dinsdag 30 april 2013

Dag 300 K(r)oningsdag

   Dit jaar was het dan zover: de laatste Koninginnedag, want koningin Beatrix trad af en prins Willem Alexander werd koning. Jullie, lieve Daniël en Sam, zullen niet beter weten dan dat het op 27 april Koningsdag is. Maar dit terzijde.
   Mama wilde vanmorgen graag op televisie zien hoe Beatrix afstand deed van de troon. Daniël wilde liever Dora kijken. Natuurlijk duurde het programma rondom het koningshuis ook nog eens vreselijk lang, dus Daniël vond Koninginnedag al snel stom. Hij liep zich een beetje te vervelen.
   Uiteindelijk besloot hij dat hij zelf koningin wilde zijn. Hij zette de blokkendoos omgekeerd op zijn hoofd als kroon en ging rondjes door de kamer lopen. De doos zakte steeds over zijn ogen en op een gegeven moment liep hij tegen een keukenkastje aan. ''Oh!'' zei hij enigszins verbaasd en vervolgens lagen we allebei slap van het lachen.
   Zo zag mijn Koningin eruit:
 
"Ik ben de koningin van de hele wereld!''
zei hij bescheiden.
 
PS Vandaag is er nog een ander jubileum: ik blog al 300 dagen!

maandag 29 april 2013

Dag 299 Over peuterruzie en erwtjes eten

   Toen ik mijn mannetjes vandaag ging ophalen biechtte de oudste meteen op dat hij niet goed had geluisterd. Waarom kon hij me alleen niet uitleggen. De leidster zei dat hij zelfs in de hoek had moeten staan, maar wat daarvan de reden was vertelde mijn kereltje niet, wel dat hij ervan moest huilen. Het was al in de ochtend gebeurd, maar het had flink indruk gemaakt. Uiteindelijk vertelde de leidster mij dat Daniël een ander jongetje (kleiner en jonger dan hij) omver had geduwd en ook had geslagen. Voor zover ik begreep ging de ruzie om een stuk speelgoed. Daniël schaamde zich nog, tenminste - hij keek erg schuldbewust. Later op de fiets zei hij nog eens dat hij dat andere kindje geplaagd had en dat dat niet mag. Ben benieuwd wat hij ervan heeft geleerd.
   We aten erwten en worteltjes. Sam mag steeds vaker lekker zelf met zijn handjes eten - afhankelijk van wat er op het menu staat. Hij vindt dat hartstikke leuk. Vandaag was hij helemaal in zijn element. Met het grootste geduld pakte hij met twee vingertjes erwtje voor erwtje op om het in zijn mond te doen. Na een tijdje heb ik hem maar een beetje geholpen met een lepel, anders zaten we er nu nog!

zondag 28 april 2013

Dag 298 Home sweet home

   Vandaag was dan het weerzien met onze kinderen. Gek genoeg waren papa en ik rond half acht al volledig uitgeslapen. De vraag is of dat zo was omdat we gewend zijn om nog eerder op te staan en we gewoon uitgerust waren of omdat we zin hadden onze kindjes weer te zien. We waren hoe dan ook op tijd klaar met ontbijten en dus om terug te gaan naar onze mannetjes.
   Toen we bij mijn broer en schoonzus aankwamen was Daniël met zijn oom in het speeltuintje voor hun huis aan het spelen. (Niet dat papa en ik dat gezien hadden, we waren er zo aan voorbij gereden, foei!) Ik liep er snel heen maar mijn kind wilde mij niet eens meteen knuffelen, hij wilde nog eens van de glijbaan. Gelukkig kreeg ik daarna een hele dikke knuffel!
   Sam reageerde blij toen hij me weer zag. Het duurde echter even voor ik hem in mijn armen kon sluiten, want hij had een hele vieze luier en die was mijn schoonzus net aan het verschonen. Ik had hem wel gemist, maar om hem nou met poep en al in mijn armen te sluiten, dat ging me toch een beetje te ver.
   De kinderen waren doodmoe, dus we gingen na een snelle kop koffie met opa en oma -die ook even kwamen kijken- vlug naar huis. We vonden het allemaal lekker om weer thuis te zijn na een weekendje genieten. Nu liggen onze mannetjes weer heerlijk in hun eigen bedjes te slapen.

zaterdag 27 april 2013

Dag 297 Genieten

   Vanmiddag hadden we even contact met het thuisfront. De mannetjes hebben het naar hun zin. Ze sliepen goed afgelopen nacht. Vanmiddag zijn ze gaan zwemmen en toen ik belde zaten ze aan de pannenkoeken. Dat zij genieten is de voorwaarde voor ons genot. Dus papa en ik kunnen heerlijk ontspannen! Maar ik beken eerlijk dat ik stiekem ook weer zin heb om Daniel en Sam morgen weer te knuffelen... Eerst nog even uitslapen!

vrijdag 26 april 2013

Dag 296 Twee dagen uitslapen!

   Ik schrijf dit liggend in een hotelbed. Papa en ik zijn een weekendje samen weg. We hebben heerlijk gedineerd en zijn nu aan het uitbuiken. De kinderen logeren bij mijn broertje en schoonzus. Zo genieten we allemaal.
   Daniel verheugde zich er van de week al op en vroeg of hij weer met zijn oom mocht "plank varen". Vorige zomer zwom broerlief met Daniel op een surfplank over een meertje. Ik legde hem uit dat het daarvoor nu nog een beetje te koud is. In de auto op de heenweg vroeg hij of hij piano mocht spelen bij oom en tante. Ook vroeg hij of ze weer een tent in de woonkamer zouden gaan bouwen. Voor mij fijn om te horen, want ik weet zeker dat het dit weekend weer volop genieten wordt voor mijn mannen.
   En papa en ik, slapen morgen lekker uit!

donderdag 25 april 2013

Dag 295 Eten met mijn mannetjes

   Vandaag had papa een feestje van het werk. Hij kwam dan ook niet thuis om te eten. Ik had het rijk alleen met mijn mannetjes. Ik was benieuwd hoe dat zou zijn, omdat meestal papa de kinderen afleid als ik aan het koken ben. Het ging reuze goed. De kinderen waren ondanks hun lange dag bij het dagverblijf vrolijk en ze wisten zichzelf redelijk te vermaken. Ik was ervan onder de indruk, vaak zijn de kinderen toch wat dreinerig en moe als ze thuiskomen.
   Aan tafel had Daniël hele verhalen en ze aten allebei goed. Daniël had het over ons buurmeisje S. Hij zei: ''S. is mijn vriend. Ik ben Simba en S. is Lala.'' (Hij bedoelde Simba en Nala, de leeuwtjes in de Leeuwenkoning.) Verder vertelde hij over wat kinderen van het dagverblijf. Na het eten hebben Daniël en ik samen Sam naar bed gebracht. Daniël mocht nog even mee naar beneden voor een extra verhaaltje. Het was supergezellig.
   Daniël wilde uiteindelijk toch niet gaan slapen. Maar toen we papa gebeld hadden en ik nog een vierde extra kus gaf, werd het dan toch rustig boven.

woensdag 24 april 2013

Dag 294 Over afscheid nemen

   Vandaag kwam vriendin F. met dochtertje J. op visite voor Sams verjaardag. (Daniël en J. zijn precies even oud - op dezelfde dag geboren.) Het was mooi om te zien hoe ze samen drentelden in de tuin. Ze praatten nauwelijks met elkaar, maar toch was er een band. De een deed de ander na en andersom. Ze verstopten zich om de beurt op dezelfde verstopplek en zeefden samen zand in de zandbak.
   Toen ze weer naar huis gingen, was Daniël eigenlijk al heel moe en hij wilde geen gedag meer zeggen. Hij had zich in een zelfgemaakte tent verstopt en J. zwaaide dan maar naar de tent, want Daniël kwam er niet uit. Nadat ze de deur uit waren gegaan, kwam Daniël ineens weer tevoorschijn. "Dag zeggen! J. dag zeggen!'' Gelukkig konden we samen nog zwaaien naar de auto, zodat hij toch nog afscheid had genomen.
   Vanavond kwam de oom van papa langs met een mooie  (elektrische!) hijskraan voor de verjaardag van Sam, maar ook een beetje voor Daniël. Daniël vond het prachtig en stond in zijn handen te klappen en te springen: ''Dat is 'vet' zeg!'' zei hij. Hij kon er nog heel even mee spelen voor hij in bad en naar bed moest. Toen hij eenmaal schoongewassen en in pyjama was, wilde hij nog een keer naar de hijskraan kijken, heel even maar. Ook een soort afscheid...

dinsdag 23 april 2013

Dag 293 Nachtelijk drama

   Vannacht was het weer eens zover. Eigenlijk begon het gisteravond al. Sam was ontroostbaar toen hij naar bed moest. Ik weet niet of het alle indrukken van de afgelopen dagen waren, of tandjes die eraan zitten te komen, maar hij brulde alles bij elkaar. Hij hield zelfs Daniël -die al bijna in slaap was gevallen- wakker. Uiteindelijk heb ik hem, na een paar pogingen hem te troosten, maar even laten huilen. Na achten viel hij eindelijk in slaap.
   Ik was erg moe en ging al vroeg naar bed. Rond tien uur lag ik erin, achteraf was ik daar extra blij mee, want om half twee begon het geëmmer. Daniël huilde. Hij had waarschijnlijk eng gedroomd. Ik troostte hem legde hem terug in bed en liet op zijn verzoek de lamp aan en de deur open. Een paar minuten later begon hij weer te huilen. Dus papa erheen, een bekertje water. Dit wisselde zich steeds af. De eerste paar keren waren we nog begripvol en geduldig, maar na een keer of vier vijf werd dat minder, tot we uiteindelijk boos werden. Het mocht allemaal niet baten. Daniël had in zijn hoofd dat hij niet wilde slapen, nou dan gaat het natuurlijk ook niet lukken.
   Meneer kwam steeds weer zijn bed uit, op een gegeven moment kwam hij zelfs naar onze kamer en probeerde in ons bed te klimmen. Pap wilde dat met de moed der wanhoop toelaten, maar ik wilde dat echt niet. Ik was veel te bang dat dan het einde zoek was geweest en dat ons bed dan was veranderd in een driepersoons bed. (Ik geloof niet zo in voor die ene keer dan maar wel.) Uiteindelijk hebben we gezorgd dat Daniël zijn deur niet meer open kon maken en hebben we hem even uit laten razen. Hij ging toen toch maar slapen - het was half vier. Om half vijf hoorden we hem een nieuwe poging doen om zijn kamer af te komen, maar die hebben we genegeerd.
   Hij sliep overigens wel uit tot na negen uur, maar aangezien Sam al voor zes uur wakker werd, had ik daar niet zoveel aan...

maandag 22 april 2013

Dag 292 Broeders

   Vanmorgen mocht Sam trakteren op het kinderdagverblijf. De ochtend kwam de leidsters het beste uit en in de ochtend eten de kinderen fruit, dus Sam nam fruit mee voor iedereen. Lekker (en) verantwoord. Ik had er iets speciaals van gemaakt door ook mango en ananas te kopen naast kiwi, druif en banaan. De ananas viel bij de kinderen niet zo in de smaak -maar wel bij de leidsters- en ik geloof dat ze er verder aardig van gesmikkeld hebben.
   Ik ging nog even mee met de jongelui aan tafel en maakte mooie foto's. Er werden muziekinstrumenten uitgedeeld en Sam kreeg zijn kroon op, toen ging iedereen de leiding voor Sam zingen. De leidsters gaven aan dat de kinderen normaal gesproken beter hun best doen om mee te zingen, maar het was blijkbaar een echte maandagochtend, de kinderen moesten nog op gang komen. Gelukkig rammelden ze flink met de instrumenten, dus het klonk toch prachtig.
   Daniël verkondigde trots: ''Dat is mijn broer!'' Een van de andere jongetjes zei: ''Sam is ook een beetje mijn broertje.'' ''Ja,'' riep weer een ander, ''en mijn grote broer!'' Leuk om te horen dat het er zo broederlijk aan toe gaat tussen de kinderen onderling, het is een grote familie!

zondag 21 april 2013

Dag 291 Over Sam en de voortuin

   Sam heeft zijn derde tandje! Sinds woensdag is er voor hem rechtsboven een tandje doorgekomen (niet het middelste maar dat ernaast). Het lijkt erop dat de andere drie voortanden boven nu ook snel zullen komen, maar bij hem weet je het nooit. Verder kruipt hij sinds vrijdag. Een dag voor zijn eerste verjaardag had hij het ineens onder de knie. Als hij ergens snel wil komen tijgert hij nog, maar anders kruipt hij op zijn gemakje rond. Buiten is dat ook prettiger, want dan hoeft hij niet met zijn buik over de stenen te slepen.
   Dat kwam hem vandaag goed van pas, want we zijn de hele dag met de buren bezig geweest in onze voortuinen. Het idee is dat we een groot deel gaan betegelen en dan onze picknicktafel in het midden zetten, zodat we daar met zijn allen kunnen zitten. Vanmiddag namen we alvast een voorproefje. De picknicktafel stond midden op het hofje waaraan we wonen en we lunchten met ons negenen. Erg gezellig! De box hadden we naar buiten gereden voor Sam en Daniël en de meiden speelden met stoepkrijt. We hadden een hoop bekijks en aanspraak, dus de halve buurt is inmiddels uitgenodigd om te komen bbq-en als het af is en de tap is geplaatst...

zaterdag 20 april 2013

Dag 290 Hoera, Sam 1 jaar!

   Vandaag was het dan zover, Sam is jarig! We hadden een mooie dag. De kinderen werden pas om half acht wakker en we begonnen de dag met cadeautjes in het grote bed. Daniël vond dat het leukste, want hij mocht alles voor zijn broertje uitpakken. Hij zong ook voor Sam: ''Sam is jarig hoera, hoera, hoera. Hij leve lang en gelukkig!''
   Vanmorgen vroeg kwam een vriendin van mij heel even langs, zij had het vrijgezellenfeestje van haar zus en moest snel weer gaan. Speciaal voor haar had ik cupcakes gekocht, omdat we de taart nog niet hadden opgehaald. Sam mocht er ook een en die had hij binnen vijf minuten naar binnen gewerkt, dat beloofde veel voor de slagroomtaart in de middag.
   Aan het eind van de ochtend kwamen mijn schoonvader en de grote nicht van de kinderen. Die speelden in de tuin met de mannetjes en met het cadeau van opa - een panna goaltje. Nadat we met zijn vieren rustig geluncht hadden, kwam de rest van de visite. We zetten Sam aan tafel met een stuk van zijn feesttaart. Hij begon heel voorzichtig met twee vingertjes, maar na een poosje zat hij met beide handen in de taart en zat zijn gezicht onder de slagroom, zoals dat hoort!
   Het was gezellig met het bezoek, de ooms en tantes van de kinderen waren er en opa en oma. Aan het eind van de middag werd het rustiger. Mijn broer en schoonzus waren er nog en een vriend van papa, die bleven eten. Sam had een paar chipjes op en daarna warm eten en een toetje. Blijkbaar was dat alles toch een beetje teveel van het goede (en allemaal dingen die hij tot nu toe nog niet kreeg) want hij spuugde over mijn schoonzusje heen. Gelukkig was hij daarna meteen weer vrolijk. (En mijn schoonzusje is door haar werk wel wat gewend, dus die bleef ook lachen. Voor haar was het een goed excuus om meteen mijn zwangerschapskleren te passen, die ze toch ging lenen.) Een gedenkwaardig einde van de dag zullen we maar zeggen...

vrijdag 19 april 2013

Dag 289 Nog 1 nachtje slapen

   Morgen is het zover dan wordt Sammetje alweer een jaar en zijn we 'uit de baby's'. Net hebben papa en ik de cadeautjes ingepakt en de slingers opgehangen. Ook hebben we de batterij van de fotocamera gecontroleerd. De taarten zijn besteld en de boodschappen gedaan. We zijn er wat dat betreft helemaal klaar voor (al is ons grote cadeau toch niet op tijd bezorgd -Dag 286 Nog vier nachtjes slapen-  gelukkig snapt Sam daar nog helemaal niks van).
    Voor mijn gevoel ga ik morgen een periode afsluiten, daarom ben ik nu een beetje weemoedig. Toen Daniël een werd, was ik al in verwachting van Sam, waardoor het toen anders voelde dat Daniël een nieuwe fase in ging - de volgende baby was immers al op komst. Verder is het een heftig jaar geweest omdat we er een kindje bij kregen maar een (groot)ouder moesten missen. Een heftige tegenstelling in emoties. Een jaar met weinig nachtrust bovendien. Wat mij betreft was de overgang van een naar twee kinderen een grote stap. Ongetwijfeld speelde het verlies van mijn schoonmoeder en het feit dat de mannetjes dicht op elkaar zijn geboren daarbij ook een rol.
   Nu, na een jaar, kan ik zeggen dat we onze draai als gezin hebben gevonden. De nachten zijn rustiger en er is weer balans gekomen. Ik kijk dan ook uit naar het komende jaar, omdat ik verwacht dat we nu nog meer kunnen gaan genieten van onze dreumes!

