Dag 117 Aantrekkingskracht van knopjes

   Zo grappig hoe kinderen gefixeerd zijn op apparaten met knopjes. Het is natuurlijk ook prachtig als er iets gebeurt als je op een knopje drukt. Voor Daniël is de fixatie op het moment vooral gericht op de vaste telefoon. Behalve dat die mooi blauw licht geeft als je de knopjes indrukt, begint hij het concept te begrijpen. 
   Van de week vroeg Daniël 'Waar is opa nou?' Ik stelde voor: 'Zullen we hem bellen? Dan kun je het vragen.' Veel meer dan 'Hallo!' toen opa opnam en een door mij gesouffleerd 'Waar ben je nou?' kwam er niet uit toen hij opa eenmaal aan de telefoon had. Maar hij had wel de smaak te pakken. 'Meer bellen!' Zo belden we laatst achter elkaar de ene opa en de andere opa en een vriendin van mama. 'Ikke even hallo zeggen,' zei Daniël en pakte de telefoon uit mijn handen. Van het weekend zei hij een heel zwoel: 'Hhha llloooww,' tegen een vriendin van mij, zij dacht even dat ze een hijger geheime aanbidder aan de lijn had.
   Bij Sam begint de fascinatie nu ook al, alleen is die bij hem vooralsnog gericht op de afstandsbediening. Hij zat net bij mij op schoot. Toen hij de afstandsbediening in de smiezen kreeg, die lag naast me op de bank, was hij haast niet te houden. Hij wrong zich in allerlei bochten om erbij te kunnen komen. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat de kick voor Sam hem meer zit in het in zijn mond doen dan in het indrukken van de knopjes.