Dag 27 Hartverzakking

Gisteren kwam papa erachter dat Daniël wel degelijk onder de schutting naast ons huis door kan kruipen. Op dat moment was Daniël al ongeveer halverwege. We hebben vanuit binnen geen zicht op dat deel van de tuin en ons huis ligt aan een redelijk drukke weg, waar vaak toch echt harder wordt gereden dan de toegestane dertig kilometer per uur. Wij realiseerden ons daardoor dat we Daniël voortaan extra goed in de gaten moeten houden als hij buiten is en dat we een oplossing moeten verzinnen zodat hij er niet meer onderdoor kan. Het is namelijk heel fijn als Daniël veilig kan buiten spelen zonder dat we er steeds bovenop hoeven te zitten. Die oplossing hadden we alleen niet van de ene op de andere dag gerealiseerd.
Vandaag stond ik te koken en papa was even naar boven om Sam uit zijn bedje te halen. Daniël was wat rond aan het scharrelen en de deur naar de tuin stond open. Op een gegeven moment zag ik hem op zijn fietsje op het terras. Steeds weer wierp ik een blik naar buiten om te zien waar Daniël was en -ik weet nog steeds niet hoe dat nou van het ene op het andere moment kon- ineens zag ik hem niet meer. Dus ik rende naar buiten om naast ons huis te kijken. Geen Daniël. Ik roepen en roepen en nog eens. Geen reactie, geen Daniël. Snel de poort open gedaan, ik keek om me heen op straat. Geen Daniël. Nog eens roepen. Blik nog eens naast het huis, voor de zekerheid ook binnen - misschien was hij ongezien naar binnen gegelipt. Geen Daniël. Lichte paniek. De hoek om naar de voorkant van ons huis. Als hij weg zou gaan zou hij waarschijnlijk die kant op gaan, naar de buren en eventueel door naar het speeltuintje verderop. Maar ook voor ons huis, geen Daniël.
Een raar gevoel bekroop me. Aan de ene kant had ik het gevoel dat hij nooit zo snel helemaal uit beeld kon verdwijnen, aan de andere kant was ik inmiddels echt wel in paniek en wist niet meer wat ik nou het beste kon doen. Papa geroepen. Die 'wierp' Sam in de box en haastte zich richting speeltuin. Er kwamen twee mensen aangefietst die na mijn korte relaas aanboden per fiets te gaan zoeken. Ze wilden net ieder een andere kant opfietsen, toen de dame op de fiets op een paar voetjes onder de schutting wees. Daniëls voetjes. Thank God! Nog nooit zo blij geweest zijn voetjes te zien.
Meneertje stond al die tijd muisstil verstopt tussen de schutting en de groene kliko en daarvóór stond de grijze kliko, waardoor hij volledig uit het zicht was verdwenen. Wat een opluchting dat hij daar was. Maar ik was ook boos op hem, dat hij niet had gereageerd toen ik hem zo aan het roepen was, dat hij niet even had gelachen of geantwoord en dat hij ons zo had laten schrikken. Die stortvloed wierp ik over Daniël heen dus uiteindelijk was hij in tranen. Gelukkig is ons schaap niet verdronken, maar ik demp vandaag nog de put!

Dag 26 De aardappeleter

Zo leuk hoe behulpzaam en onderzoekend kleine kinderen zijn! Daniël wil me vooralsnog graag overal bij helpen. Natuurlijk gaat het daar meestal niet sneller van, maar het is onwijs lief. Zo vindt hij het heel erg leuk om de vaatwasser mee uit te ruimen. De snijplanken en pannen weet hij al goed te plaatsen -hoewel hij ook vaak van alles uit de kastjes gaat halen. De springvorm is populair om als hoepel te gebruiken, hij gaat er dan in staan en haalt hem over zijn hoofd. (Laatst had hij per ongeluk de kleine in plaats van de grote en moest ik zijn arm eruit bevrijden.) Bij het inruimen van de vaatwasser moet ik altijd goed opletten, want dan wil hij ook alles eruit halen en opruimen. Voor je het weet heb je je vieze borden weer in de kast staan.
Koken is ook iets waar Daniël me graag bij helpt. Tot nu toe kan ik hem natuurlijk nog niet heel veel taken die daarbij horen laten doen. Snijden is gevaarlijk, alles wat met vuur te maken heeft is nog gevaarlijker. Gelukkig vindt Daniël het prachtig om wat ik moet snijden, schillen of schoonmaken aan te geven en vervolgens in het water te laten plonzen. Er ontstaat dan uiteraard een waterballet, maar je moet wat voor je behulpzame zoon overhebben. Hoe dan ook voorkomt het dat hij dreinend aan mijn benen gaat hangen, en dat is heel wat waard.
Natuurlijk is het ook interessant voor hem om de rauwe groenten in zijn mond te doen. Ik laat hem graag uitproberen en onderzoeken hoe het smaakt. Vandaag zette hij zo in zo'n beetje elke aardappel zijn tanden -vond hij blijkbaar grappig. Tot hij eens even stevig doorbeet en een hapje nam, toen keek hij niet meer zo vrolijk. Tja, ik had hem van tevoren gewaarschuwd dat ze rauw niet op hun best zijn...

Dag 25 Baaldag

Vandaag hadden we met het hele gezin een baaldag. Zo´n dag waarop je eigenlijk beter in bed zou kunnen blijven liggen. Om te beginnen was papa wat katerig. Hij was van vijf uur in de middag tot drie uur in de nacht op een feestje en ik geloof niet dat hij daar één druppel cola heeft gedronken.
Daniël en ik hadden allebei buikpijn - misschien omdat we iets verkeerds hadden gegeten. Hij was heel hangerig en ik kreeg een erg vieze luier te verschonen. Later was ik blij dat ik zelf geen luiers meer draag - als je begrijpt wat ik bedoel. Gelukkig knapte Daniël later op de dag wel wat op en was hij weer meer zijn vrolijke zelf.
Sam doet de hele dag al niets anders dan hazenslaapjes en wil vervolgens steeds bij me drinken. Het lijkt daardoor alsof ik helemaal geen melk heb. Misschien is dat ook wel zo omdat ik moe ben en me niet lekker voel. Ik voel me eigenlijk zowel letterlijk als figuurlijk leeg getrokken.
Wij gaan dus met zijn allen vroeg onder de wol vandaag en houden het op: Morgen is er weer een dag!

Dag 24 Daniëls muziek

   We kwamen er vandaag achter dat Daniël op bepaalde nummers reageert. Dan heb ik het niet over kinderliedjes, hoewel hij die ook erg leuk vindt. Zo zingt hij zelf steeds: 'Maken eten maken eten'. Ik dacht in eerste instantie wat bedoelt Daniël toch? Tot er 'hap, hap, hap, lok, lok, lok' achteraan kwam. Toen viel het kwartje, oh hij zingt 'Smakelijk eten'. Ook vult hij tegenwoordig 'Poesje mauw' en 'Visje, visje' feilloos aan. Dan zing ik 'poesje' en Daniël 'mauw' en ik weer 'kom eens' en Daniël 'gauw' enzovoort. Erg leuk om op die manier samen te zingen.
   Maar terug naar vandaag. Er stond bij toeval een televisie zender op waar muziek wordt gedraaid. Niet MTV, want in tegenstelling tot 'onze tijd' -vroeger- wordt tegenwoordig op The Music Channel nauwelijks muziek gedraaid. Ik weet niet welke zender dit was. In elk geval kwam daar 'The lazy song' van Bruno Mars voorbij, waarop Daniël van achter de bank vandaan riep: 'Apen!' Hij wist niet hoe snel hij bij de tv moest komen. Blijkt dat hij die clip dus tijden terug eens heeft gezien met papa en dat hij dat precies heeft onthouden.
Een tijdje later gebeurde hetzelfde bij het nummer van 'Gotye'. Daniël hoorde de eerste tonen en onderbrak zijn spel direct om tv te gaan kijken. Die clip heeft hij een tijdje terug met mij op de I-pad zitten kijken en dat vindt hij blijkbaar ook erg mooi. Bijzonder om te ontdekken dat de combinatie muziek en beeld zoveel indruk op hem maakt. 

Dag 23 Nachtrust

Joehoe! Afgelopen nacht hadden we de beste nacht sinds drie maanden. En voor mij misschien nog wel langer, aangezien ik op het eind van mijn zwangerschap ook niet meer altijd even lekker sliep. Als echte buikslaper is het voor mij sowieso een groot deel van de zwangerschap afzien geblazen.
Gisteren om tien uur dronk Sam de laatste voeding. Vannacht kwam hij om drie uur en vanmorgen om half zeven pas. En Daniël sliep uit tot zeven uur! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. 
Gek genoeg werd ik juist heel sloom wakker, maar dat schijnt zo te zijn als je ineens een goede nachtrust hebt. Ik was de hele ochtend flink aan het gapen. Nu maar hopen dat deze trend zich voortzet, zodat ik dan over een dag of twee voor het eerst in maanden weer eens fit wakker word. Ben benieuwd hoe dat ook alweer voelt!

Dag 22 Over fietsen en prikken

Vanmorgen ging Daniël wel naar het dagverblijf en Sam niet, omdat ik met Sam later op de dag naar het consultatiebureau moest. Aangezien ik de laatste tijd wat wegbreng-drama's heb gehad met Daniël als ik Sam weer mee naar huis nam, vroeg ik de buurvrouw of ze een half uurtje met Sam wilde knuffelen. Dat vond ze uiteraard héél vervelend! Bijkomend voordeel was dat ik dan met Daniël op de fiets naar het dagverblijf kon gaan. 

Daniël vindt het heerlijk op de fiets. Daar gingen we dan met zijn tweetjes, net als vroeger - drie maanden geleden - op de fiets. Nou wil het zo zijn dat Daniël laatst van een vriendin van mij leerde dat met de buggy hard gaan erg leuk is. (En bedankt K!) Dat wilde hij op de fiets ook wel eens uitproberen. Dus  zei hij: ‘Hard, hard, hard!’ En ik ben de beroerdste niet, dus ik deed eens flink mijn best om hard te fietsen. Maar poeh hee, ik ben niets meer gewend, binnen no-time verzuurden mijn benen en zat ik te hijgen als een stoomlocomotief. Zoonlief trok zich daar verder uiteraard niet veel van aan, hij bleef eisen: ‘Hard, hard, hard.’ Voor mij een teken dat het de hoogste tijd wordt dat ik het hardlopen weer ga oppakken. 

Later die ochtend toog ik met Sam in de kinderwagen naar de consultatie arts. Sam is met zijn drie maanden al bijna 7 kilo en 65 cm - een beer van een baby. Daniël haalde dat met vier maanden nog niet eens, maar dat terzijde. 

In de kleedruimte van het bureau was een moeder met een baby'tje met pleisters op zijn benen die me toevertrouwde: 'Voor de moeders is het toch altijd weer even slikken, he? Die inentingen.' Ik humde wat terug. Nou loop ik het risico dat jullie mij een draak van een moeder vinden, maar ik heb dat dus helemaal niet als ze mijn kinderen prikken. Ik leg van tevoren aan ze uit wat ze te wachten staat. Vanmorgen zei ik daarom tegen Sam: 'Je krijgt zo je eerste prikjes, dat doet even pijn en misschien moet je huilen en dat mag. Daarna is het snel weer over.' Verder ben ik er zelf dan heel rustig onder en ik vind het ook niet echt zielig. Maakt dat van mij een ijskoningin? 

In elk geval ging het tot zover ook zoals verwacht. Twee prikjes, Sam huilde even en gauw genoeg leek het leed geleden. Alleen vanmiddag bleek dat Sam er toch last van had - of was het de hitte? Hij was huilerig, onrustig en kon niet slapen. Hij wilde alleen maar bij mama zijn. Zo zaten we de hele middag in de warmte tegen elkaar aangeplakt. Sam duidelijk uit zijn hum, erg sneu. Dat was dan toch nog even slikken vanwege het prikken!

Dag 21 Zwembadje

Papa-lief wilde graag een zwembadje in de tuin waarin hij zelf ook kan zitten. Dat had hij al bedacht bij de vorige periode dat het zonnetje een paar dagen zijn best deed. Maar nu heeft hij er dan ook daadwerkelijk een gekocht. Vanmiddag ging hij het oppompen. Het zweet stond op zijn voorhoofd en hij moest meerdere keren flink uitpuffen tussen het pompen door. We hebben het hier dan ook niet over een zwembadje maar over een zwembad. Dat ding is gróót en hoog. Zo´n grote hadden wij nooit toen ik vroeger klein was. Ik gokte al meteen dat het de trekpleister van de buurt zou gaan worden.
En, ja hoor, toen het goed en wel opgeblazen was en Daniël thuis kwam van het kinderdagverblijf, wilden de buurmeisjes maar al te graag mee gaan zwemmen. De kinderen vonden het allemaal prachtig. Het enige nadeel van zo´n groot bad, is dat het vreselijk lang duurt om het vol te laten lopen met water...

Dag 20 Onderbroekenlol

Daniël is al een kleine maand 'into' het potje. We hebben sinds die tijd dan ook een potje in huis. Het kopen van het potje was al een feestje op zich. Daniël had een boekje over een jongetje in de jungle dat op een potje gaat, dat hij steeds wilde lezen. Naar aanleiding daarvan vroeg ik hem of hij ook een potje wilde. 'Potje! Potje! Potje!' was het antwoord. Dus ik Daniël in de buggy, Sam in de draagdoek, hup naar de winkel. Daniël heeft de hele weg naar de winkel geroepen: 'Potje, potje, potje!' Op de terugweg wilde meneer het potje per sé op schoot. Daar zat hij dan, met zijn potje op schoot, dik tevreden, luidkeels te roepen: 'Potje, potje, potje.' Alle voorbijgangers keken nog eens glimlachend om.
Vaak krijg ik de opmerking dat het wat vroeg is om te beginnen met zindelijkheidstraining, maar Daniël is nu zo enthousiast, daar wil ik graag gebruik van maken. (Bovendien las ik een boekje over zindelijkheid waarin staat dat we tegenwoordig eigenlijk gewoon heel laat zijn met z'n allen, dat was vroeger wel anders en toen lukte het ook. En reken eens uit hoeveel luiers -en dus geld- dat scheelt.)
Daags na het aanschaffen van het potje, was het eerste plasje erin een feit. Daarna volgden er meer. Maar om succes te boeken, moeten vooral mama en papa consequent zijn met het aanbieden van het potje. En daar schort het helaas een beetje aan.
De eerste dagen was ik net zo enthousiast, of zelfs nog enthousiaster dan Daniël. Maar toen bleef het dagverblijf een beetje achter in de aanpak -die moeten eigenlijk hetzelfde doen als thuis, maar geloven misschien stiekem niet in zo'n vroege zindelijkheid- en toen verslapte mijn aandacht ook weer. Waardoor het er nu, een maand later, op neer komt dat Daniël vooral na het wakker worden aangeeft dat hij op het potje wil. Negen van de tien keer komt er dan ook een plasje. Hij mag dan van ons een sticker plakken en de rest van de dag doen we er niks meer aan.
Vandaag dacht ik: 'Kom het is mooi weer, laat ik eens doorpakken.' Dus hup een onderbroek aan en geen luier meer. Nou, dat heb ik geweten. Tussen half zeven en tien deed meneer zo'n zes plasjes, waarvan de eerste het 'vaste plasje' netjes in het potje terecht kwam. Daarna belandde er maarliefst nog maar één in het potje. Resultaat: om tien uur had ik al een paar keer gedweild en hingen er al drie uitgespoelde onderbroekjes te drogen in de tuin. Gelukkig gingen we daarna zwemmen. Ik wil niet weten wat anders het 'onderbroekensaldo' was geworden...

Dag 19 De heen & weer douche

Vandaag na de hele dag op het dagverblijf te zijn geweest, nam Daniël samen met de buurmeisjes een duik in de waterplassen achter ons huis. Even de warmte en het zand uit de zandbak van zich afspoelen.
Na het zwemmen mochten ze met zijn allen voor op straat onder de 'heen & weer douche' -jeweetwel zo'n sproeier die heen en weer beweegt-. Zoals jullie misschien al hebben begrepen uit mijn eerdere berichtjes, Daniël is niet bepaald een held met water over zijn hoofd. Hij zag de buurmeisjes lachen en door het water rennen en wilde toen niet achterblijven. Dus voorzichtig waagde hij zich richting de sproeier. Hij ging ervoor staan. Langzaam kwam het koude water over hem heen, hij huiverde en begon te huilen. Nee, dat was toch niks voor hem. 'Binnen, binnen!' was zijn commentaar. Hij rende naar binnen. Maar eenmaal binnen wilde hij toch weer naar buiten, daar was het veel gezelliger. Nog maar eens proberen dan. Weer waagde hij zich heel langzaam in de buurt van het water. Zodra de straal over hem heen kwam, begon het weer van voren af aan: rillen en huilen en zichzelf weer snel in veiligheid brengen. En even later nóg een keer. Ondanks zichzelf, kon hij er toch geen genoeg van krijgen. 
Ging hij voor de kick of was het meer de sociale druk waaronder hij bezweek? Ik denk zelf het eerste. Wat betekent dat voor de toekomst? Moet ik me vast zorgen gaan maken?

Dag 18 Een zomerzondag

Vandaag was een heerlijke zomerzondag! Daar zou ik het eigenlijk best bij kunnen laten. Er gebeurde niks spannends en ook niks geks. Maar ik wil jullie toch wel een inkijkje gunnen in hoe die heerlijke dag er dan uitzag.
Vanmorgen sliep papa een beetje uit (dat doen we in het weekend om en om, gisteren was mijn dag) en ging ik met Daniël in bad. Ja, ja, ik heb wel lef, na het akkefietje van een paar dagen terug. We hadden lol met heel veel schuim. En ik hoefde -gelukkig- dit keer niets te vangen.
Inmiddels was papa ook wakker geworden en maakten we ons klaar om naar de grote kinderboerderij te wandelen. Daniël insmeren, broodje voor de terugweg klaarmaken, drinken en luiers mee, et cetera. Vervolgens een -toch nog wat lange- wandeling gemaakt naar de kinderboerderij. In het begin zat Daniël nog te knorren en te blaten in de buggy, zich verheugend op de dieren die hij zou gaan zien. Na een tijdje werd het stil en vlak voor we er waren viel hij in slaap. Gelukkig was hij door zijn enthousiasme snel weer helemaal wakker. Hij vond het prachtig en wilde uiteraard niet meer naar huis.
Op de terugweg viel hij weer in slaap en thuisgekomen hevelden we hem over in zijn bedje. Daarna ging ik lekker een poos met Sam op een kleed in de tuin liggen. Ik lag Sam te bewonderen en we waren heerlijk aan het lachen samen. Hij maakt daar tegenwoordig geluidjes bij, zo schattig. Ook begint hij nu serieuze pogingen te wagen om zich om te draaien naar zijn buik, hij komt alleen nog in de knoop met zijn armen, maar het duurt niet lang meer voor ik kan bloggen over die mijlpaal.
Later op de middag kwamen de buren voor thee en appeltaart -ze waren op vakantie toen ik jarig was-. Ze brachten een prachtig zelfgemaakt tent-huisje mee voor in de tuin en Daniël en hun meiden waren daar de rest van de middag zoet mee.
Vervolgens lekker buiten eten. We sloten de dag af met een ijsje als toetje in het tent-huisje. Wat wil je nog meer op een zomerzondag? 

Dag 17 Broederliefde (2)

Regelmatig wordt mij gevraagd hoe Daniël het vindt, een klein broertje erbij. Vandaag realiseerde ik me weer dat ik blij mag zijn dat Daniël zo goed op Sam reageert. En net zoals mijn liefde voor Sam elke dag groeit -die voor Daniël overigens ook nog steeds- lijkt dit bij Daniël en Sam onderling ook het geval te zijn.
Natuurlijk zit Daniël vaak juist om aandacht verlegen als ik met Sam bezig ben. Vooral als Sam de borst krijgt. Dit uit hij dan door om mij heen te gaan draaien en dicht tegen mij aan te komen zitten, of op mijn schoot te willen -terwijl hij vlak daarvoor nog zelf aan het spelen was-. Soms is dit een beetje storend voor de borstvoeding, maar eigenlijk is het een lieve manier van Daniël om te laten merken dat hij er ook nog is. Meestal trek ik Daniël dan gezellig tegen me aan en probeer ik een boekje voor te lezen tijdens het voeden.
Daniël geeft Sam elke dag een heleboel lieve kusjes. Op zijn voorhoofd, op zijn neus, op zijn wangen en zijn mond. Ook gaat hij steeds even bij Sam kijken als die in de box ligt. Hij houdt dan vaak het handje van Sam vast, of aait hem over zijn buik of voetjes. Het liefst zou Daniël bij Sam in de box kruipen, maar dat mag niet van ons. Als Sam moet huilen reageert Daniël meteen: 'Baby juilen!' zegt hij dan. Hij wil Sam graag meteen gaan troosten. Sinds een paar weken weet Daniël ook hoe onze baby heet: 'Ham' of 'Gam'. (Daniël heeft moeite met de 's' aan het begin van een woord.)
Andersom is de liefde er ook. Sam is steeds op Daniël gericht als die in de buurt is. Hij volgt Daniël met zijn ogen en lacht voortdurend naar hem. Ook als Daniël niet met Sam bezig is, zie ik Sam vaak lachend of met nieuwsgierige ogen naar Daniël kijken.
En net, toen we voor het slapengaan nog even met ons hele gezinnetje op het grote papa&mama bed lagen, smolt ik compleet. Daniël en Sam lagen neusje, neusje naar elkaar te kijken en te lachen. Daniël kon niet stoppen met kusjes uitdelen aan zijn baby broertje en Sam blééf maar lachen naar zijn grote broer. -Zo mooi!-

