Opa en papa zullen blij zijn: Daniël heeft al eerder aangegeven dat hij later als hij groot is wil voetballen, maar hij vindt het nu ook al leuk. Hij houdt van roze en is vaker een meisje dan een jongen op het moment, maar hij is dus ook voetballer! Vanavond pakte hij na het eten de zachte bal uit de kast om met papa te kunnen voetballen in de woonkamer.
"Papa we gaan naar 'voetbalstrijd', kom mee!'' Papa moest eerst achter hem aanlopen tot ze bij het voetbalveld waren. Ze gingen op schietafstand van elkaar staan en Daniël zei: ''Eerst fluiten!'' Hij deed zijn handen naar zijn mond en maakte met zijn mond een fluit-geluid waarna hij de bal naar papa schoot. Papa liet de bal door zijn benen gaan en riep: ''Een-nul voor Daniël.'' Na twee of drie keer overschieten verkondigde Daniël: ''We gaan naar huis, kom mee papa,'' en liep met de bal onder zijn arm de kamer weer door. Tot ze weer naar de volgende voetbalwedstrijd gingen en ze weer naar het voetbalveld liepen. Zo kunnen Daniël en papa uren spelen.
Sam en ik juichten ze toe. In het kader van zijn eerste verjaardag (nog iets meer dan een week vanaf nu) heb ik hem geleerd zijn armpjes omhoog te doen als we ''Hieperdepiep hoera!'' zeggen. Dus juichen kan hij nu als de beste, voetballen komt dan later vast nog wel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten