Daniël was echter absoluut niet van plan een middagdutje te doen. Ik heb hem in bed gelegd en nog eens terug gelegd, maar er verder niet veel aandacht aan besteed dat hij uit bed klom. Toen ik stiekem na drie kwartier ging gluren wat hij aan het doen was, kwam ik erachter dat hij eerst in ons bed had gelegen, maar dat hij uiteindelijk op zijn kamer op de poef een boekje aan zichzelf zat voor te lezen. Slapen, ho maar! Uiteindelijk maar gewoon naar opa gegaan zonder dutje. Aan het eind van de middag viel Daniël uitgeput bij opa op schoot in slaap.
Eenmaal thuis was er geen tijd meer om het juniorbed te voorschijn te halen en op te zetten. Dus vannacht is -echt- zijn laatste nachtje in het ledikantje. Natuurlijk klom hij er meteen weer uit. Papa was nog boven om zijn sportkleding aan te doen en kwam erachter dat meneertje niet alleen uit bed klom, maar ook probeerde over het traphekje te klimmen. Doodeng! Dus papa werd boos en Daniël ging overstuur. Ik eiste daarom dat direct de deurklink van de kamer van Daniël omhoog zou worden gezet, om te voorkomen dat hij in een onbewaakt moment van de trap kukelt. Zo gezegd zo gedaan...
Ik hoopte dat als Daniël zijn kamer niet uit zou kunnen, de lol van het uit bed klimmen er snel vanaf zou zijn en ging vol vertrouwen naar beneden. Ik hoorde Daniël een tijdje huilen, dit keer -uiteraard- op zijn kamer. Ik dacht: 'Laat maar even gaan.' Na een poosje ging ik de was bij hem in de kast leggen, hij zat op de grond in een hoekje te huilen, en ik legde hem weer in bed.
Even later hoorde ik hem weer, dit keer riep hij me. Nu zat hij te 'lezen' op zijn kleine stoeltje. Het was inmiddels alweer half negen en ik was het helemaal zat. Tijd voor drastischer maatregelen. Daniël heeft een nachtlampje op zijn kamer en de lamp op de gang was nog aan. Ik heb beide lampen uitgedaan en hem weer in zijn bedje gelegd. In het donker zal de lol er dan toch vanaf zijn, toch? Nu is het eindelijk stil en
Geen opmerkingen:
Een reactie posten