Dag 110 Vaginamonologen

   Gisteravond ben ik met twee andere dames naar de vaginamonologen geweest. Dat was helemaal in Amsterdam, dus toch zeker een dik uur rijden. Voordat je dan thuis bent is het laat, zeker voor mama's die dat niet meer gewend zijn. Dat is een deel van de reden dat ik nog niet eerder mijn blog heb gemaakt, het andere deel is dat onze provider bezig was met updates. We hadden dus geen internet. Gisteren de hele dag niet.
   Maar over de monologen, het was leuk, erg leuk. Veel verhalen om te lachen. (Wat zou je vagina dragen als ze wat aan had en wat zou ze zeggen als ze kon praten?) Maar ook verhalen om te huilen. Ik zal er hier niet al te veel over uitwijden ik schrijf dit tenslotte voor mijn zoons, ze zijn de moeite waard om te gaan zien, helemaal in Amsterdam. Een lach en een traan dus gisteravond.
   Die tranen kwamen bij mama bij de laatste monoloog. Een verhaal van een oma die bij de bevalling van haar schoondochter mocht zijn en haar kleinkind geboren zag worden. Hoe bijzonder het is dat dat kan, een nieuw leven dat geboren wordt uit de vagina. En ik zag mijn eigen bevallingen weer voor me, met alle bijbehorende emoties en kreeg het even te kwaad. Wat is een vagina -alleen al daarom- toch eigenlijk prachtig!