Dag 16 Jij & ik

Zo rond een jaar of twee komt het ik-besef bij kinderen. Eén onderdeel daarvan is de 'ik ben twee en ik zeg nee' fase. In die fase is Daniël beland. Steeds vaker krijgen we een dikke vette 'nee' als antwoord van hem. Daar krijg je hele interessante gesprekken van. Een paar voorbeelden van vandaag:

Rondom het ontbijt.
Ik:  'Daniël, kom je eten?'
Hij: 'Nee'
Ik:  'Wil je wat drinken?'
Hij: 'Nee'
Ik:  'Wat wil je op je brood?'
Hij: '...'
Dat was een te open vraag voor een nog-niet-tweejarige.
Ik:  'Wil je hagel op je brood?'
Hij: 'Nee'
Ik:  'Pindakaas?'
Hij: 'Nee'
Ik:  'Vlees?'
Hij: 'Nee'
Ik:  'Kaas?'
Hij: 'Nee'
Wacht, dacht ik toen, dit is geen handige formulering van mijn kant.
Dus ik: 'Wil je hagel óf vlees?'
Hij: 'Nee'
Ik:  'Zucht'
Vervolgens bepaal ik dan maar wat ik op zijn brood doe.

Rondom het middagslaapje.
Ik:  'Ga je zo lekker slapen?'
Hij: 'Nee'
Hmm, weer niet zo handig van mij, hij heeft niets te kiezen, opnieuw:
Ik:  'Daniël, je gaat zo lekker slapen.'
Hij: 'Nee'
Tja, ik kan natuurlijk niet bepalen dat hij lekker zal slapen.
Ik:  'Je gaat nu naar bed!'
Hij: 'Nee'Je kunt je voorstellen dat tegen zijn willetje ingaan leidt tot huilen. Simpele dagelijkse gebeurtenissen worden de laatste tijd dan ook steeds dramatischer.

Rondom naar huis gaan.
Ik: We gaan zo naar huis.
Hij: 'Nee'
Ik: Wil je niet naar huis? Dat is toch gezellig? Papa is ook thuis.
Hij: 'Nee'
Ik: Als je niet mee gaat moet papa huilen hoor!
Hij: 'Nee'
Vervolgens klonk het van de achterbank steeds: 'Papa, juilen.'
Oeps, dat maakte dus wel indruk!

Er zijn natuurlijk toch een paar vragen waarop -heel gek- nooit 'nee' volgt. Dan heb ik het over: 'Daniël wil je een koekje/dropje/snoepje/ijsje?' Ineens blijkt er toch 'ja' in zijn vocabulaire voor te komen...

Een ander onderdeel van het ik-besef dat rond de twee ontstaat, is dat kinderen het verschil beginnen te snappen tussen 'ik' en 'jij'. Daniël zegt steeds 'nee' en 'ikke ook' en 'mij'. Een beetje naïef dacht ik: 'Misschien snapt Daniël inmiddels ook dat hij 'ik' moet gebruiken als het over hemzelf gaat en 'jij' als het over een ander gaat.'
Dat bleek een overschatting van mijn kant:
Ik: 'Daniël, jij bent lief. Ik vind jou lief!' ... 'Wie is er lief?'
Hij -wijzend naar mij-: 'Ik!'

Dag 15 Zen-mama ≠ Zen-papa

Gisteravond was mijn vaste yoga avond. Ruim anderhalf uur kostbare tijd voor mezelf. Anderhalf uur waarin ik me oplaad om me de rest van de week week weer voor de volle honderd procent te kunnen geven. En ook gisteren was het weer heerlijk. Voor even liet ik alles thuis achter me. - Als je je in houdingen wurmt die je vooraf niet voor mogelijk had gehouden, lukt het hoe dan ook niet om ergens anders mee bezig te zijn dan met je lichaam.-
Tijdens de eindontspanning was ik even helemaal van de wereld. Mijn lichaam lekker ontspannen na de gedane arbeid en mijn geest ergens rondzwevend tussen waken en slapen. Precies zoals het zijn moet.
Op het moment dat ik weer langzaam bij mijn positieven kwam en zoals altijd baalde dat ik op een matje in de yogaruimte lag en niet thuis in mijn bed (want thuis kun je lekker blijven liggen en nu moest ik weer in beweging komen) werd er ook iets anders wakker. Een soort onrust, de yoga en de ontspanningsoefening ten spijt. Ineens wist ik heel zeker dat Sam wakker zou zijn als ik thuis kwam. Ik ging dus maar eens wat vaart maken om thuis te komen.
Ik reed naar huis, ging naar binnen en gluurde  voorzichtig om het hoekje van de deur van de woonkamer. Ja hoor, daar stond papa te wiegen met Sam in zijn armen. Sam was al zo'n beetje wakker sinds ik weg was gegaan... Papa had van alles geprobeerd, rondlopen, wiegen, enzovoort, maar Sam wilde niet slapen. En tja, papa kan natuurlijk geen borstvoeding geven. Arme Sam en arme papa!

Dag 14 Badderen (2)

Vanmorgen was het weer tijd voor Daniëls bad. (Mocht je nog niet weten hoe ons badritueel er ongeveer uitziet kun je dit teruglezen op dag 9.) Vandaag besloot ik wel het mezelf wat makkelijker te maken, dus Sam ging niet tegelijk met Daniël in bad.
Daniël riep terwijl ik het bad vol liet lopen dat hij wilde douchen. Maar ik ken zoonlief intussen een beetje en ik verwachtte niet dat hij het lang vol zou houden onder de douche. Ik liet het water daarom voor de zekerheid nog maar even in bad staan. Daar gingen we dan, samen onder de douche. En inderdaad, toen de straal eenmaal over zijn hoofd ging begon hij te roepen: 'Water, water, water.' En wilde hij: 'Uit, uit, uit.' Ik kreeg het gelukkig voor elkaar snel even zijn haren te wassen, nu ik hem toch onder een straal in de houdgreep had, zodat ik die strijd later niet meer zou hoeven leveren.
Ik zette meneertje dus maar in bad en ging zelf nog even lekker genieten van de douche. Toen ik me stond aan te kleden, nam Daniel een vervaarlijke houding aan -een beetje gehurkt- en ik zag zo'n bepaalde gezichtsuitdrukking tevoorschijn komen tezamen met wat belletjes aan de achterkant. Daniel riep: 'Potje!' En terwijl ik hem uit bad tilde om hem snel op de grote wc te zetten, zag ik het lijk de drol al drijven... Dat werd dus drollen vangen. Ik blij dat Daniëls haren al gewassen waren, hoefde ik in elk geval het bad niet opnieuw vol te laten lopen.

Dag 13 Over wandelaars, koek, kattenvoer en komkommer

Vandaag was het voor de verandering eens nuttig dat ik hier van die vroege vogels in huis heb. De   4-daagse wandelaars liepen namelijk al vrij vroeg vlakbij ons huis voorbij. We stonden al om half 8 langs de weg om de dappere stappers aan te moedigen. Daniël in de buggy en Sam -slapend- bij mij in de draagdoek. We hadden veel bekijks. Daniël kreeg allerlei kleinigheden van de wandelaars en Sam was de jongste supporter tot dusver gesignaleerd. Daniël en ik hadden van tevoren even snel een act ingestudeerd. We zongen samen:
Ik: 'Zo gaat ie...'
Daniël: 'Goed'
Ik: 'Zo gaat ie...'
Daniël: 'Beter'
Ik: 'Alweer een kilometer!'
Dat viel natuurlijk in goede aarde bij de wandelaars. We vormden een erg schattig tafereeltje. We hebben het zo ruim een uur volgehouden, daarna was de koek bij mijn mannetjes op.
Later in de ochtend gingen we even langs bij onze buurtjes. Ik geloof dat ik het nog niet over hen heb gehad, maar we hebben erg leuke buren! We kregen drinken en een koekje. Eén van hun meiden deed langer over haar koekje dan Daniël. Dus meneertje -zijn koekje net achter de kiezen- zei: 'Ikkeookkoek.' (Daniël doet het bij anderen altijd voorkomen alsof hij thuis niks te eten krijgt.) Ik legde hem uit dat hij al een koekje gehad had. Daniël dacht even na en besloot dat de koekjes vast te vinden waren in de keuken en ging daar op onderzoek uit. Even was het verdacht stil, toen kwam hij de kamer weer ingelopen met zijn handjes en zijn mond vol kattenbrokjes. Wij wilden natuurlijk dat hij het uitspuugde en dat hij een slok drinken nam, maar hij vertrok geen spier en leek het eigenlijk best lekker te vinden.
Even later gingen we thuis lunchen. Daniël is nu op zo'n leeftijd dat hij alles wil wat ik ook heb. Dus Daniël zei: 'Ikkeookkommer.' Ik wist niet dat hij het woord (kom)kommer al kende. Maar goed, komkommer is gezond, dus van mij mag hij komkommer eten zoveel als hij wil -in tegenstelling tot koekjes-. Ik geef hem dan ook een plakje, hij neemt een hap en je had zijn gezicht moeten zien... alsof ik hem een citroen had gegeven! Nee, doe Daniël maar kattenbrokjes.

Dag 12 Mama-tijd

Vandaag was de eerste hele dag dat mijn beide hummels naar het dagverblijf gingen. Door omstandigheden ben ik nog niet aan het werk, hoewel eigenlijk vandaag mijn eerste werkdag zou zijn. Dat maakte het heel raar om mijn baby-uk toch weg te brengen. Als ik gewoon thuis ben, waarom zou ik hem -klein als hij is- dan toch naar het dagverblijf laten gaan? Een duivels dilemma.
Argumenten voor: Je betaalt er een vermogen voor en wat exclusieve mama-tijd is altijd erg welkom. Hij zal er toch aan moeten wennen en vooral; ik zal er toch aan moeten wennen.
Argumenten tegen: Hij is nog zo klein. Dan moet hij uit de fles drinken en ik kolven. Je bent een slechte, egoïstische moeder als je je kind -wanneer het nog zo jong is- een hele dag wegbrengt terwijl je iets voor jezelf gaat doen.
Uiteindelijk koos ik toch voor mezelf. In mijn achterhoofd spookte steeds de gedachte rond dat ik een ontaarde moeder ben. Om het goed te praten bedacht ik me dat ik Sam zo kon gaan ophalen als hij of ik daaraan behoefte zou krijgen en vooral dat een uitgeruste moeder, die in balans is, beter voor haar kinderen kan zorgen.
Gisteren besloot ik daarom de dag geheel aan mezelf te wijden. Wat inhield dat ik vanmorgen eerst op mijn gemak een kop koffie heb gedronken voor ik het bos in ging om een flinke wandeling te maken. Ik had in Psychologie Magazine een artikel gevonden waarin extra ontspanningsoefeningen voor tijdens een wandeling in de natuur stonden. Met het artikel op zak ging ik op pad. Ik vroeg me nog tot drie keer toe af of ik geen pen mee zou nemen, maar ik dacht geen pen nodig te hebben.
Aan het begin van de wandeling moest je je welbevinden op dat moment scoren. Ik kwam uit op 9/25. Onderweg moest ik een aantal keer stilstaan om een opdracht uit te voeren. Grappig was dat ik intuïtief vaak al uit een soort natuurlijke behoefte wilde doen of deed wat er in de opdrachten stond, voordat ik ze überhaupt had gelezen.
Ik had bijvoorbeeld net op een beschut plekje geplast toen de opdracht daarna bleek te zijn dat ik een veilige plek moest zoeken. Nee -zonder gekheid- mijn aandacht richten op de natuur, omhoog kijken naar het bewegen van de boomtoppen in de wind en het zonlicht tussen de bladeren, verzamelen van mooie voorwerpen, stilstaan bij mezelf, het ging heel natuurlijk, ik had er eigenlijk geen opdrachten voor nodig. De wandeling was dan ook erg inspirerend en na afloop scoorde ik 19/25 op welbevinden.
Terug bij de parkeerplaats, zag ik daar de auto van mijn schoonvader staan, naast de onze. Ik wilde graag een briefje onder zijn ruitenwisser doen, dus daar had ik die pen voor nodig! Ik heb de hele auto afgezocht naar een pen, natuurlijk onvindbaar. Had ik nou vanmorgen toch maar naar mijn intuïtie geluisterd...
Eenmaal thuis genoot ik van een gezonde lunch. Intussen liet ik het bad vollopen. Het warme bad voelde heerlijk aan na mijn wandeling. Na het bad smeerde ik me heel aandachtig in met bodylotion. (Het is echt voor iedereen een aanrader om dat mindful te doen in plaats van gedachteloos!)
Om mijn dagje voor mezelf goed af te sluiten had ik bedacht nog een schoonheidsslaapje
-lees: overlevingsslaapje- te doen alvorens de kinderen op te gaan halen. Helaas werd ik twee keer gestoord toen ik net in slaap was gevallen. Ik voelde me, ondanks de aanhoudende vermoeidheid, als herboren.
Daardoor was ik uiteindelijk al wat eerder dan ik oorspronkelijk van plan was bij het kinderdagverblijf, met nieuwe energie en volledige aandacht voor mijn lieve hummels. Sam had het super goed gedaan de hele dag en Daniël was heel lief voor hem geweest.
Mama-tijd is dus uiteindelijk zo gek nog niet!

Dag 11 Strijkapplicatie

Sinds ik MamaBirgit ben geworden, heb ik een abonnement op 'Ouders van nu'. Het leek me handig om 'vakliteratuur' te lezen passend bij mijn nieuwe aanstelling als ouder. Het lezen daarvan blijkt vooral leuk en herkenbaar en af en toe ook leerzaam te zijn.
Nu zat er bij het laatste nummer een strijkapplicatie. Dan bedoel ik niet een app met instructies hoe je overhemden en plooirokken moet strijken -hoewel dat voor mij geen overbodige luxe zou zijn. Nee, het is een afbeelding die je met behulp van je strijkijzer op een T-shirt of rompertje kunt aanbrengen.
Het is natuurlijk altijd leuk om een cadeautje te krijgen en iedereen weet hoe het zit met een gegeven paard, maar ik was hier toch stiekem niet zo blij mee als moeder van twéé prachtige mannetjes. Er staat namelijk 'Mama's nummer 1'. En tja, Daniël is dan wel als eerste geboren, maar dat wordt daarmee natuurlijk niet bedoeld. Ik kan toch niet één van beiden op 1 zetten? Hoe kunnen ze me nu vragen te kiezen tussen mijn lieve mannetjes? Dat weiger ik te doen!
Gelukkig heeft een van mijn beste vriendinnen, vlak nadat ik Sam kreeg, ook een prachtige zoon gekregen. Háár eerste, dus zij komt met zo'n tekst niet in gewetensnood. Kon ik haar vandaag mooi een cadeautje geven voor haar nummer 1!

Dag 10 'Mama pakken'

'Mama pakken' is een redelijk vast onderdeel geworden van ons bedritueel met Daniël. Het is erg efficiënt om hem zonder zeuren mee naar boven te krijgen. Het gaat zo. Papa zegt: 'Kom Daniël, we gaan mama pakken.' Vervolgens ren ik naar boven en komen papa  en Daniël me achterna om mij te zoeken. Ik probeer me dan zo goed als mogelijk -voor een volwassen vrouw- te verstoppen. Meestal sta ik achter de deur van een kamer of ik zit achter een kledingkast. Natuurlijk heeft papa aan zijn gehoor en één enkele blik genoeg om mij te vinden. Maar voor Daniël blijft het spannend.
Papa: 'Zit mama hier?'
Daniël: 'Nee.'
'Zit mama dan hier?'
'Nee.'
En zo hoor ik ze steeds dichterbij komen, uiteraard komen ze als laatste bij mij, daar zorgt papa voor. Dat houdt het spannend.
Soms probeer ik een nieuwe plek te bedenken waar ik me kan verstoppen, het liefst een plek waar papa me ook niet meteen kan ontdekken, maar dat valt niet mee. Ik heb nu wel zo'n beetje alle mogelijke plekken gehad.
We deden dit ook al toen ik nog in verwachting was van Sam. Met die ontzettend grote buik, was het aantal plaatsen waarop ik me kon verstoppen nog beperkter.  Vandaag herinnerde ik me ineens dat ik met mijn dikke buik eigenlijk graag eens onder ons grote bed wilde gaan liggen, maar dat  me dat niet lukte. En áls het me was gelukt, was ik er vast nooit meer onderuit gekomen. Inmiddels heeft mijn buik weer enigszins normale proporties aangenomen en ben ik weer redelijk soepel. Dus ik dook vandaag onder ons bed. (Waar ik erachter kwam dat ik daar hoognodig weer eens moet stofzuigen.)
Ik was heel voorzichtig en stil geweest om ook papa om de tuin te leiden.
Terwijl ik daar lag, hoorde ik papa en Daniël de hele bovenverdieping nalopen. Ze hadden al één keer op de ouderslaapkamer gekeken maar mij niet ontdekt. Dus de zoektocht ging verder. Heimelijk begon ik al een beetje in mijn vuistje te lachen. Toen ze bij het tweede rondje weer op onze slaapkamer kwamen, voelde ik een lach in me opborrelen. Ik probeerde hem in te houden, maar de aandrang was zo groot, ik hield het niet meer en begon heel hard te lachen. Ik werd natuurlijk meteen ontdekt.
Ik kreeg de slappe lach en kon bijna niet meer onder het bed vandaan komen. Daniël en papa lachten wel even met me mee, maar toen was voor hen de lol er wel vanaf. Ikzelf had in lange tijd niet zo'n lachbui gehad! Jammer voor mij dat nu echt alle goede verstopplaatsen al eens gebruikt zijn...

Dag 9 Badderen

Vanmorgen was het baddertijd. Wat inhoudt dat ik probeer in een uurtje Sam, Daniël en mezelf weer schoon en fris te hebben. Dat vergt wat organisatorisch talent van mijn kant. Het is ook niet erg goed voor mijn rug, maar het werkt!
Eerst zet ik het bad aan en leg ik overal waar nodig spullen klaar. De kleren van Daniël op zijn kamer, de kleren en het aankleedkussen van Sam op de vloer(!) van de badkamer en mijn eigen kleren ook op de badkamer. Sam ligt in de tussentijd in zijn bedje en Daniël drentelt wat rond op de slaapverdieping, sjouwt boekjes van hier naar daar en trekt af en toe de wc een keer door. Dat laatste mag niet van mij -omdat het zoveel water kost- maar ik kan het niet altijd voorkomen.
Dan ga ik Daniël uitkleden. Onderwijl luid zingend: 'Met blote billen in bad, jaaa met blote billen in bad.' Vindt hij erg leuk. Ik plant Daniël vast in bad terwijl ik Sam uit bed haal en uitkleed in de badkamer. Daarbij moet ik, schande-schande-schande, Daniël even onbewaakt achterlaten in bad, dat is officieel natuurlijk ten strengste verboden. Maar echt, als hij kopje onder zou gaan -wat hij nooit doet want hij is bang om met zijn hoofd onder water te gaan- dan hoor ik het meteen en ben ik er snel genoeg bij. (Tenminste daar ga ik dan maar vanuit.)
Goed, dan is Sam intussen ook in zijn nakie en hang ik over het bad heen om Sam bij Daniël in het grote bad te houden. Ik begin er inmiddels handigheid in te krijgen om met één hand de fles shampoo open te krijgen en de shampoo in dezelfde hand te gieten terwijl ik Sam dus met mijn andere hand vasthoud. Daarbij lukt het me nog niet altijd om geen shampoo te knoeien. Is misschien interessant om zelf eens te proberen ;-)
Sam blijft nooit lang in bad, want dat houdt mijn rug niet vol. Als mijn rug aangeeft dat het mooi is geweest, moet ik Sam op de grond afdrogen en aankleden, omdat we geen commode op de badkamer hebben en ik Daniël niet te lang alleen wil laten. Dat is uiteraard ook héél goed voor mijn rug... Als Sam aangekleed is, kan hij terug zijn bed in of ik zet hem in een wipstoeltje op de badkamer.
Daarna spring ik zelf onder de douche, van waaruit ik het bad, met Daniël er nog in, in de gaten houd. Ik doe alles in sneltreinvaart om, als ik klaar ben, de strijd met Daniël rond het haren wassen aan te gaan. (Met die strijd zou ik een hele blog kunnen vullen, wie weet kom ik daar later nog op terug.) Daniël blijft dus altijd lang in bad, gelukkig vindt hij badderen -afgezien van het haren wassen- erg leuk.

Dag 8 Broederliefde

Vanmiddag hadden we een heerlijk, huiselijk moment met elkaar. Papa terug van het werk, lekker aan het koken. Ik met onze mannetjes op de bank. Sam had net gedronken en ik hield hem tegen mijn schouder voor een boertje. Daniël zat -voor de verandering eens rustig- naast mij, moe van zijn dag op het dagverblijf.
Daniël: "Goot, goot!"
Ik: "Ja, je bent groot."
Daniël: "Goot... titten."
Ik: "Oh, je wilt op mijn schoot zitten, gezellig, kom er maar bij."
Daniël: "Nee. Babydebaby!"
Ik: "Wil je dat Sam bij jou op schoot komt zitten?"
Daniël: "Jaaa!"
En hij ging er eens stevig voor zitten.
Daar zaten we dan met zijn drieën. Sam bij Daniël op schoot, ik met mijn arm om hen heen (ter ondersteuning) heel knus, te wachten tot papa het eten klaar had. Daniël helemaal trots, steeds kusjes aan het geven op het voorhoofd van Sam. Zijn hoofdje tegen Sams hoofdje aan.
Wat wil je als mama nog meer?

Dag 7 Happy birthday to mama!

Vandaag ben ik jarig en ik ben heerlijk in het zonnetje gezet door mijn lieve familieleden en vrienden. Ik heb veel felicitaties mogen ontvangen. Daar heb ik het warm van gekregen, want de echte zon heeft zich helaas nauwelijks laten zien vandaag.
Het mooiste kado, waarvan ik het heel erg warm kreeg, werd vandaag 11 juli om 0.05 uur gepubliceerd op kwangie.punt.nl het heet 'Ode aan een vriendin' en het gaat over mij. Zo bijzonder!
Daarnaast kreeg ik veel -ook onverwachte- visite en heb ik erg genoten van mijn eerste verjaardag met twee kinderen om me heen. Ook heb ik mijn verjaardag als excuus aangegrepen om veel te veel en ongezond te eten.
Nu ben ik erg moe en verwacht ik alleen nog mijn lieve zusje met haar man. Tot zij komen ga ik nog even genieten van wat welverdiende rust. Ik ben tenslotte weer een jaartje ouder...

Dag 6 Samen spelen

Vandaag ging ik met de mannetjes thee drinken bij vriendin W die ook twee zoons heeft in precies dezelfde leeftijd. Heerlijk om haar in de buurt te hebben, met haar kan ik namelijk ongegeneerd ervaringen uitwisselen over slapeloze nachten, (borst)voeding, spuitluiers, opstandige dreumessen, zindelijkheidstraining, enzovoort. Terwijl onze kinderen samen spelen.
De jongste twee deelden zonder problemen de box met elkaar. Nou kunnen die elkaar natuurlijk nog niet in de haren vliegen. (Met amper drie maanden kunnen ze nog niet eens hun hoofd optillen.) Dus Sam lag te genieten van een nieuw uitzicht: de Fabeltjeskrant mobile van haar baby, weer eens wat anders dan zijn eigen mobile van Winnie de Poeh.
De oudste twee waren ook fijn aan het spelen. Meer naast elkaar dan met elkaar, want zo gaat dat op die leeftijd. Daniël werd geaccepteerd in het speelparadijs van haar zoon D en mocht zonder commentaar met zijn speelgoed spelen. Wij hadden daarom al heel optimistisch besloten dat D en Daniël dan vast vriendjes waren geworden. Dat leek ons wel ideaal. Wij vriendinnen en onze kinderen vriendjes.
Dat was te vroeg gejuicht. Ineens zagen we D en Daniël allebei aan hetzelfde gietertje trekken. Ik weet niet wie het eerder had. Vriendin W en ik besloten wijselijk dat ze het samen moesten oplossen. Daniël gaf het gietertje niet af, D liet uiteindelijk los en zette het op een schreeuwen. Daniël schrok daar zo van dat hij het gietertje op de grond liet vallen. Als het zo moest, hoefde het van hem ook niet meer zo nodig, hij vluchtte naar buiten. Twee vermoeide dreumessen het zelf laten oplossen werkte natuurlijk niet, dus wij hebben uiteindelijk bemiddeld. (Vriendin W troostte D en ik liet Daniël twee gietertjes pakken en daarvan één aan D geven.)
Of ze uiteindelijk echt vriendjes zullen worden, dat moeten we maar geduldig afwachten, als ze oud genoeg zijn om samen te spelen.

Dag 5 Eindeloos geduld

Het is hier in huis 's avonds al een aantal dagen feest. Tot voor kort konden we Daniël om een uur of zeven in bed leggen en er vanuit gaan dat we dan de rest van de avond rust zouden hebben. Hij kletste nog wat met zijn knuffels, zocht een lekkere slaaphouding en was vertrokken tot de volgende morgen zes uur.
De laatste dagen echter zet meneertje het na een minuut of tien, vijftien op een brullen. En dat kan hij lang volhouden, heel lang. Gisteren heeft hij het record van drie uur huilen bereikt. Een hele prestatie -drie uur huilen- probeer het maar eens. Dat is al lastig als je intens verdrietig bent, maar ga er maar eens aanstaan als er echt he-le-maal niks aan de hand is. Want dat is het namelijk, met Daniël is verder he-le-maal niks aan de hand. We hebben alles gecontroleerd en nagevraagd. Geen vieze luier, niet te warm, niet te koud, geen pijn, geen koorts, geen honger, geen dorst. Als ik Daniël oppak en knuffel is hij dan ook meteen stil, tot de seconde dat ik hem weer in zijn bedje leg, dan begint het weer van voren af aan.
Nou zou je denken: laat maar gewoon huilen, uiteindelijk valt hij vanzelf in slaap en natuurlijk zal dat ook zo zijn. Maar na een half uurtje gejammer aanhoren krijg je toch echt de neiging om even te gaan kijken. Zeker als je kind 'mama, mámá, máhámá,' blijft herhalen wordt het erg moeilijk dat stoïcijns te negeren. Dus ga je er toch heen en dan doe je eerst een keer lief: 'Schatje wat is er dan toch aan de hand, ga nou lekker slapen liefie.' Daarna wordt je een keer kwaad: 'En nu is het afgelopen! Ga liggen en ga slapen!' Dan gaat papa maar eens naar boven, om te kijken of het hem wel lukt om Daniël stil te krijgen. Zonder effect. Vervolgens spreek je samen af dat de beste tactiek misschien wel is om elke 10 minuten binnen te lopen, slaapmuziekje aan en weer weggaan zonder iets te zeggen.
Alleen NIETS helpt, echt NIETS.
En nu, terwijl ik dit schrijf is het hele circus weer opnieuw begonnen en het is al tegen negen uur en zoonlief is nog steeds bezig. Net ben ik toch maar weer eens bij hem binnengelopen en heb tegen Daniël en al zijn knuffels één voor één gezegd dat ze stil moeten zijn omdat Sam slaapt en dat Sam anders wakker wordt. Op Pooh-beer ben ik boos geworden, dat hij nu echt moest ophouden met huilen en dat ik hem niet meer wilde horen. Ook Ieniemienie heb ik streng toegesproken. Daniël vond het prachtig, hij was dan ook even stil, maar ik was nog niet zijn kamer uitgeslopen en hij begon weer.
Iemand nog tips? Want Daniël heeft eindeloos geduld, maar ik niet.

PS Inmiddels, het is nu na negenen, is hij stil geworden, hij heeft zijn record van gisteren gelukkig niet verbroken.

Dag 4 Zo kan het dus ook

Afgelopen nacht was -bijna- perfect.
23.00 uur: Laatste voeding en papa-lief en ik gingen daarna meteen allebei tegelijk slapen.
3.00 uur: Sam komt voor een voeding, drinkt helaas één borst.
4.00 uur: Sam wil toch nog even die andere borst drinken.
6.30 uur: Sam wordt wakker en vlak daarna Daniël ook.

Extra bonus voor mama, vandaag is het de beurt aan papa om met Daniël naar beneden te gaan en ik kan nog heerlijk een uurtje blijven liggen.
Dit is voor dit moment zo'n beetje het hoogst haalbare qua nachtrust. En waarom het vandaag wel kan en gisteren niet? Wist ik het maar!
Maar vandaag kunnen we dus uitgerust genieten.

Dag 3 Gebroken nachten

Kleine kinderen zijn heel erg leuk, ja echt heel erg leuk en we genieten volop, ja het is echt volop genieten! Vooral  met van die nachten als vannacht.
22.00 uur: Laatste voeding Sam, ikzelf -vooraf- al bedklaar in de hoop op eens een goede nachtrust of in elk geval een goed begin van de nacht. Sam drinkt goed dus ik heb goede hoop op een uur of vier/vijf slaap achter elkaar.
23.30 uur: Ben ik eindelijk in slaap, komt papa-lief naar bed, ik weer wakker.
0.00 uur: Net weer vertrokken, Daniël huilt, nare droom of zo, een aai over zijn bol en hij slaapt verder, nu ik nog.
1.00 uur: Oh nee, Sam huilt, voeden dan maar. Na één borst is hij compleet vertrokken, niet meer wakker te krijgen voor de tweede en ik bereid me er mentaal op voor dat hij snel weer zal komen om alsnog de andere kant te kunnen drinken.
3.00 uur: Ja hoor, Sam weer, één borst betekent maar twee uurtjes en meneer heeft weer honger, nu drinkt hij -frustratie- opnieuw maar aan één borst voordat hij weer in dromenland is.
5.00 uur: Volgens verwachting meldt Sam zich weer, ik pak hem snel op, bang als ik ben dat Daniël hem hoort en ook wakker wordt. Het lijkt goed te gaan...
5:15 uur: Shit, Daniël is toch nog wakker geworden. Als ik op zijn kamer kom zegt hij: "Mama drinken, mama beneje." Ik fluister dat hij mag drinken (hij krijgt in de ochtend ook nog borstvoeding) en dat ik hem daarna weer terug leg in zijn bedje.
5.30 uur: Daniël ligt er weer in, nu afwachten of hij gaat slapen of alsnog rechtop in bed gaat staan en roepen dat hij naar beneden wil.
6.45 uur: Vandaag hebben we geluk, Daniël liet ons nog een uurtje slapen, maar wil nu toch echt naar 'beneje'.

Dat was het dan voor mama's nachtrust en helaas is dit scenario geen uitzondering.
Gevolgen: Mama heeft overal blauwe plekken op haar benen; ik loop door het slaapgebrek overal tegenaan. Mama voegt geen daad bij gedachte; die was die ik vandaag in mijn hoofd al vijf keer heb aangezet, zit nu nog niet in de machine. En mama vergeet alles wat los en vast zit; van de week liep ik naar de supermarkt en bedacht me daar pas dat ik geen pinpas had meegenomen, gelukkig (dit keer) voordat ik de boodschappen had verzameld.

Gelukkig hebben we twee prachtige zonen, die zijn alle slaapgebrek, blauwe plekken en extra tochtjes naar de supermarkt dubbel en dwars waard. En genieten... dat doen we als ze slapen!

Dag 2 'Witte bomen'

Ik wil niet opscheppen -maar ben natuurlijk wel trots- want Daniël kent al ontzettend veel woorden voor zijn leeftijd. Dat komt volgens mij omdat ik al sinds hij een paar maanden oud was voorlezen heb opgenomen in zijn avondritueel. In het begin snapte hij er nog niet veel van, maar al snel werd het 's-avonds een onmisbaar moment voor hem. Weer een poosje later kwam hij ook overdag voortdurend met boekjes aandragen. Dit doet hij nog steeds, tegenwoordig zegt hij dan ook stellig: "Lezen!" wanneer hij met het zoveelste boekje van die dag komt aandragen.
Sommige boeken kan ik inmiddels dromen, zo vaak heb ik ze (achter elkaar) voor gelezen. Vandaar dat ik erg blij ben met de bibliotheek! Dan kunnen we onze kinderboeken voorraad af en toe verversen. Als ik met Daniël de bieb inloop klinkt het blij: "Boeken, boeken, boeken!" Papa zei laatst dat Daniël als hij zo doorgaat vast 'zo'n nerd' zal worden, die altijd met zijn neus in de boeken zit (en papa hoopt natuurlijk dat hij een profvoetballer wordt). Zelf ben ik niet zo bang dat hij alleen maar met zijn neus in de boeken zal zitten, want Daniël speelt ook erg graag buiten en zegt misschien nog wel vaker per dag: "Buiten, buiten, buiten!" En tegenwoordig zelfs af en toe: "Buiten spelen."
Dat hij zoveel woorden kent begint nu te leiden tot zijn eerste grappige woordvindingen en uitspraken. Zo wees hij vandaag op zijn bord en zei: "Bomen." We aten bloemkool en dat zal hier dus voortaan de boeken ingaan als 'witte bomen'.

Dag 1 Ziel onder de arm

Vandaag is de eerste dag dat mijn baby op het kinderdagverblijf gaat wennen. Nog geen drie maanden oud en dan al een paar uur zonder mama. Dat is even slikken! (Vooral voor mama.) Maar goed, het zij zo. Helaas zijn we niet zo rijk dat ik niet hoef te werken en ook de loterij heb ik nog steeds niet gewonnen... Dus er moet echt gewend gaan worden. Mijn eerste werkdag komt onvermijdelijk met rasse schreden dichterbij.
De eerste keer wennen is van 10 tot 12 uur, wat automatisch inhoudt dat het een rare dag wordt. Eerst rond een uur of 8 de oudste -Daniël- wegbrengen, afscheid nemen, terug naar huis en dan om 10 uur de jongste -Sam- afgeven.
Om 10 uur verschijn ik dus weer op de groep met Sam. Daniël is blij verrast, mama is alweer terug! Gezellig, denkt hij. Ik klets even met de leidster om de gewoontes van Sam door te nemen. Als ik op het punt sta afscheid te nemen van Sam, raakt Daniël helemaal overstuur omdat hij beseft dat ik weer wegga en niet van plan ben om hem mee naar huis te nemen. Om het voor hem zo snel en pijnloos mogelijk te maken geef ik hem een vluchtige kus, zwaai 'tot vanmiddag' en sta binnen no-time weer buiten.
Daar dringt langzaam tot me door dat ik Sam geen kus meer heb gegeven en dat ik Daniël huilend heb achter gelaten. Ik weet niet wat ik erger vind. Ik voel me een intens slechte moeder en vertrek met mijn ziel onder de arm naar huis. Gelukkig heeft de leidster me voor vertrek nog op het hart kunnen drukken dat Daniël al in bed ligt als ik Sam om 12 uur weer mag halen, om een nieuw afscheidsdrama te vermijden...