Vanmiddag, tegen het eind van de middag, gingen we naar het restaurant hier op het park met de binnenspeeltuin. We hadden de kinderen een pannenkoek beloofd op deze laatste dag van onze mini-vakantie. Die overigens voor ons allemaal te snel voorbij is gegaan! Een goed teken natuurlijk, we hebben genoten. Maar goed, daar in de speeltuin was ze dus, het meisje van Daniëls dromen... Niet dat hij ons daarvan iets liet merken, tot ze weer wegging althans.
Even daarna kwam hij vragen: "Waar gaan we naartoe? Naar het meisje in de buggy?" Ik zei: "We gaan naar de speeltuin." Daniël: "Ik wil naar het meisje in de buggy!" Ik vroeg: "Bedoel je Caro? Met de roze nagellak op haar tenen?" "Ja," antwoordde Daniël enthousiast, "en met de schoenen met hoge hakken!" "Misschien is Caro ook wel in de speeltuin," zei ik. "Wie weet," zei mijn mannetje. Ik zei tegen hem dat ze naar de disco zou gaan en vroeg of hij dat ook wilde. Natuurlijk wilde hij met haar gaan dansen. Ik vroeg: "Daniël, ben je verliefd?" "Ja," zuchtte hij, "op Caro!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten