Dag 119 Boekenwurm

  Vandaag gebeurde hetzelfde als gisteren. Toen ik Sam iets na Daniël naar bed bracht, zag ik het grote licht weer branden op Daniëls kamer. En uit de kamer kwam de kreet: 'Ikke boekje lezen!' Ik heb besloten hem maar te laten begaan. Uiteindelijk is het natuurlijk geen zogenaamd 'negatief gedrag'. 
   Nadat ik Sam in bed had gelegd, ging ik nog even bij Daniël kijken. Ik zei tegen hem: 'Doe je als je klaar bent met lezen zometeen ook zelf de lamp uit?' Het antwoord was een monter: 'Ja hoor.' Ik dacht, als je dan zo zelfstandig bent, dan neem je die verantwoordelijkheid ook maar meteen. 
   Ik legde nog even een paar boekjes van het bed weer terug in de kast en zei nogmaals dat hij zelf de lamp maar uit moest doen als hij zover was. 'Mama doen,' verzocht hij. Voor de zekerheid vroeg ik nog maar even of ik de lamp uit mocht doen. Dat mocht. En nu is hij braaf gaan slapen. Niet eens zo veel later dan normaal.

Dag 118 Mijn bijdehandje doet een plasje

   Van de zomer hebben we een poosje wat geoefend met het potje met Daniël. Hij heeft toen een keer of vijftien op het potje geplast en ook eens één keer op het potje gepoept. Uiteindelijk hebben papa en ik toen niet doorgepakt en hebben we de 'potjestraining' verwaarloosd. Vandaag ging Daniël met mij mee naar de wc en wilde vervolgens zelf ook graag 'een plasje doen.'
   We waren bij mijn ouders, maar opa en oma hebben ook al -speciaal voor Daniël- een potje in huis gehaald, dus dat haalde ik vlug te voorschijn. Ik plantte meneertje erop. Het eerste wat hij deed was een wind laten, hij zei: 'Poepje gedaan!' Hij stond op en draaide zich om, om direct het resultaat van de gedane arbeid te bewonderen. Teleurgesteld dat er niets in het potje zat, ging hij maar weer zitten.
   Ik liep even weg om zijn luier weg te gooien. Toen ik terug kwam was Daniël helemaal trots: 'Kijk es! Kijk es! Plasje gedaan!' En ja hoor, hij had geplast: op de vloer, over zijn broek en rompertje en een ieniemienie klein beetje in het potje... Ik heb hem toch maar de hemel in geprezen.
   Vanavond bracht papa Daniël naar bed. De afgelopen dagen werkte het prima om hem in het donker achter te laten. Hij nestelde zich dan in zijn nieuwe bedje en viel zonder al te veel commentaar in slaap. Even nadat papa Daniël er net in had gelegd, bracht ik Sam naar boven. En wat had mijn slimme oudste nu gedaan? De grote lamp aan! Ik zag het door het raampje boven de deur. Toen ik mijn hoofd om het hoekje van de deur stak, zat hij met een boekje in bed te 'lezen'.
   Het was natuurlijk wachten tot dat een keer zou gebeuren. Ik had alleen niet verwacht dat hij het al zo snel in de smiezen zou hebben. Maar, wat moet je daar nou toch mee? Dan kunnen we misschien maar beter het nachtlampje weer in ere herstellen...

Dag 117 Aantrekkingskracht van knopjes

   Zo grappig hoe kinderen gefixeerd zijn op apparaten met knopjes. Het is natuurlijk ook prachtig als er iets gebeurt als je op een knopje drukt. Voor Daniël is de fixatie op het moment vooral gericht op de vaste telefoon. Behalve dat die mooi blauw licht geeft als je de knopjes indrukt, begint hij het concept te begrijpen. 
   Van de week vroeg Daniël 'Waar is opa nou?' Ik stelde voor: 'Zullen we hem bellen? Dan kun je het vragen.' Veel meer dan 'Hallo!' toen opa opnam en een door mij gesouffleerd 'Waar ben je nou?' kwam er niet uit toen hij opa eenmaal aan de telefoon had. Maar hij had wel de smaak te pakken. 'Meer bellen!' Zo belden we laatst achter elkaar de ene opa en de andere opa en een vriendin van mama. 'Ikke even hallo zeggen,' zei Daniël en pakte de telefoon uit mijn handen. Van het weekend zei hij een heel zwoel: 'Hhha llloooww,' tegen een vriendin van mij, zij dacht even dat ze een hijger geheime aanbidder aan de lijn had.
   Bij Sam begint de fascinatie nu ook al, alleen is die bij hem vooralsnog gericht op de afstandsbediening. Hij zat net bij mij op schoot. Toen hij de afstandsbediening in de smiezen kreeg, die lag naast me op de bank, was hij haast niet te houden. Hij wrong zich in allerlei bochten om erbij te kunnen komen. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat de kick voor Sam hem meer zit in het in zijn mond doen dan in het indrukken van de knopjes.

Dag 116 Over Sams knuffels en Daniëls puzzel

   Vandaag gingen we op bezoek bij een goede vriendin van mij op een uurtje rijden van hier. Het was heel gezellig. Daniël weigerde een middagdutje te doen, maar hij had vannacht lang en goed geslapen, dus hij hield het goed vol, hij sliep zelfs niet op de terug weg. (Iets te goed, als je het mij vraagt, ik word bijna bang dat hij al snel geen middagdutje meer zal doen, en dat wil mama niet! Ik heb die rust nog veel te hard nodig.) Sam sliep heerlijk in het bedje van de dochter van mijn vriendin. Ik zag hem voor het eerst op zijn zij liggen, lekker met zijn knuffeltjes bij zich en hij was een hele poos onder zeil.
   Op de terugweg in de auto, we waren alweer bijna thuis, kreeg ik een sms van mijn vriendin. 'De knuffeltjes van Sam liggen hier nog.' Wat een ramp! Het belangrijkste -op Sam of Daniël zelf na- vergeten... Heel suf. Ik had net gelezen dat baby's zich vanaf zes maanden ook echt aan hun knuffels beginnen te hechten als een 'surrogaat-mama' voor als mama niet in de buurt is. Gelukkig is Sam nu al aan zijn tweede slaapje bezig met twee andere knuffels. Probleemloos, hij lijkt het verschil toch nog niet te merken. Wat een opluchting! En mijn vriendin stuurt de knuffels van de week per post. Misschien goed dat Sam -noodgedwongen- meteen aan wat verschillende knuffels went.
   Toen we thuis waren wilde Daniël na het eten nog puzzelen. Hij heeft een puzzel van Bumba die bestaat uit acht kleine puzzeltjes van twee stukjes. Tot nog toe wilde hij hier wel eens mee spelen, maar lukte het hem meestal nog niet om de stukjes goed aan elkaar te leggen. Nu ging het ineens heel soepel, al deed hij -voor mijn gevoel- alsof hij het moeilijk vond en ging hij soms expres stukjes die niet bij elkaar horen, toch aan elkaar proberen te leggen. Herkennen andere mama's dit? Doen kinderen vaker alsof ze iets lastig vinden of nog niet door hebben, terwijl ze het al lang in de smiezen hebben? Waarom zou dat dan zijn? Of vebeeld ik het me?

Dag 115 Dansen en het grote bed

   Vandaag vierde de grote nicht van Daniël en Sam haar veertiende verjaardag. Daniël is dol op haar en haar kleine broertje van vijf. Vlak voor we naar huis gingen, gingen nicht, neef en oom dansen op of moet ik zeggen in 'Gangnam style'. Daniël deed meteen volop mee -hij doet zijn neefje in alles na. De beide kleintjes stalen de show. Ik moet zeggen dat ze erg losse heupen hebben!
   Vanmorgen hebben we het grote bed geïnstalleerd op Daniëls kamer. Van zijn middagdutje kwam in eerste instantie niet veel terecht, hij genoot volop van zijn vrijheid. Het eerste uur is hij alleen aan het lezen en spelen geweest. Na ruim een uur ben ik naar boven gegaan om hem toch nog eens in te stoppen en toen heeft hij heerlijk geslapen in zijn nieuwe bed. Vanavond heb ik hem meteen in het donker achter gelaten. Dat -en het feit dat hij doodmoe was- maakte dat het direct stil was.



Ons kleine mannetje in zijn grote bed

Dag 114 Drastische maatregelen of mama ziet het licht

   Nu Daniël steeds uit bed klimt, vinden papa en ik het tijd voor een groter bed. We hebben van mijn schoonfamilie al een juniorbedje gekregen, het moet alleen nog even worden opgezet. Om het extra leuk te maken voor Daniël, mocht hij vandaag mee om een nieuw dekbedovertrek uit te kiezen. Hij koos voor een hele mooie met dinosaurussen. Dat was nog voor het middagdutje. Alleen het bedje opzetten kon ik niet zo snel in mijn eentje doen, bovendien moest het beddengoed gewassen voor gebruik dus nog maar eens in zijn ledikantje.
   Daniël was echter absoluut niet van plan een middagdutje te doen. Ik heb hem in bed gelegd en nog eens terug gelegd, maar er verder niet veel aandacht aan besteed dat hij uit bed klom. Toen ik stiekem na drie kwartier ging gluren wat hij aan het doen was, kwam ik erachter dat hij eerst in ons bed had gelegen, maar dat hij uiteindelijk op zijn kamer op de poef een boekje aan zichzelf zat voor te lezen. Slapen, ho maar! Uiteindelijk maar gewoon naar opa gegaan zonder dutje. Aan het eind van de middag viel Daniël uitgeput bij opa op schoot in slaap.
   Eenmaal thuis was er geen tijd meer om het juniorbed te voorschijn te halen en op te zetten. Dus vannacht is -echt- zijn laatste nachtje in het ledikantje. Natuurlijk klom hij er meteen weer uit. Papa was nog boven om zijn sportkleding aan te doen en kwam erachter dat meneertje niet alleen uit bed klom, maar ook probeerde over het traphekje te klimmen. Doodeng! Dus papa werd boos en Daniël ging overstuur. Ik eiste daarom dat direct de deurklink van de kamer van Daniël omhoog zou worden gezet, om te voorkomen dat hij in een onbewaakt moment van de trap kukelt. Zo gezegd zo gedaan...
   Ik hoopte dat als Daniël zijn kamer niet uit zou kunnen, de lol van het uit bed klimmen er snel vanaf zou zijn en ging vol vertrouwen naar beneden. Ik hoorde Daniël een tijdje huilen, dit keer -uiteraard- op zijn kamer. Ik dacht: 'Laat maar even gaan.' Na een poosje ging ik de was bij hem in de kast leggen, hij zat op de grond in een hoekje te huilen, en ik legde hem weer in bed.
   Even later hoorde ik hem weer, dit keer riep hij me. Nu zat hij te 'lezen' op zijn kleine stoeltje. Het was inmiddels alweer half negen en ik was het helemaal zat. Tijd voor drastischer maatregelen. Daniël heeft een nachtlampje op zijn kamer en de lamp op de gang was nog aan. Ik heb beide lampen uitgedaan en hem weer in zijn bedje gelegd. In het donker zal de lol er dan toch vanaf zijn, toch? Nu is het eindelijk stil en verwacht hoop ik dat hij heerlijk zal gaan slapen! 

Dag 113 De tel kwijt (2)

   Op dit moment is ons bedtijd-drama weer in volle gang. Daniël staat huilend boven aan de trap en Sam ligt te huilen in zijn bed omdat hij door alle onrust ook niet kan slapen. Ik heb geprobeerd Daniël steeds zonder iets te zeggen weer terug in bed te leggen, maar het is heel moeilijk om dat vol te houden als Sam ligt te huilen. Daarom werd ik net toch boos op Daniël -omdat hij Sam wakker houdt- al helpt boosheid natuurlijk ook niet.
   Gisteren toen we uiteindelijk hadden besloten Daniël geen aandacht meer te geven is hij zelf terug in zijn bedje geklommen en toch maar gaan slapen. Ik hoop dat hij dat zometeen ook doet. Hij blijft maar nieuwe dingen verzinnen. Boekje in bed, spul op zijn tandvlees smeren, Sam nog een kusje geven, enzovoort. Het vervelendste is nog wel dat allebei de mannetjes doodmoe zijn door gisteravond en vannacht (vannacht was namelijk ook drama: 1 uur Daniël, 3 uur Sam, 4.30 uur Sam en 5.30 uur Daniël) en ze zijn vandaag bovendien naar het dagverblijf geweest. Daar slaapt Sam over het algemeen nauwelijks, wat zeer frustrerend is. Gelukkig ben ik het bedritueel vandaag expres wat eerder gestart, omdat ik dit al een beetje voorzien had.
   Nu weer back to basic. Daniël steeds terugleggen zonder iets te zeggen of contact te maken. Benieuwd hoe lang Daniël dat volhoudt. Het ergste blijft dat Sam nu ook heel hard huilt. Het lijkt er nu (na drie keer op en neer) op dat Daniël in bed blijft, maar ook dat Sam blijft huilen, dus nog maar eens naar boven, dit keer voor Sam.
   Sam is getroost, maar Daniël was ook nog aan het huilen en om papa aan het roepen (ik had het natuurlijk afgedaan, want ik had hem steeds in bed gelegd). Ben toch maar even naar zijn kamer gegaan, zat hij op de grond in een hoekje met een boekje al huilend. Ik ben weer gezakt voor het examen serieus blijven en Daniël zonder iets te zeggen steeds terug leggen. Ik heb hem toch geknuffeld en even gewacht tot hij niet meer zo overstuur was. Toen begon hij in zijn boekje te bladeren: 'Mama kijk! Leeuw, wat doet leeuw?' En dat op die schattige Daniël-manier van hem. Dus ik moest op mijn lippen bijten om niet te lachen. Vervolgens hem weer in bed gezet, met boekje, en gezegd dat hij nog even mocht lezen en dat papa nog even bij hem komt kijken als hij thuis komt van het sporten. Nu lijkt het rustig, maar ik durf niet te vroeg te juichen.
   En terecht, want hij staat alweer bovenaan de trap. 'Mama knuffelen.' Zucht, ik doe normaal gesproken niets liever dan mijn mannetjes knuffelen, maar niet als ze moeten slapen. Toch maar weer erheen, hopelijk nu voor de laatste keer vandaag...

Ik zou door alle consternatie nog vergeten dat Daniël vandaag naar de leidster toe is gelopen met de woorden: 'Ha, lekker ding!' Zo'n peuter in huis is af en toe vermoeiend, maar vooral erg vertederend en grappig.

Dag 112 De tel kwijt

   Vanmorgen was het druk in ons bed. Rond half zes werd Sam wakker en begon hard te huilen. We legden hem snel bij ons neer, in de hoop dat Daniël niet wakker zou worden. Maar het was al te laat. We hoorden Daniël bewegen in zijn ledikantje en even later hoorden we trippel-trippel-trippel en stond hij naast ons bed. Vervolgens hebben we een hele tijd heel knus met zijn vieren in bed gelegen, maar van slapen kwam niet veel meer.
   We hebben Daniël vanavond al minstens twintig keer naar bed gebracht. Nu hij erachter is dat hij zelf uit zijn bed kan klimmen, is het hek van de dam. Ik was aan het tellen, maar ben inmiddels de tel kwijt. Zodra je hem erin legt, maakt hij alweer aanstalten om eruit te gaan. In het begin moesten we nog moeite doen om onze lach in te houden en hem zonder iets te zeggen weer terug te leggen, vooral omdat hij zelf ook schaterde van het lachen, maar na vijftien keer was de lol er wel zo’n beetje af. Op een gegeven moment had hij een stoel naast ons bed gezet om erin te klimmen en was hij al bezig zich onder onze dekens te nestelen. ‘Grote bed slapen!’ zei onze kleine man. Ik bracht hem zonder pardon terug naar zijn eigen bed. Toen hij daarna ook nog bij Sam naast het bed ging staan kletsen: ‘Sam lachen! Sam lachen!’ werden we kwaad. Ook dat mocht niet baten.
   Op dit moment staat hij weer boven aan de trap. Nu maar eens besloten hem even te negeren. Hoe meer aandacht hij krijgt, hoe mooier hij het uiteindelijk vindt, lijkt me. Ik verwacht hem zo in ons bed te vinden. Papa en ik hebben het afgelopen half uur allebei al even met hem gepraat. Ik heb twee verschillende tactieken geprobeerd. Eerst heb ik gezegd dat hij het lekkerste bed van de wereld heeft en dat hij daar maar gauw in moest gaan slapen. Later dat het heel knap is dat hij eruit kan, maar dat grote jongens in hun eigen bedje gaan slapen. Ook heb ik nog verzonnen dat als hij in ons bed klimt zijn knuffels zo eenzaam zijn. Tot nog toe maakt het allemaal niet veel indruk en wil hij vooral niet in zijn eigen bed gaan slapen.
   Zijn er nog lezers die tips voor ons hebben??? Maar goed -elk nadeel heb z’n voordeel- want vandaag liet mijn zus me weten dat het handig is om je kinderen voor te bereiden op het verzetten van de klok, door ze vast geleidelijk wat later naar bed te brengen. Dat is in elk geval vast gelukt, het is inmiddels kwart over acht en Daniël slaapt nog niet…

Dag 111 Peuterpuberteit

Vandaag hadden we weer wat te stellen met Daniël.
   Vanmorgen zat Daniël in bad. Ik had Sam ook in bad gedaan en was hem op zijn kamer aan het aankleden. Intussen het gesprek met Daniël op gang houdend, zodat ik zeker wist dat zijn hoofd boven water bleef. Tussen de bedrijven door zei ik tegen Sam dat hij lief was. Hoor ik een stemmetje uit de badkamer: ‘Ikke lief!’
   Toen we gingen wandelen met opa kochten we wat mueslibollen voor de lunch. Daniël mocht er onderweg al één opeten. Hij kreeg zijn exemplaar al in de winkel terwijl we nog aan het wachten waren voor we konden afrekenen. Daniël was wat ongeduldig: ‘Gaan, gaan,’ eiste hij. Ik heb hem toen maar even uitgelegd dat we die bollen wel eerst moesten betalen. Even later, we waren inmiddels weer onderweg, had hij zijn bol op: ‘Oppedepop! Nieuwe kopen!’ stelde hij voor.
   Tijdens de wandeling kwamen we een wip-eendje tegen. Natuurlijk wilde Daniël daar even op en natuurlijk wilde hij daar niet meer af. Opa en ik deden of we al verder liepen en stonden om het hoekje te gluren wat Daniël zou doen. Hij keek wel even in onze richting, maar bleef rustig verder wippen. Hij had er geen moeite mee dat we uit het zicht verdwenen waren. Toen ik terug liep om hem toch van de eend af te vissen, wilde hij er perse zelf afklimmen. ‘Ikke zelf doen! Zo moet dat!’ zei hij terwijl hij zijn best deed om eraf te komen, maar het lukte hem niet. ‘Mama, helpen!’ was het verzoek toen dan toch nog.
   Op de terugweg in de auto was Daniël uitermate gezellig. Hij heeft de hele weg: ‘Nietleuk, nietleuk, nietleuk, nietleuk, nietleuk,’ herhaald. Afgewisseld met: ‘Nietwaahaar, nietwaahaar, nietwaahaar.’ Waarbij hij intussen ook nog sirene-achtige zeurgeluiden maakte. Het is een half uur rijden, je kunt je er misschien iets bij voorstellen hoeveel energie het kost om daarnaar te luisteren, toen we thuis kwamen had ik geen zin meer om te koken.
   Net ging papa Daniël in bed leggen, toen papa naar beneden wilde gaan, gaf Daniël aan dat hij mij nog wilde knuffelen, maar hij klom tegelijkertijd ook uit bed. ‘Zo moet dat!’ zei hij weer en dit keer lukte het hem wel. Ik ging naar boven om hem nog te knuffelen en om hem terug in bed te leggen. Klom meneer er gewoon meteen weer uit en liep naar onze kamer: ‘Dit bed, dit bed,’ commandeerde hij. ‘Niks ervan,’ antwoordde ik en ik legde hem weer in zijn eigen bed. Even later, ik was weer beneden, herhaalde hij het hele gebeuren nog een keer. ‘Dit bed, die kamer, die kamer,’ huilde hij toen ik hem weer naar zijn eigen bedje bracht. Dat wordt de komende tijd steeds uitvechten wie de langste adem heeft ben ik bang. Inmiddels ligt hij  -in zijn eigen bedje- lekker te slapen.

PS Door al die peuterverhalen zou ik haast vergeten te vermelden dat Sam afgelopen nacht voor de tweede keer heeft doorgeslapen!

Dag 110 Vaginamonologen

   Gisteravond ben ik met twee andere dames naar de vaginamonologen geweest. Dat was helemaal in Amsterdam, dus toch zeker een dik uur rijden. Voordat je dan thuis bent is het laat, zeker voor mama's die dat niet meer gewend zijn. Dat is een deel van de reden dat ik nog niet eerder mijn blog heb gemaakt, het andere deel is dat onze provider bezig was met updates. We hadden dus geen internet. Gisteren de hele dag niet.
   Maar over de monologen, het was leuk, erg leuk. Veel verhalen om te lachen. (Wat zou je vagina dragen als ze wat aan had en wat zou ze zeggen als ze kon praten?) Maar ook verhalen om te huilen. Ik zal er hier niet al te veel over uitwijden ik schrijf dit tenslotte voor mijn zoons, ze zijn de moeite waard om te gaan zien, helemaal in Amsterdam. Een lach en een traan dus gisteravond.
   Die tranen kwamen bij mama bij de laatste monoloog. Een verhaal van een oma die bij de bevalling van haar schoondochter mocht zijn en haar kleinkind geboren zag worden. Hoe bijzonder het is dat dat kan, een nieuw leven dat geboren wordt uit de vagina. En ik zag mijn eigen bevallingen weer voor me, met alle bijbehorende emoties en kreeg het even te kwaad. Wat is een vagina -alleen al daarom- toch eigenlijk prachtig!
  

Dag 109 Champagne!

   Na zes maanden precies -bijna op de minuut af- is het zover: Sam heeft afgelopen nacht voor de aller-aller-allereerste keer in zijn prille leventje doorgeslapen! Joepie! Ontkurk de champagne! Wat ongelooflijk lekker! Nu maar hopen dat de trend is gezet. Hij sliep zomaar van elf uur gisteravond tot half zeven vanmorgen, zonder een hoorbaar kreuntje, piepje of huiltje. Een hele nacht complete stilte! Gelukkig deed Daniël braaf mee. En papa en ik weten niet wat ons overkomt, we hebben zomaar ineens al twee hele nachten achter elkaar kunnen slapen, wat een weelde!

Dag 108 Het weerzien

   Wat een heerlijke nacht en ochtend hebben papa en ik gehad! Goeie uren diepe slaap en een rustige ochtend. Rond de middag begon het bij mij toch te kriebelen, ik wilde mijn mannetjes graag weer zien. Uiteindelijk waren we rond drie uur bij mijn broer.
   Daniël vond het leuk om ons weer te zien, maar was vooral geïnteresseerd in de boterkoek die ik had gebakken en wilde ons verder van alles laten zien. We moesten mee naar het konijn kijken en boekjes met hem lezen, maar hij was niet erg knuffelig en wilde eigenlijk ook nog niet naar huis. Op de terugweg zei hij steeds: 'Deze kant op, deheze kant op.' Daarbij wees hij naar achteren, hij wilde het liefst terug naar zijn oom en tante. Wat moet je daar nou van vinden als ouder?? Moet je blij zijn dat hij het zo naar zijn zin had, of moet je teleurgesteld zijn omdat hij liever daar lijkt te zijn dan thuis? Eenmaal thuis was hij toch erg blij dat hij zijn eigen spullen weer om zich heen had. Hij was moe en toe aan het vertrouwde van thuis.
   Sam was wel meteen knuffelig en wilde het liefst bij mama zijn. Hij was volgens mij ook moe, maar hij had de borst mama wel gemist. Ook hij had het naar zijn zin gehad, hij had veel gelachen en goede dutjes gedaan. Maar hij had ook mijn schoonzusje vanaf vier uur vannacht wakker gehouden. Gelukkig voor haar kunnen zij en mijn broertje vannacht weer ongestoord slapen. Dat is voor ons maar weer afwachten...

Dag 107 Logeerpartij

   Vanmorgen moest ik eerst met Sam naar het consultatiebureau. Afgelopen nacht heeft Sam weer niet gedronken -al was hij wel weer twee keer wakker- en gistermiddag wilde hij de voeding van drie uur niet opdrinken. In overleg met de consultatiearts ga ik nu ineens van zes naar vier borstvoedingen per vierentwintig uur. En eerlijk gezegd vind ik het heerlijk! Onze lieve spekbaby komt echt niets te kort. (Hij krijgt natuurlijk ook steeds meer vaste voeding naast de borstvoeding.)
   Vandaag gaan beide mannetjes (!) uit logeren. Erg spannend om Sam los te laten. Daniël was helemaal enthousiast, zo erg, dat hij liever niet eerst nog langs opa en oma wilde gaan, maar het liefst meteen naar zijn oom en tante ging. Rond de middag ging ik ze naar mijn broer en schoonzus brengen. Toen we bij hen in de buurt kwamen zei Daniël: 'Bijna!' Ik antwoordde: 'Ja, we zijn er bijna.' Zegt Daniël: 'Mama, zingen dan!' Moest ik "We zijn er bijna" voor hem zingen. Erg grappig.
   Eenmaal aangekomen heb ik uitgebreid de instructies voor Sams eten en slapen doorgesproken, uiteraard staat het ook allemaal na te lezen in het oppasschrift. Van Daniël weten ze het inmiddels, die is er al vaker wezen slapen. Maar dit wordt mama's eerste nacht zonder Sam...
   Na een uur of anderhalf en nog een laatste borstvoeding, ging ik dan maar weer eens op huis aan. Broeflief, schoonzus en de kinderen gingen me uiteraard bij de deur uitzwaaien. Daniël zwaaide even, gaf op verzoek van mijn schoonzus een handkus en wilde zich meteen omdraaien om maar vast weer naar binnen te lopen. 'Dag mam.' Hij had er zichtbaar zin in en vond het prima dat ik wegging. (Gelukkig is hij morgen ook weer erg blij om me te zien.)
   Nu is het hier heel erg stil in huis. Een vreemde gewaarwording, geen kinderen in de woonkamer, geen kinderen in bed, geen rommel in huis en geen gehuil, maar vooral ook geen gelach, heel apart. Aan de ene kant lekker, maar aan de andere kant weet ik weer heel zeker dat ik echt niet terug zou willen naar de tijd zonder kinderen. Al is het heerlijk om een nachtje gewoon te kunnen slapen!

Dag 106 Geen voeding - toch gebroken nacht

   Afgelopen nacht eindelijk, eindelijk, eindelijk geen nachtvoeding meer. Dat betekende overigens niet dat ik kon doorslapen. Om elf uur gingen we slapen, nadat Sam zijn buikje vol had gedronken. Rond één uur begon Sam te huilen. Normaal zou ik hem waarschijnlijk hebben aangelegd, maar ik besloot dat het te vroeg was om te drinken en ik heb hem in zijn bedje getroost.
   Rond half twee begon Daniël te huilen. Ik ging naar hem toe en hij vroeg: 'Tein nou?' Hij was met een treintje in bed gaan slapen en dat was hij kwijt. 'Mama, waar is tein nou?' Ik midden in de nacht zijn hele bed overhoop halen. Onder de dekens en knuffels gekeken, en onder zijn bed. Ik kon de trein nergens vinden. Ik heb Daniël toen uitgelegd dat we de trein overdag zouden zoeken, als het weer licht was. Dat vond hij gelukkig goed.
   'Mama knuffelen!' Was de volgende kaart die hij speelde om het moment van slapen gaan uit te stellen. 'Boek konijntje,' hij hield het boek van "Nijntje vliegt" in zijn armpje geklemd, 'goed vast. Ik vasthouden.' Zo stond ik dus te knuffelen met mijn zoon en zijn boekje, dat wilde hij niet loslaten. Ik zei hem dat hij toch echt moest gaan slapen en dat ik zijn muzieknijntje aan zou doen, dat accepteerde hij. Hij ging lekker op zijn buikje liggen en zonder verder commentaar weer slapen.
   Rond half vijf hoorde ik Sam kreetjes slaken. Hij zeurde een beetje, maar was nog niet aan het huilen. Ik zat al rechtop in bed om hem te gaan halen en te voeden. Toen dacht ik: 'Wacht eens even, hij huilt niet.' Ik besloot af te wachten tot hij echt zou gaan huilen. Dat deed hij niet! Hij mopperde nog een minuut of vijftien af en toe een beetje en is toen weer in slaap gevallen tot half zeven. Geweldig!!
   Vannacht gaan we de trend voortzetten. Hij krijgt geen drinken meer, als het nodig is ga ik hem wel troosten, maar daar blijft het bij. Dit moet de definitieve ommekeer zijn, hij heeft bewezen dat hij makkelijk zonder de nachtvoeding kan. Nu alleen nog echt doorslapen... Stap voor stap, we komen er vanzelf.
  

Dag 105 Eerste woordje en lezen in bed

   We hebben een wonderkind. Uiteraard vind ik mijn eigen kinderen de liefste, slimste en mooiste van de hele wereld, maar vandaag zei Sam zijn eerste woordje. Echt waar! Met nog geen zes maanden. Een unicum, zeer opzienbarend. Het klonk als: 'Papa.' En hij zei het ook nog toen papa hem een kus kwam geven. Dus ja, één en één is twee, ons kind kan al praten, toch?!
   Onze oudste lijkt op zijn mama -net zo'n boekenwurm- hij wil tegenwoordig ook al lezen in bed. Net was hij wanhopig hard aan het huilen en 'mama' aan het roepen. Ik ging nog even bij hem kijken en toen vertelde hij me waarom hij zo verdrietig was. Hij wilde 'Nijntje vliegt' graag mee naar bed. Die heb ik hem toen maar gegeven. Nu is het stil, hij is vast nog stiekem zijn boek aan het uitlezen.

Dag 104 Babyonderzoek en peuterpraat

   Vandaag deed ik met Sam mee aan een babyonderzoek. In Nijmegen wordt voortdurend onderzoek gedaan naar de spraakontwikkeling van baby's. Met Daniël heb ik ook al eens deelgenomen aan wat onderzoekjes. Nu voor het eerst ook met Sam. Het was een bijzondere gewaarwording.
   Sam moest in een stoel met een koptelefoon op via een scherm naar mij kijken. Ik zat in de kamer ernaast en zag Sam ook via een scherm en hoorde hem via een koptelefoon. Ik moest tegen hem praten. Hij was heel erg op mij gefocust en vond het gelukkig leuk. Want ik kon wel tegen hem praten, maar ik kon hem natuurlijk niet aanraken. Na zo vijf minuutjes tegen hem gekletst te hebben, moesten we gewoon tegenover elkaar zitten en nog eens vijf minuutjes kletsen. Toen ging zijn aandacht alle kanten op en voelde hij zich veilig genoeg om de kamer eens in zich op te nemen. Eigenlijk was op dat moment alles interessanter dan mama.
   Achteraf kreeg ik te horen dat ze mij vertraagd hadden afgespeeld via de video opname. De bedoeling was om te kijken of kinderen dat vreemd vinden en vanaf welke leeftijd ze door hebben dat er iets niet klopt. Sam leek het wel door te hebben, want hij bleef aandachtig kijken en ging pas 'terugpraten' toen de opname weer normaal was. Dat schijnt de 'gewenste' reactie te zijn.

   Daniël had vandaag weer twee mooie uitspraken. Het lijkt erop dat zijn laatste kiezen beginnen door te komen. Hij is wat dreinerig en hij kwijlt weer veel. Vanmiddag na zijn dutje werd hij huilend wakker en gaf aan dat hij pijn had in zijn mond. Ik heb wat spul op zijn tandvlees gedaan, maar het leek me ook een goed moment voor een ijsje. Daniëls commentaar op zijn ijsje: 'Best koud!'
   Later had hij een boeiend gesprek met papa.
Papa: 'Daniël zit je scheetjes te laten?'
Daniël: 'Neehee, Sam.'
Papa: 'Zit jij echt geen windjes te laten?'
Daniël: 'Sam poept!'
Sam krijgt dus nu al de schuld, dat wordt nog wat als ze straks wat groter zijn...

Dag 103 Mama = moemoe

   Moe, moet, moeder... vergrotende trap. Wij moeders moeten zoveel (van onszelf) dat we er moe van worden. Deze moeder moet in elk geval twee weken niet werken, is te moe. (Ik heb vandaag vrij genomen.) Moeder moet nu slapen, is zo moe. Morgen is er weer een moe(t)der-dag. Moeder moet dan wat minder moe zijn.
   Zoals de magneet in mijn keuken zegt: "Moeders van kleine jongetjes.... werken van zoonsopgang tot zoonsondergang." En dat is soms behoorlijk vermoeiend!

Dag 102 Een nieuwe traditie

   Vandaag is een nieuwe traditie gezet. Opa -mijn papa- stelde een paar weken terug voor om periodiek met zijn allen te eten. Dat wil zeggen met mijn broer en zijn lief en mijn zus en haar man en natuurlijk met oma en ons viertjes. Dat vonden we allemaal een goed idee. Het spits werd vandaag afgebeten door opa zelf. Hij kookte zijn befaamde spaghetti voor ons. Het was heerlijk en gezellig. Erg leuk dat we daar een gewoonte van gaan maken, ook voor de kinderen, die genoten ervan - nu nog een paar neefjes en nichtjes erbij om het af te maken... Ik kan me van vroeger nog herinneren dat ik dat altijd heel leuk vond als wij bij onze oma's aten (met de rest van de familie) en dan pas terug naar huis als het alweer donker was! Zo ook vandaag, we hadden de mannen de pyjama's al bij opa en oma aangedaan, zodat ze zo van de auto in bed overgeheveld konden worden.
   Er was vandaag nog een andere gebeurtenis waarvan ik hoop dat het geen traditie wordt. Daniël wil de afgelopen week eigenlijk geen middagdutje meer doen. Ik wil wél dat hij zijn bed in gaat, dus hij mag dan wat te spelen of lezen meenemen. Vanmiddag denk ik dat hij uiteindelijk helemaal niet heeft geslapen, maar dat is nog niet zo'n ramp. Toen ik op zijn kamer kwam om de was in de kast te leggen, was hij klaar wakker en hij klom zijn bed uit, voor de allereerste keer. Ik hoop dat hij daar geen traditie van gaat maken...

Dag 101 Vroegwijs

   Daniël zei vandaag iets grappigs tegen papa. Papa vroeg: 'Wat wil je drinken Daniël? Melk of sap?' Hij antwoordde: 'Iets anders! Koffie!' Uiteraard krijgt hij van ons nooit koffie. En die ene keer dat hij een slok nam van een restje koffie uit een kopje dat nog op tafel stond, trok hij een vies gezicht. Maar blijkbaar heeft het een enorme aantrekkingskracht omdat papa en mama dat samen vaak drinken. (En er meestal een koekje bij eten misschien?!)
   Zojuist gaf onze hummel zelf aan dat hij naar bed wilde, een half uur voor zijn officiële bedtijd. Ik zei: 'Sam is moe, ik ga hem maar vast naar bed brengen.' Daniël zei: 'Ik ook moe, ikke ook naar bed.' Hij was echt moe, dus dat lieten we ons geen twee keer zeggen. We besloten om beide mannetjes meteen naar boven te brengen. Alleen ligt Daniël nu toch nog te huilen. Hij had namelijk iets bedacht, voor ik naar beneden ging eiste hij: 'Papa en mama in bed!' Ik probeerde uit te leggen dat wij nog niet gingen slapen en dat hij morgenochtend weer bij ons mag komen liggen.
   In het vervolg moeten papa en ik misschien beter op gaan letten wat we bespreken waar meneer bij is. We hadden hem namelijk eergisteren -toen hij van half vier tot half zes steeds opnieuw begon te huilen- uiteindelijk, met de moed der wanhoop, bij ons in bed gelegd. We willen daar eigenlijk geen gewoonte van maken, maar we hebben deze dagen meerdere keren verzucht: 'Hadden we hem maar eerder tussen ons in gelegd.' Ook hadden we het er vandaag met opa over, waar Daniël bij was, dat het niet zo erg is om hem af en toe eens bij ons in bed te nemen als we dan rustig kunnen slapen. Kleine potjes hebben grote oren...

Dag 100 Lekker uiteten

   Vandaag dag 100 alweer. Mijn lieve mama herinnerde me er vanmorgen aan dat het honderdste stukje vandaag een feit zou zijn. Nooit gedacht dat het me zo gemakkelijk af zou gaan om honderd dagen lang, elke dag, een blog te schrijven. Natuurlijk heb ik de ene dag meer inspiratie dan de andere, maar ik heb er nog steeds veel plezier in, dus op naar de volgende honderd!
   Net zijn papa en ik lekker uiteten geweest, dankzij onze buuf. Ze stelde vorige week voor dat ze wel weer eens de kindjes naar bed kon brengen, zodat wij even tijd voor elkaar zouden hebben. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Wat was het heerlijk om even rustig samen te zijn en aandacht voor elkaar te hebben. En ook lekker dat de kinderen dan al liggen te slapen als je thuiskomt en je gewoon op de bank kunt ploffen zonder nog iets te hoeven doen. 
   De kinderen hebben er ook van genoten. Daniël vindt het altijd gezellig met de meiden. Hij was doodop (vannacht deed Sam het goed, maar was Daniël wakker van half vier tot half zes, zucht) maar wilde toch perse tot het eind zijn ogen open houden en meedoen. Hij hielp mee bordjes dragen en heeft gesmuld van de pannenkoeken. 
   Sam vond het geweldig om met de rest op een kleedje op de grond te liggen en te kijken hoe ze met elkaar aan het dollen en spelen waren. Hij wilde niet op een afstandje in de wipstoel, hij wilde er lekker middenin. Hij liet zich gewillig fruit en melk voeren door de meisjes.
   De buurvrouw heeft mooie foto's gemaakt van het spul. We hebben dus allemaal genoten, zo ga je als mama toch extra relaxed uiteten.

Dag 99 Over onze nachtrust, een olifantje en Sam voeren

   Afgelopen nacht deed Sam het eindelijk, eindelijk, weer goed. Hij werd na de voeding van half elf nog één keer wakker om kwart over vier en daarna pas weer tegen acht uur. Maar, dat zul je natuurlijk altijd zien, Daniël moest heel hard huilen rond half twee. Sjongejongejonge slaapt de een door, doet de ander het niet. Toch heb ik vandaag goede hoop op een fijne nacht!
   Daniël begon vandaag te zingen: 'Oltje in het bos, mama NIET los.' Dat zong hij van de week ook al een keer en ik kon maar niet verstaan wat er nou in het bos liep. Soms maakte hij ervan: 'Oltje in het bos, laat je mama NIET los' met steeds de klemtoon op niet. Ik me maar afvragen wat hij zong. Uiltje? Nee dat was het niet, veel verder kwam ik niet. Net heb ik google maar eens ingeschakeld en het is 'olifantje' in het bos. Zo leuk dat Daniël dus al met liedjes thuiskomt die ik nog niet ken.
   We proberen Sam nu zoveel mogelijk te laten wennen aan vast voedsel, dus ook wat warm eten. Vandaag had ik wat wortel voor hem geprakt. Hij doet alleen zijn mond nog niet zo goed open, dus het lukt nog niet heel goed hem er veel van te laten eten. Daniël zag mij bezig en wilde Sam perse voeden. Hij klom naast Sam op een stoel en duwde de lepel naar binnen. Heel wijs zei hij: 'Mondje open Sam.' En toen hij wat binnenkreeg: 'Goed zo!' Schattig...

Dag 98 Opstandig

    Soms is Daniël -een beetje- opstandig. De laatste tijd wil hij niet zoveel drinken. Steeds als ik vraag of hij iets wil drinken zegt hij 'Nee'. Nou is dat natuurlijk niet gek, gezien zijn leeftijd, maar telkens als ik hem dan toch iets voorschotel, drinkt hij er eigenlijk amper van. Zelfs niet als het iets is wat hij normaal gesproken lekker vindt. Nu had hij vorig weekend al een paar dagen weinig goede plasluiers en begon ik me toch een beetje zorgen te maken. En toen ging ik -heel onhandig- pushen en smeken. 'Drink nou wat! Daniël, je moet wel een beetje drinken. Wil je soms liever melk? Thee? Sap?' Eerst bij het ontbijt, later bij het fruit en uiteindelijk ook bij de lunch en na zijn dutje, steeds wanhopiger.
   Zaterdagmiddag waren we bij opa. Ook daar zat ik er bovenop dat hij wat zou drinken. Hij kreeg in eerste instantie chocomel, dat had hij nog nooit gehad, maar ik dacht: 'Dat vindt hij vast lekker. Misschien trekt dat hem over de streep.' Het commentaar van zoonlief: 'Niet lekker!' Dan maar gewoon sap er neerzetten. Daar dronk hij nauwelijks van.
   Inmiddels was Daniël in een opstandige bui, door al dat gedram van mij. Op tafel staan bij opa de welbekende twee doosjes (zie Dag 80) één met tumtummetjes en de ander met kleurpotloodjes. In de eerste werd natuurlijk bij binnenkomst al direct gegraaid. Toen Daniël even later weer een poging waagde om wat tumtummetjes te bemachtigen, verbood ik hem dat. Boos pakte Daniël toen maar een potloodje uit het andere doosje. 'Wacht, ik pak even een papier voor je,' zei ik poeslief. 'Op tafel tekenen!' riep hij boos en zette het potlood op tafel. Daardoor moesten we hem ook nog de potloodjes afpakken, dat werd ons natuurlijk niet in dank afgenomen.
   Vervolgens bleef hij maar om nog een 'snoepetje' bedelen. Toen heb ik iets heel stoms gedaan. Ik heb gezegd dat hij pas een snoepje kreeg als hij wat zou drinken. Wat een drama! Helemaal niet handig aangepakt van mij. Eigenlijk realiseerde ik me dat al zodra ik het eruit had gefloept. Maar ik moest wel voet bij stuk houden, ik had het nou eenmaal -heel stellig- gezegd. Daniël ging over de rooie. Opa zat in een lastige positie, want gunde Daniël een snoepje, maar kon moeilijk tegen mij ingaan. Een vreselijke machtsstrijd, die alleen maar slecht kon aflopen. Dat gebeurde dus ook. Daniël dronk geen slok en kreeg dan ook geen snoepje. (Ik kreeg stiekem wel wat mee naar huis van opa.) Uiteindelijk wandelden wij met een brullend kind in de buggy naar huis en bleef opa waarschijnlijk ook met een beetje een kater achter.
   Thuis heb ik het goed gemaakt met mijn lieve mannetje. Ik heb hem gezegd dat ik het niet zo handig had aangepakt, mijn excuses aangeboden en hem alsnog de snoepjes gegeven. Vervolgens heb ik het hele drinken maar losgelaten. Ik ga er gewoon vanuit dat hij zich vanzelf meldt als hij vocht tekort komt.

Dag 97 Over vast voedsel en mama die haar best doet

   Vandaag heeft Sam een nieuwe mijlpaal bereikt, hij heeft een broodkorst gegeten. Nou ja, geen hele natuurlijk, maar een deel ervan. Gisteren heb ik met de moed der wanhoop een consulente gebeld van 'Borstvoeding Natuurlijk' omdat de nachten echt alweer meer dan een week -of zijn het er alweer meer dan twee?- zo slecht zijn. Zij gaf aan dat het vaak voorkomt rond de periode dat kinderen van vloeibaar naar vast voedsel gaan, dat ze 's-nachts meer voedingen vragen. Ze dacht dat het zou gaan helpen als Sam meer vast voedsel gaat eten. Ik probeer dat daarom nu in een stroomversnelling te krijgen en het lijkt te lukken. Behalve die broodkorst heeft hij ook een half peertje gegeten vandaag, dus het begint ergens op te lijken! (Tot nog toe at hij -met veel pijn en moeite- twee of drie hapjes fruit.)
    Ik las trouwens net voor de zekerheid nog maar even in 'Oei ik groei' of het een sprongetje zou kunnen zijn. En, ja hoor, rond deze tijd precies is er ook een sprongetje waardoor kinderen vaak onrustig zijn. Nu heb ik een dubbele verklaring. Nou even doorbijten en over een week of twee is de sprong gemaakt en is Sam redelijk gewend aan wat vast voedsel. Dan zal -ongetwijfeld- zeker weten- vast- toch?- de nachtrust terug zijn.
   Net had Daniël een poepluier en ging ik hem verschonen. Voor het gemak de gelegenheid, midden in de kamer op de grond. Toen ik klaar was en zijn broek aan het ophijsen was, zei mijn kleine man: 'Goed zo, mama!' Waarop papa vroeg: 'Deed mama het goed?' Zegt Daniël: 'Ja hoor. Mama, best gedaan.' Pfff, wat een wijsheid voor een tweejarige...

Dag 96 Televisie kijken

   Laatst was ik bij een vriendin eten en belde ik naar huis om te horen hoe het met papa en de jongens ging. Prima, natuurlijk. Alleen zat papa -tegen zijn zin- 'Team Umizoomi' te kijken. Papa wilde eigenlijk het journaal kijken, maar Daniël had gezegd: 'Niet leuk! Niet leuk!' Tja, en papa is dan de beroerdste niet.
   Vanmorgen zette ik, zoals bijna elke morgen (al had ik natuurlijk van te voren gezegd dat ik dat echt niet zou gaan doen met mijn kinderen) Nederland 3 op. Daar vind ik in de ochtend het programma enigszins educatief en pedagogisch verantwoord en -zeker niet onbelangrijk- ook niet heel vervelend om zelf naar te kijken. 'Kabouter Plop' was erop. En daar kwam het: 'NIET LEUK,' verkondigde Daniël en begon te dreinen. Ik dacht: 'Ach vooruit even Nick Jr op, zo leuk is 'Kabouter Plop' nou ook weer niet en programmeerde het zo dat hij bij 'Bumba' weer automatisch terug zou gaan naar Nederland 3.
   'Bumba' werd getolereerd door Daniël. Daarna kwam 'Sesamstraat'. Tot mijn verbazing klonk het weer: 'NIET LEUK!' Gevolgd door een eisend: 'Zoomizoomi, zoomizoomi.' ZUCHT, mijn kind is verpest. Alleen te paaien met de Ipad (zie gister) en weet al precies wat er op televisie te zien is.
   Ik heb Daniël toen uitgelegd dat ik 'Zoomizoomi' NIET LEUK vind en dat we dan misschien maar muziek moeten gaan luisteren voortaan. Dat leek hij ook best te vinden. Dan is gelijk het probleem dat ik me stiekem toch een beetje slecht voel als ik 's-ochtends de televisie aan zet mooi opgelost.

Dag 95 Gered door de Ipad

   Vandaag vierde een goede vriendin van mij haar verjaardag. Toen de mannetjes wakker waren van hun middagdutjes, gingen we die kant op. Deze vriendin heeft (nog) geen kinderen en daarom ook geen speelgoed in huis (hoewel ze vandaag bedacht dat het misschien een goed idee was om wat speelgoed in huis te halen voor alle kinderen van vrienden en familie die over de vloer komen). Ik had er helemaal niet bij stilgestaan dat het handig was om wat te spelen voor Daniël mee te nemen.
   In eerste instantie wist Daniël zich -na de kat uit de boom gekeken te hebben- even te vermaken met serpentines die bij een cadeautje zaten. Hij versierde zichzelf en Sam, maar al gauw had hij daar weer genoeg van. Tja, Daniël vond dat als er geen speelgoed was, wij hem maar moesten vermaken, en begon aan ons te trekken: 'Handje, lopen!' eist hij dan. Uiteindelijk ging papa toen maar even met hem naar buiten.
   Sam vermaakte zich wel, die heeft nog niet veel nodig om zich te amuseren. Zijn eigen tenen bijvoorbeeld, doen het erg goed. Als hij dan ook nog sokken uit kan friemelen, is hij helemaal een poosje zoet. Draaien is ook nog steeds een uitdaging. Vooral van de buik terug naar de rug. Vandaag was er bovendien een leeftijdsgenootje van hem, daarmee lag hij samen op een kleed op de grond -niet dat ze al veel contact maakten, maar toch.
   Papa en Daniël bleven natuurlijk niet eeuwig buiten, toen ze terug kwamen begon ik me al voorzichtig zorgen te maken dat we snel naar huis zouden moeten gaan als het vervelen van Daniël over zou gaan in vervelende Daniël. Tot ik de Ipad zag! Yes, ze hebben een Ipad realiseerde ik me. Die hebben we thuis ook en daarmee kan Daniël -eigenlijk heel slecht- zich uren vermaken. Hij weet inmiddels al precies hoe dat ding werkt. Hij kijkt thuis ook heel vaak af en toe. Dus hij kroop met de Ipad naast mijn vriendin op de bank en koos het ene na het andere tekenfilmpje op youtube. Hij vermaakte zich prima en wij hadden er geen omkijken naar. Leve de Ipad! 

Dag 94 Doktertje spelen (2)

   Gisteren kreeg Daniël nog een verlaat verjaardagscadeau van het meisje dat op dezelfde dag is geboren als hij. Een dokterssetje. Nu loopt hij ook thuis regelmatig met de stethoscoop rond (zie Dag 81). Het liefst wil hij dat je je trui omhoog doet. 'Openmaken, openmaken,' zegt hij terwijl hij aan je kleren plukt. Als je dan je buik laat zien zegt hij: 'Dikke buik!' Op zich geen slechte diagnose voor een arts in wording, zou je denken. Daarna luistert hij dan even aan je buik.
   Bij het setje zit ook een uilenbrilletje. Een rood montuur met witte pootjes, erg charmant. Met dat brilletje op ben je uiteraard direct een heuse dokter. Daniël vindt het brilletje erg leuk, hij zette hem vanmiddag op en zei tegen zijn Woezel-knuffel: 'Kijk, kijk, bril!' Maar het meest hilarische was toch wel dat Daniël het brilletje bij Sam op zijn neus had gezet. Ineens lag er een wijze dokter in mijn box in plaats van een baby. Zo schattig!
  

Dag 93 Over huisdieren en een verijdelde diefstal

   Vandaag heb ik een eerste keer gedeeld met mijn beide zoons. Ik heb namelijk voor het eerst in mijn leven huisdieren en zij ook. Wat dat betreft ben ik blijkbaar een laatbloeier. Daniël heeft guppies gekregen van mijn broer en schoonzus. Nog voor zijn verjaardag. Op de dag zelf wilden ze ons niet voor het blok zetten, dus ze hebben eerst even overlegd of wij ervoor willen zorgen. En voor Daniël willen we dat, want hij is er helemaal gelukkig mee! We moeten wel alles over de verzorging aan broerlief vragen, want van visjes verzorgen hebben we nog geen kaas gegeten. Maar gelukkig heeft papa ervaring met honden,  konijnen en schildpadden, dus ik heb er alle vertrouwen in dat we de visjes in leven kunnen houden. We hoeven ze niet eens uit te laten...
   Daniël mocht vanmidddag mee een paar boodschapjes doen. Voor de verandering liet ik hem eens zelf lopen in plaats van een winkelwagentje te pakken en hem daarin te zetten. We namen een rijdend mandje en Daniël ging het duwen -trekken was makkelijker geweest met sturen. Steeds als ik zei dat we een andere kant op moesten, liep hij om het mandje heen om de rijrichting te corrigeren, zo grappig. Hij was er druk mee en ik had er verder dan ook geen kind aan. Bij de kassa zette hij alles netjes op de band voor me. 
   Toen was zijn taak gedaan en wilde hij niet meer zo goed luisteren. Hij bleef niet bij me staan en ging op onderzoek uit. Bij de servicebalie had een ander kindje zijn fietsje met zijwieltjes gestald. Toen ik had betaald moest ik voorkomen dat Daniël zijn eerste diefstal zou plegen. Het liefst was hij op het rode Cars fietsje naar huis geracet. Gelukkig stapte hij zonder mopperen af toen ik tegen hem zei dat de fiets van een ander kindje was en dat dat vast erg verdrietig zou zijn als zijn fietsje weg zou zijn.

Dag 92 Over slaapperikelen en Teigetje

   De slaapperikelen zijn nog niet voorbij. De flesvoeding van gisteravond heeft niet geholpen om Sam te laten doorslapen. Hij kwam wel maar één keer in plaats van twee keer, dus dat is wel een verbetering. Vandaag heb ik de volgorde iets aangepast. Hij heeft net rond zeven uur een fles gehad, want mijn productie is na een dag werken niet zo denderend meer. Dan krijgt hij rond een uur of elf volle borsten en dan maar hopen dat dat dé oplossing is voor een goede nachtrust voor mama.
   Vandaag -op dierendag- was onze oudste ineens in een tijger veranderd. We gingen hem ophalen bij het dagverblijf en hij was omgetoverd in een prachtige tijger. Het schijnt dat hij er super stil voor heeft gezeten. Het was dan ook erg mooi. Alleen het probleem met katachtigen is dat ze niet zo van water houden, dus toen hij moest douchen, was hij het daar niet mee eens. Ik weet niet of dat nou was omdat hij graag een tijger wilde blijven, of omdat hij gewoon geen zin had om te douchen. Maar uiteindelijk heb ik toch een jongetje -zonder strepen of snorharen- naar bed gebracht.

Dag 91 Doorslapen?? En vriendjes maken.

   Vannacht was het weer prut. Nu gaan we vanavond de laatste voeding voor het eerst kunstvoeding geven. Zucht. Ik vind het best moeilijk. Daniël heeft nooit kunstvoeding gehad en Sam is nog geen zes maanden en ik geef het hem nu al. Maar we moeten iets doen. Ik heb het zo nodig dat Sam gaat doorslapen. Ik weet dat kunstvoeding geen garantie geeft, maar ik moet iets proberen. Ik red het gewoon niet meer om drie dagen te werken en alle andere dingen te doen die ik moet en wil doen, terwijl ik steeds twee keer per nacht wakker word. Nu maar hopen dat Sam op de kunstvoeding zal doorslapen... Morgen laat ik weten of het gelukt is.
   Daniël is vriendjes aan het maken op het kinderdagverblijf. Steeds vaker horen we van de leidsters dat hij met een ander kindje heeft gespeeld. Als ik 's-ochtends vraag met wie hij die dag gaat spelen, dan krijg ik ook steeds vaker een naam als antwoord. Vandaag had hij steeds met één jongetje rondgelopen. Hand in hand en af en toe even knuffelen. Erg schattig. Toen Daniël had gezegd: 'Kusje geven,' was daar toch echt de grens voor het andere jongetje, dat wilde hij mooi niet... zo grappig om te horen!

Dag 90 Uitslapen!

   Joehoe, vandaag heb ik alweer kunnen uitslapen tot kwart over zeven! Dit keer had ik ook geen haast om ergens te komen. En het mooiste was nog wel dat Sam de laatste voeding rond twee uur had en daarna niet meer is gekomen. Ik heb dus vijf uur achter elkaar kunnen slapen! Dat was alweer máánden geleden. Het is wel vreemd om met dat besef wakker te worden. En gek genoeg ben je niet heel fit als je eenmalig zo goed hebt kunnen slapen. Nu maar hopen dat er een trend is ingezet. Zodat er weer eens een dag komt dat ik ook uitgeslapen wakker word.
   Ongekende luxe: beide mannen sliepen nog toen ik wakker werd, dus ik heb ook nog eens op mijn gemak kunnen douchen. Wat heerlijk!

Dag 89 Verslapen!

   Ja, ja, vanmorgen heb ik me verslapen. Hoe is het mogelijk! Ik zet al maanden geen wekker -my kids are my clock- blijkbaar kan dat toch misgaan. De nachten zijn erg gebroken op het moment, maar in de ochtend wil Sam nog wel eens een ruk maken. Ook Daniël slaapt de laatste tijd wat langer. Normaal gesproken staat papa om zes uur op, maar die was vandaag wat later. Ik kon een paar uurtjes bijtanken goed gebruiken, dus ik schrok ineens om kwart over zeven wakker.
   Na bekomen te zijn van de eerste verbazing, realiseerde me dat ik drie kwartier had om: mezelf te douchen en aan te kleden, te ontbijten met Daniël, brood te smeren voor naar het werk, de mannetjes aan te kleden, Sam borstvoeding te geven en ze allebei op het dagverblijf af te leveren. Om acht uur moest ik weer thuis zijn om met een collega mee te kunnen rijden naar het werk.
   Dit is hoe ik het deed. Ik rende onder de douche en vloog er weer onder vandaan. Ik ging naar beneden om brood uit de vriezer te halen, ik ontdooide het in de magnetron, maakte ontbijt voor mezelf en Daniël klaar en smeerde brood voor de lunch. Ik rende terug naar boven, waar ik hoorde dat Daniël wakker was. Ik zwiepte hem uit bed, verschoonde hem en kleedde hem aan. Hop naar beneden, ik pootte Daniël aan tafel achter de boterham met de televisie aan. Ik holde weer terug naar boven om Sam te wekken en klaar te maken. Tussendoor bedacht ik me dat het handig was om een borstel door mijn haar te halen.     
   Eenmaal beneden met Sam probeerde ik zelf hapjes te eten met Sam aan de borst. Hij dronk heel onrustig, en ik had er geen geduld mee, maar hij moest het er maar mee doen. Intussen spoorde ik Daniël aan om door te eten. Toen zette ik Sam in de maxi-cosi. Ik had hem al vastzitten in de gordel toen ik me realiseerde dat hij wel een jas aan moest. Natuurlijk wilde Daniël ook niet meewerken, maar het lukte me om hem toch zover te krijgen om zijn jas aan te doen en mee te gaan. Om vijf voor acht was ik onderweg naar het dagverblijf en om vijf over acht was ik weer thuis.
   Toen ik net binnen was en nog even snel mijn tanden wilde poetsen, belde mijn collega, of ik nog mee wilde rijden... Jaaaa, heel graag! Dus ik trok nog een laatste sprintje naar zijn huis en kon toen onderuitgezakt in de auto naar het werk. Ik had nog een paar uur (lees: de hele dag) nodig om hiervan bij te komen!