Een onder-onsje met mijn oudste over Sinterklaas en aanverwante zaken

   Vanmorgen werd ik wakker van een aaitje over mijn bol. Daniël was bij mij in bed gekropen. Papa en Sam waren al lang en breed beneden, want Sam wordt al een paar dagen rond half zes wakker. Daniël ligt tegenwoordig vaak met zijn matras bij ons op de kamer, want op zijn kamer leven spoken en slagen (ja heus) en Daniël kan niet alleen in slaap vallen, tenzij hij rechtop blijft zitten. De beste oplossing is dat ik 's-avonds een poosje aan zijn voeteneinde blijf zitten. 's-Nachts doen we niet eens meer moeite als hij huilend wakker wordt, dan verkassen we zijn matras naar onze kamer, alwaar hij rustig verder slaapt. Maar dit terzijde.
   Ik werd dus wakker van een aai over mijn bol van mijn oudste. Ik vertelde hem dat ik net aan het dromen was dat ik pannenkoeken voor hem ging bakken. Hij vertelde mij dat hij droomde dat we iets vierden, Sam was namelijk weer jarig. Daarna was het even stil. Even later vroeg Daniël: "Mam, wil je een Sinterklaasliedje zingen?" Met een nog-niet-uit-bed-krak-stem zong ik 'Zie ginds komt de stoomboot' voor hem.
- "Wil je nog een liedje zingen?"
- "Ehm, ik weet niet."
- "Mag wel Sinterklaas Kapoenje zingen hoor!"
Nou vooruit, daar ging ik weer aan het zingen.
- "Nog een liedje!"
- "Welke dan?"
- "Die van Zwarte Piet die gaat fietsen."
En met een inmiddels iets zuiverdere stem -voor zover bij mij mogelijk- zong ik nog wat voort.
   Na dit liedje zei ik tegen Daniël dat hij eens aan zijn oom en tante moet vragen hoe die verder gaat, ik ken namelijk maar één couplet, maar ik weet dat zij nog veel meer tekst hebben. Vervoglens ging Daniël al zijn ooms en tantes opnoemen. Ik verklapte hem dat hij vandaag met zijn ene oom en tante en zijn neefje en papa en Sam in de stad mag gaan kijken hoe Sinterklaas binnenvaart en dat ze dan naar Sinterklaas en zijn Pieten mogen zwaaien. En dat hij dan ook vanavond zijn schoen mag zetten, zodat Zwarte Piet er iets in kan doen.
   "Zal ik dan nu meteen mijn schoen gaan zetten?" vroeg Daniël enthousiast.
- "Wat moet je dan aan doen als je naar de stad gaat om naar Sint te zwaaien?" antwoordde ik verbaasd.
- "Eén schoen!" verklaarde Daniël.
- "Dat lijkt me niet niet zo handig dan krijg je één natte en koude voet."
- "Oh, dan moet ik snel naar binnen."
- "Ja, maar dan kun je niet gaan zwaaien in de stad, zet je schoen maar gewoon vanavond." - "Oké dan maar, dan ga ik nu naar papa. Ik ga aan haar vragen hoe het liedje van Zwarte Piet die gaat fietsen verder gaat."
   En mijn kleine mannetje liet zich uit het grote bed glijden. Hij deed de deur van onze slaapkamer zachtjes achter zich dicht en vroeg beneden aan papa hoe dat liedje nou eigenlijk verder moet. Ik bleef achter met een gelukzalige grijns, er zijn slechtere manieren om je zaterdag te beginnen!

Inhaalslag

   Oh jee, ik heb al bijna twee maanden niets meer geschreven en er is eigenlijk zoveel te vertellen. Even een korte inhaalslag dan maar:
   Sam is gaan lopen een paar dagen na mijn laatste berichtje. Inmiddels rent hij met Daniël de kamer door alsof hij nooit anders gedaan heeft, hoewel het dus eigenlijk pas een paar weken geleden is dat hij met zo'n schattig waggeltje het lopen begon te oefenen.
   Vriendin K is -een beetje vroeg- bevallen van een prachtige, gezonde zoon en was de eerste in het rijtje zwangeren die haar kindje in haar armen mocht sluiten. Nu is ze, na zes weken, onderhand alweer een volleerd moeder...
   Daniël werd bijna een maand geleden alweer drie jaar. Hij genoot van de aandacht en cadeautjes, maar had er aan het eind van de dag wel weer genoeg van. "Nu heb ik wel genoeg cadeautjes," zei hij tegen zijn oom en weigerde de laatste pakjes uit te pakken. Wat kun je ervan zeggen: bescheiden of ondankbaar? Of misschien gewoon eerlijk...
   Schoonzus sloot -vier weken na vriendin K- ons nichtje in haar armen en ik een dagje later ook. Wat geweldig om een klein nichtje te hebben! Ze heet Annabel en ik ging dagenlang zingend door het leven. Daniël en Sam waren ook verrukt over hun nichtje. Daniël kwam de dag na haar geboorte bij ons in het grote bed en verklaarde: "Ik heb een nichtje! Mama, hoe heet ze ook alweer?" En bij het eerste bezoek probeerde hij haar aan het lachen te maken door gekke bekken te trekken. In de tussentijd ging Sam steeds met zijn vingertje naar haar mondje en zei: "Kijk! kijk! kijk! kijk!" En vandaag gaan we er weer naartoe!
   Nu is het nog wachten op vriendin F, want J die op dezelfde dag geboren is als Daniël krijgt een dezer dagen ook een broertje of zusje. Dus ik kan heerlijk baby'tjes knuffelen in mijn omgeving. En dan in december of januari volgt zuslief ook nog... Ik kan haast niet wachten!
   Daniël zit in een 'spookperiode' en weigert pertinent te gaan liggen in bed: "Als ik ga liggen komen de gevaarlijke dingen!" Daar modderen we dus wat mee aan. Ik gaf hem bijvoorbeeld een armband ter bescherming: "Ja, mam, dat gaat echt niet werken hoor!" was daarop zijn commentaar. Een waaier die dient als toverstaf en verstopplek biedt meer soelaas. Wegkruipen onder de dekens wil ook nog wel eens helpen, maar vaak genoeg zien we dat hij rechtop zittend in slaap is gevallen.
   Daniël heeft sinds kort trouwplannen. Hij is helemaal gek op een vriendje van het kinderdagverblijf. "Ik hou van Liam!" zucht hij dan. Wanneer ik zeg: "Daniël, ik vind je lief," antwoordt Daniël: "Ik vind alleen Liam lief." Als hij en Liam straks getrouwd zijn krijgen zij samen een zusje...
   Overigens heeft Daniël ook uitgevonden dat hij mensen lief, niet meer lief en zelfs stom kan vinden. Als de dingen niet gaan zoals hij wil ben ik ofwel niet meer lief, of zelfs -als hij erg boos of gefrustreerd is- een 'stommerd'. Gelukkig draait het meestal binnen een paar minuten weer bij en vind hij me gewoon weer lief.
   Sam begint steeds meer woordjes te zeggen en heeft "nee" opgenomen in zijn vocabulaire. Hij weet heel goed wanneer hij ja en wanneer hij nee moet gebruiken. Als je vraagt of hij iets wil eten is het antwoord standaard "ja", maar als ik aankondig dat hij naar bed moet is het uiteraard "nee".
   Eergisteren moest ik erg lachen om Daniël want die rende door het huis heel hard roepend: "Ik ren met mijn leven, ik ren met mijn leven, ik ren met mijn leven!" Tot zover de mannen.
   Dan mama nog: Ik ben twee maanden geleden begonnen op mijn nieuwe werk en rijd er zingend heen en ga zingend weer naar huis. Het is veel nieuwe informatie en best hard werken, maar ik heb de uitdaging gevonden die ik zocht. Wat een verschil met een paar maanden geleden, toen ik me amper naar mijn vorige baan gesleept kreeg.
   Ik ben begonnen met de yoga docentenopleiding en ben er zo blij mee! Wat een goede beslissing dat ik daarmee toch ben begonnen - naast een nieuwe baan. Ik geniet van elke lesdag en kijk uit naar ons studieweekend dat aanstaande vrijdag begint.
   Kortom, ik zit boordevol nieuwe energie en ben ook weer helemaal 'Birgit' naast mama, wat een heerlijk gevoel is! Als klap op de vuurpijl ben ik nog vijf kilo afgevallen ook, waardoor ik voor het eerst weer op het gewicht ben van voor mijn zwangerschappen. En hoewel ik niet ontevreden was met mijn figuur nadat ik mijn mannen had gebaard, is het toch lekker dat ik nu die ene -bijna nieuwe- spijkerbroek van voor Daniël weer pas.
  Daarmee zijn we weer bij vandaag aangeland en ga ik me maar eens klaarmaken om richting opa en oma en nichtje Annabel te gaan!

Geluksdag

   Vanmorgen presteerde Sam het om voor de tweede keer in zijn korte leventje een plastic bord te laten sneuvelen. Dit keer door er een glazen waxinehoudertje op te laten vallen. Dat glazen ding kwam overigens ongeschonden uit de strijd. Hoe dan ook leek het me handig om de voorraad plastic bordjes dan maar weer eens aan te vullen. Papa lag nog te slapen en ik besloot de mannetjes op de fiets mee te nemen naar de dichtstbijzijnde vestiging van HEMA. Dat is meteen een mooi fietstochtje zo op de vroege morgen, door het weiland langs geitjes en het spoor, veel wandelaars met honden op de route, genoeg te zien voor de kleine mannen. Zo merkte Daniël op dat de paardenbloemen weer pluizenbollen waren geworden. ''Kijk mama,'' wees hij, "ik kan ze nu niet blazen, maar dat doet de wind wel voor mij.''
   Daniël was de hele weg een kikker en zat achterop de fiets luidkeels te kwaken. Sam deed vrolijk mee. Toen we bijna bij de winkel kwamen vroeg ik Daniël of hij me in de winkel wilde helpen: ''Wil jij zo meteen een mandje dragen? Dan draag ik Sam.'' ''Nee, ik ben een kikker!'' antwoordde Daniël, ''ik moet springen en kwaken, ik kan geen mandje dragen.'' Zucht! Nou goed dan, ik dus met Sam op de ene arm en een mandje in de andere op zoek naar leuke bordjes. Die waren snel gevonden. Ik wilde ook nog wat foto's afdrukken, dat was meer gehannes, maar ik speelde het klaar de kinderen bij me te houden en ook nog dat machien opdracht te geven mijn foto's te printen. Daarna gingen we afrekenen. 
   Bij de kassa stonden kleine stroopwafeltjes in een schaaltje, we moesten nog even wachten tot het apparaat klaar was met het afdrukken van de foto's en in de tussentijd genoten de mannen van een stroopwafeltje. Natuurlijk was die veel te snel op en zaten ze te azen op meer. Sam keek verlangend hoe de kassajuffrouw het schaaltje bijvulde en Daniël reikte al uit naar de chocoladerepen die bij de kassa in het schap lagen. Op dat moment kwam er een meneer om een emmertje jellybeans af te rekenen. Ik weet nog steeds niet wat er precies gebeurde, het meisje pakte het emmertje om het te scannen en ineens stuiterde de jellybeans over de kassa en de toonbank op de grond. Daniël zat er verlekkerd tussenin en propte jellybeans in zijn mond terwijl het meisje met een rood hoofd een nieuw emmertje ging pakken voor die meneer.
   Even later stonden we buiten. Ik met de foto's en Daniël met zijn mond vol jelleybeans. Toen hij zijn mond ver genoeg leeg had gegeten om weer te kunnen praten zei hij glunderend: ''Heb ik toch zomaar geluk vandaag!''
   

Over ijsjes eten en nog veel meer

   Er was hier even een radiostilte, maar ik had dan ook nogal wat te verwerken de afgelopen twee weken, ja, ja. Vorige week nam ik eerst semi-afscheid op mijn oude werk. Een vreemde situatie, omdat ik nu eerst gedetacheerd ben voor drie maanden, is het afscheid in twee etappes. Nu officieus en na die periode, als ik daadwerkelijk ontslag neem, pas officieel. Dan doe ik het afscheid dus nog eens dunnetjes over... Hopelijk dan met minder tranen, want ik werd er stiekem dus toch weer emotioneel van. Natuurlijk was ik toe aan iets anders en natuurlijk ben ik erg blij met mijn nieuwe functie, maar afscheid nemen doet toch altijd een beetje pijn. Daar had ik als kind al last van toen ik als 'reus' van de kleuterklas naar groep drie ging, tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik door het poortje van 'kabouters' richting de grote school liep. Moet je nagaan hoe ik me nu voelde, na ruim vier jaar lief en leed gedeeld te hebben met mijn collega's. En er was nogal wat lief -ik kreeg twee prachtige zoons. En er was nogal wat leed -ik had een zieke moeder en mijn lieve schoonmoeder overleed. Dat, en nog veel meer, heb ik mogen delen met mijn fijne collega's. Wat hebben ze me gesteund en wat ga ik dat missen!
   Tja en toen was er aansluitend natuurlijk ook nog een nieuw begin op een nieuwe werkplek met een hoop nieuwe collega's in een hele nieuwe functie. Het was een warm welkom, er stond al een bosje bloemen op mijn eigenste bureau op me te wachten. (Geen flexplekken meer, jippie!) 'Succes' namens mijn nieuwe collega's. Dat voelde goed. Er was ook de wethouder die me een hand gaf en tegelijk tegen mijn kersverse leidinggevende zei dat hij zich wel zorgen maakt over alle wisselingen binnen het team welzijn. ''Slik'' dacht ik, "dat is een goed begin voor een vertrouwensband...'' Gelukkig voelde het kennismakingsgesprek met de wethouder een paar dagen later een stuk prettiger. Zo begin ik langzaam een beetje vertrouwen te krijgen binnen mijn nieuwe functie. Met mijn nieuwe collega's gaat het vast ook helemaal goed komen als ik ze wat beter leer kennen. Ik hoop alleen de komende vier jaar wat minder leed te hoeven delen met hen. Misschien goed voor een intense band, maar zeker minder goed voor mijn eigen welzijn.
   Vandaag begon het weekend na mijn eerste echte werkweek als beleidsmedewerker. Een goed excuus om met de kinderen na het eten een ijsje te gaan eten om het weekend te vieren. Dat, en dat papa voetbal zat te kijken. We gingen met de fiets naar de dichtstbijzijnde snackbar. Met Sam op de arm deed ik mijn best om twee softijsjes in een hand mee naar buiten te nemen zonder de ijsjes -of Sam- te laten vallen. Ik gaf Sam zijn ijsje en hij wilde zoals gewoonlijk het liefst meteen een hapje van de onderkant nemen. Gelukkig kon ik dat voorkomen. Ik probeerde vervolgens te stimuleren dat hij vlot ging eten, maar hij vond het veel te interessant om om zich heen te kijken waarbij hij zijn ijsje alle kanten op zwiepte en een 'medaille' op mijn shirt stempelde. Ik at snel mijn eigen ijsje en probeerde tegelijk een servet onder dat van Sam te houden. De toeschouwers op het terras volgenden intussen aandachtig hoe ik mijn best deed om te zorgen dat er niet al te veel geknoeid zou worden. Ze sloten al weddenschappen af hoe lang het zou duren voor Sams ijsje op de grond zou belanden. Af en toe probeerde ik het ijsje van Sam in de richting van zijn of mijn mond te duwen om lekken tegen te gaan. Sam hield zijn ijsje echter stevig vast en ik mocht er eigenlijk niet aankomen. Uiteindelijk trok ik aan het ijsje om er zelf even snel wat druppels vanaf te kunnen likken en toen brak het, de bovenkant viel op de grond en Sam begon te brullen. En het was mijn schuld... Alle mensen op het terras deden van ''Aaaah dat arme kind!" Gelukkig ontdekte Sam al snel dat hij nog een stukje van het hoorntje in zijn handen had en begon hij tevreden aan de onderkant te knabbelen.

Mijn droomman: galant en sterk

   Vorige week gingen we in het weekend met ons viertjes naar een tuinwinkel. Daniël wilde voor we gingen naar boven om zijn spaarpot te pakken. Ik vroeg hem waarvoor hij geld mee wilde nemen en hij antwoordde dat hij bloemen wilde kopen, ''voor jou, mama!'' voegde hij eraan toe. Zo schattig. Ik zei hem dat hij zijn spaargeld mocht bewaren, maar dat ik het uiteraard erg lief vond dat hij bloemen voor me wilde kopen. Eenmaal in de winkel koos hij een nepbloem die hij mooi vond, die wilde hij graag hebben - gewoon voor zichzelf - en we kochten die voor hem. Hij was er erg mee in zijn nopjes.

   Gisteren gingen we naar J en haar mama. (J is op dezelfde dag geboren als Daniël. Ik schreef al vaker over haar, zie bijvoorbeeld ''Kalverliefde".) Daniël had zich er erg op verheugd, hij vroeg me al een paar weken wanneer we weer eens naar J zouden gaan. Vlak voor we weggingen, dook Daniël in het mandje waar zijn bloem lag. Hij viste zijn bloem eruit en verkondigde: ''Deze is voor J!'' En inderdaad, zodra we binnenkwamen gaf hij zijn bloem aan J. Ik was trots op mijn galante zoon, die nog voor zijn derde jaar en op eigen initiatief bloemen aan 'zijn' meisje gaf. Dat belooft nog wat voor de toekomst.

   J en Daniël speelden heerlijk samen, ze renden achter elkaar aan met kinderwagens en kookten samen in het keukentje van J. Het leek een heuse huishouding die ze daar met zijn tweetjes voerden. Sam hobbelde er maar zo'n beetje achteraan. Na de middagboterham gingen we weer op weg naar huis. Onderweg zei Daniël ineens: ''We zijn de bloemen vergeten.'' Ik antwoordde: ''Maar dat was toch een cadeautje voor J? Je hebt ze haar toch gegeven?'' ''Nee, ze zijn van mij!'' riep Daniël een tikje gefrustreerd. Zucht... mijn charmante jongeman veranderde als bij toverslag gewoon weer in een dreinerige eigenwijze peuter.

   Vandaag mocht Daniël mee boodschappen doen. Hij gedroeg zich prima in de winkel, nadat ik hem had overtuigd dat hij met het boodschappenmandje achter mij aan moest lopen en niet achter de man in die mooie rode scootmobiel. Bij de kassa hielp Daniël mij mee alle spulletjes op de band te leggen. Hij wilde graag het twee liter pak melk op de band tillen wat hem lukte, zij het met een zichtbare krachtsinspanning. Ik complimenteerde hem dat hij zo'n zwaar pak zomaar boven op de band kon tillen. ''Jaha,'' zei Daniël, ''ik ben net zo sterk als papa, hoor!'' De vrouw voor ons in de rij proestlachte om deze opmerking. ''Bof ik even, met twee van die sterke mannen in huis,'' grijnsde ik naar haar. 

   Nadat we de boodschappen thuis hadden gebracht gingen we met zijn vieren met de fiets naar opa. Onderweg kwamen we die bewuste mevrouw van bij de kassa weer tegen. "Aha!'' riep ze, en ze schaterde het uit, ''dat is em dus, die sterke man van jou!'' Ik begreep niet zo goed waarom ze zo hard moest lachen. Papa is heus een erg sterke man hoor, net zo sterk als veel sterker dan Daniël. En minstens even galant...

Creamama

   Tijdens de zwangerschap van Sam bladerde ik bij mijn ouders in een breiboek, en daar was hij: 'Slaperige Sam' een schattige gebreide knuffel. Papa en ik hadden toen al besloten dat ons mannetje Sam zou gaan heten, dus hoe toepasselijk zou het zijn als ik 'Slaperige Sam' voor hem zou gaan breien? Ik zag het lieve knuffeltje al naast mijn lieve baby in de wieg liggen. En ik hoorde mezelf al trots tegen de kraamvisite verkondigen: ''Leuk he? Zelf gemaakt!'' Enige minpuntje was dat ik al sinds mijn kindertijd geen breinaald meer had vastgehouden, ik moest dus opnieuw leren breien.
   Gelukkig is onze Buuf erg creatief en handig, ze geeft zelfs les als handwerkjuf op een basisschool, dus ik schakelde haar in voor Eerste Hulp Bij Breien. Nou, met de basis kwam het vrij snel goed. Recht en averecht breien had ik best vlot onder de knie - al zeg ik het zelf. Alleen bij zo'n poppetje hoort een heus patroon en dan moet je ook kunnen meerderen en minderen, daar haakte ik af. Dat had overigens met de uitleg van Buuf niets te maken, het lag meer aan mijn perfectionisme in combinatie met mijn ongeduld. Het patroon van 'Slaperige Sam' ligt nu ergens in een hoekje op zolder weggestopt samen met de bolletjes wol en de breinaalden. Ik had helaas niks om over op te scheppen bij de kraamvisite.
   Vorige week vroeg Buuf aan mij of ik een lapje stof met geborduurde vlinders met gouddraad wilde hebben. Ze was de zolder aan het opruimen en was het daar tegengekomen en ze dacht aan mij. Ik vond het inderdaad mooi, maar wat zou ik er eens mee doen? Ik nam het mee naar huis en bedacht dat ik nog een ander stofje had liggen wat er wel bij paste en besloot er een tas mee te maken. Een nieuwe tas voor mijn nieuwe studie - ik ga met de yogadocenten opleiding beginnen in september. 
   Opnieuw een ambitieus project, aangezien ik sinds mijn kindertijd geen naaimachine meer bediend had. Ik heb echter op zolder wel een naaimachine dat stof staat te vangen en ik heb die handige Buuf, die mij ook met 'project-tas' best weer wilde helpen. Gelukkig ging jong geleerd, oud gedaan dit keer wel op. Het naaimachien was lang niet zo ingewikkeld als ik dacht en het naaien zelf ging ook soepel. En het belangrijkste: ik vind het hartstikke leuk! De tas is inmiddels bijna af. Als mijn medestudenten straks zeggen: ''Wouw leuke tas!'' Dan kan ik trots zeggen: ''Ja he? Zelf gemaakt!''

  

Zo ziet hij eruit in het avondlicht...

 

 

Pfff wat is het warm

   Wat een hitte deze dagen! Gisteren en vandaag heb ik me zoveel mogelijk opgesloten in een potdicht huis waardoor het binnen wel enigszins te doen bleef. Omdat ik nu 'in-between-jobs' ben, heb ik nog een paar vrije dagen. Gisteren was het pure luxe, de kinderen gingen naar het dagverblijf en ik had de hele dag aan mezelf, zo volgen er volgende week nog een paar van die dagen. Heerlijk! Ik rommelde en las wat en de tijd vloog voorbij. Aan het eind van de dag moesten de kinderen natuurlijk wel worden opgehaald en waagde ik me dan toch maar naar buiten. Terug thuis was ik -na een dag niks doen- echt te lam om te koken. (Ik heb een zwaar leven.) De mannen namen ook genoegen met soep en een broodje knakworst, ikzelf ging voor een pizza, maar dat moest dan nog wel worden gekocht... en natuurlijk hadden papa en ik er allebei weinig trek in om naar de supermarkt te gaan.
   Papa zei voor de grap: ''Daniël ga jij even knakworstjes halen bij de winkel?'' "Jaaa! Knakworstjes!'' riep hij enthousiast. Hij liep naar de deur van de woonkamer. Ik vroeg: ''Wat ga je doen?'' ''Even boven mijn spaarpot pakken, dan heb ik centjes om worstjes te kopen.'' Zo schattig. Ik kan me bij Daniël zelfs nog voorstellen dat hij in zijn eentje met zijn spaarpot onder de arm vertrekt naar de supermarkt en dan ook nog daadwerkelijk zelfstandig en veilig terug komt met een blik knakworstjes, hij is er bijdehand genoeg voor - maar wees gerust ik zal het niet uitproberen.
   Vandaag kwam papa terug met een groot waterpistool. Haast te groot voor Daniël om vast te houden, maar hij was me toch blij! "Cool,'' was zijn commentaar en ook: ''Perfect!'' Nadat ik hem had laten zien hoe hij het ding een beetje kon hanteren, was papa zijn eerste slachtoffer. Die was niet zo content, maar ja hallo wat had hij dan gedacht toen hij Daniël dat pistool cadeau gaf?? Daarna was ik de pineut, ik kon het wel waarderen, een beetje verkoeling bij deze hitte. Sam werd ook flink bespoten, die liet het gelaten over zich heenkomen. Na een poosje was het ding leeg en moest ik het vullen. ''Ha!'' zei ik, ''nu zal ik jou eens even natspuiten,'' en ik spoot Daniël tegen zijn buik. Nou je had hem moeten horen, ik denk dat ze het drie straten verder nog konden horen! Wat een gegil en geschreeuw. Meneer was er niet van gediend! Hoezo oneerlijk?
   En dan nog een kleine mijlpaal van Sam op weg naar grote zelfstandigheid. Hij kan al lopen aan de hand en even los staan, maar zojuist deed hij zijn allereerste ieniemienie stapje los vanuit stand! De buurvrouw zag het ook door de schutting heen en ze zag hoe ik verschoot van kleur, als trotse mama. Nu duurt het vast niet lang meer voor hij door de tuin rent...

Zo gaat dat hier

   Gisteren mocht ik uitslapen, papa stond met de kinderen op, heerlijk! Rond tien uur half elf hoorde ik de mannen beneden muziek maken en werd ik -letterlijk- uit bed getrommeld. Ik ging naar beneden alwaar Sam zich bezeerde. Ik zag niet precies wat er gebeurde, maar hij zette het op een gillen. Daniël kwam aangesneld met een xylofoon en een sambabal. "Zal ik een liedje voor jou zingen, Sammetje?'' vroeg hij. En vervolgens kondigde hij aan: ''Het courgette begint!'' waarna hij met de sambabal op de xylofoon begon te rammen en een onverstaanbaar liedje zong in zelfverzonnen woorden. Het hielp, Sam kon weer lachen en mama ook!
   Sam begint steeds taliger te worden. Hij begrijpt veel woorden en zegt steeds meer woorden na. Maar het aller vermakelijkst is het als wij zeggen: ''Kijk, Sam, een paard! Wat doet het paard? Hihihihi!'' want dan doet Sam: ''Brrrrrrr.''
   Sam blijft ook nu hij de een gepasseerd is een kleine smulpaap. Vandaag nog. Hij had uitgebreid gegeten. Rijst, groenten, vlees, toetje het ging er zonder moeite in. Na het eten mochten de kinderen nog even buiten spelen in de achtertuin. Ik was intussen de keuken op aan het ruimen. Daniël hoorde ik op zijn motor door de tuin racen als brandweerman ''taatuutaatuu'', maar Sam was verdacht stil. Ik besloot eens poolshoogte te gaan nemen en daar zat ons mannetje midden tussen de stukken oud brood voor de vogels, zijn mond volgepropt met hompen brood, alsof hij al maanden niets te eten had gekregen...
   Oh en het is nu negen uur geweest en Daniël verkondigt boven aan de trap: ''Ik ben een olifant. Een olifant gaat niet slapen. Olifanten slapen niet in bed. Olifanten gaan niet slapen in bed. Net als bij Mowgli. Daar gaan olifanten ook niet slapen in bed.'' En hij begint te zingen: "Een olifant gaat door!'' terwijl hij de trap afkomt. ''Olifanten slapen buiten op het gras, ik slaap ook buiten op het gras.'' Nu -in gesprek met papa- besluit hij dat hij in een tent wil slapen, of we even een tent willen gaan kopen... Ik zal hem maar weer eens in bed gaan stoppen!

Peuterperikelen

   Woensdag moesten Sam en Daniël weer gewoon naar het kinderdagverblijf, nadat ze vanwege de bruiloft een wat langer weekend hadden gehad. Daniël begon de dag met roepen dat hij niet naar de kindjes wilde. Hij wilde dan ook maar meteen niks meer eten en drinken en ook heus, echt, zijn schoenen niet aan. Alles waarvan hij dacht dat het misschien zou helpen om thuis te kunnen blijven. Uiteindelijk hielp natuurlijk niets. Ik plantte hem gewoon -ietsiepietsie later dan wanneer hij zonder commentaar had meegewerkt maar nog voor acht uur- op de fiets. Alleen wel met blote voeten...
   Op dat moment was Daniël weer vrolijk. De fiets was de trein en Daniël machinist en hij riep de hele weg: ''Tjoeketjoeke tuuttuuut, we gaan naar het station!" Tot we bij het dagverblijf aankwamen, want dat was natuurlijk niet het station. Daniël werd boos, hij liep op zijn blote voeten dus, huilend, zover mogelijk weg van mij en het dagverblijf. Hij kwam gelukkig niet veel verder dan drie meter, omdat het zeer deed aan zijn voeten. Ik droeg vervolgens een huilende en spartelende Daniël naar binnen en Sam kroop er ietwat verbaasd achteraan, normaal draag ik hem. De leidster zocht behulpzaam iets waarmee Daniël wilde spelen. Hij pakte het aan en keerde me opstandig zijn rug toe en hij keurde me vervolgens geen blik meer waardig en ik kreeg hoe dan ook geen kus meer. Hij was inmiddels gestopt met huilen, dat dan weer wel, maar ik weet niet wat vervelender is voor een moederhart, een huilend of een boos kind achterlaten...
   Na het werk pikte ik de kinderen ook weer op. Daniël had de hele dag lekker gespeeld met een leeftijdsgenootje, helemaal zonder ruzie te maken. Op de fiets vertelde hij dat ze hadden gespeeld dat Daniël het paard was en het andere kind de boer. Toen we thuis kwamen bleek dat papa er niet aan toe was gekomen om te beginnen met koken, dus we besloten een frietje te gaan eten bij de snackbar hier vlakbij. We liepen daar binnen en Daniël zag het schepijs. Vanaf dat moment heeft hij twintig minuten gehuild om een ijsje: "IJsje! Ik wil een ijhijsje! Nu! NUHU! Ik wil geen frietjes, ik wil een ijsje...'' Hij at geen hap van de frietjes en bleef maar huilen, net zo lang tot echt iedereen naar ons keek en we opgelucht waren dat de frietjes op waren en we weer naar huis konden gaan. Daar kreeg hij -misschien niet heel pedagogisch verantwoord- het ijsje dat ik hem voor vertrek al beloofd had. Dat was niet het schepijs dat hij begeerde, dus dan heeft hij zijn zin niet gekregen, toch? Toch?!?
   Vandaag waren we bij opa. Morgen is de broer van opa jarig en die is een heel stuk ouder dan opa, ruim vijftien jaar. Opa was een nakomertje. Opa zei bij het afscheid tegen Daniël: ''Kom je morgen weer? Dan is ome J. jarig, weet je hoe oud hij wordt?'' Waarop Daniël spontaan antwoordde: ''Net als jij!'' Ik schoot in de lach, arme opa...

Hoera een zusje!

   Nee, nee, schrik niet! Ik bedoel niet dat Daniël en Sam er een zusje bij gaan krijgen. Nee, ikzelf ben de gelukkige die er een zusje bij heeft gekregen. Gisteren heeft mijn broer namelijk zijn lieve vrouw het ja-woord gegeven en nu ben ik dus een zusje rijker! En zo voelt het ook echt. Het bruidspaar had ervoor gekozen om op maandagochtend gratis -alleen onder toeziend oog van de getuigen- de huwelijksakte te tekenen. Eigenlijk was dat voor mij als naaste familie een beetje een vreemd idee, dat ik daar niet bij kon zijn.
   De prachtige liefdesceremonie bij het ouderlijk huis van de bruid -een idyllisch boerderijtje aan de dijk- maakte dat gemis echter helemaal goed. Mijn zusje was de -zelfbenoemde- ambtenaar van de liefde en leidde de ceremonie zoals geen ambtenaar van de burgerlijke stand dat ooit had kunnen doen. De genodigden zaten op stoeltjes in de schaduw van een grote boom. De bruidegom stond vol spanning op zijn bruidje te wachten. En daar kwam ze dan, in een prachtige jurk met haar mooie zwangere buik naar voren en bijna iedereen was in tranen. Vanaf dat moment heeft het bruidspaar alleen nog maar gestraald tot wij rond half twee in de nacht ons bed gingen opzoeken.
   De kindjes hielden zich goed tijdens de ceremonie en drentelden daarna wat over het erf van de boerderij rond. Na een toost met champagne dekten we de tafel in de schaduw van een boom. Met zijn allen aten we de door een aantal gasten meegebrachte soep en salades. Daarna brachten papa en ik de kinderen naar bed bij vrienden die dichtbij woonden en gingen we weer terug voor het feest. Er was een grote tent opgezet en er was een band en een dj en er waren veel neven en nichten en oude bekenden. Ik heb heel veel gekletst en een beetje gedanst en zo vloog de avond -die voor mij nog langer had mogen duren- voorbij. Het was een super bruiloft op een bijzondere hete dag. Jammer genoeg gooide de bruid geen boeketje, dat had ik anders graag willen vangen...

Over stappen en opknappen

   Daniël was twee dagen flink ziek van de waterpokken, maar gelukkig knappen kinderen snel op. Na twee dagen koorts (compleet met ijlen) was hij vooral nog moe maar gek genoeg heeft hij -tot nu toe- nog niet veel jeuk gehad. Zijn gezicht en zijn armen en benen zien er weer redelijk uit, maar het zal nog wel een poos duren voor zijn rug weer een mooi glad velletje heeft. Inmiddels knap ik ook weer redelijk op van de twee nachten zonder slaap. Dat hakt er wel in als je tweeëndertig bent. Vandaag hield ik onverwacht en spontaan nog zomaar even een siësta.
   Woensdag mocht ik van papa even het huis uit, na de hele dag met zieke Daniël te hebben doorgebracht en ben ik met twee vriendinnen even naar de zomerfeesten in Nijmegen geweest. Een van beiden is zwanger dus ik dacht: ''Laat ik mijn sleehakken aandoen, die staan zo leuk bij mijn outfit, we kunnen toch niet al te veel kilometers maken.'' Nou dat heb ik geweten, van die paar kilometer die we die avond hadden gelopen, had ik al een blaar onder mijn voet *bloos*, nu heb ik dus nog meer respect voor de wandelaars!
   Ik had die avond overigens nog een andere fraaie blunder. Ik was in de ochtend snel gaan douchen terwijl Daniël beneden in de woonkamer was met de televisie aan. Voordat ik me kon aankleden begon hij alweer te roepen: ''Mama, mahama!'' Ik griste wat kleren bij elkaar waarvan ik dacht dat het wel bij elkaar pasten en vloog de trap af. In de woonkamer kleedde ik me aan. In de loop van de dag deed ik nog wat make-up met een handspiegeltje, maar ik keek verder niet meer in de grote spiegel. Toen ik 's-avonds in de kroeg naar de wc ging, werd ik onaangenaam verrast. Stond ik daar mijn handen te wassen, zag ik dat je mijn bh volledig door mijn truitje heen kon zien. ''Oeps!'' En niemand die het me had gezegd, papa niet, mijn vriendinnen niet, de buurvrouw niet. Ze zeiden achteraf allemaal dat ze dachten dat ik dat bewust had gedaan. Nou niet dus! Maar het schijnt hip te zijn... en het was een mooie bh...
   Donderdagavond kreeg ik onverwacht verlaatte verjaardagsvisite van zwager, schoonzus, neefje en nicht. Zij waren op de dag zelf op vakantie. We zaten lekker in de tuin en het was hartstikke gezellig. Daniël lag binnen met zijn grote neef op de bank, voeten naar elkaar toe, allebei een tablet in hun handen. Duidelijk the next generation. Hij ging uiteindelijk veel te laat naar bed. Kinderen die stilletjes binnen zitten, vergeet je soms een beetje. En dat was gisteren uiteraard duidelijk merkbaar. De naweeën van de waterpokken en een avondje te laat naar bed, maakten dat er geen land met hem te bezeilen was.
   Sam daarentegen is de afgelopen dagen druk bezig geweest met oefenen op staan en lopen. Hij staat steeds vaker een poosje helemaal los. Vandaag pakte hij zelfs zonder te steunen een speeltje uit een kist. Hij kan ook al aan de hand lopen en heeft inmiddels genoeg aan een vinger om op te steunen. Verder begint hij steeds meer klanken te maken. "Ja, nee, papa, mama, kijk, (ba)naan, kaa (kwaak) en boe," horen al tot zijn vocabulaire. Ook wijst hij zijn neus aan als je daarom vraagt. Het mooiste was vandaag toen hij twee woorden zei: ''Opa kijk!'' We waren helemaal trots.
   Nu zijn we ons aan het voorbereiden op de bruiloft van broerlief en schone zus aanstaande maandag. De kleren zijn gekocht evenals de ingrediënten voor de salade die ik gevraagd ben te maken. Het campingbedje ligt alvast achterin de auto en het tijdsschema voor de kids die dag is uitgedacht. Het kan alleen nog maar een mooie dag worden. Zolang geen van de kinderen het zich in zijn hoofd haalt op het laatste moment ziek te worden, zoals Daniël deed bij de bruiloft van zuslief en zwager, afkloppen dus!

Over pokkuh pokken en andere nachtelijke ellende

   Arme Daniël heeft het flink te pakken van de waterpokken, vele malen erger dan Sam het heeft gehad. Gister aan het eind van de dag wilde ik hem insmeren met wat verkoelend smeersel en ik schrok van wat ik zag, zijn hele rug was een plakkaat van kleine blaasjes. Er was haast geen gewoon stukje zachte kinderhuid meer zichtbaar. Op zijn buik waren het er net iets minder maar nog steeds ontzettend veel. “Koud, koud,” jammerde hij terwijl ik hem voorzichtig zalfde. Moe als hij was ging hij gelukkig gewoon lekker slapen om een uur of zeven. Slaap is tenslotte het beste medicijn.
   Een half uurtje nadat wij naar bed gingen -zo precies op het punt dat we in slaap vielen- begon echter de ellende. Daniël werd huilend wakker, hij had pijn en jeuk, maar hij wilde niet geknuffeld worden, want hij kon geen aanrakingen verdragen. Hij wilde ook niet ingesmeerd worden, want dat vond hij te koud. Hij had duidelijk verhoging en we konden verder niet echt wat voor hem doen, aangezien ons liefie ook niets wilde. De bultjes hadden inmiddels zijn gezicht en nek ook bereikt. Na een poosje bij hem gezeten te hebben, was hij een beetje getroost en ging weer liggen.

   Papa en ik doken ook weer in bed. "Zzzzzz" klonk het, oh nee, het was weer zover, een mug! Pats - papa deed het grote licht aan en van mij werd zoals gewoonlijk verwacht dat ik -hevig knipperend tegen het felle licht- mee op muggenjacht zou gaan. Dat gaat steevast zo: ik kijk al liggend om me heen en spot zo snel als enigszins mogelijk de mug, vervolgens stuur ik papa, die als een soort van vliegende keep in de slaapkamer op en neer beweegt, erop af en hij slaat hem mis dood. Twee dode muggen en een kwartier of wat later deden we een nieuwe slaappoging. Tot Daniël weer begon te huilen, precies op het moment dat papa en ik dreigden weg te zakken in een diepe slaap.

   Ik besloot Daniël, onder groot protest en getrappel, een paracetamol toe te dienen. Zo’n pil in zijn bil. In de hoop dat zijn koorts wat zou zakken en hij de rust zou vinden om te kunnen slapen. Het werd na het drama van het plaatsen van de zetpil gauw genoeg weer stil op zijn kamertje en ik kroop in bed. “Papa,” begon ik voorzichtig, “wie blijft er morgen thuis bij Daniël als hij te ziek is om naar het dagverblijf te gaan?” vroeg ik, om half drie in de nacht. “Ik heb een gesprek wat ik niet wil missen,” voegde ik eraan toe. “Ja, maar ik heb een baliedienst,” antwoordde manlief. En het volgende half uur bespraken we fluisterend doch fel argumenterend wie het meest onmisbaar zou zijn op het werk. Uiteindelijk werd het pleit beslecht en besloten we dat ik vandaag zou gaan werken en indien nodig woensdag thuis zou blijven.

   Met een diepe zucht draaiden we ons wederom op onze zij om dan eindelijk te gaan slapen, het was onderhand drie uur, maar ons werd -uiteraard- niet lang rust gegund. Daniël begon weer te kreunen en dat ging langzaam over in snikken en dikke tranen. Uiteindelijk vertrok papa met de moed der wanhoop, en een vrije dag in het vooruitzicht, met hem naar beneden en sliepen de mannen nog wat met zijn tweetjes op de bank. Ik vertrok vanmorgen met Sam richting dagverblijf en werk, waarbij ik een huilende Daniël thuis achterliet, want zieke kindjes verlangen nou eenmaal het meest naar hun mama…

Zo zag hij er vanmiddag uit...

Ga toch fietsen!

   Vanmiddag besloot ik met de mannetjes even naar opa te fietsen. Daniël was een beetje hangerig en vervelend. Deels gewoon vermoeidheid -hij stond al om half zes naast ons bed: ''Ik heb gepoept, ik heb gepoept!'' Dat bleek slechts een droom, maar we sliepen daarna allemaal niet meer. (Wel een goed teken dat hij in zijn slaap met zindelijkheid bezig is?!?) Deels waren het ook de waterpokken, want die zijn sinds vandaag toch nog bij hem uitgebroken en daar wordt je volgens mij best sloom van. Hoe dan ook, ik plantte mijn mannetjes op de fiets en ging richting opa, even eruit!
   We waren nog niet binnen of Daniël vroeg al aan opa of hij mocht fietsen. Opa heeft namelijk een klein driewielfietsje en dat vindt Daniël te gek. Natuurlijk mocht hij fietsen. Opa, Sam en ik gingen naar binnen om wat te drinken en Daniël racete rond in de achtertuin. We hadden het poortje extra dichtgedaan, want meneer vindt de tuin eigenlijk te klein om rond te fietsen. Opa en ik zaten wat te kletsen met het geluid van het fietsje op de achtergrond. Na een poosje hoorde ik Tess -de hond- een keer grommen, ik luisterde even, maar het bleef verder stil, en ik sloeg er daarom geen acht meer op. Even later zag ik de buurvrouw vrij vlot voorbij lopen. Ineens realiseerde ik me dat het té stil was: Daniël, ik hoorde het fietsje niet meer.   Opa rende naar buiten en ja hoor, meneertje was erin geslaagd het poortje open te krijgen en was op zijn fietsje de wereld aan het verkennen. Gelukkig was de buurvrouw erg alert, die had hem zien vertrekken. Ze besloot toch maar even te gaan kijken, aangezien ze geen van ons achter hem aan zag gaan. Wie weet hoe ver hij anders was gekomen, bang is hij in elk geval niet. En hij had -voor alle zekerheid- de fietspomp meegenomen, mocht hij een lekke band krijgen...

 



Een jaartje ouder!

   Gisteren was ik jarig en in tegenstelling tot vele van mijn (vrouwelijke) leeftijdsgenoten vind ik het niet erg om ouder te worden, dus ik werd niet weer dertig, maar gewoon tweeëndertig. Ik vind het stiekem altijd erg leuk om jarig te zijn. Ik was dus al sinds het weekend aan het verkondigen tegen de kinderen: ''Nog .... nachtjes slapen en dan ben ik jarig!'' Waarna ik vrolijk 'Lang zal ze leven' of een ander feestelijk verjaardagsliedje begon te zingen. Om alvast in de stemming te komen, zeg maar.
   Op het werk woensdag zeiden collega's de hele tijd: ''Birgit, wat ben je toch verkouden.'' En dan antwoordde ik: ''Ja, maar morgen is het over, want dan ben ik jarig!'' 's-Avonds had ik yogales en kwam ik om half elf thuis. Bij thuiskomst riep ik blij tegen manlief: ''Zal ik dan de slingers zelf nog maar even ophangen?'' Hij bromde iets van: ''Ik heb vanavond al van alles gedaan hoor.'' Blijkbaar voelde het voor hem als een verwijt, maar zo was het niet bedoeld. Ik wilde alleen maar dat de slingers er de volgende ochtend zouden hangen, voor het ultieme verjaardagsgevoel.
   En gisterochtend was het eindelijk zo ver. Mijn verjaardag! Rond half zeven kwamen mijn mannen zingend onze slaapkamer binnen. Daniël zong 'Lang zal ze leven' op zijn allermooist. Ik kreeg een prachtige door de leidsters Daniël geknutselde kaart met een bloem. De jurk voor de bruiloft van mijn broer had ik al gekregen van papa en ik kreeg nu nog wat lekker douchespulletjes. Maar het liefst wilde ik een kus van mijn mannen. Van papa en Daniël kreeg ik die meteen, maar van Sam niet... ''Sam? Kom je mama een kusje geven?'' Sam grijnsde en kroop een eindje verder weg. ''Sam, Sammetje, ik wil een kusje!'' Opnieuw een grote glimlach, maar een kus, ho maar! ''Mama,'' zei Daniël, ''ik wil jou wel een extra kusje geven, hoor!'' En hij sloeg zijn armpjes om me heen en daar kreeg ik zo een stuk of vijf dikke kussen van mijn oudste. Het mooiste cadeau wat een mama zich kan wensen!


PS Mijn verkoudheid was overigens niet als bij toverslag verdwenen omdat ik nou eenmaal jarig was.... jammer maar helaas

Over waterpokken en vogelpoep

   Van de week kwam Daniël naar mij toe. Hij vroeg: ''Mama, heb jij waterpokken net als Sam?'' Ik: ''Nee, hoezo? Die heb ik al gehad toen ik nog een kindje was." Vrolijk wees Daniël op een bultje naast mijn oog en een paar bultjes op mijn kin. ''Kijk waterpokken!'' Even twijfelde ik, moest ik hem maar in die waan laten? Maar ik besloot toe te geven: ''Nee, schat, dat zijn puistjes.''
   Nu het zulk mooi weer is, lopen ofwel kruipen de mannen hier in hun adamskostuum rond. Ik probeer ze zoveel mogelijk in de tuin te houden, om ongelukjes binnen te voorkomen. Voor Daniël is het echter ook een goed moment om hem te wijzen op het gebruik van het potje, of zoals hij zelf zegt, hem te leren ''zijn billen in de gaten te houden''.
   Vanmorgen kwam hij aanrennen: ''Mama, ik ga poepen, ik ga poepen.'' ''Ga maar gauw op het potje zitten,'' zei ik. ''Nee, ik wil op de grote wc.'' Goed, als dat zijn voorkeur heeft, wie ben ik om te zeggen dat dat niet mag, samen renden we naar de grote wc alwaar hij plaats nam. Na dertig seconden ging hij er -onverrichter zake- weer vandoor. Inmiddels zat Sam ook binnen, die was ons achterna gekropen en hij deed een plas, op de vloer, vlak voor de wc. Tja, neem het hem maar eens kwalijk...
   Nadat ik het plasje opgeruimd had, ging ik weer naar buiten. En daar zat Daniël, op het potje: ''Kijk mama, ik heb gepoept!'' Ja hoor, een mooie drol in het potje, trots gingen we hem samen door de wc spoelen. Ik complimenteerde Daniël uitgebreid. "Goed gevoeld, knap van jou!'' Terwijl ik het potje stond schoon te maken kwam Daniël naar mij toe: ''Mama, mama, er ligt een grote vogelpoep in de tuin, kom eens kijken.'' Ik liep met hem mee, en daar lag -heel bijzonder- de meest menselijke vogelpoep die ik ooit had gezien...

Hoe een koe een haas vangt

   Drie weken geleden stapte ik, op van de zenuwen, in de auto om een sollicitatiegesprek te gaan voeren en zo mijn droombaan in de wacht te slepen. Om eerlijk te zijn was ik om te beginnen al hooglijk verbaasd dat ik werd uitgenodigd om op gesprek te komen. Op de sluitingsdatum van deze vacature tipte een goede collega mij dat ik moest schrijven en ik had welgeteld dertig minuten de tijd gehad om een brief in elkaar te flansen. Met de gedachte: ''Zo moet het dan maar'' heb ik die brief verzonden. En warempel, ik werd nog uitgenodigd ook!
   En daar zat ik dan even later, op een parkeerplaats vlakbij de locatie van het gesprek in de auto, ik was veel te vroeg. Ik besloot een yoga-oefening te doen om tot rust te komen en zo zen mogelijk het gesprek in te gaan. Of dat hetgeen was wat me geholpen heeft weet ik niet, maar dat eerste gesprek liep als een trein en met een goed gevoel stapte ik een uurtje later de auto weer in. Mijn gevoel liet me niet in de steek, diezelfde dag nog werd ik uitgenodigd voor een vervolggesprek. Dat had ik vast binnen!
   Bijna twee weken later -midden in mijn vakantie- ging ik voor het tweede gesprek op pad. Wat een fiasco werd dat... Ik had begrepen dat het om een kennismaking en arbeidsvoorwaarden zou gaan, dus ik ging het gesprek in de vakantiemodus in. Ik kreeg echter moeilijke inhoudelijke vragen en klapte dicht. Met een heel ander gevoel verliet ik die dag het pand. Dat was het dan voor mijn droombaan... En ja, mijn gevoel werd wederom bevestigd. Ik werd later die dag gebeld met het bericht dat ze me niet wilden aannemen. De klik was goed, qua persoonlijkheid paste ik prima in het team, maar ik had in dit tweede gesprek niet kunnen laten zien dat ik inhoudelijk voldoende in huis had voor die functie. ''Oh en de andere kandidaat hebben we ook niet aangenomen,'' werd nog aan de boodschap toegevoegd.
   Ik baalde als een stekker en het voelde als een gemiste kans. Ik was niet goed genoeg voorbereid geweest dat tweede gesprek, ik had er iets anders van verwacht, maar ik wist zeker dat ik het kon. Ik besloot me er nog niet bij neer te leggen, ze hadden ten slotte nu niemand aangenomen. De volgende dag stuurde ik een mail met de mededeling dat ik bereid was om een assessment te doen en te laten zien dat ik wel degelijk  geschikt zou zijn voor de functie.
   Tot mijn grote verbazing werd ik daags daarna gebeld dat ze besloten hadden het nog een kans te geven en me een derde gesprek te gunnen. Dus gisteren ging ik voor de derde keer op pad, goed voorbereid uiteraard. Wederom was ik vroeg en besloot die ene yoga-oefening maar weer te doen, op hoop van zegen. Een uur later verliet ik het gebouw opgelucht. Wat de uitslag ook mocht zijn, ik had een prettig gesprek gehad. En nu zit ik hier te typen met mijn droombaan op zak! Beleidsmedewerker welzijn... jeugd en onderwijs! Helemaal te gek. Je weet maar nooit hoe Birgit aan een baan komt!

Dag 365 Over ontevredenheid en MISSIE GESLAAGD!

   Hebben wij zwaar verwende kinderen? Gisteren kreeg Daniël van mij een simpel koekje omdat hij eerder op de dag al een chocoladekoekje had gehad en hij huilde warempel een kwartier omdat het geen koekje met chocola was. "Chocolaha, chocolahaha!'' Vandaag aten we een ijsje als toetje. De kinderen kregen een waterijsje en papa en ik aten een cornetto. Sam bleef in eerste instantie ontevreden huilachtige geluiden maken en aan mijn arm trekken om duidelijk te maken dat hij liever mijn ijsje had. Hij weigerde van zijn eigen ijsje te eten. Na een poosje kreeg hij door dat hij het echt met zijn waterijsje moest doen en smikkelde hij toch daarvan. Ik heb in beide gevallen voet bij stuk gehouden. Maar wat een ontevredenheid in plaats van blij te zijn dat ze in elk geval iets lekkers kregen...

   Enne, jawel, het is zover: MISSION ACCOMPLISHED!

 

bron: dichtbijbreda.nl



Dag 364 Terugblik

   De dag dat ik begon met schrijven, was de eerste dag dat Sam naar het dagverblijf ging. Ik kan me nu al nauwelijks meer voorstellen dat hij hele dagen bij mij thuis was, laat staan dat hij nog niet geboren was. Ik kan me zelfs al niet meer voorstellen dat ik steeds met de auto naar het dagverblijf moest en liep te slepen met de Maxi-Cosi. Tegenwoordig ga ik meestal met de fiets en zit Sam alweer een hele poos in een autostoeltje.
   Die eerste maand schreef ik ook over hoe het ging als ik de kinderen in bad moest doen, wat een onderneming was dat! Ik heb er een vrij lang verhaal over geschreven hoe ik dat voor elkaar kreeg. Inmiddels draai ik er mijn hand niet meer voor om, al helpt het wel dat Sam tegenwoordig ook stevig zit in bad en ik hem niet meer hoef vast te houden.
   Het eerste half jaar dat ik schreef waren gebroken avonden en nachten nog vaak onderwerp van gesprek. Daniël die 's-avonds wel honderd keer uit bed kwam, Sam die in de nacht minstens drie keer wakker werd. Voor mijn gevoel is dat nu echt verleden tijd. Natuurlijk is er wel eens een nacht bij dat een van beide kinderen wakker wordt omdat hij heeft gedroomd of wat dan ook. Maar de hel van nacht na nacht uren slaaptekort, met mijn ogen half dicht rondlopen, een voortdurende waas in mijn hoofd - dat hebben we achter ons gelaten. Tot er ooit een derde kindje komt?!
   De peuteruitspraken van Daniël zijn steeds (eigen)wijzer geworden het afgelopen jaar. Zo zei hij gisteren - toen papa vond dat hij wel wat op een aapje leek: ''Ik lijk niet op een aapje, ik heb toch geen vacht?" De gesprekken met Daniël zijn inmiddels zo uitgebreid dat ik ze vaak niet meer precies kan navertellen als ik het niet meteen opschrijf. En het duurt niet zo heel lang meer, dan kan ik grappige uitspraken van Sam gaan verzamelen.
   Zo zal het ook niet lang meer duren voor Sam gaat lopen en verstoppertje gaat spelen, dan komt Sam op het punt in zijn ontwikkeling waar Daniël was toen ik mijn project startte. Wat zal het leuk zijn om zijn streken dan met die van Daniël te kunnen vergelijken. En om te zien hoe de mannetjes steeds meer samen gaan spelen. Ik weet nog dat ik in het begin schreef over een heel speciaal moment waarop Daniël -voor het eerst- vroeg of Sam bij hem op schoot mocht. Sam was toen pas drie maanden. Gelukkig zijn ze meestal nog steeds zo lief voor elkaar als toen, maar inmiddels zijn er ook strijdpunten en wordt er af en toe -over en weer- geduwd en geslagen.
   Morgen komt mijn project officieel tot een einde - wat is er veel gebeurd in een jaar tijd! Veel te veel om hier te benoemen. Als ik nu terugkijk was het zeker een mooi jaar. Een jaar waarin we stap voor stap de balans hebben gevonden als gezin en een jaar waarin we -ondanks de gebroken nachten en het vele zorgen voor de kleintjes- erg van elkaar hebben genoten!

Dag 363 Het gewone leven begint weer

   Vandaag was de vakantie weer voorbij. De kinderen sliepen echter nog wel uit, blijkbaar nog in de vakantiemodus. Heerlijk, ik had al in alle rust gedoucht, brood gesmeerd voor de kinderen en mezelf - ook om mee te nemen - en voor de dieren van de buren gezorgd voordat ik de jongens uit bed viste. Dat was een ongekende luxe. Meestal hangen de kinderen aan mijn benen als ik de voorbereidingen doe om de deur uit te komen en gaat alles veel langzamer en vele malen minder efficiënt dan vandaag zonder de mannen om me heen. Nu kon ik ze aankleden en aan tafel zetten en na het eten meteen op de fiets, alles achter elkaar door.
   Gelukkig werd Sam geaccepteerd bij het dagverblijf, ik was even bang dat hij vanwege de waterpokken weer naar huis gestuurd zou worden, met mij erbij, maar dat viel weer mee. Het afscheid ging ook soepel. Ik had eigenlijk een drama verwacht, want Daniël had aangekondigd dat hij niet naar de kindjes wilde. Eenmaal daar leek hij toch wel blij om er na  ruim twee weken weer te zijn. Hij ging meteen spelen. Bij het ophalen vanmiddag wilde hij ouderwets niet mee naar huis, een goed teken. Na het eten moesten ze gewoon weer op tijd naar bed. Daar had Daniël wat meer moeite mee, hij riep me tot drie keer toe terug naar boven. Al met al toch een goed begin van het gewone leven.

Dag 362 Muziek in het park

   Hier in de stad is elke zondag live muziek in het park. Erg leuk om naartoe te gaan, vooral als het mooi weer is, en dat was het vandaag. We pakten dus een kleed en een tas met wat te drinken en te eten en vertrokken richting het park. We installeerden ons ergens midden op het veld en al snel ging Daniël er vandoor. Papa erachter aan. Na een poosje kwamen ze terug om te vragen of Sam en ik ook een ijsje wilden. Nou dat wilden we wel. Ook met ijsje bleef Daniël niet op het kleed zitten, maar ging op onderzoek uit. We volgden hem vanwaar we zaten. Hij klom aan de zijkant van het veld tegen een heuvel op en ging daar bovenaan op zijn gemak in zijn eentje zijn ijsje zitten eten, genietend van het uitzicht op al die mensen onder hem op het veld.
   Sam bleef dichter bij ons en klapte enthousiast mee met de rest van het publiek als er weer een nummer was afgelopen. Hij ging af en toe ook op pad, maar kroop dan bij de buren op het kleed en ging eens nieuwsgierig van dichtbij zitten kijken hoe onze buurman of buurvrouw eruit zag. Heel open en onbevreesd. Hij kwam me op een gegeven moment de sok brengen van een buurvrouw die haar sokken en schoenen had uitgedaan. Ik was blij met het cadeau, maar die heb ik toch maar terug gegeven. Sam stortte ook nog een zak popcorn uit over ons kleed. Samen met Daniël ging hij het in de lucht gooien, de popcorn zat uiteindelijk overal. Met uitkleden net kwam ik het nog overal tegen in de kleren van de kinderen.
   Daniël bleef het grootste deel van de middag aan de wandel en ging steeds verder weg, dus papa of ik moest telkens met hem mee. Hij vermaakte zich best, leek het erg leuk te vinden. Hij was totaal niet bang om ons kwijt te raken en croste steeds kriskras tussen alle mensen door. Tegen het eind van de middag waren beide mannen doodop en manoeuvreerden we de kinderwagen tussen alle mensen en kleedjes door op weg naar huis. Daniël verzuchtte: ''Gaan we nou weg bij die herrie?'' Dus ik weet niet of we volgende week weer gaan...

Dag 361 Aftellen

   Nog een paar dagen en dan zit mijn oorspronkelijke project erop. Ik heb dan driehonderdvijfenzestig dagen trouw iets geschreven over mijn gezinsleven. Ongelooflijk dat het relatief makkelijk is gelukt. Dat ik het ook echt heb volgehouden. Natuurlijk was dat mijn intentie toen ik startte, maar je weet niet hoe het zal lopen. In het begin dacht ik nog wel eens: ''Als de inspiratie niet snel terug komt, dan stop ik er gewoon mee.'' Op een gegeven moment was ik echter zover, dat ik dat niet meer over mijn hart kon verkrijgen. Maar toen wist ik -uit ervaring- dat er na elke dip in mijn inspiratie ook weer een opleving volgde.
   Het dagelijks schrijven werd een deel van mijn systeem. Meestal meteen nadat de kinderen in bed lagen achter de computer kruipen, soms iets later. Heel af en toe een schokje: ''Oh jee, ik moet nog iets schrijven.'' Maar meestal een vanzelfsprekend moment van bezinning. Wat hebben we vandaag meegemaakt? Wat was zo grappig, interessant of juist zo gewoon dat het beschreven moest worden? Vastgelegd voor mezelf en de kinderen.
   En wat nu - over vier dagen? Ga ik stoppen na een jaar? Ga ik door? Misschien vrijblijvender? Niet langer de verplichting echt elke dag iets te posten, maar gewoon als het uitkomt en ik inspiratie heb? Of verwatert het dan snel? En hoe zou ik dat vinden? Eerlijk gezegd ben ik er nog niet uit. Ik weet alleen zeker dat ik trots ben op mezelf dat mijn project straks geslaagd is en op het product wat eruit is gekomen. Ik weet zeker dat Daniël, Sam, papa en ik -het meeste- in de toekomst met veel plezier zullen teruglezen.

