Het is hier in huis 's avonds al een aantal dagen feest. Tot
voor kort konden we Daniël om een uur of zeven in bed leggen en er vanuit gaan
dat we dan de rest van de avond rust zouden hebben. Hij kletste nog wat met
zijn knuffels, zocht een lekkere slaaphouding en was vertrokken tot de volgende
morgen zes uur.
De laatste dagen echter zet meneertje het na een minuut of tien, vijftien op een brullen. En dat kan hij lang volhouden, heel lang. Gisteren heeft hij het record van drie uur huilen bereikt. Een hele prestatie -drie uur huilen- probeer het maar eens. Dat is al lastig als je intens verdrietig bent, maar ga er maar eens aanstaan als er echt he-le-maal niks aan de hand is. Want dat is het namelijk, met Daniël is verder he-le-maal niks aan de hand. We hebben alles gecontroleerd en nagevraagd. Geen vieze luier, niet te warm, niet te koud, geen pijn, geen koorts, geen honger, geen dorst. Als ik Daniël oppak en knuffel is hij dan ook meteen stil, tot de seconde dat ik hem weer in zijn bedje leg, dan begint het weer van voren af aan.
Nou zou je denken: laat maar gewoon huilen, uiteindelijk valt hij vanzelf in slaap en natuurlijk zal dat ook zo zijn. Maar na een half uurtje gejammer aanhoren krijg je toch echt de neiging om even te gaan kijken. Zeker als je kind 'mama, mámá, máhámá,' blijft herhalen wordt het erg moeilijk dat stoïcijns te negeren. Dus ga je er toch heen en dan doe je eerst een keer lief: 'Schatje wat is er dan toch aan de hand, ga nou lekker slapen liefie.' Daarna wordt je een keer kwaad: 'En nu is het afgelopen! Ga liggen en ga slapen!' Dan gaat papa maar eens naar boven, om te kijken of het hem wel lukt om Daniël stil te krijgen. Zonder effect. Vervolgens spreek je samen af dat de beste tactiek misschien wel is om elke 10 minuten binnen te lopen, slaapmuziekje aan en weer weggaan zonder iets te zeggen.
Alleen NIETS helpt, echt NIETS.
En nu, terwijl ik dit schrijf is het hele circus weer opnieuw begonnen en het is al tegen negen uur en zoonlief is nog steeds bezig. Net ben ik toch maar weer eens bij hem binnengelopen en heb tegen Daniël en al zijn knuffels één voor één gezegd dat ze stil moeten zijn omdat Sam slaapt en dat Sam anders wakker wordt. Op Pooh-beer ben ik boos geworden, dat hij nu echt moest ophouden met huilen en dat ik hem niet meer wilde horen. Ook Ieniemienie heb ik streng toegesproken. Daniël vond het prachtig, hij was dan ook even stil, maar ik was nog niet zijn kamer uitgeslopen en hij begon weer.
Iemand nog tips? Want Daniël heeft eindeloos geduld, maar ik niet.
De laatste dagen echter zet meneertje het na een minuut of tien, vijftien op een brullen. En dat kan hij lang volhouden, heel lang. Gisteren heeft hij het record van drie uur huilen bereikt. Een hele prestatie -drie uur huilen- probeer het maar eens. Dat is al lastig als je intens verdrietig bent, maar ga er maar eens aanstaan als er echt he-le-maal niks aan de hand is. Want dat is het namelijk, met Daniël is verder he-le-maal niks aan de hand. We hebben alles gecontroleerd en nagevraagd. Geen vieze luier, niet te warm, niet te koud, geen pijn, geen koorts, geen honger, geen dorst. Als ik Daniël oppak en knuffel is hij dan ook meteen stil, tot de seconde dat ik hem weer in zijn bedje leg, dan begint het weer van voren af aan.
Nou zou je denken: laat maar gewoon huilen, uiteindelijk valt hij vanzelf in slaap en natuurlijk zal dat ook zo zijn. Maar na een half uurtje gejammer aanhoren krijg je toch echt de neiging om even te gaan kijken. Zeker als je kind 'mama, mámá, máhámá,' blijft herhalen wordt het erg moeilijk dat stoïcijns te negeren. Dus ga je er toch heen en dan doe je eerst een keer lief: 'Schatje wat is er dan toch aan de hand, ga nou lekker slapen liefie.' Daarna wordt je een keer kwaad: 'En nu is het afgelopen! Ga liggen en ga slapen!' Dan gaat papa maar eens naar boven, om te kijken of het hem wel lukt om Daniël stil te krijgen. Zonder effect. Vervolgens spreek je samen af dat de beste tactiek misschien wel is om elke 10 minuten binnen te lopen, slaapmuziekje aan en weer weggaan zonder iets te zeggen.
Alleen NIETS helpt, echt NIETS.
En nu, terwijl ik dit schrijf is het hele circus weer opnieuw begonnen en het is al tegen negen uur en zoonlief is nog steeds bezig. Net ben ik toch maar weer eens bij hem binnengelopen en heb tegen Daniël en al zijn knuffels één voor één gezegd dat ze stil moeten zijn omdat Sam slaapt en dat Sam anders wakker wordt. Op Pooh-beer ben ik boos geworden, dat hij nu echt moest ophouden met huilen en dat ik hem niet meer wilde horen. Ook Ieniemienie heb ik streng toegesproken. Daniël vond het prachtig, hij was dan ook even stil, maar ik was nog niet zijn kamer uitgeslopen en hij begon weer.
Iemand nog tips? Want Daniël heeft eindeloos geduld, maar ik niet.
PS Inmiddels, het is nu na negenen, is hij stil geworden, hij heeft zijn record van gisteren gelukkig niet verbroken.
Dríe uur huilen? Och jee! Dat is een volhoudertje!
BeantwoordenVerwijderenIk heb geen praktische tips verder... Behalve dat -als je hem wilt laten huilen- je misschien een nieuwe iPod voor jezelf mag kopen?
Via Kwangie kom ik hier lezen. Wat een naar gevoel krijg je van dat gehuil hé. Mij is toen ooit de tip gegeven om afscheid te nemen van een dag. Hem 5 minuten oor slaaptijd duidelijk te zeggen dat hij over 5 minuten naar bed gaat en dat ook doen. In de kamer zelf een ritueel opbouwen .. wij zeiden iedere avond dezelfde 3 knuffels weltruste, legde kind in bed en gingen weg. Na een week was het gehuil over en sliep onze zoon weer meteen in. Bij de volgende dochters hebben we dit direct gedaan en echt nooit huilen gehad.
BeantwoordenVerwijderenGr. Elise
@ Kwangie: Dat is misschien de beste oplossing, goed excuus om mezelf te verwennen!
BeantwoordenVerwijderen@ Elise: Het idee van bewust afscheid nemen van de dag spreekt me aan, dat zal ik eens proberen. We hebben wel een duidelijk ritueel en tot voor kort werkte dat prima...
Ook wij nemen bewust afscheid van de dag en bepraten even wat we de volgende dag gaan doen, als Mette moeilijk inslaapt dan herhaal ik dat nog eens.
BeantwoordenVerwijderenMette heeft rond dezelfde leeftijd als Daniël ook dezelfde moeilijkheden gehad met slapen. Meestal waren dat periodes van 1 a 2 weken (met aanlooptijd, piek en aflooptijd inbegrepen). Bij ons hielp volhardendheid in de aanpak, dus elke avond hetzelfde doen zodat het na een paar avonden voorspelbaar werd, dan nam de intensiteit van haar buien ook af.
Ha Birgit, leuk om al je verhalen te lezen! Kiki heeft dat ook wel eens in buien, het helpt bij haar om maximaal 1 x nog te kijken en welterusten te zeggen. En ja, soms dan is het 3 kwartier brullen, maar daarna is ze ook stil. De dag daarna houdt ze dat een half uur vol, de dag daarna 10 minuten en de dag erna is het over. Ik merk dat als we steeds gaan kijken, dat ze dat juist leuk vindt.... Succes! Groetjes Elisa
BeantwoordenVerwijderen@ Marieke: Ik ben vanaf vandaag ook begonnen met afscheid nemen van de dag. Benieuwd naar het effect.
BeantwoordenVerwijderen@ Elisa: Ik geloof ook dat Daniël juist hoopt dat we steeds komen. Hij is daarin erg volhardend en ik vind het dan na een half uur toch moeilijk worden om hem te negeren. Vandaag ben ik, tip van een collega, gaan stofzuigen toen hij al even huilde. Dat hielp! Wat zullen wij een schone bovenverdieping krijgen als deze fase nog lang duurt...