Gisteravond was mijn vaste yoga avond. Ruim anderhalf uur kostbare tijd voor mezelf. Anderhalf uur waarin ik me oplaad om me de rest van de week week weer voor de volle honderd procent te kunnen geven. En ook gisteren was het weer heerlijk. Voor even liet ik alles thuis achter me. - Als je je in houdingen wurmt die je vooraf niet voor mogelijk had gehouden, lukt het hoe dan ook niet om ergens anders mee bezig te zijn dan met je lichaam.-
Tijdens de eindontspanning was ik even helemaal van de wereld. Mijn lichaam lekker ontspannen na de gedane arbeid en mijn geest ergens rondzwevend tussen waken en slapen. Precies zoals het zijn moet.
Op het moment dat ik weer langzaam bij mijn positieven kwam en zoals altijd baalde dat ik op een matje in de yogaruimte lag en niet thuis in mijn bed (want thuis kun je lekker blijven liggen en nu moest ik weer in beweging komen) werd er ook iets anders wakker. Een soort onrust, de yoga en de ontspanningsoefening ten spijt. Ineens wist ik heel zeker dat Sam wakker zou zijn als ik thuis kwam. Ik ging dus maar eens wat vaart maken om thuis te komen.
Ik reed naar huis, ging naar binnen en gluurde voorzichtig om het hoekje van de deur van de woonkamer. Ja hoor, daar stond papa te wiegen met Sam in zijn armen. Sam was al zo'n beetje wakker sinds ik weg was gegaan... Papa had van alles geprobeerd, rondlopen, wiegen, enzovoort, maar Sam wilde niet slapen. En tja, papa kan natuurlijk geen borstvoeding geven. Arme Sam en arme papa!
Arme papa!!
BeantwoordenVerwijderen