond de middag werd het lastiger. Daniël begon zich te vervelen en was eigenlijk moe, maar wilde natuurlijk niet slapen. Sam was ook dreinerig. Rond half twee legde ik Sam maar weer in bed. En probeerde iets te verzinnen om Daniël bezig te houden.
   Ineens was daar mijn reddende engel, de buurvrouw stond op de stoep. Precies op het goede moment. Daniël mocht mee naar de winkel en iets bakken en ik mocht naar bed! Jippie! Ik kroop snel onder de wol en heb twee uur liggen slapen. Toen ik wakker werd ben ik snel even gaan douchen en ik voelde me een ander mens. Ik ben nog niet helemaal beter, maar het heeft me veel goed gedaan. Rond vier uur kwam Daniël moe maar voldaan weer thuis en rond half vijf was papa er weer. Ben ik mijn dag toch nog aardig goed doorgekomen.

Dag 251 Een wolk van een baby

   Een kleine twee weken geleden kwam er post. Een foto van het schoolbord van mijn broer en schoonzus. Daar stond op: "2013 wordt het jaar van...'' en dan een aantal punten die op hun lijstje voor dit jaar staan, waaronder "veel pret maken''. Onderaan dat mooie lijstje stond: ''Een dikke buik en ons eigen kindje!'' Ik was in tranen en moest lachen tegelijk. Mijn broer, papa! Zo bijzonder! En onze jongens worden grote neef. De kaart was dan ook aan hen gericht, of ze straks maar vaak willen komen spelen met hun kleine neefje of nichtje.
   Vandaag was ik met de kinderen bij mijn ouders, daar kwamen mijn broer en schoonzus met de eerste foto van ons neefje of nichtje. Wat een plaatje! Zo'n eerste echo -hoe weinig er ook daadwerkelijk zichtbaar is- blijft ontzettend speciaal. Mijn broer zei trots: ''Kijk, dit is onze wolk van een baby!'' Zo zag het er ook uit, als een wolkje in de vorm van een baby... Hoofdje en lijfje, veel meer was er nog niet zichtbaar, maar toch weer zo mooi. Nu ga ik toeleven naar half oktober, wanneer ik als tante Birgit deze wolk van een baby kan knuffelen!

Dag 250 Dinosaurusjacht

   Daniël begint steeds meer te fantaseren. Vandaag moest ik mee dinosaurussen verjagen. ''Kom op jongens! Ik heb een goed idee," zei hij. ''We gaan de dinosaurussen wegjagen. Vervolgens pakte hij een muziekinstrument uit de kist en begon kabaal te maken. Hij marcheerde de kamer door, roepend: ''Wegwezen dinosaurussen! Wegwezen! Kom mee, mama, kom mee Sam." We joegen samen op de dinosaurussen tot in het hoekje van de kamer.
   ''Ik heb een goed idee!" zei Daniël weer, ''kom mee.'' En hij pakte uit de kist het volgende instrument. Opnieuw moesten we achter hem aan om de dinosaurussen te verjagen. In het kistje zitten minstens tien instrumenten. Dus we waren wel even zoet voor we alle dinosaurussen verjaagd hadden. Daniël wilde daarna weer vrolijk opnieuw beginnen bij instrument nummer een, maar toen zei ik toch maar dat hij ook heel goed zelf dinosaurussen kan verjagen...

