Daniël houdt er tegenwoordig een eigen taaltje op na. Dan begint hij bijvoorbeeld te zingen: "Alle jaba dubaduba daba," op de melodie van 'Alle eendjes zwemmen in het water' dat dan weer wel. Of hij kletst gewoon een eind raak in allerlei klanken waar niets van te maken is. Geen idee of dat gewoon is voor zijn leeftijd. Gelukkig kan hij ook 'normaal' goed praten, dus ik maak me geen zorgen.
Vandaag aten we bij opa (de papa van papa). Opa heeft een hond, een blonde bouvier, geen kleintje dus. Daniël wilde Tess steeds weer brokjes geven, maar dat kon niet, want dan wordt Tess te dik. In de loop van de avond krijgt Tess altijd een appeltje, vandaag mocht Daniël Tess haar appeltje geven. Wat was dat een mooi schouwspel!
Daniël zat bij opa op schoot en zei: ''Wouw, kijk uit mijn hand!" bij bijna elk stukje dat hij haar gaf. Hij keek daarbij vol verwondering naar zijn handje. Tussendoor zei hij ook nog: "Goed kauwen, Tess." En -omdat opa het voorzei: "Tess, zitten!" Tess luisterde zelfs, nou dat vond Daniël natuurlijk helemaal geweldig. (Ik weet niet of ze ook naar Daniël luistert als hij haar geen appel geeft, maar ach.) Daniël had van het begint tot het eind -Tess heeft helaas voor hem een appeltje zo op- een smile van oor tot oor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten