Dag 238 Twee bulten

   Nee, ik heb het niet over een kameel, maar over de hoofden van de kinderen. Je zou na gisteren haast denken dat wij niet goed voor onze mannen zorgen, ze misschien zelfs mishandelen. Gelukkig weet ik beter dan dat, maar dat neemt niet weg dat beide mannen een bult op hun hoofd hebben.
   Daniël was gisteren weer bezig om telkens zijn bed uit te komen. Papa ging de tactiek van 'The Nanny' toepassen door hem steeds zonder commentaar weer in bed te leggen. Hij ging op wacht staan in de badkamer zodat hij Daniël steeds snel kon opvangen. Op een gegeven moment ging de deur voor de zoveelste keer op een kier waarop papa hem vol openduwde. In plaats van voor de deur stond Daniël erachter en kreeg de deur tegen zijn hoofd. Daar vormde zich de eerste bult.
   Laat op de avond werd Sam wakker, hij huilde, ik ging even bij hem kijken en hij zat op zijn knietjes in bed. Dat kan hij sinds kort. Ik knuffelde hem en legde hem weer terug onder de dekens. Vannacht om vier uur schrokken we wakker omdat Sam heel hard huilde. Papa dacht dat Sam zijn hoofd had gestoten want hij had ook een bons gehoord. Ik ging bij hem kijken. Tot mijn grote schrik was zijn bedje leeg, hij was eruit gevallen en lag heel hard huilend op de grond. Ik schrok me wild en schaamde me vreselijk.
   Ik had al een paar keer tegen papa gezegd dat we de bodem van het bedje moesten laten zakken, sinds Sam op zijn knieën kan zitten, maar het was er nog niet van gekomen. Midden in de nacht ging papa nu naar de schuur om schroevendraaiers te halen en meteen de bodem naar beneden te zetten. Daarna konden we ons mannetje weer veilig te slapen leggen.
   Lieve lezers, ik kan me voorstellen dat jullie de 'meld kindermishandeling nu' telefoon gaan bellen. Maar papa en ik beloven verbetering. En lieve Daniël en Sam, als jullie oud genoeg zijn dit te lezen, gelukkig zullen jullie dit niet onthouden nogmaals sorry!

Dag 237 Spokenyoga

   Vanmorgen was Daniël nog niet vergeten dat het gisteren spookte op zijn kamer. Nadat ik hem en Sam in bad had gedaan en we weer naar beneden gingen zei hij dat er nog steeds een spook op zijn kamer was, of ik het weg wilde jagen. Ik zei dat hij dat ook zelf kon, maar ik vertelde erbij dat spoken meestal heel lief zijn, dat we hem misschien niet hoefden te verjagen. Dat was een verrassing voor hem. Hij zei: ''Gaat het spook dan met ons mee naar beneden?" Ik antwoordde dat ik dat niet wist, dat hij dat even aan het spook moest vragen. Zo gezegd zo gedaan, het spook kwam met ons mee naar beneden.
   Daniël had  tijdens het aankleden gevraagd of ik yoga met hem wilde doen. Hij maakte spontaan plaats voor het spook op onze yogamat. Het spook wilde namelijk ook mee oefeningen doen. Volgens Daniël kon hij dat heel goed. En nu maar hopen dat deze positieve ervaring ertoe leidt dat Daniël vanavond rustig gaat slapen, spoken of geen spoken...

Dag 236 Het spookt hier

   Vandaag is er heel wat te vertellen. Toen we de kinderen gingen ophalen bij het dagverblijf had Daniël een rokje aan uit de verkleedkist. Hij stond er mee te pronken en draaien. Ik vond het schattig, maar papa was duidelijk minder gecharmeerd.
   Eenmaal thuis ging Sam ineens zelfstandig (met wat steun van de tafel of maxi-cosi bij het overeind komen) op zijn hurken zitten, hij zat hartstikke stevig met losse handen.
   Het eten was een drama, Daniël had er geen zin in en dat liet hij merken ook! Het hoofdgerecht wilde hij niet eten omdat we de televisie hadden uitgezet terwijl Dora nog niet was afgelopen - hoe durven we! Het toetje wilde hij in eerste instantie niet eten omdat het geen aardbeien pudding maar aardbeien yoghurt was. Hoezo verwend nest? Uiteindelijk at hij beide met smaak.
   Toen we de kinderen vanavond naar bed brachten kwamen we erachter dat het spookt in Daniëls kamer. "Er zit hier een spook!" zei Daniël als verklaring dat hij niet wilde gaan slapen. "Mama zal hem wel even wegjagen,'' zei ik, ''waar zit ie?'' Vervolgens sprak ik het spook streng toe, dat hij weg moest gaan en niet terug mocht komen. Ik zette het raam open zodat hij eruit kon.
   We -papa en ik- hebben daarna nog minstens vijf keer de spoken verjaagd waarop Daniël steeds aangaf dat ze nog niet helemaal weg waren. Zo heb ik uiteindelijk ook nog een spook beneden in de prullenbak gedaan. Uiteindelijk kreeg papa het voor elkaar Daniël voldoende op zijn gemak te stellen dat hij wilde gaan slapen. Hij hoorde Daniël nog wel een tijdje zelf zijn spoken gebieden weg te gaan. Benieuwd hoeveel spoken we de komende dagen zullen moeten verjagen. Bestaan de 'Gohst Busters' nog?

Dag 235 Home sweet home

   Aan het eind van de middag was ik weer thuis. Ik liep de woonkamer binnen en Daniël vloog me in de armen. Hij wilde me het liefst niet meer loslaten. Een heel warm ontvangst. Sam leek ook erg blij dat ik weer thuis was, aan zijn grote smile te zien. Papa was ook blij, al was het maar omdat ik weer kon meehelpen met zorgen voor de kinderen. Het was fijn om even niet te hoeven zorgen en vooral Birgit te zijn in plaats van mama, maar met een gezinnetje dat thuis op je wacht is het heel lekker thuiskomen!
   Ik genoot er vanavond extra van om de mannetjes in bed te leggen. Dat is een ander voordeel van even weg zijn, ik kan me weer met hernieuwde energie aan de dagelijkse taken wijden. Nu maar hopen dat ik dat gevoel weet vast te houden.

Dag 234 Wat een rust

Ik geniet van mijn pauze!

Dag 233 Mama heeft pauze

   Jippie! Mama heeft pauze. Een heel weekend weg, met twee vriendinnen. Heerlijk. We doen dit elk jaar en doen meestal niet heel veel bijzonders die dagen. Een beetje rondhangen, kletsen, wandelen, in tijdschriften bladeren en fanatiek spelletjes spelen. Eventueel nog een middagje winkelen, that's it. Maar oh wat lekker! Nu ik twee kinderen thuis achterlaat misschien zelfs nog iets lekkerder. Ik kan schaamteloos uitslapen en hoef heel even niet te zorgen.
   Vanmorgen bracht ik de kinderen naar het dagverblijf en vanmiddag heeft papa ze opgehaald. Ik had Daniël vanmorgen uitgelegd dat mama zondag weer thuis komt, hij weet de dagen van de week uit een liedje. Of hij het echt helemaal begreep weet ik niet, maar hij had er meer moeite mee dan anders toen ik wegging. Ik heb hem dus extra geknuffeld en beloofd dat ik nog zal bellen. Ook Sam kreeg een paar extra kusjes bij het afscheid. Toch een gek idee dat ik ze zondag pas weer zal zien. Oké ik geef toe, het is misschien lekkerder, maar ook lastiger om een paar dagen weg te gaan... Maar ik ga er zeker van genieten!

Dag 232 Fantasiespel (2)

   Ook Daniël heeft genoeg van de winter, tenminste dat is wat ik opmaak uit zijn fantasiespel van vandaag. Hij ging in de maxi-cosi zitten, die hij overigens cosi-cosi noemt. Blijkbaar voelde het aan als een strandstoel (niet dat hij nou zoveel ervaring heeft met het hangen in een strandstoel, maar oké) en ging vervolgens op in zijn fantasiespel.
   ''Ik ga met de cosi-cosi in de strand liggen.'' Hij sleept de maxi-cosi een stukje verder de woonkamer in en vervolgt zijn verhaal. ''Hier is het strand. Ik ga lekker in de zon liggen. Daar is het koud.'' Wijst naar de plek waar de maxi-cosi eerst stond. ''Hier is de zon. Zwemmen zo. Toren bouwen op het strand. Ikke ander strand.'' Staat op uit zijn ingebeelde strandstoel en zegt: ''Kom cosi-cosi gaan we ander strand. Papa, jij mag niet strand. Jij mag niet aan het strand.''
   Daarna kwam ik met Sam op een stoel dichtbij zitten en zei Daniël nog: ''Hier lekker warm he? Daar is het koud. Torentje bouwen op het strand?" Ons mannetje heeft de zomer al in zijn bol. Nu is het wachten op het zonnetje!

Dag 231 Peuterpraat (4)

   Daniël heeft smoesjes als hij naar bed gaat.
D: Ik heb pijn aan mijn tanden, hier. (Wijst naar zijn voortanden.)
Ik: Hoe komt dat dan?
D: Van het eten denk ik. Vlees en zo en ei en zo. (Wat we die avond aten.)
Hij kijkt me ondeugend aan en we moeten allebei heel hard lachen.
   Daniël is een kleine veelvraat die steeds -op allerlei manieren- om eten blijft vragen.
D: In mijn buik zit niet plakje kaas. (Hij trekt zijn trui omhoog terwijl hij voor de koelkast staat en laat demonstratief zijn buik zien.
Ik: ...
D: Ik moet wel plakje kaas in mijn buik hebben!
   Daniël ontdekt de wereld in de auto.
D: Kijk politieauto!
Ik: Nee dat is een ziekenauto.
D: Mag ik met de ziekenauto?
Ik: Nee, dat mag alleen als je heel ziek bent.
Er gaat een kwartiertje voorbij.
D: AU! Hier pijn. (Wijst op zijn wang.) Ik ben heel ziek! Ziekenauto kom je?
   Sam heeft zo zijn eigen manier van communiceren. Hij is net als zijn grote broer een kleine veelvraat. Hij laat vooral goed weten dat hij wil eten of drinken. Als we aan tafel zitten en ik leg het lepeltje waarmee ik hem eten geef even neer om zelf een hap te nemen, dan begint hij meteen te ''zeurhuilen''. En de grootste glimlachen die hij weggeeft, die zijn steevast naar zijn melkflesjes gericht...