donderdag 18 april 2013

Dag 288 Tien minuten gesprekken

   Vanavond mochten papa en ik op het dagverblijf over onze beide zoons tien minuten praten met hun mentor. In de tussentijd kwam opa even oppassen op de mannen. Onze kereltjes doen het goed op het dagverblijf, maar dat wist ik eigenlijk al.
   Sam is vrolijk en gaat zich lichamelijk steeds beter ontwikkelen. Dat zien we thuis ook terug. Sam is altijd een bolle baby geweest en is dus iets minder snel met gaan zitten en gaan staan dan de snelle types, maar volgens mij loopt hij niet echt achter wat dat betreft. Zijn fijne motoriek is erg goed en hij kan zichzelf goed vermaken, dus dat zit wel snor.
   Daniël komt steeds meer los bij de kindjes. Thuis kletst hij al veel langer de oren van ons hoofd, op het dagverblijf is hij dat wat later gaan doen. Daar was hij in eerste instantie altijd een beetje verlegen, maar nu niet meer. Hij wordt steeds assertiever vooral naar de andere kinderen. Hij doet verder goed mee met de peutergym, dat vindt hij superleuk. Daniël is in tegenstelling tot Sam altijd sterk geweest en vlot in zijn motorische ontwikkeling.
   De mannen mogen dus blijven. (Natuurlijk mogen ze blijven, we betalen een goudmijntje om ze naar de opvang te brengen. Al zouden ze er de boel op stelten zetten, dan nog zou de opvang blij moeten zijn dat ze daarheen gaan!) Eigenlijk geen nieuws, maar fijn om nog eens bevestigd te krijgen dat ze het er naar hun zin hebben!

woensdag 17 april 2013

Dag 287 Pannenkoeken!

   De liefde van de man gaat door de maag en mijn lasagne is sinds ik papa heb ontmoet al zijn lievelingsgerecht, als ik hem wil verwennen moet ik dat maken. Hij at vandaag dan ook graag het restje van de lasagne die ik gisteren had gemaakt. Ik besloot mijn kleine mannetjes ook te verwennen door pannenkoeken te bakken. (Daar houdt papa helemaal niet van - dus dit was een goed moment.) Daniël wist niet hoe snel hij op de fiets moest komen bij het dagverblijf toen hij hoorde dat hij thuis pannenkoeken zou krijgen.
   Daniël mocht zelf met de poedersuiker aan de gang en dat alleen al was een feestje. Hij rolde zijn pannenkoeken ook zelf op en was helemaal trots dat dat goed lukte. Ik besloot Sam eerst een gezond prakje te geven en als toetje een beetje pannenkoek te laten proeven. Hij is nu ten slotte bijna een, dus pannenkoek moet kunnen. Dat bleef niet bij een beetje proeven, Sam at nog bijna een hele pannenkoek op! Het viel dus goed in de smaak, na vandaag zijn mijn drie mannen daarom vast even extra gek op mij.

dinsdag 16 april 2013

Dag 286 Nog vier nachtjes slapen...

   Nog vier nachtjes slapen en dan wordt Sam 1 jaar. Eerlijk gezegd ben ik er tot afgelopen weekend nog nauwelijks mee bezig geweest. Zaterdag realiseerde ik me ineens dat de tijd toch enigszins begon te dringen om op tijd een cadeau te regelen bijvoorbeeld. Dat hebben we toen maar meteen via internet besteld. Gelukkig hadden papa en ik er al wel over nagedacht wat we hem willen geven. Nu maar hopen dat het op tijd wordt bezorgd.
   Ik ben sowieso niet zo van het versturen van uitnodigingen voor de verjaardagen van de kinderen. Natuurlijk moet het gevierd worden -met een slagroomtaart- maar voor die kleintjes is het mijns inziens al gauw te veel. Ik vertel de naaste familie en een paar vrienden wanneer we het vieren en dan zien we wel wie er komt. Lastig daaraan is dat ik niet precies weet hoeveel mensen we kunnen verwachten. Ik heb daarom gisteren maar vast ruim voldoende (hoop ik althans) gebak besteld.
   Vandaag bedacht ik me dat het natuurlijk wel zo leuk is als Daniël ook een cadeautje aan Sam kan geven. We gingen naar de boekhandel en Daniël heeft zelf het boek uitgekozen dat hij aan Sam gaat geven zaterdag. Het was het eerste boek waar zijn aandacht naar uitging en het had meteen mijn goedkeuring (ik ben behoorlijk kritisch als het gaat om het kopen van kinderboeken). Dat was dus een schot in de roos.
   Verder oefenen we vrijwel dagelijks met Sam op het ''hieperdepiep hoera'' moment, zodat hij hopelijk zaterdag braaf zijn armpjes in de lucht zal doen als er 'Lang zal hij leven' voor hem gezongen wordt. Als ik het zo bekijk ben ik er stiekem toch meer mee bezig dan ik eigenlijk dacht. En nu de komende dagen duimen dat het mooi weer zal zijn!

maandag 15 april 2013

Dag 285 Opstandige bui

   Sinds Daniël tussen de middag weigert te slapen, wordt hij 's-ochtends vaak pas laat wakker. Acht uur is de laatste tijd geen uitzondering meer. Vanmorgen moest ik hem rond zeven uur wakker maken, maar dat doet zijn humeur geen goed. Meneertje wilde niet opstaan. Toen ik hem eenmaal zover had dat hij meeging naar beneden wilde hij niet aangekleed worden. Uiteraard wilde hij ook geen boterham eten.
   Met zachte dwang en een beetje humor heb ik hem uiteindelijk aangekleed, maar die boterham kon ik moeilijk naar binnen duwen. Ik kondigde dus maar aan dat we met de fiets naar het dagverblijf zouden gaan en dat Daniël bij hoge uitzondering op de fiets zijn boterham mocht eten. Ik maakte ervan dat het heel speciaal was om op de fiets een boterham te eten, dat andere kinderen dat echt niet mogen. Daniël begon te glunderen en liep vrolijk mee naar de fiets en at op zijn gemak zijn brood op. Onderweg bleef hij maar zeggen: "Heel speciaal he mama? Eten op de fiets. Dat mogen andere kindjes niet he?''

zondag 14 april 2013

Dag 284 De hele dag buiten

   Eindelijk, eindelijk, eindelijk was het dan zover - een stralende lentedag! Vanmorgen deden we de kinderen eerst in bad, dat was achteraf niet de beste volgorde. Daniël heeft daarna namelijk de hele dag in de tuin gespeeld en dan vooral in de zandbak. Bij hem betekent dat niet alleen torentjes bouwen en harken, maar ook op zijn buik zwemmen in het zand. De zandbak kan namelijk elk moment in een oceaan veranderen en Daniël in de schildpad van het 'Wonderteam' - vandaar. Toen ik mijn mannetje daarnet ging verschonen kon ik zijn billen schuren met zand en veranderde de commode in een strandje, alleen de parasol ontbrak er nog aan. Vanaf vandaag wordt het dus weer 's-avonds badderen!
   Sam daarentegen blijft braaf op het neergelegde kleed spelen met het speelgoed dat we bij hem neerleggen. Wat dat betreft is het een totaal ander type dan zijn broer, want Daniël kroop al van het kleed toen hij nog veel jonger was dan Sam. Sam lijkt de kat uit de boom te kijken, maar het kan nooit lang duren voor hij ook op onderzoek uit gaat in de tuin en ik ook zijn billen met zand kan schuren aan het eind van de dag...

zaterdag 13 april 2013

Dag 283 Over oma

   In mijn eerdere schrijfsels is al eens naar voren gekomen dat oma -de mama van papa- niet meer leeft. Zij is overleden vlak voor de geboorte van Sam, nu ruim een jaar geleden. We gaan af en toe naar de begraafplaats -soms met de kinderen- om even een kaarsje bij haar op te steken. Vandaag gingen we met zijn vieren naar de dierentuin. Op weg daarnaartoe kwamen we langs de achterkant van de begraafplaats, papa en ik waren ons daar niet eens zo van bewust, maar Daniël vroeg ons: ''Gaan we even bij oma kijken?'' Daar zaten papa en ik dan -allebei met tranen in onze ogen- helemaal ontroerd door Daniëls spontane vraag.
  

vrijdag 12 april 2013

Dag 282 Niet diploma verdienen

   Een paar dagen terug bedacht ik in een opwelling dat Daniël door netjes te eten een 'Netjes-Eet-Diploma' kon verdienen. Daniël eet namelijk het liefst met zijn handen. Ik vind dat niet zo erg, ik vind vooral de sfeer aan tafel belangrijk en dat Daniël lol heeft in eten. Hoe hij het eten dan naar binnen werkt is mij om het even, zolang hij maar niet echt gaat zitten viezeriken. Ik ben ervan overtuigd dat Daniël op een gegeven moment zelf graag met mes en vork wil leren eten. Papa echter vindt het minder prettig -zacht uitgedrukt- dat het elke avond weer een zooitje wordt aan tafel. Een terugkerend discussiepunt.
   Ik bedacht dus uit het niets een systeem, in de hoop dat dat een mooie oplossing zou zijn. Voor elke avondmaaltijd die Daniël netjes met vork of lepel zou eten en niet met zijn handen, zou hij een sticker verdienen. Na zeven stickers zou dan een diploma volgen. De eerste sticker was snel verdiend. Daniël kan namelijk heel goed met een vork of lepel eten, als hij zijn best doet, het duurt alleen wat langer.
   Vanavond was hij vlak voor het eten in slaap gevallen. (Hij wil nog steeds geen middagdutjes doen.) We moesten hem dus wakker maken uit een hele diepe slaap. Dat was dramatisch. Daniël huilde en huilde en wilde niet meer kalmeren. Hij zat wel aan tafel, maar wilde niet eten. Uiteindelijk nam ik hem even bij me op schoot, zodat hij weer tot rust kon komen. We aten spinazie, aardappelpuree en een gekookt eitje. Hij besloot dat hij zijn eitje wel wilde eten, verder wilde hij niks. ''Eitje eten met de handen. Ik ga niet een diploma verdienen!'' zei hij. Het diploma kon hem gestolen worden en met twee handen peuzelde hij zijn eitje op. Tot zover mijn mooie oplossing.

PS Zojuist speelde Daniël dat papa een toetje kreeg: een aardbeien toetje met 'boze-bessen...'
  

donderdag 11 april 2013

Dag 281 Gesprekjes met je peuter

   Gisteravond laat, toen papa naar bed ging, keek hij nog even op Daniëls kamer. Tegenwoordig wil Daniël graag zijn tuitbeker met water mee naar bed nemen, die had hij in zijn handen. Toen papa nog eens goed keek, zag hij dat Daniël zijn ogen open had. ''Papa, jij beker vullen?'' vroeg hij. Papa vulde de beker voor hem. Daniël zei: ''Jij nu weer naar beneje gaan.'' ''Nee,'' zei papa, ''ik ga ook slapen.'' Daniël antwoordde: ''Jij in je eigen bed slapen!'' Papa moest erom lachen en gaf Daniël een dikke kus en zei tegen hem: ''Ik hou van je, je bent lief!" Daniël zei: ''Ja, ja, lief.'' Op een toon van, ja pap ga nou maar, ik wil slapen.
   Vanmorgen na het ontbijt vroeg Daniël me: ''Mama, jij boekje lezen?'' en kwam met een boek aandragen. Ik zei: ''Nee lieverd, we gaan nu naar de kindjes.'' Daniël vroeg toen: ''Jij in de auto boekje lezen?'' Ik antwoordde: ''Nee, dat kan toch niet, ik moet sturen.'' Daniël:''Jij met een hand sturen en met een hand boekje lezen?'' Ik lachend: ''Nee, dat kan echt niet, ik moet ook naar de weg kijken, anders maken we ongelukken.''

woensdag 10 april 2013

Dag 280 Voetballer in de dop

    Opa en papa zullen blij zijn: Daniël heeft al eerder aangegeven dat hij later als hij groot is wil voetballen, maar hij vindt het nu ook al leuk. Hij houdt van roze en is vaker een meisje dan een jongen op het moment, maar hij is dus ook voetballer! Vanavond pakte hij na het eten de zachte bal uit de kast om met papa te kunnen voetballen in de woonkamer.
   "Papa we gaan naar 'voetbalstrijd', kom mee!'' Papa moest eerst achter hem aanlopen tot ze bij het voetbalveld waren. Ze gingen op schietafstand van elkaar staan en Daniël zei: ''Eerst fluiten!'' Hij deed zijn handen naar zijn mond en maakte met zijn mond een fluit-geluid waarna hij de bal naar papa schoot. Papa liet de bal door zijn benen gaan en riep: ''Een-nul voor Daniël.'' Na twee of drie keer overschieten verkondigde Daniël: ''We gaan naar huis, kom mee papa,'' en liep met de bal onder zijn arm de kamer weer door. Tot ze weer naar de volgende voetbalwedstrijd gingen en ze weer naar het voetbalveld liepen. Zo kunnen Daniël en papa uren spelen.
   Sam en ik juichten ze toe. In het kader van zijn eerste verjaardag (nog iets meer dan een week vanaf nu) heb ik hem geleerd zijn armpjes omhoog te doen als we ''Hieperdepiep hoera!'' zeggen. Dus juichen kan hij nu als de beste, voetballen komt dan later vast nog wel...

dinsdag 9 april 2013

Dag 279 Naar de tandarts

   Vandaag moesten we met het hele gezin voor controle naar de tandarts. Ik ben zelf absoluut geen held bij de tandarts en dat is een understatement. Maar een controle is tegenwoordig iets waar ik redelijk goed doorheen kom en het helpt dat ik mijn angst niet wil overdragen op de kinderen. Ik ben er ook heilig van overtuigd dat ik baat heb bij de yoga, het lukt me redelijk goed om naar mijn buik te blijven ademen, dat helpt om minder gespannen te zijn.
   Daniël mocht eerst op de stoel, hij mocht er zelf op klimmen en ging heel ontspannen liggen, zodat de tandarts zijn tanden kon tellen. Zijn gebit is compleet en zag er goed uit en Daniël werkte prima mee. Toen hij klaar was mocht hij iets uitkiezen. ''Een paasei!" riep hij enthousiast. De tandarts moest er erg om lachen, hij biedt te kinderen natuurlijk geen snoep aan, het was een stuiterballetje.
   Sam hoeft nog niet op de stoel. Over twee weken wordt hij alweer een, maar hij heeft pas twee tandjes. Hij is veel later met zijn tanden dan Daniël was. Voor Sam was het vooral geduld hebben, tot papa en mama aan de beurt waren geweest, want hij wilde veel liever rondkruipen dan op schoot zitten. Ik kwam er ook zonder kleerscheuren vanaf. Papa moet helaas voor hem binnenkort twee vullingen laten vervangen.
   Daniël wil sinds vandaag later als hij groot is graag tandarts worden. Ik vind het best, dan hoeft hij zich over geld geen zorgen te maken. Voor nu ben ik zelf vooral opgelucht dat ik er het komende half jaar weer vanaf ben, maar dat heb ik mijn mannetje natuurlijk niet verteld...

maandag 8 april 2013

Dag 278 Over Daniël in de zandbak en Sams eerste vriendinnetje

   Vanmorgen kreeg ik gelijk (zie mijn verhaal van gisteren). Daniël wilde perse in de zandbak en absoluut niet naar het kinderdagverblijf. "Ik wil in de zandbak. Ik wil niet naar de kindjes!'' riep hij huilend uit. Ik zei dat hij pech had omdat hij toch echt naar het dagverblijf moest. Ik deed hem zijn jas aan en hij deed zijn jas weer uit. Ik deed hem zijn schoenen aan en hij probeerde zijn schoenen weer uit te doen - maar ik had een dubbele knoop in zijn veters gelegd. Hij stampvoette en brulde. Ik nam Sam mee en zei: ''Goed dan ga je niet mee, dan gaan Sam en ik met zijn tweeën. Doei!'' en ging naar buiten om Sam in de auto te zetten. Toen ik daarna terug naar binnen ging was Daniël ineens heel ijverig zijn best aan het doen om zelf zijn jas aan te trekken en ging hij zonder verder nog tegen te sputteren met me mee.
   Vandaag bij het ophalen van de kindjes vertelde de leidster dat Sam steeds gaat staan aan voorwerpen die de juiste hoogte hebben. Na een poosje gaat hij dan piepen als hij het niet meer volhoudt, omdat hij niet meer zelf durft te gaan zitten. Dat doet hij thuis ook steeds. Bij het dagverblijf komt er dan telkens een klein chinees meisje naast hem staan, ze is iets ouder dan Sam. Ze legt haar armpje om zijn nek en haar hoofdje tegen zijn schouder, zo schattig!
   Eenmaal thuis mocht Daniël tot het eten klaar was dan eindelijk, eindelijk, eindelijk in de zandbak. Hij was helemaal blij...

zondag 7 april 2013

Dag 277 Zandbak

   Voor zijn verjaardag vorig jaar in september kreeg Daniël een zandbak. We hebben hem er toen iets eerder neergezet, maar Daniël heeft er vorig jaar relatief kort van kunnen genieten voor het winter werd. De afgelopen weken speelde Daniël af en toe (als het weer het eens toeliet) in de achtertuin, maar de zandbak mocht steeds niet open van ons, omdat het zand nog te koud en nat was. Vandaag was het dan eindelijk zover: we hebben de zandbak weer geopend. Daniël was door het dolle heen, zo blij!
   Na een uurtje spelen in het zand vonden papa en ik het tijd om naar opa te gaan voor een boswandeling. Daar was meneer het uiteraard absoluut niet mee eens, hij wilde niet naar opa, hij wilde in de zandbak blijven. Uiteindelijk heeft papa een spartelende Daniël in de woonkamer gezet en even later een brullende Daniël in de auto geplant. Het huilen hield nog een hele poos aan, tot Daniël uitgeput in slaap viel. Eenmaal in het bos was het weer goed, daar is natuurlijk ook een hoop te scharrelen.
   We aten na de wandeling ook nog bij opa en toen we thuis kwamen was het al zo laat dat Daniël meteen door moest naar boven om nog even te badderen voor hij naar bed moest. Het drama begon opnieuw. Daniël wilde niet in bad, laat staan douchen, hij wilde in de zandbak! Ik hou nu alvast mijn hart vast voor morgenochtend, want dan mag hij alweer niet in de zandbak, dan gaan de kinderen naar het kinderdagverblijf. Nu maar hopen dat het nog steeds lekker weer is als de kinderen morgenmiddag weer thuiskomen...

zaterdag 6 april 2013

Dag 276 Daniël breekt het ijs

   Vanmorgen belde mijn buuf, of Daniël zin had om te komen spelen. Hun nichtje van twee en een half was de hele dag bij hen en kon wel een speelkameraadje van dezelfde leeftijd gebruiken. Ze was namelijk een beetje verlegen aan het doen en kwam maar niet los. Ze stond een beetje verloren naar de buurmeisjes te kijken, maar liet zich niet verleiden om met hen te spelen. Ze hoopte dat Daniël leven in de brouwerij kon komen brengen. Wat mij betreft geen probleem. Mijn andere twee mannen lagen in bed en met Daniël bij de buren kon ik heerlijk de tijd nemen voor een uitgebreide douche.
   Na mijn douche ging ik weer eens kijken bij de buurtjes hoe het ging en het was Daniël gelukt, het nichtje was een beetje los gekomen en was uiteindelijk mee gaan spelen. We gingen naar huis om te lunchen, maar niet nadat we hadden afgesproken dat Daniël na het dutje van zijn leeftijdsgenootje weer terug zou komen om verder te spelen met haar en de andere meiden. Dat wilde Daniël wel. Hij heeft zodoende bijna de hele dag bij de buren gebivakkeerd en wilde zelfs niet meer naar huis toen het thuis was om te eten. Alle kinderen hadden ervan genoten!

vrijdag 5 april 2013

Dag 275 Trouwen

   Mijn broer wordt niet alleen papa in het najaar, hij gaat ook trouwen van de zomer. ''Het is dus een 'moetje','' grapte hij. Vandaag vertelde ik Daniël dat zijn oom en tante gaan trouwen en dat het dan feest is. "Ikke ook trouwen?'' vroeg Daniël. Ik legde uit dat mensen met elkaar gaan trouwen als ze verliefd op elkaar zijn. Ik zei dat ik graag met papa zou willen trouwen, omdat papa en ik verliefd op elkaar zijn. Daarna vroeg ik hem: ''En jij, ben jij verliefd op iemand? Met wie wil jij trouwen?" Daniël stelde toen voor: ''Mag ikke met Sam trouwen?'' De liefde voor Sam zit dus blijkbaar erg diep...

donderdag 4 april 2013

Dag 274 Wanneer krijgen we eindelijk normale nachten?

   Ik schrijf niet vaak meer over onze nachtrust. Die gebroken nachten gaan vervelen, dus daar wil ik het niet steeds over hebben. Maar sinds wij twee kleine mannetjes hebben is er altijd wat aan de hand. Sam heeft heel lang gerommeld 's-nachts. Dat gaat al een poos wat beter, behalve toen hij laatst ziek was. En nu is Daniël weer bezig. Hij wordt nu alweer twee nachten achter elkaar rond elf uur wakker en gaat dan stennis maken.
   Hij schreeuwt de boel bij elkaar: "Ik wil niet slapen. Naar be-nee-hee-je.'' ''Nee, Daniël we gaan niet naar beneden, het is midden in de nacht je moet gewoon gaan slapen.'' ''Ik wil niet slapen. Mag ik bij jullie in bed?" ''Nee, dat kan niet, daar is ons bed te klein voor, ga nou gewoon lekker slapen.'' Vervolgens hoor je dan Sam weer huilen op zijn kamer, die wordt wakker van al het kabaal. En papa en ik slapen uiteraard ook niet, terwijl we ons voor hadden genomen nou eens vroeg te gaan slapen. Na een half uur tot een uur strijd tegen de slaap, geeft Daniël zich eindelijk gewonnen en gaat toch pitten.
   Dan zou je denken dat hij 's-ochtends later wakker wordt, maar vergeet het maar. Om zes uur begint onze dag gewoon weer...

woensdag 3 april 2013

Dag 273 Zindelijk worden

   Het zindelijk maken van Daniël staat al een poos op een laag pitje. Ik dacht dat het paasweekend een mooi moment zou kunnen zijn om dat weer eens op te pakken. Mijn plan was om hem dan gewoon ''cold turkey'' meteen geen luier meer om te doen, zodat hij gedwongen zou worden te ervaren hoe het voelt als hij dan poept of plast. Ik hoopte dat na een paar vieze broeken hij min of meer vanzelf naar het potje zou willen gaan en dat hij dan binnen een paar dagen een heel eind zindelijk zou zijn. Op goede vrijdag zei Daniël toevallig rond de middag uit zichzelf dat hij geen luier om wilde. Een perfect moment om de koe bij de horens te vatten.
   Zo gezegd zo gedaan, ik deed Daniël geen nieuwe luier meer aan. Een half uurtje later was hij nat. Ik zette hem op het potje en deed hem droge kleren aan en legde uit dat hij de volgende keer op het potje kon plassen. Weer een poosje later was hij nat en had hij ook een beetje poep in zijn onderbroek, hij was aan testen hoe het een en ander werkt en wat er zou gebeuren. Ik herhaalde het op het potje zetten en verschonen.
   Op dat moment kwam papa thuis, die had ik nog niet ingelicht wat mijn plannen waren, dus dat deed ik even kort tussen neus en lippen door. Ik kondigde daarna aan dat ik wat ''oefenbroekjes'' zou gaan kopen en wat extra joggingbroeken. Hier in de buurt hadden ze die katoenen broekjes met een plastic buitenkant niet, dus ik moest naar het nabijgelegen dorp. Toen ik daar liep belde papa mij op: ''Kom je snel naar huis? Sam heeft een bloedneus en Daniël stond net op de bank te plassen, ik heb je hulp nodig." Toen ik thuis kwam had Daniël inmiddels weer een luier om gekregen van papa en wilde die ook niet meer uit.
   De volgende keer mijn plannen toch eerst rustig met papa doorspreken en van te voren zorgen dat ik alle benodigdheden in huis heb. Wie weet is het pinksterweekend een goed moment?!

dinsdag 2 april 2013

Dag 272 Avondeten

   Tegenwoordig begint het eten 's-avonds vrijwel standaard met de mededeling: ''Ik wil niet eten!'' van Daniël. We geven dan aan dat hij niet hoeft te eten, maar dat hij wel bij ons aan tafel moet komen zitten, omdat we dat gezellig vinden. Vaak eet hij dan toch gewoon wat hem wordt voorgeschoteld en soms ook niet. Daar doen we dan niet moeilijk over en meneer krijgt gewoon een toetje.
   Het avondeten is wel veranderd sinds Sam ook bij ons aan tafel zit en mee eet. Sam zit naast mij en ik voer hem hapje voor hapje zijn eten. Daniël vindt het lastig dat ik op die manier veel aandacht aan Sam besteed en wil zijn eten dan ook door mij gevoerd hebben. Daniël zit aan het hoofd van de tafel tussen mij en zijn vader in, maar papa mag dat niet doen, nee mama moet het doen. Waardoor ik drie monden tegelijk moet voeden met als gevolg dat papa vaak zijn bord al lang en breed leeg heeft -hij eet hoe dan ook best snel- als ik nog niet eens halverwege ben met ons drieën en ons eten inmiddels niet meer al te warm is. Maar ach, ik heb het ervoor over om mijn mannetjes goed te laten eten.

   Morgen moet ik boodschappen doen en vandaag waren er alleen nog restjes van verschillende toetjes. Daniël had eerste keus en at aardbeien-vanillevla. Papa at een restje appelmoes. Daniël -die vandaag zijn bord bij lange na niet leeg had gegeten- zei tegen papa: ''Ik wil ook appelnoes!'' Papa gaf hem een paar hapjes en Daniël zei: ''Hmm, ik krijg er honger van!" Tja, dan had mijn liefje toch beter gewoon zijn bordje kunnen leegeten...

maandag 1 april 2013

Dag 271 Boswandeling

   Vandaag was het ondanks de kou toch een mooie dag, dus we vroegen mijn schoonvader of hij zin had om met ons het bos in te gaan. Dat wilde hij wel en zijn logees, de oom en tante van papa, gingen ook mee. Ons nichtje was ook bij opa, dus die ging ook mee en zij vertelde dat haar ouders en broertje -mijn zwager, schoonzus en neefje- ook het bos in zouden gaan en dat we dus net zo goed met zijn allen konden gaan. Zo gezegd zo gedaan. Uiteindelijk liepen we met elf man en twee honden door het bos. Heerlijk!
   Daniël scharrelde wat af, ging steeds van de paden af en vond allerlei takken en stenen. Sam lag in de wagen en werd steeds door iemand anders voortgeduwd die dan weer met hem ging lachen en wiebelen met de wagen en zo. De honden waren door het dolle heen en renden wat af om de groep bij elkaar te houden. Iedereen genoot ervan, eindelijk wat zon en een voorzichtig lentegevoel.
   De kinderen hadden vanmiddag allebei amper geslapen. Rond zes uur vertrokken we dus met ze naar boven om ze compleet uitgeteld in bed te leggen. Wat zullen ze lekker slapen na al die buitenlucht!