Vanmorgen kreeg ik gelijk (zie mijn verhaal van gisteren). Daniël wilde perse in de zandbak en absoluut niet naar het kinderdagverblijf. "Ik wil in de zandbak. Ik wil niet naar de kindjes!'' riep hij huilend uit. Ik zei dat hij pech had omdat hij toch echt naar het dagverblijf moest. Ik deed hem zijn jas aan en hij deed zijn jas weer uit. Ik deed hem zijn schoenen aan en hij probeerde zijn schoenen weer uit te doen - maar ik had een dubbele knoop in zijn veters gelegd. Hij stampvoette en brulde. Ik nam Sam mee en zei: ''Goed dan ga je niet mee, dan gaan Sam en ik met zijn tweeën. Doei!'' en ging naar buiten om Sam in de auto te zetten. Toen ik daarna terug naar binnen ging was Daniël ineens heel ijverig zijn best aan het doen om zelf zijn jas aan te trekken en ging hij zonder verder nog tegen te sputteren met me mee.
Vandaag bij het ophalen van de kindjes vertelde de leidster dat Sam steeds gaat staan aan voorwerpen die de juiste hoogte hebben. Na een poosje gaat hij dan piepen als hij het niet meer volhoudt, omdat hij niet meer zelf durft te gaan zitten. Dat doet hij thuis ook steeds. Bij het dagverblijf komt er dan telkens een klein chinees meisje naast hem staan, ze is iets ouder dan Sam. Ze legt haar armpje om zijn nek en haar hoofdje tegen zijn schouder, zo schattig!
Eenmaal thuis mocht Daniël tot het eten klaar was dan eindelijk, eindelijk, eindelijk in de zandbak. Hij was helemaal blij...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten