Vanmorgen kwam een vriendin van de yoga met haar twee zoontjes in dezelfde leeftijd bij ons langs. Ze was wat later dan verwacht, omdat de jongste lang sliep. We besloten daarom samen te lunchen. Normaal gesproken leg ik Daniël tussen twaalf en half een in bed, maar nu werd het een dik half uur later. Dat brengt het risico met zich mee dat Daniël over zijn slaap heen raakt. Bij het naar bed brengen zei Daniël nog dat hij leuk had gespeeld met D. -de oudste- en dat ze vriendjes waren. Erg schattig. Daniël zei eigenlijk meteen ook al dat hij niet wilde slapen, maar ik vond dat hij wel moest slapen en vertrok naar beneden.
Even later hoorde ik getrippel boven en met een beetje moeite -de klink staat omhoog- kreeg Daniël de deur van zijn kamer open. Vervolgens hoorde ik wat op de trap, maar dat was vreemd, want het traphekje zat dicht. Toen ik ging kijken zag ik wat dat geluid had veroorzaakt, geen muizen: Daniël was zijn knuffels naar beneden aan het gooien.
Ik ging naar boven legde Daniël zonder al te veel commentaar met knuffels en al weer in bed en ik ging weer naar beneden. Even later herhaalde bovenstaande zich. Bij de derde of vierde keer dacht ik: "Misschien moet ik eens boos worden.'' Zo gedacht zo gedaan. Daniël ging daarna huilend weer in bed liggen. Maar het hielp niet, want nu duurde het iets langer, maar na een poosje hoorde ik weer getrippel en van alles naar beneden stuiteren op de trap.
Ik besloot streng te zijn. Ik kwam boven, wees naar zijn bed en zei op strenge toon: "En nou heel gauw je bed in!'' Daniël keek me ondeugend aan, met een blik van: mam, meen je dat nou? Ik kon mijn lachen niet houden en tegelijk barstten we in een lachbui uit die wel een paar minuten aanhield. Toen heb ik Daniël maar mee naar beneden genomen. (Wat me trouwens duur kwam te staan, want de strijd heeft zich vanavond voortgezet, maar hij is inmiddels uitgevochten, gelukkig heb ik 'gewonnen' en is Daniël lekker gaan slapen.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten