zaterdag 24 augustus 2013

Geluksdag

   Vanmorgen presteerde Sam het om voor de tweede keer in zijn korte leventje een plastic bord te laten sneuvelen. Dit keer door er een glazen waxinehoudertje op te laten vallen. Dat glazen ding kwam overigens ongeschonden uit de strijd. Hoe dan ook leek het me handig om de voorraad plastic bordjes dan maar weer eens aan te vullen. Papa lag nog te slapen en ik besloot de mannetjes op de fiets mee te nemen naar de dichtstbijzijnde vestiging van HEMA. Dat is meteen een mooi fietstochtje zo op de vroege morgen, door het weiland langs geitjes en het spoor, veel wandelaars met honden op de route, genoeg te zien voor de kleine mannen. Zo merkte Daniël op dat de paardenbloemen weer pluizenbollen waren geworden. ''Kijk mama,'' wees hij, "ik kan ze nu niet blazen, maar dat doet de wind wel voor mij.''
   Daniël was de hele weg een kikker en zat achterop de fiets luidkeels te kwaken. Sam deed vrolijk mee. Toen we bijna bij de winkel kwamen vroeg ik Daniël of hij me in de winkel wilde helpen: ''Wil jij zo meteen een mandje dragen? Dan draag ik Sam.'' ''Nee, ik ben een kikker!'' antwoordde Daniël, ''ik moet springen en kwaken, ik kan geen mandje dragen.'' Zucht! Nou goed dan, ik dus met Sam op de ene arm en een mandje in de andere op zoek naar leuke bordjes. Die waren snel gevonden. Ik wilde ook nog wat foto's afdrukken, dat was meer gehannes, maar ik speelde het klaar de kinderen bij me te houden en ook nog dat machien opdracht te geven mijn foto's te printen. Daarna gingen we afrekenen. 
   Bij de kassa stonden kleine stroopwafeltjes in een schaaltje, we moesten nog even wachten tot het apparaat klaar was met het afdrukken van de foto's en in de tussentijd genoten de mannen van een stroopwafeltje. Natuurlijk was die veel te snel op en zaten ze te azen op meer. Sam keek verlangend hoe de kassajuffrouw het schaaltje bijvulde en Daniël reikte al uit naar de chocoladerepen die bij de kassa in het schap lagen. Op dat moment kwam er een meneer om een emmertje jellybeans af te rekenen. Ik weet nog steeds niet wat er precies gebeurde, het meisje pakte het emmertje om het te scannen en ineens stuiterde de jellybeans over de kassa en de toonbank op de grond. Daniël zat er verlekkerd tussenin en propte jellybeans in zijn mond terwijl het meisje met een rood hoofd een nieuw emmertje ging pakken voor die meneer.
   Even later stonden we buiten. Ik met de foto's en Daniël met zijn mond vol jelleybeans. Toen hij zijn mond ver genoeg leeg had gegeten om weer te kunnen praten zei hij glunderend: ''Heb ik toch zomaar geluk vandaag!''
   

donderdag 22 augustus 2013

Over ijsjes eten en nog veel meer

   Er was hier even een radiostilte, maar ik had dan ook nogal wat te verwerken de afgelopen twee weken, ja, ja. Vorige week nam ik eerst semi-afscheid op mijn oude werk. Een vreemde situatie, omdat ik nu eerst gedetacheerd ben voor drie maanden, is het afscheid in twee etappes. Nu officieus en na die periode, als ik daadwerkelijk ontslag neem, pas officieel. Dan doe ik het afscheid dus nog eens dunnetjes over... Hopelijk dan met minder tranen, want ik werd er stiekem dus toch weer emotioneel van. Natuurlijk was ik toe aan iets anders en natuurlijk ben ik erg blij met mijn nieuwe functie, maar afscheid nemen doet toch altijd een beetje pijn. Daar had ik als kind al last van toen ik als 'reus' van de kleuterklas naar groep drie ging, tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik door het poortje van 'kabouters' richting de grote school liep. Moet je nagaan hoe ik me nu voelde, na ruim vier jaar lief en leed gedeeld te hebben met mijn collega's. En er was nogal wat lief -ik kreeg twee prachtige zoons. En er was nogal wat leed -ik had een zieke moeder en mijn lieve schoonmoeder overleed. Dat, en nog veel meer, heb ik mogen delen met mijn fijne collega's. Wat hebben ze me gesteund en wat ga ik dat missen!
   Tja en toen was er aansluitend natuurlijk ook nog een nieuw begin op een nieuwe werkplek met een hoop nieuwe collega's in een hele nieuwe functie. Het was een warm welkom, er stond al een bosje bloemen op mijn eigenste bureau op me te wachten. (Geen flexplekken meer, jippie!) 'Succes' namens mijn nieuwe collega's. Dat voelde goed. Er was ook de wethouder die me een hand gaf en tegelijk tegen mijn kersverse leidinggevende zei dat hij zich wel zorgen maakt over alle wisselingen binnen het team welzijn. ''Slik'' dacht ik, "dat is een goed begin voor een vertrouwensband...'' Gelukkig voelde het kennismakingsgesprek met de wethouder een paar dagen later een stuk prettiger. Zo begin ik langzaam een beetje vertrouwen te krijgen binnen mijn nieuwe functie. Met mijn nieuwe collega's gaat het vast ook helemaal goed komen als ik ze wat beter leer kennen. Ik hoop alleen de komende vier jaar wat minder leed te hoeven delen met hen. Misschien goed voor een intense band, maar zeker minder goed voor mijn eigen welzijn.
   Vandaag begon het weekend na mijn eerste echte werkweek als beleidsmedewerker. Een goed excuus om met de kinderen na het eten een ijsje te gaan eten om het weekend te vieren. Dat, en dat papa voetbal zat te kijken. We gingen met de fiets naar de dichtstbijzijnde snackbar. Met Sam op de arm deed ik mijn best om twee softijsjes in een hand mee naar buiten te nemen zonder de ijsjes -of Sam- te laten vallen. Ik gaf Sam zijn ijsje en hij wilde zoals gewoonlijk het liefst meteen een hapje van de onderkant nemen. Gelukkig kon ik dat voorkomen. Ik probeerde vervolgens te stimuleren dat hij vlot ging eten, maar hij vond het veel te interessant om om zich heen te kijken waarbij hij zijn ijsje alle kanten op zwiepte en een 'medaille' op mijn shirt stempelde. Ik at snel mijn eigen ijsje en probeerde tegelijk een servet onder dat van Sam te houden. De toeschouwers op het terras volgenden intussen aandachtig hoe ik mijn best deed om te zorgen dat er niet al te veel geknoeid zou worden. Ze sloten al weddenschappen af hoe lang het zou duren voor Sams ijsje op de grond zou belanden. Af en toe probeerde ik het ijsje van Sam in de richting van zijn of mijn mond te duwen om lekken tegen te gaan. Sam hield zijn ijsje echter stevig vast en ik mocht er eigenlijk niet aankomen. Uiteindelijk trok ik aan het ijsje om er zelf even snel wat druppels vanaf te kunnen likken en toen brak het, de bovenkant viel op de grond en Sam begon te brullen. En het was mijn schuld... Alle mensen op het terras deden van ''Aaaah dat arme kind!" Gelukkig ontdekte Sam al snel dat hij nog een stukje van het hoorntje in zijn handen had en begon hij tevreden aan de onderkant te knabbelen.

zaterdag 10 augustus 2013

Mijn droomman: galant en sterk

   Vorige week gingen we in het weekend met ons viertjes naar een tuinwinkel. Daniël wilde voor we gingen naar boven om zijn spaarpot te pakken. Ik vroeg hem waarvoor hij geld mee wilde nemen en hij antwoordde dat hij bloemen wilde kopen, ''voor jou, mama!'' voegde hij eraan toe. Zo schattig. Ik zei hem dat hij zijn spaargeld mocht bewaren, maar dat ik het uiteraard erg lief vond dat hij bloemen voor me wilde kopen. Eenmaal in de winkel koos hij een nepbloem die hij mooi vond, die wilde hij graag hebben - gewoon voor zichzelf - en we kochten die voor hem. Hij was er erg mee in zijn nopjes.
   Gisteren gingen we naar J en haar mama. (J is op dezelfde dag geboren als Daniël. Ik schreef al vaker over haar, zie bijvoorbeeld ''Kalverliefde".) Daniël had zich er erg op verheugd, hij vroeg me al een paar weken wanneer we weer eens naar J zouden gaan. Vlak voor we weggingen, dook Daniël in het mandje waar zijn bloem lag. Hij viste zijn bloem eruit en verkondigde: ''Deze is voor J!'' En inderdaad, zodra we binnenkwamen gaf hij zijn bloem aan J. Ik was trots op mijn galante zoon, die nog voor zijn derde jaar en op eigen initiatief bloemen aan 'zijn' meisje gaf. Dat belooft nog wat voor de toekomst.
   J en Daniël speelden heerlijk samen, ze renden achter elkaar aan met kinderwagens en kookten samen in het keukentje van J. Het leek een heuse huishouding die ze daar met zijn tweetjes voerden. Sam hobbelde er maar zo'n beetje achteraan. Na de middagboterham gingen we weer op weg naar huis. Onderweg zei Daniël ineens: ''We zijn de bloemen vergeten.'' Ik antwoordde: ''Maar dat was toch een cadeautje voor J? Je hebt ze haar toch gegeven?'' ''Nee, ze zijn van mij!'' riep Daniël een tikje gefrustreerd. Zucht... mijn charmante jongeman veranderde als bij toverslag gewoon weer in een dreinerige eigenwijze peuter.
   Vandaag mocht Daniël mee boodschappen doen. Hij gedroeg zich prima in de winkel, nadat ik hem had overtuigd dat hij met het boodschappenmandje achter mij aan moest lopen en niet achter de man in die mooie rode scootmobiel. Bij de kassa hielp Daniël mij mee alle spulletjes op de band te leggen. Hij wilde graag het twee liter pak melk op de band tillen wat hem lukte, zij het met een zichtbare krachtsinspanning. Ik complimenteerde hem dat hij zo'n zwaar pak zomaar boven op de band kon tillen. ''Jaha,'' zei Daniël, ''ik ben net zo sterk als papa, hoor!'' De vrouw voor ons in de rij proestlachte om deze opmerking. ''Bof ik even, met twee van die sterke mannen in huis,'' grijnsde ik naar haar. 
   Nadat we de boodschappen thuis hadden gebracht gingen we met zijn vieren met de fiets naar opa. Onderweg kwamen we die bewuste mevrouw van bij de kassa weer tegen. "Aha!'' riep ze, en ze schaterde het uit, ''dat is em dus, die sterke man van jou!'' Ik begreep niet zo goed waarom ze zo hard moest lachen. Papa is heus een erg sterke man hoor, net zo sterk als veel sterker dan Daniël. En minstens even galant...

maandag 5 augustus 2013

Creamama

   Tijdens de zwangerschap van Sam bladerde ik bij mijn ouders in een breiboek, en daar was hij: 'Slaperige Sam' een schattige gebreide knuffel. Papa en ik hadden toen al besloten dat ons mannetje Sam zou gaan heten, dus hoe toepasselijk zou het zijn als ik 'Slaperige Sam' voor hem zou gaan breien? Ik zag het lieve knuffeltje al naast mijn lieve baby in de wieg liggen. En ik hoorde mezelf al trots tegen de kraamvisite verkondigen: ''Leuk he? Zelf gemaakt!'' Enige minpuntje was dat ik al sinds mijn kindertijd geen breinaald meer had vastgehouden, ik moest dus opnieuw leren breien.
   Gelukkig is onze Buuf erg creatief en handig, ze geeft zelfs les als handwerkjuf op een basisschool, dus ik schakelde haar in voor Eerste Hulp Bij Breien. Nou, met de basis kwam het vrij snel goed. Recht en averecht breien had ik best vlot onder de knie - al zeg ik het zelf. Alleen bij zo'n poppetje hoort een heus patroon en dan moet je ook kunnen meerderen en minderen, daar haakte ik af. Dat had overigens met de uitleg van Buuf niets te maken, het lag meer aan mijn perfectionisme in combinatie met mijn ongeduld. Het patroon van 'Slaperige Sam' ligt nu ergens in een hoekje op zolder weggestopt samen met de bolletjes wol en de breinaalden. Ik had helaas niks om over op te scheppen bij de kraamvisite.
   Vorige week vroeg Buuf aan mij of ik een lapje stof met geborduurde vlinders met gouddraad wilde hebben. Ze was de zolder aan het opruimen en was het daar tegengekomen en ze dacht aan mij. Ik vond het inderdaad mooi, maar wat zou ik er eens mee doen? Ik nam het mee naar huis en bedacht dat ik nog een ander stofje had liggen wat er wel bij paste en besloot er een tas mee te maken. Een nieuwe tas voor mijn nieuwe studie - ik ga met de yogadocenten opleiding beginnen in september. 
   Opnieuw een ambitieus project, aangezien ik sinds mijn kindertijd geen naaimachine meer bediend had. Ik heb echter op zolder wel een naaimachine dat stof staat te vangen en ik heb die handige Buuf, die mij ook met 'project-tas' best weer wilde helpen. Gelukkig ging jong geleerd, oud gedaan dit keer wel op. Het naaimachien was lang niet zo ingewikkeld als ik dacht en het naaien zelf ging ook soepel. En het belangrijkste: ik vind het hartstikke leuk! De tas is inmiddels bijna af. Als mijn medestudenten straks zeggen: ''Wouw leuke tas!'' Dan kan ik trots zeggen: ''Ja he? Zelf gemaakt!''

  
Zo ziet hij eruit in het avondlicht...
 
 

vrijdag 2 augustus 2013

Pfff wat is het warm

   Wat een hitte deze dagen! Gisteren en vandaag heb ik me zoveel mogelijk opgesloten in een potdicht huis waardoor het binnen wel enigszins te doen bleef. Omdat ik nu 'in-between-jobs' ben, heb ik nog een paar vrije dagen. Gisteren was het pure luxe, de kinderen gingen naar het dagverblijf en ik had de hele dag aan mezelf, zo volgen er volgende week nog een paar van die dagen. Heerlijk! Ik rommelde en las wat en de tijd vloog voorbij. Aan het eind van de dag moesten de kinderen natuurlijk wel worden opgehaald en waagde ik me dan toch maar naar buiten. Terug thuis was ik -na een dag niks doen- echt te lam om te koken. (Ik heb een zwaar leven.) De mannen namen ook genoegen met soep en een broodje knakworst, ikzelf ging voor een pizza, maar dat moest dan nog wel worden gekocht... en natuurlijk hadden papa en ik er allebei weinig trek in om naar de supermarkt te gaan.
   Papa zei voor de grap: ''Daniël ga jij even knakworstjes halen bij de winkel?'' "Jaaa! Knakworstjes!'' riep hij enthousiast. Hij liep naar de deur van de woonkamer. Ik vroeg: ''Wat ga je doen?'' ''Even boven mijn spaarpot pakken, dan heb ik centjes om worstjes te kopen.'' Zo schattig. Ik kan me bij Daniël zelfs nog voorstellen dat hij in zijn eentje met zijn spaarpot onder de arm vertrekt naar de supermarkt en dan ook nog daadwerkelijk zelfstandig en veilig terug komt met een blik knakworstjes, hij is er bijdehand genoeg voor - maar wees gerust ik zal het niet uitproberen.
   Vandaag kwam papa terug met een groot waterpistool. Haast te groot voor Daniël om vast te houden, maar hij was me toch blij! "Cool,'' was zijn commentaar en ook: ''Perfect!'' Nadat ik hem had laten zien hoe hij het ding een beetje kon hanteren, was papa zijn eerste slachtoffer. Die was niet zo content, maar ja hallo wat had hij dan gedacht toen hij Daniël dat pistool cadeau gaf?? Daarna was ik de pineut, ik kon het wel waarderen, een beetje verkoeling bij deze hitte. Sam werd ook flink bespoten, die liet het gelaten over zich heenkomen. Na een poosje was het ding leeg en moest ik het vullen. ''Ha!'' zei ik, ''nu zal ik jou eens even natspuiten,'' en ik spoot Daniël tegen zijn buik. Nou je had hem moeten horen, ik denk dat ze het drie straten verder nog konden horen! Wat een gegil en geschreeuw. Meneer was er niet van gediend! Hoezo oneerlijk?
   En dan nog een kleine mijlpaal van Sam op weg naar grote zelfstandigheid. Hij kan al lopen aan de hand en even los staan, maar zojuist deed hij zijn allereerste ieniemienie stapje los vanuit stand! De buurvrouw zag het ook door de schutting heen en ze zag hoe ik verschoot van kleur, als trotse mama. Nu duurt het vast niet lang meer voor hij door de tuin rent...