Mijn droomman: galant en sterk

   Vorige week gingen we in het weekend met ons viertjes naar een tuinwinkel. Daniël wilde voor we gingen naar boven om zijn spaarpot te pakken. Ik vroeg hem waarvoor hij geld mee wilde nemen en hij antwoordde dat hij bloemen wilde kopen, ''voor jou, mama!'' voegde hij eraan toe. Zo schattig. Ik zei hem dat hij zijn spaargeld mocht bewaren, maar dat ik het uiteraard erg lief vond dat hij bloemen voor me wilde kopen. Eenmaal in de winkel koos hij een nepbloem die hij mooi vond, die wilde hij graag hebben - gewoon voor zichzelf - en we kochten die voor hem. Hij was er erg mee in zijn nopjes.

   Gisteren gingen we naar J en haar mama. (J is op dezelfde dag geboren als Daniël. Ik schreef al vaker over haar, zie bijvoorbeeld ''Kalverliefde".) Daniël had zich er erg op verheugd, hij vroeg me al een paar weken wanneer we weer eens naar J zouden gaan. Vlak voor we weggingen, dook Daniël in het mandje waar zijn bloem lag. Hij viste zijn bloem eruit en verkondigde: ''Deze is voor J!'' En inderdaad, zodra we binnenkwamen gaf hij zijn bloem aan J. Ik was trots op mijn galante zoon, die nog voor zijn derde jaar en op eigen initiatief bloemen aan 'zijn' meisje gaf. Dat belooft nog wat voor de toekomst.

   J en Daniël speelden heerlijk samen, ze renden achter elkaar aan met kinderwagens en kookten samen in het keukentje van J. Het leek een heuse huishouding die ze daar met zijn tweetjes voerden. Sam hobbelde er maar zo'n beetje achteraan. Na de middagboterham gingen we weer op weg naar huis. Onderweg zei Daniël ineens: ''We zijn de bloemen vergeten.'' Ik antwoordde: ''Maar dat was toch een cadeautje voor J? Je hebt ze haar toch gegeven?'' ''Nee, ze zijn van mij!'' riep Daniël een tikje gefrustreerd. Zucht... mijn charmante jongeman veranderde als bij toverslag gewoon weer in een dreinerige eigenwijze peuter.

   Vandaag mocht Daniël mee boodschappen doen. Hij gedroeg zich prima in de winkel, nadat ik hem had overtuigd dat hij met het boodschappenmandje achter mij aan moest lopen en niet achter de man in die mooie rode scootmobiel. Bij de kassa hielp Daniël mij mee alle spulletjes op de band te leggen. Hij wilde graag het twee liter pak melk op de band tillen wat hem lukte, zij het met een zichtbare krachtsinspanning. Ik complimenteerde hem dat hij zo'n zwaar pak zomaar boven op de band kon tillen. ''Jaha,'' zei Daniël, ''ik ben net zo sterk als papa, hoor!'' De vrouw voor ons in de rij proestlachte om deze opmerking. ''Bof ik even, met twee van die sterke mannen in huis,'' grijnsde ik naar haar. 

   Nadat we de boodschappen thuis hadden gebracht gingen we met zijn vieren met de fiets naar opa. Onderweg kwamen we die bewuste mevrouw van bij de kassa weer tegen. "Aha!'' riep ze, en ze schaterde het uit, ''dat is em dus, die sterke man van jou!'' Ik begreep niet zo goed waarom ze zo hard moest lachen. Papa is heus een erg sterke man hoor, net zo sterk als veel sterker dan Daniël. En minstens even galant...