Dag 230 Samen dutten

   Vanmiddag wilde Daniël alweer niet in zijn bedje slapen. Hij was vanmorgen erg druk aan het spelen geweest en ik wist zo zeker dat hij moe was, dat ik het toch probeerde. Ik was bijna een uur bezig met hem steeds terug leggen, uitleggen dat hij moest gaan slapen en andere oplossingen bedenken. Aan het einde van dat uur belde ik met de moed der wanhoop naar papa. Zijn voorstel: zet hem beneden voor de tv, misschien niet heel pedagogisch verantwoord, maar dan hebben jullie in elk geval allebei even rust.
   Ik besloot dit advies ter harte te nemen. Ik plantte Daniël op een stoel met een deken -sinds hij ziek was, wil hij steeds de deken erbij- en zette de televisie aan. Na een kwartiertje Nick Jr was meneertje in diepe slaap en kon ik zappen naar iets wat ik zelf leuk vond om te kijken. Daar heb ik maar een paar minuutjes van gezien voor ik ook onder zeil was. Mijn dutje duurde maar een minuut of twintig, maar Daniël sliep anderhalf uur. Daar knapten we beiden van op. Heerlijk!

Dag 229 Een dag als alle anderen

   Vandaag was een doorsnee dag. Daniël was het eerste wakker, om kwart over zes. Hij kwam nog heel even -tegen zijn zin- bij ons op bed. Hij wilde liever meteen naar beneden, maar ik wilde even rustig wakker worden. Toen ik hem had aangekleed en we net beneden waren werd Sam ook wakker. Papa bracht hem in zijn slaapzak naar beneden, want hij had geen tijd meer om Sam nog aan te kleden, dus dat deed ik. Met zijn drieën ontbeten we op ons gemak.
   Na het ontbijt wilde Daniël nog wat yoga-oefeningen met mij doen, omdat hij mijn matje in de woonkamer zag liggen. Ik ken een aangepaste zonnegroet voor peuters en kleuters, die deden we samen. Daarna was het tijd om jassen en schoenen aan te doen en naar het dagverblijf te gaan.
   Het afscheid op het dagverblijf gaat eigenlijk altijd relaxed tegenwoordig. Ik krijg nog een dikke knuffel en kus van Daniël en hij gaat vrolijk spelen. Sam gaat knuffelen met de leidster en krijgt nog een kus van mij.
   Samen met papa haalde ik de mannen vanmiddag op. Ze waren als altijd -gelukkig- blij om ons te zien. Ze hadden allebei een goede dag gehad op het dagverblijf. Thuis ging ik koken en de kinderen scharrelden wat rond. Sam at erg goed, Daniël niet - die eet de laatste tijd sowieso wat minder goed, maar daar maken papa en ik ons niet druk om. Na het eten kreeg Sam nog een halve fles en speelde Daniël even met papa. Daarna was het alweer bedtijd.
   Ik ging met Sam vast naar boven, deed hem zijn pyjama aan en martelde hem met Luuf, zoutoplossing en een washandje waarmee ik zijn loopoor schoonmaakte. Toen was hij klaar voor zijn bedje. Inmiddels waren papa en Daniël ook boven en deden we nog een gezinsknuffel.
   Samen met papa deed ik Daniël zijn pyjama aan, daarna nog even tandenpoetsen en klaar was Daniël. Meestal vragen we aan Daniël wie er mag voorlezen, dat was vandaag papa en die zal zo wel naar beneden komen. Dan begint onze avond.

Dag 228 Zelf het goede voorbeeld geven

   Vanmiddag profiteerden we van het mooie weer en gingen met zijn vieren een stukje wandelen. Meestal hebben papa en ik een doel en lopen we bijvoorbeeld naar opa, maar vandaag niet. Dat was fijn voor Daniël want hij mocht in alle speeltuintjes waar we langs kwamen even spelen. Op een gegeven moment kreeg Sam er echter genoeg van dat we steeds stilstonden. Hij begon te zeuren en het werd tijd om weer naar huis te gaan zodat Sam naar bed kon. We waren echter te laat, Sam viel in de wagen in slaap. We reden hem dus maar slapend de woonkamer in.
   Daniël stond steeds bij zijn broertje te kijken en leek hem wakker te willen maken. Ik vertelde Daniël dat ik heel boos zou worden als hij Sam wakker zou maken. Hij keek me nog eens aan en ging toch met zijn handje in de richting van Sam. Ik zette hem op de stoel en liet hem even nadenken over wat ik nou had gezegd, daarna liet hij Sam braaf met rust. Een half uurtje later werd Sam uit zichzelf weer wakker.
   Even later viel Daniël in de woonkamer in slaap. (Hij wilde -uiteraard- weer geen dutje doen en we hebben de strijd om het af te dwingen maar even gestaakt, maar blijkbaar heeft hij dus toch slaap nodig overdag.) Ik was aan het koken en op een gegeven moment was het eten klaar, maar Daniël lag nog diep te slapen. En wat deed die gemene mama? Die maakte Daniël toch wakker. Nou, ik heb het geweten, mijn straf was niet dat ik op de stoel moest om na te denken, maar dat we een huilend kind aan tafel hadden dat absoluut niet wilde eten. Tja, ik had natuurlijk beter moeten weten...

Dag 227 Peuterpraat (3)

   Vandaag was Daniël weer lekker op dreef met zijn praatjes. Eerst hadden we het volgende gesprekje:
D: Ik vind jou lief mama.
Ik: Ik vind jou ook lief Daniël.
D: Ik ben niet lief.
Ik: Jawel, je bent wel lief.
D: Ik ben niet lief.
Ik: Wat ben je dan?
D: Ik ben een varken.
Vervolgens liep hij knorrend de kamer door.
   Later op de dag had ik mijn ogen opgemaakt. Dat doe ik niet zo vaak. Daniël kwam bij mij zitten en vroeg: "Mama, heeft jij twee ogen?" Hij bedoelde natuurlijk dat hij iets anders aan mij zag. Ik legde hem uit dat ik me had opgetut. Hij vond mijn make-up erg mooi.

Dag 226 Kalverliefde (3)

   Vandaag ging Daniël bij J. spelen - die op dezelfde dag is geboren als Daniël. Daniël en J. hadden lol samen. Vanavond zei hij nog toen ik vroeg of hij het gezellig had gevonden: "Samen rennen!'' Toen het tijd was voor het middagdutje van de kinderen wilde ik Daniël weer mee naar huis nemen. Daniël dacht daar duidelijk anders over, hij vroeg: ''Mama, mag ik met J. naar bed?" Haar moeder en ik schoten in de lach en zeiden dat hij dat over een jaar of zestien nog maar eens moest vragen.
   Je zou denken dat hij in elk geval moe was en thuis zou willen slapen, maar het was weer dramatisch. Ik had hem uitgelegd dat hij op zijn kamer moest blijven tot Nijntje haar ogen open zou doen. Ik had ook gezegd dat hij best mocht lezen of spelen, maar dat hij even moest rusten. Ik ging naar beneden en het was een minuut of vijf rustig voor ik zijn deur weer open hoorde gaan. Hij stond boven aan de trap te roepen: ''Mama, ik ben wakker. Ik heb goed geslapen. Kleren aan, ik wil naar beneden." Uiteindelijk - na hem verscheidene keren terug in bed te hebben gelegd - is hij in elk geval op zijn kamer gebleven tot Nijntje wakker werd. Maar er viel voor mij op die manier niet veel te rusten. 

Dag 225 Twee mijlpalen

   Vanmiddag toen we Sam gingen ophalen zat hij -helemaal los- op de grond tussen alle kinderen. Weer een mijlpaal, de eerste die we niet zelf hebben meegemaakt. Deze primeur was voor de leidsters. Niet eens zijn vaste leidsters, maar invalkrachten. Dat blijft een beetje vreemd, dat jouw kind ineens iets kan waar je zelf niet bij was, helaas is er niet veel aan te doen om dat te voorkomen ben ik bang.
   Daniël had net een heel bijdehante chantage actie, ook een soort mijlpaal. Hij wilde Ipad kijken en ik had gezegd dat dat niet mocht. Hij vroeg: "Mag ik Ipad?" Ik antwoordde: ''Wat zeg je? Wil je naar bed?" "Nee, mama, Ipad.'' "Nee Daniël, je gaat zo naar bed.''
Ineens begon meneer fanatiek op te ruimen. Speelgoed in de kist, duplo op zijn plek, hij was heel ijverig bezig. Even later kwam de aap uit de mouw, toen hij klaar was vroeg hij nog eens poeslief: ''Mag ik Ipad?'' Tja, toen konden papa en ik het hem niet meer weigeren en mocht hij toch nog een filmpje kijken.

Dag 224 Nijntje slaapt, nu Daniël nog

    In een soort wanhopige poging de middagdutjes van Daniël te redden, hebben we vandaag een 'slaaptrainer' gekocht. Het is een wekker in de vorm van Nijntje die in bed ligt. Op het moment dat Daniël moet gaan slapen doen we haar ogen dicht en zetten we de wekker op het tijdstip waarop hij wakker mag worden. Op dat moment gaan dan de oogjes weer open en speelt er een muziekje. Gisteren hielp het namelijk toen ik mijn wekker voor zijn middagdutje zette. Hij bleef braaf op zijn kamer en viel zelfs in slaap. Dit leek dus een perfecte oplossing.
   Vanmiddag mocht hij het gaan proberen met zijn eigen wekker. Je zou denken dat dat extra leuk was -Nijntje in plaats van een wake-up light- en dat het dus zou slagen. Maar niets was minder waar. Het maakte Daniël niets uit dat Nijntje sliep, hij wilde niet slapen en ging ook niet slapen. Zou hij op zijn leeftijd dan echt al geen dutje meer nodig hebben? Of misschien niet meer dagelijks? Hij is nog geen twee-en-een-half. Een beetje egoïstisch maar ik heb zijn dutjes nog zo hard nodig...
   Sam heeft besloten dat het niet zo mag zijn dat J. -die nota bene ruim een maand jonger is- eerder gaat kruipen dan hij. Hij heeft zaterdag (zie Dag 220 Drie kinderen) gezien hoe J. oefende met op handen en knieën zitten en dacht: ''Dat kan ik ook!'' Sinds het weekend is hij zich steeds heel ijverig aan het opdrukken. Hij kruipt nog niet weg, maar het zit eraan te komen. Het lijkt echt alsof Sam het van J. heeft afgekeken en misschien werkt het ook wel zo, moest hij het eerst even zien voor hij het zelf ging proberen. Dus als J. het nou wel als eerste onder de knie heeft, dan mag hij weer een dagje komen om het aan Sam te leren.

Dag 223 Koffieleuten met Daniël

   "Mama, mag ik ook koffie?"
"Nee, koffie is niet voor kleine kinderen.''
''Ik ben niet klein, ik ben al heel groot.''
''Ja, je bent groot, maar koffie is niet voor kinderen.''
''Mag ik een heel klein, heel klein ... slokje?''
''Nee lief, wil je iets anders drinken?''
''Appelsap!''

Dag 222 Ochtendhumeurtje

   Voorlopig zullen mijn blogjes waarschijnlijk over het zonnige humeur van mijn oudste gaan. Vanmorgen was weer een prachtig voorbeeld van zijn gezelligheid. Het begon ermee dat hij niet aangekleed wilde worden. Nou en als hij gaat trappelen en om zich heen gaat slaan, dan kun je dat wel vergeten als mama (of papa). Uiteindelijk zat hij in zijn onderbroek beneden, want Sam wilde ook zijn fles. Ergens halverwege de fles smeekte Daniël of ik hem wilde aankleden. Het tij leek gekeerd.
   Even later ging ik brood uit de vriezer halen. Daniël vond echter brood als ontbijt wat saai, hij wilde liever een ijsje. En toen het bleek dat hij dat niet ging krijgen, ging hij erom zeuren met dikke tranen erbij. Na een poosje besefte hij waarschijnlijk zelf ook dat ijsjes voor het ontbijt niet gebruikelijk zijn en gaf hij dan toch door dat hij smeerkaas en hagelslag op zijn brood wilde.
   Toen de boterhammen eenmaal gesmeerd op zijn bord lagen en ik Sam zijn boterham ging geven, ging Daniël huilen want hij wilde: "Ander broodje. Ander broohoodje." (Hij had in de vriezer nog een ander brood zien liggen.) Ik legde hem uit dat hij niets anders zou krijgen en dat hij zelf moest weten of hij wilde eten, maar dat we naar het dagverblijf zouden gaan als ik klaar was met Sam. Daniël trok zich daar niks van aan en bleef op de grond liggend en zittend en stampend zeuren om een ander broodje.
   Tussendoor werd het ineens heel even stil. Daniël had zijn eigen schaduw ontdekt op de muur en was aan het kijken wat er gebeurde als hij zijn arm omhoog deed. Toen het nieuwtje er vanaf was, ging hij weer vrolijk verder met zeuren. Natuurlijk ging hij aan tafel zitten om zijn brood te eten op het moment dat ik Sam zijn jas aan ging doen, toen wilde hij plotseling zijn boterham wel opeten...

Dag 221 Revolutie

   Daniël is niet meer een beetje opstandig, nee, hij heeft een ware revolutie ontketend. Middagdutjes zijn hoe dan ook passe, wat we ook proberen. Daniël gaat niet slapen, hij houdt vol dat hij gewoon niet moe is - al gaapt hij en wrijft hij volop in zijn ogen. De strijd aangaan is zinloos. Daniël komt steeds zijn bed weer uit, eerst nog vrolijk en hoe vaker wij hem terugleggen hoe meer hij overstuur raakt. Uiteindelijk zit hij dan boven aan de trap te huilen: "Kleren aan. Kleren aaahaan.'' Eigenlijk valt het me helemaal niet tegen hoe goed hij het zonder slaapje volhoudt tot de avond, zou hij dan echt geen dutje meer nodig hebben? Dat is mooi balen voor mama, daar gaat mijn dagelijkse uurtje rust!
   Vandaag was het zover, papa's 'worst nightmare' werd werkelijkheid. We wandelden naar opa en kwamen langs de supermarkt. Ik had nog een paar dingen nodig, dus we dachten er even doorheen te racen. Dat ging echter te snel voor Daniël, die wilde met een mandje rustig boodschappen doen. Toen hij merkte dat we alweer klaar waren en bij de kassa stonden en hij geen mandje nodig had, ging hij huilend op de grond liggen trappelen. Papa wist niet hoe snel hij met Daniël de winkel uit moest komen - ik kon er stiekem wel om lachen. De rest van de wandeling liepen papa en ik om en om met een brullend kind onder de arm, want Daniël was ontroostbaar en weigerde nog een stap te verzetten. Lang leve de revolutie!

Dag 220 Drie kinderen

EXCUSES DEZE BLOG IS EEN DAGJE TE LAAT ONS INTERNET DEED HET NIET

   Gisteren had ik er ineens nog een baby bij. Gelukkig niet omdat ik tien maanden na de geboorte van Sam uitriep: "I didn't know I was pregnant!'' -Thank God- maar omdat we mochten passen op het zoontje van een goede vriendin. Hij is negen maanden oud. Er werd al gegrapt dat we dan vast konden oefenen voor als er ooit een derde komt. Nou klopt dat natuurlijk niet helemaal, met twee kindjes die even oud zijn, het was meer oefenen voor als Sam per ongeluk toch een tweeling was geweest - of zoiets.
   Eigenlijk ging het prima met nog een baby erbij. In het begin moest J. wel even wennen. Vooral aan Daniël. Hij vond Daniël ergens heel interessant en fascinerend, hij kon zijn ogen er niet vanaf houden, maar hij vond Daniël ook wel een beetje eng. Vooral toen Daniël als een leeuwtje ging brullen in zijn gezicht, toen was J. in tranen. Gelukkig liet hij zich goed troosten.
   De mama van J. had aangegeven dat J. vaak hele korte slaapjes doet, maar hier sliep hij twee keer als een roosje. In de middag gingen we met ons hele huishouden naar de verjaardag van mijn schoonzusje. Sam voorin en ik achterin tussen de maxi-cosi en de kinderstoel ingeklemd, erg comfortabel. Op de verjaardag kwam J. voor het eerst die dag een beetje los. Hij ging rondtijgeren en kletsen en hij leek het reuze gezellig te vinden.
   Terug van de verjaardag waren de papa en mama van J. al bij ons om hem weer op te halen. Ineens bloeide hij nog verder op en durfde hij echt contact te maken met Daniël. Bij papa op schoot was dat een stuk minder eng. J. heeft volgens mij -ook al vond hij het spannend- een goede dag gehad. Ik vond het ook prima, voor een dagje!

Dag 219 Over hastdroenk en kleine smulpaap

   Vanmorgen vroeg Daniël aan mij: ''Mama, mag ik hastdroenk?"
Ik zei: "Wat zeg je?"
Daniël: "Mag ik hastdroenk?''
Ik: ''Wat is hastdroenk?''
Daniël: "Kuch, kuch, kuch, hastdroehoenk!"
Toen begon er bij mij een belletje te rinkelen: "Oh, je bedoelt hoestdrank!''
Daniël: ''Ja, hastdroenk!''
   Sam is een kleine smulpaap. Hij is nooit een smalle baby geweest en met reden. Wat kan hij eten zeg en hij wordt er ook zo blij van. Gisteren smulde hij van de bloemkool, we verbaasden ons erover hoeveel hij naar binnen werkte. Hij was enthousiast van de eerste hap tot het laatste beetje wat ik uit het kommetje schraapte. Dat uitte zich door trappelende voetjes en een wijd opengesperde mond. (Hij leek wel een baby-vogeltje dat op mama-met-een-worm wacht.)
   Vandaag at hij twee kleine aardappeltjes en drie stronkjes broccoli met wat zalm met de pot mee. Daarna namen we nog een beetje appelmoes na, dat wilde ik Sam niet onthouden, dus ik gaf hem kleine hapjes appelmoes. Je had zijn gezicht moeten zien! Het lichtte gewoon op zodra ik met een lepeltje appelmoes richting zijn mond bewoog en grijnzend liet hij het dan vervolgens naar binnen glijden. Volgens mij is er nog nooit iemand zo blij geworden van een paar lepeltjes appelmoes.
  

Dag 218 Klap eens in je handjes

   Sam heeft iets nieuws geleerd! Sinds een paar dagen kan hij klappen. Hij klapt vooral als hij aan tafel zit om te eten - dat is natuurlijk ook makkelijker dan wanneer hij op zijn buik op de grond ligt. Hij vindt het zelf erg leuk om te doen, maar het wordt extra mooi als wij alle drie met hem mee klappen en hem complimentjes maken. Dan zie je hem glimmen van trots. Hij heeft het trouwens helemaal zelf ontdekt, ik ben niet steeds met hem aan het oefenen. Dat probeer ik met zwaaien wel, maar tot noch toe zonder resultaat...
   Daniël leer ik weer hele andere dingen. Ik vertelde hem vandaag dat ik naar yogales ging en hij wilde weten wat dat was. Ik legde hem uit dat ik dan bijvoorbeeld een boom nadoe en een bruggetje maak van mijn lijf. Ik moest het voordoen en hij ging het nadoen. Hij vond het helemaal ''te gekvet zeg." Hij wilde me eigenlijk niet meer laten gaan, hij wilde de hele avond met mij bruggetjes maken. Ik heb hem beloofd dat we morgen verder gaan.

Dag 217 Tuinieren

   Gisteren liet ik Daniël een poosje buiten spelen in de achtertuin. Sam lag zo'n beetje de hele dag te slapen - die is aan het bijkomen van zijn verkoudheid. Daardoor konden we niet echt gaan wandelen, maar op deze manier kon Daniël toch even uitwaaien. Af en toe wierp ik een blik naar buiten om te kijken wat die kleine man aan het uitspoken was.
   Eerst plaatste hij zijn wagenpark (een loopfietsje, een loopmotor en een kruiwagen) in het gras. Vervolgens maakte hij een hoopje zand in het grasveld wat hij versierde met stenen. Hij klom ook op de schutting om bij de buren te gluren en liet steentjes in de schutting "ploeken" zoals hij dat noemt, vanwege het mooie geluid wat dat maakt.
   Op een gegeven moment was hij heel ijverig met zijn kruiwagen in de weer. Hij verdween steeds even aan de zijkant van het huis en kwam dan weer te voorschijn met een wagen vol verdorde blaadjes. Daar reed hij mee naar het midden van de tuin waar we altijd brood voor de vogeltjes strooien. Op die plek kiepte hij de wagen telkens om, zodat de blaadjes bij de stukjes brood kwamen te liggen. Na drie ritjes keek hij eens even achterom om te zien wat er gebeurde, waarschijnlijk drong het tot hem door dat de stapel niet hard groeide. Tot Daniëls ontzetting waaiden de blaadjes weg. Even stond hij erbij stil, maar daarna ging hij toch gewoon weer verder.
   Na een poosje buiten spelen begon het te hagelen. Daniël kwam naar de deur en schreeuwde naar mij: "Wat een rotweer!" Ik deed de deur al open om hem binnen te laten. "Even de motor droog zetten," zei mijn kleine wijsneus en ruimde zijn motor braaf op voor hij binnenkwam.

Dag 216 Muizen boven?

   Vanmorgen kwam een vriendin van de yoga met haar twee zoontjes in dezelfde leeftijd bij ons langs. Ze was wat later dan verwacht, omdat de jongste lang sliep. We besloten daarom samen te lunchen. Normaal gesproken leg ik Daniël tussen twaalf en half een in bed, maar nu werd het een dik half uur later. Dat brengt het risico met zich mee dat Daniël over zijn slaap heen raakt. Bij het naar bed brengen zei Daniël nog dat hij leuk had gespeeld met D. -de oudste- en dat ze vriendjes waren. Erg schattig. Daniël zei eigenlijk meteen ook al dat hij niet wilde slapen, maar ik vond dat hij wel moest slapen en vertrok naar beneden.
   Even later hoorde ik getrippel boven en met een beetje moeite -de klink staat omhoog- kreeg Daniël de deur van zijn kamer open. Vervolgens hoorde ik wat op de trap, maar dat was vreemd, want het traphekje zat dicht. Toen ik ging kijken zag ik wat dat geluid had veroorzaakt, geen muizen: Daniël was zijn knuffels naar beneden aan het gooien.
   Ik ging naar boven legde Daniël zonder al te veel commentaar met knuffels en al weer in bed en ik ging weer naar beneden. Even later herhaalde bovenstaande zich. Bij de derde of vierde keer dacht ik: "Misschien moet ik eens boos worden.'' Zo gedacht zo gedaan. Daniël ging daarna huilend weer in bed liggen. Maar het hielp niet, want nu duurde het iets langer, maar na een poosje hoorde ik weer getrippel en van alles naar beneden stuiteren op de trap.
   Ik besloot streng te zijn. Ik kwam boven, wees naar zijn bed en zei op strenge toon: "En nou heel gauw je bed in!'' Daniël keek me ondeugend aan, met een blik van: mam, meen je dat nou? Ik kon mijn lachen niet houden en tegelijk barstten we in een lachbui uit die wel een paar minuten aanhield. Toen heb ik Daniël maar mee naar beneden genomen. (Wat me trouwens duur kwam te staan, want de strijd heeft zich vanavond voortgezet, maar hij is inmiddels uitgevochten, gelukkig heb ik 'gewonnen' en is Daniël lekker gaan slapen.)

Dag 215 Weer vroeg dag en een kleine rebel

   Vanmorgen was het weer veel te vroeg dag. Sam begon om 4.44 uur te huilen en wilde vanaf dat moment niet meer gaan slapen. (Daarvoor was hij ook al twee keer wakker geweest.) Hij blijft maar verkouden en met verstopte neus kan hij zichzelf niet goed troosten met zijn vingers in zijn mond. We gaven hem eerst zoutoplossing en nog wat Luuf op zijn borst, maar dat mocht niet baten. Uiteindelijk legden we hem bij ons in bed in de hoop dat hij nog even zou slapen, maar dat werkte ook niet. Hij bleef aan het huilen - de buurvrouw zei zelfs dat ze hem had gehoord. Ten slotte gaven we hem al om half zes een fles, daarna sliep hij nog wel anderhalf uur.
   Daniël is de laatste tijd vreselijk rebels. Vanmorgen bijvoorbeeld stond ik met de mannen bij de voordeur, klaar om naar het dagverblijf te gaan. Ik had Sam al over de drempel gezet en stond zelf ook al buiten, met de sleutel in de aanslag om de deur op slot te doen. Ik zei: "Kom Daniël, we gaan!" en wenkte hem om naar buiten te komen. Daniël dacht daar anders over. Hij riep: "Ik blijf hier!" deed de deur dicht en liep de woonkamer weer in. Uiteindelijk had ik hem op mijn ene arm en Sam in de maxi cosi in de andere. Ik heb nog nooit zulke sterke armspieren gehad als sinds ik twee kinderen heb...
   Vanavond was het een hele strijd om Daniël in een schone luier te krijgen, om hem in zijn pyjama te krijgen, om zijn tanden gepoetst te krijgen, om hem weer op zijn kamer te krijgen. Papa was inmiddels zijn geduld verloren en naar beneden vertrokken. Ik had daarna strijd om hem een verhaaltje voor te lezen. Hij was namelijk helemaal overstuur. Ik probeerde daar geen aandacht aan te besteden, maar ik wilde hem ook niet zo achter laten. Na hem even te laten uitrazen draaide hij bij, kon ik voorlezen en kwam papa ook nog even een kus geven, daarna kon hij dan toch rustig gaan slapen.
  

Dag 214 Geheimtaal en grote verwondering

   Daniël houdt er tegenwoordig een eigen taaltje op na. Dan begint hij bijvoorbeeld te zingen: "Alle jaba dubaduba daba," op de melodie van 'Alle eendjes zwemmen in het water' dat dan weer wel. Of hij kletst gewoon een eind raak in allerlei klanken waar niets van te maken is. Geen idee of dat gewoon is voor zijn leeftijd. Gelukkig kan hij ook 'normaal' goed praten, dus ik maak me geen zorgen.
   Vandaag aten we bij opa (de papa van papa). Opa heeft een hond, een blonde bouvier, geen kleintje dus. Daniël wilde Tess steeds weer brokjes geven, maar dat kon niet, want dan wordt Tess te dik. In de loop van de avond krijgt Tess altijd een appeltje, vandaag mocht Daniël Tess haar appeltje geven. Wat was dat een mooi schouwspel!
   Daniël zat bij opa op schoot en zei: ''Wouw, kijk uit mijn hand!" bij bijna elk stukje dat hij haar gaf. Hij keek daarbij vol verwondering naar zijn handje. Tussendoor zei hij ook nog: "Goed kauwen, Tess." En -omdat opa het voorzei: "Tess, zitten!" Tess luisterde zelfs, nou dat vond Daniël natuurlijk helemaal geweldig. (Ik weet niet of ze ook naar Daniël luistert als hij haar geen appel geeft, maar ach.) Daniël had van het begint tot het eind -Tess heeft helaas voor hem een appeltje zo op- een smile van oor tot oor.

Dag 213 Wandelingetje

   Vanochtend gingen we met ons gezinnetje een wandeling maken naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum. Sam mocht uiteraard lekker in de wagen en Daniël wilde zelf lopen. Hij had zijn mooie Jip en Janneke laarzen aan en papa en ik ervoeren weer dat wanneer je met een peuter gaat wandelen, je eindeloos geduld moet hebben. Tenminste, als je het gezellig wilt houden en je kinde niet aan zijn haren mee wilt slepen.
   Ten eerste wilde Daniël natuurlijk graag in alle plassen die we tegen kwamen stampen. Vervolgens zou hij het liefst elke speeltuin op de route in gaan, maar gelukkig had het vanmorgen gesneeuwd, waardoor alles nat was. Daniël accepteert nat als een goede reden om niet in de speeltuin te gaan - of op een bankje te gaan zitten. Anders zou hij namelijk ook op elk bankje waar we aan voorbij gaan even willen zitten. Nou vond Daniël het ook grappig om bij een lantaarnpaal te gaan staan met zijn handen voor zijn ogen en tot tien te tellen (dat kan hij al bijna foutloos) "...tien, weg gezien, ik kom!" Gelukkig wist ik hem ervan te overtuigen dat hij dat niet bij elke lantaarnpaal moest doen.
   Op de terugweg ging hij bij het houten bruggetje in het park na elke houten spijl zijn hoofd onder de railing door doen. "Even hier kijken. Even hier kijken. Even hier kijken." Alsof hij op elk punt een wezenlijk ander uitzicht zou hebben. Toen begon Sam er inmiddels een beetje genoeg van te krijgen en moest ik kletsen als Brugman lees: iets leuks in het vooruitzicht stellen en Daniël stevig bij de hand houden, om hem in een redelijk tempo naar huis te loodsen, voordat Sam het echt op een brullen zou zetten.

Dag 212 Nijptang

   Vandaag gingen we met mijn kant van de familie bij mijn broer en schoonzusje eten. Erg gezellig om met zijn allen bij elkaar te zijn en ook leuk voor Daniël, want mijn schoonzusje is gastouder en ze hebben dus een huis vol speelgoed. (Ook handig voor ons, want we konden de mannen zo op bed leggen.)
   Daniël vond op een gegeven moment een houten koffertje. "Doktertje spelen," zei hij. In het koffertje zat alleen geen doktersset, maar houten gereedschap. Heel leuk, een zaag, een schroevendraaier (tot mijn verbazing kende Daniël dat woord al), een steeksleutel, een hamer, een potlood, een nijptang en nog wat andere dingen.
   Eerst ging Daniël de box doorzagen, vervolgens timmerde hij er een poosje op los, ten slotte vond hij de nijptang. Met de nijptang ging hij mijn haren knippen. "Mama, haren knippen!" Per ongeluk knipte hij in mijn oor. Misschien moet Daniël maar geen kapper worden. Toen bedacht hij dat hij er ook mijn nagels mee kon knippen, best inventief. Uiteindelijk kwam hij erachter dat je er ook mee in damesbillen kunt knijpen en was onze gastvrouw de pineut. Lachend renden zij en Daniël rondjes om elkaar heen, tot hij haar alsnog te pakken kreeg en de nijptang in haar billen zette... Ik hoop dat we de volgende keer toch weer worden uitgenodigd...