Dag 360 Over de dierentuin en waterpokken

   Vandaag was het onze laatste officiële vakantiedag. Natuurlijk hebben we nu nog weekend, maar dat is toch anders. We besloten daarom nog een uitje te doen met de kinderen, naar de dierentuin. Het was er heerlijk rustig want het was een schooldag en slecht weer, maar voor ons maakte dat niets uit, wij genoten volop. Vooral Daniël was weer door het dolle heen. Hij rende rond en deed de dieren na en keek zijn ogen uit. Sam was iets rustiger, maar dat kan ook een andere oorzaak hebben.
   Sam heeft namelijk de waterpokken, toch nog. Voor onze vakantie was er al een mededeling dat het heerste op het kinderdagverblijf en blijkbaar heeft het zo lang nodig gehad voordat Sam ziek werd. Gisteren en eergisteren zag ik al wat bultjes en dacht ik al: ''Oh jee.'' En vandaag had hij nog veel meer bultjes en wist ik het zeker. Gelukkig is hij er helemaal niet ziek van en hij heeft vooralsnog ook geen jeuk. Misschien komt het nog, maar misschien valt het ook allemaal wel mee. Nu is het dan waarschijnlijk een kwestie van dagen voor Daniël ze ook heeft?! Of zijn ze niet zo besmettelijk?

Dag 359 Sam in de binnenspeeltuin

   Vanmorgen gingen we naar de peuterochtend in de binnenspeeltuin (op schooldagen krijg je voor de middag korting op de entree van je peuters). Daniël vindt het er heerlijk en rent meteen door de ruimte alsof hij er wekelijks komt. Ik was vooral benieuwd hoe Sam het zou gaan vinden nu hij goed kan kruipen en kan klimmen.
   In het begin keek hij nog een beetje de kat uit de boom. Hij bleef dichtbij mij zitten en speelde met een plastic bal uit de ballenbak. Op een gegeven moment leek hij aan te geven dat hij in de ballenbak wilde, dus ik zette hem erin. Ook daar bleef hij een poos op dezelfde plek zitten voor hij zich voorzichtig ging bewegen. Hij maakte wel steeds contact met de kinderen om hem heen door naar ze te kijken en te lachen.
   Na een poosje zette ik hem in de buurt van een soort trapje naar een verdieping met een buis waar hij doorheen kon kruipen en een glijbaantje. Hij klom zonder veel moeite het trapje op en ging zonder enige twijfel met zijn hoofd naar beneden van de glijbaan af. Ik schrok me wild, zag hem al over de kop slaan onderaan de glijbaan, maar het ging allemaal goed. Dat was een primeur, voor het eerst  zelfstandig van de glijbaan. Tot mijn grote verbazing klom hij redelijk makkelijk tegen de glijbaan terug omhoog. Mijn zoon blijkt veel stoerder te zijn dan ik dacht!

Dag 358 Pannenkoeken eten

   Vandaag was onze vakantie-activiteit dat we pannenkoeken gingen eten bij een leuk pannenkoekenhuis hier in de buurt. Er is buiten een speeltuin bij, maar ook binnen, voor Daniël dus helemaal te gek. Jammer genoeg is Sam eigenlijk overal nog net te klein voor, maar toch weer zo groot dat hij geen genoegen meer neemt met stil aan tafel zitten met een boekje of speeltje. Sam werd dan ook vervelend van de verveling. Hij jengelde en begon aan zijn papieren placemat te trekken en tegen zijn speeltje aan te duwen. Waardoor ik voortdurend mijn best moest doen om ervoor te zorgen dat het drinken niet omviel en Sam het bloemetje niet van tafel keilde. Gelukkig kwam op het hoogtepunt van Sams verveling zijn pannenkoek. Dat hield hem een poosje zoet.
   Bij Daniël was het probleem omgekeerd. Die wilde niet mee naar huis toen het tijd was om te gaan. Uiteindelijk kocht ik hem -heel pedagogisch onverantwoord- om met zo'n suikerhartje waar een woordje in gedrukt staat. Met dat hartje in het vooruitzicht stemde hij in met het aantrekken van zijn schoenen, maar we konden niet vermijden dat hij buiten toch weer even de speeltuin in rende. Daar hebben we hem nog heel even laten spelen voor we hem richting de auto sleepten droegen. Eenmaal in de auto verzuchtte Daniël: ''Was leuk he?''

Dag 357 Over kou en zomerschoenen

   Papa en ik moesten vandaag allebei even weg, opa kwam daarom een poos oppassen. Daniël zei tegen opa: "Tis wel een beetje koud he?'' ''Ja,'' antwoordde opa. ''Jammer,'' zei Daniël, "dan kan ik niet in mijn blote kont buiten lopen.'' Daar moest opa uiteraard hartelijk om lachen.
   Ik zei vanmiddag dat Daniël nieuwe zomerschoenen zou krijgen. ''Val ik dan niet meer?'' vroeg hij. Ik antwoordde dat het misschien niet alleen aan zijn schoenen ligt als hij valt. We gingen de winkel in en Daniël liet zijn voeten gewillig opmeten. Zijn schoenen mochten weer een maatje groter. We kozen een paar uit en hij vond ze meteen helemaal te gek. Hij wilde ze meteen aanhouden. Trots liep hij ermee door de winkelstraat te paraderen. Nu ben ik benieuwd of hij -vanwege de juiste maat- echt minder zal vallen...

Dag 356 Mama verwendag

   Vandaag ging ik met twee vriendinnen lekker de hele dag naar de sauna. We besloten er uitgebreid de tijd voor te nemen en daar te lunchen en dineren. Ik kom net pas thuis en het was heerlijk! Nu ga ik slapen als een roosje zodat ik morgen weer een extra uitgeruste, relaxte mama ben, waar papa en de kinderen dan weer mooi van kunnen genieten. Een echte win-win situatie lijkt me.

Dag 355 Ongehoorzame Woezel

   Gisteravond laat, toen papa en ik net in bed lagen, begon Daniël te huilen. Papa was al even bij hem geweest, dus het was mijn beurt om hem te gaan troosten. Hij wilde geknuffeld worden. Ik nam hem even in mijn armen en fluisterde wat lieve woordjes tegen hem. Al snel gaf hij aan dat hij graag weer wilde gaan liggen. Ik legde hem terug in bed, maar nee, dat mocht niet, hij wilde het perse zelf doen. Ik pakte hem opnieuw op en zette hem naast zijn bed, zodat hij er zelf in kon klimmen.
   Hij nestelde zich en vroeg om Woezel. Ik gaf hem Woezel aan en Daniël zei: "Mama, Woezel luistert niet zo goed.'' Ik antwoordde: ''Oh nee? Wat vervelend. Doet hij niet wat jij wil?'' ''Nee, hij blijft niet met zijn hoofd op het kussen liggen.'' ''Oh dat is wel lastig, pak hem dan maar stevig vast.'' En Daniël sloeg zijn armpje om Woezel heen, en viel weer in een diepe slaap.

Dag 354 Op pad met Daniël

   Vandaag vierde een goede collega haar veertigste verjaardag. Ik was uitgenodigd en kinderen waren welkom, we gingen een eind door het bos wandelen. Ik besloot Daniël mee te nemen. Ik twijfelde nog even of ik de kinderwagen mee zou nemen -ik zag mezelf al uren achter een lege wagen lopen- maar ik besloot het wel te doen. De kwekerij van waaruit we startten, lag helemaal in de middle of nowhere aan een onverharde weg. Gelukkig hebben we vorige week een navigatie gekregen, ik denk dat ik het zonder niet had kunnen vinden. We werden ontvangen met koffie en gebak en we gingen daarna met ieder een knapzak op pad.
   Ik had gedacht dat Daniël graag zelf zou willen lopen, maar hij was waarschijnlijk toch wat overweldigd door alle nieuwe gezichten om zich heen en hij koos ervoor in de wagen te gaan. Na een minuut of tien was hij vertrokken. Hij sliep en sliep, tot we hem over een hekje heen moesten tillen vlakbij de picknickplaats. We zaten met zijn allen in het gras en aten uit onze knapzakken. Daniël at zijn chips, snoep en chocolaatje en liet de broodjes voor wat ze waren, daarna ging hij bellen blazen.
   Op de terugweg maakte een leeftijdsgenootje van Daniël dankbaar gebruik van de kinderwagen en liep Daniël zelf. Hij was fris en actief en sleepte met stenen en stokjes en gooide met zand. Hij vermaakte zich prima, en ik dus ook. Eenmaal terug op de kwekerij drentelde hij wat rond en maakte grapjes met verschillende mensen. Aan het eind van de middag gingen we weer naar huis. Net ben ik nog met allebei mijn mannetjes in bad geweest -zand uit Daniëls oren wassen- en zo vloog er alweer een heerlijke vakantiedag voorbij...

Dag 353 Home sweet home

   Vanmorgen vertrokken we weer naar huis, een beetje weemoedig, we hadden best nog wat langer op vakantie willen zijn. Gelukkig zijn we allemaal nog een hele week vrij. Na een korte tussenstop bij opa en oma voor een bak koffie, kwamen we net na de middag thuis aan. Ik kon aan Sam zien dat hij het fijn vond weer op zijn vertrouwde plekje te zijn. Hij was ook blij met zijn eigen bedje en sliep zo'n beetje de hele middag. Hij ging vanavond ook zonder protest slapen.
   Daniël moest alle indrukken van de afgelopen week ook verwerken, althans dat denk ik, maar hij deed dat een beetje anders. Hij viel -net als Sam- in een diepe slaap aan het einde van de middag, maar toen hij wakker werd was hij compleet overstuur. Hij huilde bijna een uur en was ontroostbaar. Hij wilde niet eten en lag op een gegeven moment zelfs te stampvoeten op de grond. Hij kon ons niet duidelijk maken wat er precies was en of er iets was wat we voor hem konden doen. We wisten niet of hij overstuur was omdat hij langer op vakantie had willen zijn, of omdat hij langer had willen slapen, of omdat hij zich niet lekker voelde, of omdat hij honger had, of juist niet, of... 
   Ik heb hem uiteindelijk maar gewoon laten begaan, even alle spanning en indrukken weg huilen. Nadat hij enigszins tot rust was gekomen, gingen we naar boven. Hij kroop al gauw onder de deken en wilde liggend voorgelezen worden. Hij leek daarna gewoon te gaan slapen, maar papa vertelde net toen ik terugkwam van een wandeling met de buuf, dat Daniël ook in bed nog een hele poos heeft liggen huilen. Na een nachtje in zijn eigen bed, is het vast weer helemaal over.

Dag 352 Vakantieliefde

   Vanmiddag, tegen het eind van de middag, gingen we naar het restaurant hier op het park met de binnenspeeltuin. We hadden de kinderen een pannenkoek beloofd op deze laatste dag van onze mini-vakantie. Die overigens voor ons allemaal te snel voorbij is gegaan! Een goed teken natuurlijk, we hebben genoten. Maar goed, daar in de speeltuin was ze dus, het meisje van Daniëls dromen... Niet dat hij ons daarvan iets liet merken, tot ze weer wegging althans.
   Even daarna kwam hij vragen: "Waar gaan we naartoe? Naar het meisje in de buggy?" Ik zei: "We gaan naar de speeltuin." Daniël: "Ik wil naar het meisje in de buggy!" Ik vroeg: "Bedoel je Caro? Met de roze nagellak op haar tenen?" "Ja," antwoordde Daniël enthousiast, "en met de schoenen met hoge hakken!" "Misschien is Caro ook wel in de speeltuin," zei ik. "Wie weet," zei mijn mannetje. Ik zei tegen hem dat ze naar de disco zou gaan en vroeg of hij dat ook wilde. Natuurlijk wilde hij met haar gaan dansen. Ik vroeg: "Daniël, ben je verliefd?" "Ja," zuchtte hij, "op Caro!"

Dag 351 Over Domburg en domme mama

   Vandaag was het bewolkt en wat frisser, we besloten lekker toeristisch te doen en naar Domburg te gaan. Vanaf hier was het maar twintig minuutjes rijden. We parkeerden bij de eerste de beste parkeerplaats en gingen vanaf daar wandelen. Best een sjiek plaatsje met -op het oog- wat duurdere hotels. We kwamen al gauw bij een weg richting de duinen. Achter dat ene duin zagen we ook meteen de zee. Zo mooi! Daniël begon meteen te rennen richting het strand.
   Met zijn vieren liepen we naar het water. Daniël en ik gingen met onze blote voeten in het water. Erg koud! Sam zat bij mij op de arm en keek zijn ogen uit. Hij leek ook hier de golven mooi te vinden en de meeuwen. Daar is een mooie foto van die ik graag had willen bijvoegen, maar ik krijg het niet voor elkaar om een foto van mijn telefoon al typend op mijn telefoon bij te voegen. Ik doe al meer dan een half uur mijn best en ben inmiddels behoorlijk geïrriteerd geraakt over Google plus en dat soort ongein. Intussen begin ik me behoorlijk stom te voelen. Dus die foto komt later als ik thuis ben wel eens...

Dag 350 Over Sam in het zwembad en Daniël op de bank

   We hadden een prima nacht. Vanmorgen gingen we naar het zwemparadijs hier op het park. We waren zelf nog nooit gaan zwemmen met Sam. In het begin vond hij het absoluut niet leuk, zelfs dicht tegen mij aan bleef hij huilen. Hij klappertandde een beetje, ondanks de hitte, en kon maar niet ontspannen. Tot de golven kwamen. We deinden mee op het ritme van de golven en eindelijk voelde ik Sam in mijn armen tot rust komen. Hij begon te genieten en na een poosje schaterde hij het zelfs uit. Morgen gaan we weer!
   Vanmiddag toen Sam sliep ging papa met Daniël naar het strand. Ze bleven een paar uur weg. Toen ze thuis kwamen, waren ze tot over hun middel nat en zanderig. Dat werd douchen, tot onvrede van Daniël. Na zijn douche kwam hij even bij mij op de bank liggen, binnen twee minuten vertrokken in een diepe, diepe slaap. Zo diep dat hij na meer dan anderhalf uur nog niet wakker wilde worden om te eten. En het arme buurmeisje -ze is precies zo oud als Daniël- was al zeker tien keer komen kijken of Daniël al wakker was, zodat hij met haar kon spelen. Misschien morgen....

Dag 349 Een goed begin

   De vakantie is prima begonnen. Ik ben naar yoga geweest vanmorgen, daarna lunchten we met zijn allen en een half uurtje later dan gepland zaten we bepakt en bezakt in de auto. Vooralsnog lijkt het erop dat ik alleen de zwemvleugeltjes voor de kinderen ben vergeten, maar die hebben ze in het zwembad ook.
   In ons huisje aangekomen hebben we eerst met de jongens een verkenningstocht gedaan hier binnen, niet dat het heel groot is maar voor hen valt er veel te ontdekken. Sam is niet van de wenteltrap in de woonkamer af te slaan - die moeten we dus blokkeren. Daniël is weg van 'zijn' stapelbed. Hij kondigde heel stoer aan dat hij in het bovenbed wilde, maar toen puntje bij paaltje kwam, moest ik het onderbed voor hem opmaken.
   Ik kookte nasi terwijl Sam een dutje deed en papa met Daniël buiten de boel ging verkennen. We zitten super dicht bij het strand en een speeltuin en bij de boten! Na het eten liepen we met zijn allen nog wat rond. Papa en ik dronken koffie bij een groot binnenspeeltoestel waar Daniël zich nog even kon uitleven. Rond acht uur brachten we onze uitgetelde mannetjes naar bed en gingen aan de ouderwetse afwas. We moeten het zonder vaatwasser doen de komende dagen, maar dat heeft wel wat. Het is inmiddels al even stil boven en ik verwacht dat we een prima weekje zullen hebben hier.

Dag 347 Vakantievoorbereidingen (2)

   Morgen vertrekken we voor een midweekje naar een vakantiepark. Zo'n park met zwembad en speeltuinen. We wilden met de kleintjes geen verre vakantie doen, maar we wilden er wel even uit. Om te voorkomen wat er vorig jaar gebeurde, zie Dag 37 Over vakantiestress...., ben ik gisteren begonnen met wasjes draaien. Vanmorgen ben ik al op mijn gemak gestart met inpakken. Nu heb ik alle spullen voor de kinderen verzameld en ingepakt en moet ik alleen mijn eigen tas nog inpakken. Dat voelt stukken rustiger dan vorig jaar. Morgenochtend ga ik nog naar een yogales en dan kan ik daarna helemaal 'zen' vertrekken.
   Papa is gelukkig door de antibiotica aardig opgeknapt, dus die gaat naar omstandigheden ook fit op vakantie. We krijgen subtropisch weer de komende dagen, dus volgens mij kan onze vakantie niet meer stuk!

Dag 346 Over een teleurstelling en familiebanden

   Vandaag wilde ik met de jongens een stukje gaan fietsen. Even eruit, treinen kijken. Voordat we gingen stond ik via de schutting nog te kletsen met de buurvrouw. (Die voorstelde om voor ons ook soep te maken, nu Bobby ziek is, de schat!) Daniël trok me aan mijn arm: ''Mama ik wil blote voeten, sokken en schoenen uit!" Ik antwoordde dat dat niet kon omdat we even gingen fietsen en dat ik vond dat hij op de fiets schoenen aan moest. Even later plantte ik mijn mannetjes in hun fietsstoeltjes. "Ik ben teleurgesteld," verkondigde Daniël. Ik vroeg hem wat maakte dat een jongetje van twee-en-iets-meer-dan-een-half zo teleurgesteld was. ''Ik wil mijn schoenen uit, dat zei ik toch, mama.'' En ik begreep zijn teleurstelling, want Sam zat met blote voeten op de fiets en Daniël moest zijn schoenen aan van mij aan. Die heb ik vervolgens maar snel uit gedaan.
   Onderweg vroeg een oudere man ons de weg. ''Was dat Joop?'' vroeg Daniël. Zo heet de oom van papa. Ome Joop is dik in de tachtig, iets ouder dan de man die we tegenkwamen en de kinderen zijn gek op hem. ''Nee, Daniël, dat was niet ome Joop, maar hij leek er wel een beetje op, he?'' ''Ja,'' zei Daniël, ''ome Joop is een vriendje van opa he?'' ''Nee,'' legde ik uit, ''ome Joop is de grote broer van opa, net als jij de grote broer bent van Sam.'' ''Oh.''

Dag 345 Papa ziek, mama moe, Daniël van slag

   Papa is nog steeds ziek, of eigenlijk, steeds zieker geworden gedurende de afgelopen week. Hij heeft een flinke keelontsteking en de huisarts zei vandaag dat het wel eens een abces zou kunnen worden of zijn. Goed begin van onze vakantie... zucht. Het is de bedoeling om maandag een paar dagen weg te gaan, maar we moeten afwachten of papa dan voldoende opgeknapt is. Hij heeft nu antibiotica gekregen, het is te hopen dat die aanslaat en dat een abces daarmee voorkomen of verholpen wordt zonder dat erin gesneden hoeft te worden.
   Mama is moe. Ik had een pittige week met veel belangrijke gesprekken en ik kon de hele week al niet echt mijn ei kwijt bij papa. Hij deed zijn best, maar voelde zich natuurlijk al die tijd al niet lekker. Bovendien snurkt hij nu hij ziek is zo hard, dat we om en om op een matras slapen. Dat helpt niet voor een goede nachtrust. En nu moet ik de verzorging van de kinderen en de voorbereidingen voor de vakantie ook nog alleen oppakken. Ik red me wel hoor, maar vandaag zat ik er even doorheen.
   Daniël is van slag. Daniël voelt blijkbaar aan dat papa en mama niet fit zijn en is daardoor een beetje opstandig. Dat bereikte vanavond zijn hoogtepunt toen ik alleen met de kinderen gegeten had en ze alleen naar bed bracht. Ik liep op mijn tandvlees en kon niet wachten tot de mannetjes zouden slapen, zodat ik even rust had. Daniël kon het niet goed accepteren dat alles anders ging dan gewoonlijk en voelde waarschijnlijk dat ik wilde dat hij snel zou gaan slapen. Hij raakte compleet overstuur toen hij in zijn bed moest. Ik reageerde daar niet meteen op waardoor papa boos op hem werd, waardoor hij nog harder moest huilen. Uiteindelijk heb ik toch uitgebreid de tijd genomen om hem te troosten, zodat Daniël rustig kon gaan slapen. Waarna ik eindelijk de zo gewenste rust had.
   Nu maar hopen dat we ons morgen -na een hopelijk goede nachtrust- alle drie stukken beter voelen.
  

Dag 344 Over een nachtmerrie en soep

   Vanmorgen heel vroeg, om een uur of vijf, schrok ik wakker van een harde schreeuw. Het was Daniël. Huilend en paniekerig rende hij uit bed en dwarrelde op de overloop. Hij was behoorlijk gedesoriënteerd. ''Mama, mama, knuffel!'' snikte hij. Wat kun je dan als mama nog anders dan je kind in je armen nemen en bij je in bed leggen? Daniël sliep nog een dik uur, dicht tegen mij aangekropen. Ik zelf kon -helaas- de slaap niet meer vatten met mijn zoon tegen me aangeplakt. Ik ben er trouwens niet achter gekomen wat hij nou precies had gedroomd waarvan hij zo was geschrokken.
   Vanavond toen de kinderen terug waren van het dagverblijf mocht Daniël even tv kijken. Ik vroeg hem of hij soep wilde als voorafje, we aten pizza. Daniël was in de televisie gezogen dus ik moest het drie keer vragen voor ik antwoord kreeg. ''Nee, ik hoef geen soep, hoor. Ik heb geen honger,'' zei mijn bijdehandje. Even later kwam hij op zijn beslissing terug: ''Soep is lekker, mama. Ik wil zelf eten, ik zal goed boven mijn bord blijven.'' Soep mag hij meestal niet zelf doen, vanwege de knoeiboel die dat oplevert. Ik besloot hem de kans te geven te laten zien dat hij het zelf kan zonder te knoeien. En warempel, de vijf happen die hij van zijn soep nam, at hij zonder te knoeien!

Dag 343 Eerste woordjes

   Sam kan al een heel klein beetje praten. Hij zegt ''mama'' en ''papa''. Soms zegt hij wel ''papa'' tegen mama en andersom, maar goed, het begin is er. Verder herhaalt hij braaf ''ka, ka, ka'' als ik ''kwaak, kwaak, kwaak'' zeg wanneer we langs de eendjes fietsen, soms zegt hij het ook uit zichzelf als hij vogels ziet. En laatst dacht ik een soort van ''titten'' te horen toen hij bij me op de bank wilde zitten, maar dat weet ik niet helemaal zeker.
   Vandaag ging ik de kinderen ophalen bij het dagverblijf. De leidster vertelde dat ze met z'n allen aan tafel hadden gezeten om te lunchen. Toen Sam zijn boterham op had, gooide hij zijn bord op de grond. Tot zover niets nieuws, dat doet hij thuis ook voortdurend. Alleen had hij er vandaag ''bood'' bij gezegd! De leidster vroeg aan hem: ''Sam, wil je nog een boterham?'' Waarop Sam lachend heftig had zitten knikken van ''ja''. Het verbaast me niks dat een van de eerste woorden van 'smulpaap-Sam' een woord is dat met eten te maken heeft...

Dag 342 Daniël kwijt

   Vandaag kwam goede vriendin C de hele dag bij ons. We haalden haar vanmorgen op bij het dichtstbijzijnde treinstation. Ik moest nog wat boodschappen doen en het leek me handig om dat maar meteen te doen, zodat we daarna de tijd aan onszelf hadden. Met zijn vieren gingen we dus naar de supermarkt. Sam zetten we in het winkelwagentje en Daniël mocht zelf lopen.
   Normaal gesproken houd ik Daniël in de supermarkt dichtbij me, maar nu ging het een beetje anders omdat vriendin C en ik allebei rondliepen. Daniël huppelde wat heen en weer tussen ons en hielp dan weer mij en dan weer C om iets te zoeken. Af en toe stuurde ik hem weer een beetje bij door te vragen of hij iets wilde kiezen. Na een poosje had ik de boodschappen compleet en ging ik richting kassa. C kwam met de bloemkoolsaus ook richting de kassa, maar zonder Daniël.
   "Is Daniël niet bij jou?'' ''Nee, ik dacht dat hij bij jou was...'' C ging snel de winkel in om hem te zoeken en ik ging maar vast afrekenen. Ik zag C heen en weer lopen en na een poosje weer terugkomen - zonder Daniël. Zij begon zich een beetje zorgen te maken. ''Hij heeft zich vast ergens verstopt,'' zei ik, ik ken mijn zoon inmiddels een beetje. Ik was zelf niet bang dat hij de winkel uit was gegaan.
   Eenmaal klaar bij de kassa liep ik de winkel nog eens in en bleef C bij Sam. Ik riep een keer: ''Daniël!'' En daar kwam meneertje tevoorschijn gekropen uit het schap met het wc-papier. Daar was ruimte genoeg om een jongetje van twee te verbergen. Zich van geen kwaad bewust stapte hij van de plank met toiletrollen om vervolgens een flinke preek te krijgen van mij. De volgende keer houd ik hem toch maar weer dicht bij me...

Dag 341 Inspiratiedip

   Ik zit al een uur naar het scherm te staren. Nou goed, niet liegen, ik ben tussendoor ook op zoek geweest naar een leuke jurk voor de bruiloft van broerlief en schonezus. In de hoop dat de inspiratie voor een leuk logje dan vanzelf zou komen aanwaaien. Maar dat is niet gebeurd. Ik heb echt niets bijzonders te melden. Ik heb wel een paar leuke jurken gezien trouwens.
   Vanmorgen heb ik de kinderen gewoon uit bed gehaald en aangekleed. Ik gaf ze een boterham en bracht ze naar het dagverblijf. Vanmiddag haalde ik ze weer op. Ik las het bericht dat er waterpokken heerst op het dagverblijf en hoop nu vurig dat Daniël niet weer ziek zal zijn als we dadelijk vakantie hebben. Eenmaal thuis kookte ik gewoon een maaltje, waar iedereen vandaag goed van at. We aten aan de late kant en ik bracht Sam meteen na het eten naar boven.
   Het enige wat anders was dan anders is dat Daniël even later zelf naar boven kwam en opbiechtte dat hij zijn beker melk had omgegooid. Ik vroeg: ''En toen?'' Hij antwoordde: ''Toen werd papa streng.'' Ik vroeg of papa boos was, maar dat was het niet, hij was streng. Ik stelde voor dat hij de volgende keer misschien zelf de melk op zou kunnen ruimen. Daarna kleedde ik Daniël ook om en las ik hem voor. Nu liggen de mannetjes lekker te slapen.

Dag 340 Brandweermannetje

   Daniël speelt de laatste dagen vaak brandweerman. Hij heeft een duplo-brandweerauto waar hij mee rondsjouwt en ook in bad met de doucheslang in zijn hand waant hij zich een echte brandweerman. Vanmorgen toen ik de televisie tegen zijn zin uitzette en hij daarvan moest huilen, kreeg ik ineens een goed idee. Daniël mocht samen met mij de auto wassen. Dat vond hij natuurlijk prachtig en dat gaf hem de gelegenheid om zijn brandweer fantasieën uit te leven. Een echte win-win situatie, Daniël een goed humeur en wij een schone auto! (Dat was wel nodig ook...)
   Buiten met de slang in zijn hand riep hij spontaan uit: ''Brandweerman, aan de slag!'' Vooral het natspuiten van de auto vond hij machtig mooi. Zo mooi, dat hij het niet meer erg vond dat hij allemaal spetters over zich heen kreeg, terwijl hij daar echt niet van houdt. Boenen met de spons vond hij ook nog wel aardig, maar na de tweede keer afsproeien, haakte hij af toen de auto nog nagewreven moest worden. ''Nu ben ik klaar!'' kondigde mijn brandweerman aan en hij ging weer terug naar binnen. Het in mijn eentje droogboenen van de auto nam ik na alle hulp toen maar voor lief.

Dag 339 Vijfde ziekte

   De derde zieke hier in huis heeft de vijfde ziekte. Vorige week zaterdag was Daniël de eerste (zie Dag 332) gelukkig was hij met een dag weer beter. Daarna volgde papa (zie Dag 337) die is nog steeds niet helemaal beter, na twee dagen koorts heeft hij nu nog een restje keelpijn. Als derde is Sam aan de beurt. Hij is officieel ziek, maar dat zou je niet zeggen want hij is vrolijk en actief, en heeft eigenlijk nergens last van. Hij zit alleen onder de rode spikkeltjes en heeft vuurrode wangen. Dat schijnt de vijfde ziekte te heten. Een beetje een vreemde ziekte omdat de meeste kinderen nergens last van hebben, behalve wat uitslag. Soms gaat het geheel onopgemerkt voorbij. Als het goed is, is Sam over een paar dagen weer spikkeltjesvrij.
   Nu maar hopen dat mama niet de vierde zieke wordt!

Dag 338 Waterpret

   Vanmiddag liep Daniël zich een beetje te vervelen, dus ik besloot het mini-zwembadje in de tuin neer te zetten. Dat was een goede zet. Daniël was druk met water erin doen en water er weer uit halen om de plantjes water te geven. Ook ons Boeddha tuinbeeld moest af en toe wat drinken en werd dan met water overgoten. Van verveling was geen sprake meer.
   Nou is Daniël altijd wat voorzichtig met water, al sinds de eerste keer dat we buiten een badje hadden. Hij gaat er wel met zijn voetjes in, gaat eventueel op zijn hurken zitten, maar hij zorgt verder dat hij niet heel nat wordt en hij zal niet echt in het water gaan zitten. Hoe anders ging het toen Sam wakker werd van zijn middagdutje. Ik zette hem in korte broek en rompertje op de grond in de tuin. Binnen no time zat hij tevreden met zijn kleren aan in het water, op zijn billen, midden in het badje. Hij genoot er zichtbaar van. Ik heb hem toen toch maar even uitgekleed - zo'n luier wordt anders zo zwaar. Sam voelde zich helemaal in zijn element in zijn blote kont in de tuin. Hij kroop richting zandbak en dook weer terug het water in, hij vermaakte zich prima.
   Aan het eind van de middag hoorde ik Daniël roepen: ''Sam bloeit, Sam bloeit.'' Ik antwoordde: ''Ja, dat had ik al gezien, maar hij heeft er geen last van.'' Ik dacht namelijk dat Daniël op het wondje op de enkel van Sam doelde. Even later zag ik echter dat Daniël met een gieter water over Sams hoofd goot en opnieuw riep hij: ''Sam bloeit, Sam is een bloemetje, kijk mama hij bloeit!'' Sam was bij die tweede plens water echter not amused en zette het op een brullen.   
   Ik zei Daniël dat Sam geen bloem was en dat hij het ook niet leuk vond om water over zijn hoofd gegoten te krijgen. Maar daar trok Daniël zich niets van aan, hij deed het vrolijk weer. Ik besloot -misschien onpedagogisch- Daniël te laten ervaren hoe het is als iemand ongewenst water over je heen gooit, en gooide een scheut water over zijn hoofd. Toen was Daniël ook niet meer blij en had ik twee brullende kereltjes. Ik besloot dat het een goed moment was om ze weer aan te kleden en te gaan eten.

Dag 337 Papa is ziek

   Vanmiddag toen ik thuiskwam van het werk, lag papa al op de bank. Hij had het koud gehad vandaag (!) en voelde zich duidelijk niet lekker. Hij vroeg me of ik de buitendeur dicht wilde doen. Gezien de temperatuur (25+ graden), gaf ik hem in plaats daarvan een dekentje, ik had de deur liever wel open. Ik ging de kinderen ophalen en stelde voor dat papa in bed zou gaan liggen. Hij had toch geen zin om te eten. Ik besloot dan maar pizza in de oven te doen, want ik had ook niet veel zin om toch te koken.
   Ik stelde voor aan de buurmeisjes om dan gezellig samen te eten in het zonnetje aan de picknicktafel in onze gezamenlijke -prachtige- voortuin. (Papa eet liever niet in de voortuin, dus dit leek me een mooie gelegenheid om dat toch eens te doen.) De kinderen vonden het natuurlijk allemaal geweldig. Mijn lieve buurvrouw vroeg of ze niet gewoon wat extra rijst zou koken, zodat we mee konden eten. Dat was natuurlijk helemaal super, een veel gezonder maaltje dan pizza. Vooral Sam zat ervan te smikkelen. Wat ben ik toch gezegend met onze lieve buren!
  

Dag 336 Centjes verdienen of zwaan kleef aan

   Aangezien de oma van Daniël en Sam -mijn mama- epilepsie heeft, collecteer ik al een aantal jaar voor het Nationaal Epilepsie Fonds. Deze week hebben zij weer collecteweek. Daniël wil het liefst overal met mij mee naar toe, en dit was een mooie aanleiding om hem daadwerkelijk mee te nemen. Ik legde hem uit wat we gingen doen en hij zei meteen: ''Mag ik met jou mee centjes verdienen?'' Nou ja, soort van dus.
   Samen gingen we op pad. Daniël wilde de bus graag vasthouden. Nadat de eerste muntjes in ontvangst waren genomen, ging Daniël lekker rammelen met de bus. Het mooiste vond hij het als hij zelf het geld in de bus mocht doen, en gelukkig mocht dat van de meeste mensen. Hier in de straat was het nog rustig. Er waren veel mensen niet thuis en we gooiden daar een briefje met een sms-actie in de bus. (Mocht je dit lezen en 2 euro willen doneren, sms dan prijzen naar 4333, de actie loopt tot en met 25 juni 2013, zie ook: www.epilepsiefonds.nl/prijzenactie voor alle voorwaarden.)
   Toen we de hoek om gingen kwamen we op het pleintje met het speeltuintje. Er waren heel veel kinderen buiten aan het spelen en die hadden veel belangstelling voor wat wij aan het doen waren. Ze volgden ons van huis naar huis en vertelden ons wie er in elk huis woonden. Ik leek wel een soort moederkloek met haar kuikens. Uiteindelijk waren er twee kinderen die de hele route meeliepen. De oudste belde overal aan, ik deed het woord en Daniël hield de bus omhoog en het geld erin. Teamwerk.
   Volgens mij hebben we nu al best veel geld opgehaald en we zijn nog niet klaar. (Nog niet eens op de helft.) Daniël is enthousiast, hij wil morgen weer mee. Ik ben erg benieuwd of de opbrengst dit keer hoger is dan andere jaren! U hoort nog van mij...

Dag 335 Mama's op stap

   Vanmiddag besloot ik even met de kinderen naar de winkel te gaan en daar -vanwege het mooie weer- alle tijd voor uit te trekken. Ik nam me voor dat het oké was dat Daniël elk speeltuintje in zou willen gaan en dat ik hem daar ook de tijd voor zou gunnen. Zo kwam ik in contact met meerdere peutermama's. "Even naar de winkel en ik ben nu al minstens twintig minuten onderweg!'' "Ja ik ook, en het lijkt er niet op dat ik haar nu snel mee zal krijgen.'' ''Nee, Daniël is voorlopig ook nog niet uitgespeeld.'' En dan de geijkte vragen, hoe oud is/zijn die van jou, de mijne doet geen dutje meer die van jou wel? Dat soort gesprekjes van moeders onder elkaar.
   Vanavond ging ik 'op stap' met vriendin W, mama van twee jongetjes net zou oud als Daniël en Sam. Normaal gesproken spreken we altijd overdag af zodat de kereltjes met elkaar kunnen spelen, maar nu wilden we eens even echt bijkletsen. Ik pikte W op en haar man grapte al: ''Het zal wel twee of drie uur worden voor jullie vannacht thuiskomen?'' Ik antwoordde: ''Minstens!'' We besloten naar een terras hier vlakbij te gaan, want naar de stad is zo'n gedoe.
   We dronken eerst koffie en daarna een wijntje. Daarbij gaven we aan elkaar toe dat we van een wijntje eigenlijk al een beetje tipsy worden tegenwoordig. We zijn echt niks meer gewend. Vervolgens bedachten we dat het best leuk zou zijn om weer eens ouderwets te gaan dansen, alleen jammer dat het vaak pas rond twaalf uur begint overal. (Hoe houden we het in godsnaam vol om tot twaalf uur wakker te blijven?) En toen de ober net kwam vragen of we nog gebruik wilden maken van de laatste ronde, vonden we unaniem dat we niets meer hoefden te drinken. We keken op de klok: ''Oh het is tien uur, we moeten maar eens naar huis gaan...'' Spannend is het allerminst, maar ontspannend wel, we gaan binnenkort weer!