Ik schrijf niet vaak meer over onze nachtrust. Die gebroken nachten gaan vervelen, dus daar wil ik het niet steeds over hebben. Maar sinds wij twee kleine mannetjes hebben is er altijd wat aan de hand. Sam heeft heel lang gerommeld 's-nachts. Dat gaat al een poos wat beter, behalve toen hij laatst ziek was. En nu is Daniël weer bezig. Hij wordt nu alweer twee nachten achter elkaar rond elf uur wakker en gaat dan stennis maken.
Hij schreeuwt de boel bij elkaar: "Ik wil niet slapen. Naar be-nee-hee-je.'' ''Nee, Daniël we gaan niet naar beneden, het is midden in de nacht je moet gewoon gaan slapen.'' ''Ik wil niet slapen. Mag ik bij jullie in bed?" ''Nee, dat kan niet, daar is ons bed te klein voor, ga nou gewoon lekker slapen.'' Vervolgens hoor je dan Sam weer huilen op zijn kamer, die wordt wakker van al het kabaal. En papa en ik slapen uiteraard ook niet, terwijl we ons voor hadden genomen nou eens vroeg te gaan slapen. Na een half uur tot een uur strijd tegen de slaap, geeft Daniël zich eindelijk gewonnen en gaat toch pitten.
Dan zou je denken dat hij 's-ochtends later wakker wordt, maar vergeet het maar. Om zes uur begint onze dag gewoon weer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten