zaterdag 24 augustus 2013

Geluksdag

   Vanmorgen presteerde Sam het om voor de tweede keer in zijn korte leventje een plastic bord te laten sneuvelen. Dit keer door er een glazen waxinehoudertje op te laten vallen. Dat glazen ding kwam overigens ongeschonden uit de strijd. Hoe dan ook leek het me handig om de voorraad plastic bordjes dan maar weer eens aan te vullen. Papa lag nog te slapen en ik besloot de mannetjes op de fiets mee te nemen naar de dichtstbijzijnde vestiging van HEMA. Dat is meteen een mooi fietstochtje zo op de vroege morgen, door het weiland langs geitjes en het spoor, veel wandelaars met honden op de route, genoeg te zien voor de kleine mannen. Zo merkte Daniël op dat de paardenbloemen weer pluizenbollen waren geworden. ''Kijk mama,'' wees hij, "ik kan ze nu niet blazen, maar dat doet de wind wel voor mij.''
   Daniël was de hele weg een kikker en zat achterop de fiets luidkeels te kwaken. Sam deed vrolijk mee. Toen we bijna bij de winkel kwamen vroeg ik Daniël of hij me in de winkel wilde helpen: ''Wil jij zo meteen een mandje dragen? Dan draag ik Sam.'' ''Nee, ik ben een kikker!'' antwoordde Daniël, ''ik moet springen en kwaken, ik kan geen mandje dragen.'' Zucht! Nou goed dan, ik dus met Sam op de ene arm en een mandje in de andere op zoek naar leuke bordjes. Die waren snel gevonden. Ik wilde ook nog wat foto's afdrukken, dat was meer gehannes, maar ik speelde het klaar de kinderen bij me te houden en ook nog dat machien opdracht te geven mijn foto's te printen. Daarna gingen we afrekenen. 
   Bij de kassa stonden kleine stroopwafeltjes in een schaaltje, we moesten nog even wachten tot het apparaat klaar was met het afdrukken van de foto's en in de tussentijd genoten de mannen van een stroopwafeltje. Natuurlijk was die veel te snel op en zaten ze te azen op meer. Sam keek verlangend hoe de kassajuffrouw het schaaltje bijvulde en Daniël reikte al uit naar de chocoladerepen die bij de kassa in het schap lagen. Op dat moment kwam er een meneer om een emmertje jellybeans af te rekenen. Ik weet nog steeds niet wat er precies gebeurde, het meisje pakte het emmertje om het te scannen en ineens stuiterde de jellybeans over de kassa en de toonbank op de grond. Daniël zat er verlekkerd tussenin en propte jellybeans in zijn mond terwijl het meisje met een rood hoofd een nieuw emmertje ging pakken voor die meneer.
   Even later stonden we buiten. Ik met de foto's en Daniël met zijn mond vol jelleybeans. Toen hij zijn mond ver genoeg leeg had gegeten om weer te kunnen praten zei hij glunderend: ''Heb ik toch zomaar geluk vandaag!''
   

Geen opmerkingen:

Een reactie posten