Dag 249 Kleine zeurpiet

   Gisteren mocht Daniël voor het eerst een film kijken, omdat het zo'n slecht weer was. We hebben een boekje van 'Jungle Book' en die film hadden we voor hem opgezet. Hij vond het fantastisch. Hij keek redelijk geconcentreerd. Het liefst wilde hij hem meteen nog een keer kijken.
   Vandaag rond de middag herinnerde Daniël zich 'Mowgli' en vroeg hij of hij de film nog eens mocht kijken. Maar Daniël had pech, want papa wilde Feyenoord graag zien. Dat werd een drama. Daniël was moe -eigenlijk zou hij een middagdutje moeten doen- en hij kreeg ook nog eens zijn zin niet. Hij bleef maar zeuren en dreinen om 'Mowgli' en 'Jungle Book'. Ik probeerde het tij te keren door hem mee te nemen voor een wandeling, in de hoop dat hij in de wagen in slaap zou vallen.
   Helaas, het was buiten te koud, Daniël kon de slaap niet vatten. Toen we thuis kwamen begon het zeuren opnieuw. Uiteindelijk besloot papa na de wedstrijd met Daniël naar opa te wandelen. Hij sliep weer niet onderweg, maar hij was wel afgeleid. Ik ging er met Sam met de auto achteraan. We aten daar. Toen we na het eten thuiskwamen was Daniël compleet total loss en ging zonder zeuren -zonder dat we spoken hoefden te verjagen- heerlijk slapen.

Dag 248 Koekjes bakken

   Vandaag was het eigenlijk weer om de hele dag binnen te blijven, het leek me dan ook een goede dag om koekjes te bakken. Het enige nadeel was dat ik niet alles in huis had om aan de gang te kunnen. Ik besloot daarom toch maar even naar de winkel te wandelen met de mannetjes, dan kregen ze tenslotte ook een frisse neus. (Papa was met zijn vader naar voetbal kijken, dus ik moest de mannen alleen zien te vermaken.)
   Ik plantte Daniël in de kinderwagen in de hoop dat hij nog even zou slapen. Sam nam ik bij me in de draagdoek. Sam en ik hadden allebei een capuchon op en ik deed de kap over de kinderwagen omlaag zodat Daniël ook beschut zat. Daar gingen we dan, door de regen. Sam leek het -ondanks de regen- wel best te vinden. Daniël vond het geluid van de regen op de kap gezellig en hij bleef volop kletsen. In de winkel werd hij wat stiller en op de terugweg viel hij in slaap.
   Thuis was Sam ook weer toe aan een dutje en had ik gewoon een heel uur om lekker met een boek op de bank te hangen! Heerlijk! Toen Daniël wakker werd was het al best laat, maar hij wilde natuurlijk toch nog graag koekjes bakken en belofte maakt schuld. Samen maakten we een heleboel koekjes en tijdens het koken lagen ze in de oven, zodat Daniël als toetje een zelfgemaakt koekje kon eten. Toch een prima dag, ondanks het hondenweer.

Dag 247 De jurk

   Vanmorgen deed ik mijn mannetjes in bad. Toen ik Daniël ging afdrogen zei hij dat hij een prinsesje was, hij wilde graag een jurk aan. Ik rolde hem in een handdoek en we deden alsof dat een jurk was. Het liefst wilde hij toen in zijn blootje naar beneden met alleen die handdoek om hem heen. Dat vond ik niet zo'n goed idee, maar ik heb ook geen verkleedkleren voor hem. Ik besloot wat te improviseren. Ik heb een kort mouwloos nachthemdje, dat trok ik hem over zijn kleren aan. Ik legde knopen bovenin de bandjes, zodat het niet op de grond hing. Daniël was dolblij.
   De hele dag speelde hij in zijn jurkje. Trots liet hij hem aan iedereen zien. Hij reed op zijn motor, ging voetballen en deed andere stoere mannen dingen, maar alles in zijn jurk. Nu ligt hij in zijn bedje, uiteraard wilde hij zijn jurk ook vannacht aan, dus die heb ik hem over zijn pyjama heen aangedaan. Nu zal hij vast dromen dat hij een prinsesje is...

Dag 246 Spelletje doen met je peuter

   Daniël heeft van Sinterklaas een spelletje gekregen met gekleurde balletjes. Het kraaltje in de kleur die je gooit met de dobbelsteen mag je op je staafje doen. Van alle kleuren is er maar een kraaltje, dus als je twee keer blauw gooit heb je pech. Op het moment vindt hij het heel leuk om dat spelletje te doen. Ik had hem dus beloofd dat we na het eten zouden spelen. Na het eten zei Daniël: ''Ben je er klaar voor, mama?" Samen gingen we aan tafel zitten.
   De eerste twee rondjes speelde Daniël geduldig en geconcentreerd. Hij won twee keer van me. Het derde potje begon zijn concentratievermogen af te nemen. Bovendien wilde hij perse 'wit' gooien, omdat ik ook een wit kraaltje op mijn torentje had. Dat werd dreinen en proberen de dobbelsteen zo te draaien dat hij op 'wit' zou vallen, wat steeds mislukte. (En wat hij ook niet van mij mocht, want dat was uiteraard vals spelen.) Uiteindelijk besloot ik het spel maar op te ruimen, want het lukte niet om nog verder te spelen, Daniël saboteerde de boel, maar dat was natuurlijk ook niet wat meneertje wilde. Hij begon heel hard te huilen omdat hij nog een keer van me wilde winnen. Morgen als hij uitgeslapen is, krijgt hij weer een nieuwe kans.

Dag 245 Fietsen

   Nu de eerste zonnestralen zich hebben laten zien, vond ik het tijd worden om ervoor te zorgen dat ik met beide mannetjes op de fiets kan. Gezellig maar ook praktischer om ze op de fiets naar het dagverblijf te kunnen brengen. Maandag kwam ik erachter dat het stoeltje dat we van zwager en schoonzus hebben gekregen niet achterop mijn fiets past. We moesten er dus toch zelf een kopen. Dat deed ik gisteren maar meteen. Natuurlijk wilde ik het stoeltje direct gemonteerd hebben. Wat een klus! Daar ben ik gisteravond bij de lamp in de achtertuin ruim anderhalf uur (!) mee bezig geweest. En ik ben normaalgesproken niet eens zo a-technisch.
   Vanmorgen was het dan zover. Sam ging voor de allereerste keer mee op de fiets en Daniël mocht het nieuwe stoeltje gaan uitproberen. Daniël was super enthousiast. Sam moest toch nog even wennen. Ik was vergeten de voetsteuntjes voor hem wat lager te zetten, dus hij zakte een beetje scheef, dat vond hij niet zo fijn. Dat euvel heb ik thuis meteen even verholpen. Op de terugweg zat hij stukken beter en kon ik merken dat hij ervan kon genieten. Wat een feest om er zo met de mannetjes op uit te kunnen gaan!

Dag 244 Over een muurtekening en voetballen

   Vandaag waren we bij opa en oma. We kwamen er al vroeg aan, opa en oma moesten nog ontbijten. Ik was ook even in de keuken om een fruithapje te maken voor de mannen en mezelf. Ik had Sam in de box gelegd en Daniël drentelde wat rond. Even later liep ik met het fruit de woonkamer in en zag tot mijn schrik dat Daniël een heel stuk muur had gevuld met potloodstrepen. Hij weet heel goed dat hij niet op de muur mag tekenen, dus hij kreeg op zijn kop. Toch moet ik hier stiekem bekennen dat het niet zo gek was dat hij daar op de muur tekende, want opa zet op dat stukje muur ook streepjes als Daniël weer is gegroeid. Leg maar eens uit aan een peuter dat opa dat wel mag en Daniël niet.
   Op de terugweg in de auto zagen we -oh heerlijke eerste mooie dag van dit jaar- jongelui op een skatebaan in de weer op hun skateboard. Ik wees Daniël op die jongens. Daniël zei: ''Mag ik later ook skateboarden?" (Hij kon trouwens skateboarden niet goed uitspreken, maar ik weet niet meer hoe hij het precies noemde.) Ik zei dat hij als hij groot was ook kon leren skateboarden als hij dat zou willen. Toen zei hij heel stellig: ''Later als ik groot ben ga ik ook voetballen.'' Ik vroeg voor de zekerheid nog even of hij dat zelf had bedacht, of dat papa het hem had ingefluisterd, maar hij zei dat hij het zelf had bedacht. Papa vond het uiteraard heel leuk om dat te horen.

Dag 243 Kiekeboe

   Gisteren speelde Sam kiekeboe met mij. In bed heeft hij een knuffel konijntje. Het is een hoofdje met een lapje eraan. Meestal leg ik dat als hij gaat slapen over zijn gezicht heen, dan kan hij het goed pakken en ermee knuffelen. Soms trekt hij het zelf over zijn gezicht. Zo ook gisteren. Het lag over zijn ogen en toen hij het eraf haalde zei ik ''kiekeboe''. Hij schaterde het uit. Hij dacht blijkbaar: "Dit is leuk!" want hij legde het knuffeltje zelf weer over zijn ogen en trok het er weer af. ''Kiekeboe!" Hij ging eindeloos door en samen moesten we heel hard lachen. Zo mooi dat hij het initiatief nam voor dit spelletje. Wat wordt hij alweer groot!

Dag 242 Met de bus

   Vandaag konden we hier in de stad gratis met de bus naar het centrum, naar de koopzondag. Ondernemers hopen op die manier meer geld binnen te halen. Ik zou geen echte Nederlander zijn als ik niet inzag dat we op die manier juist geld konden besparen. Als we eens met onze mannetjes met de bus wilden gaan, was dit een uitgelezen moment. We besloten al in de ochtend te gaan, om de grote drukte voor te zijn. Ik ben iemand van de strakke planning, dus ik spoorde papa een beetje aan, in de hoop dat we de eerste de beste bus nog konden halen bij een halte die wat verder weg was.
   We hadden volgens de reisplanner elf minuten nodig om de bushalte te bereiken. Ik dacht heel eigenwijs dat bejaarden het ook binnen elf minuten moesten kunnen halen, dus toen we tien minuutjes van te voren de deur uitgingen, was ik er van overtuigd dat we wel op tijd zouden zijn. Toen de bushalte in zicht kwam, zagen we de bus al aankomen. Ik zette het met Daniël op de arm op een lopen. Papa zag al in dat het niet meer zou lukken, maar ik had mijn zinnen op die bus gezet en het hele gezin het huis uit gesleept, dus ik moest en zou die bus halen. Tevergeefs, we zagen de bus voor onze neus wegrijden. Daniël was vreselijk teleurgesteld.
   Gelukkig duurde het niet lang voor er een andere bus kwam bij een halte daar dichtbij en we vertrokken alsnog richting het centrum. ''We gaan heel hard, vet cool!'' riep Daniël enthousiast uit. Daniël mocht op het knopje drukken waar we eruit gingen, hij wist dus dat we zouden uitstappen. Toch was het voor hem een enorme teleurstelling dat het ritje al voorbij was. Hij zette het op een brullen en was de eerste vijf minuten ontroostbaar. We liepen een eindje door de stad, dronken ergens een bak koffie en gingen weer terug.
   Op de terugweg wilde Daniël liever op een andere stoel zitten. "Ik wil daar zitten,'' zei hij. Ik gaf aan dat we niet gingen verplaatsen. ''Nee, daar zitten, anders wordt de chauffeur heel boos!'' Ppobeerde hij nog, maar daar trapte ik mooi niet in. Toen we bij ons huis uitstapten was Daniël gelukkig niet verdrietig. Hij zei alleen: ''Het was leuk he? Met de bus."

Dag 241 Bed op wielen

   De kinderwagen van Sam blijkt een prima bed op wielen te zijn voor Daniël. Daniël wil geen middagdutje doen, maar wandelen vindt hij wel leuk. Vandaag gingen we wandelen, ik had stiekem al de hoop dat hij dan in slaap zou vallen, want we hadden vanmiddag een verjaardagsfeestje bij de buren en zonder slaap zou Daniël dat niet goed volhouden. Papa en Sam bleven thuis en ik ging met mijn oudste op pad. Hij wilde uiteraard zelf lopen, maar ik plantte hem in de wagen en beloofde dat hij later nog een stukje zelf zou mogen lopen.
   "Wat gaan wij doen?" vroeg Daniël toen we eenmaal onderweg waren, ''naar de winkel?'' Ik zei: ''Nee, niet naar de winkel, we gaan even bij de geitjes kijken.'' De geitjes zijn ongeveer tien minuutjes lopen van ons huis. Al gauw was het stil in de wagen en toen we eenmaal bij de geitjes waren, stopte ik om even naar Daniël te kijken, hij was al diep in slaap. Geweldig! Uiteindelijk heb ik een dik uur met hem gewandeld en heeft hij heerlijk geslapen. En door zijn dutje kon hij daarna ook genieten van de verjaardag, hij heeft de hele middag lekker gespeeld, zonder te zeuren.
   Misschien dat ik er maar een gewoonte van maak om rond de middag een eind te wandelen, dan neem ik Sam mee in de draagdoek en heb ik meteen een goede training achter de rug.
  

Dag 240 Sam kan staan

   Sam maakt grote sprongen. Nee wacht, hij kan natuurlijk nog niet springen, maar hij gaat snel vooruit in zijn ontwikkeling. Vanmorgen ging hij niet meer alleen op zijn knieën zitten voor de salontafel, maar hij ging staan aan de rand van de tafel! Alweer een mijlpaal. Als hij in dit tempo doorgaat is hij dadelijk al snel 'baby-af', voor we het weten wandelt hij hier rond en begint hij te kletsen.
   Het is maar goed dat ik papa meteen even belde toen hij voor het eerst stond, want hij heeft de hele dag geoefend met staan, maar hij deed het natuurlijk niet meer toen papa eenmaal thuis was. Goed dat het nu weekend is, dan kan papa hem morgen bewonderen en toejuichen als hij in de ochtend weer nieuwe kracht heeft verzameld om te gaan staan.
   Vanmorgen keek ik met Daniël in het boekje van het wereld natuur fonds. We gingen kijken welke dieren erin stonden. Er stond onder andere een dromedaris in, die kende Daniël nog niet, en die gaat nu als een 'stommestraris' de boeken in.

Dag 239 And the battle continues...

   Gisteravond -toen de computer overigens kuren had waar ik manlief bij nodig had om ze op te lossen- barstte de bedtijdstrijd weer in alle hevigheid los. Papa moest weg, dus mama was de klos. Daniël kwam, je raadt het al, steeds zijn kamer uit. Ik was in onze kamer bezig de was op te vouwen en probeerde hem zo liefdevol en geduldig mogelijk, maar zonder hem extra aandacht te schenken, elke keer weer in bed te leggen.
   Dit is wat er in drie kwartier de revue passeerde: Daniël begon een beetje te huilen. Daniël zei: ''Ik voel me niet zo lekker.'' Daniël wilde dat ik 'Luuf' op zijn rug en borst ging smeren - wat ik uiteraard niet deed. Daniël zei: ''Ik ben ziek mama." Daniël huilde. Daniël zei: ''Ik heb snot!'' Ik gaf hem een doek om zelf zijn snot mee af te poetsen en besteedde er verder geen aandacht aan. En voortdurend legde ik hem rustig terug, deed de deken over hem heen en zei: ''Welterusten Daniël, slaap lekker."
   Uiteindelijk kwam de klap op de vuurpijl. Daniël huilde op zijn kamer als ik hem in bed legde, hij huilde nog tijdens het lopen naar de deur en kwam vervolgens rustig ''Pomtiedomtiedom" zingend onze slaapkamer binnenwandelen. Geen idee waar hij dat nou vandaan haalt, maar ik moest erg veel moeite doen om een glimlach te verbergen.
   Uiteindelijk had mijn aanpak het beoogde effect, hij bleef op zijn kamer en ging slapen. Maar het duurde erg lang. Ik ben benieuwd wat hij vanavond voor me in petto heeft.