Vrijdag mochten de mannetjes bij een professionele fotografe op de foto op het kinderdagverblijf. Ze kwam precies op de dagen dat ze normaal gesproken niet naar de opvang gaan, dus we gingen er extra voor terug. Daniël wilde perse zijn olifanten T-shirt aan. Hij kreeg dat van de oom en tante van papa. Het is een leuk shirt, maar de kleur haalt zijn gezicht niet echt op. Uiteindelijk besloot ik niet in discussie te gaan en nam ik twee witte shirtjes mee.
De witte shirts vielen in de smaak bij de fotografe, dus die deed ik mijn mannetjes aan. Ze besloot eerst te proberen een foto te maken van de broertjes samen. Dat was een crime. Sam bleef niet zitten, hij kroop er steeds als een razende vandoor. Waarop ik hem weer terug voor de camera moest planten. Dus ik had mijn ochtendgymnastiek na een keer of vijf ook weer gehad. Uiteindelijk lukte het haar ternauwernood om een of twee foto's van hen beiden te maken, maar Daniël weigerde pertinent te lachen.
Na deze poging ging ze met Daniël aan de slag. Ze had een mooi hobbelpaard bij zich en daar had Daniël zijn zinnen op gezet, hij wilde daar graag op. De fotografe probeerde hem te chanteren om eerst een paar andere houdingen aan te nemen, voor hij op het paard mocht. Of dat nou de beste aanpak was, weet ik niet. Daniël houdt al niet zo van lachen op commando, een lachje kon er dan ook niet zomaar vanaf voor die mevrouw met de camera waarvan hij niet op het paard mocht. En als hij dan toch besloot te 'gehoorzamen', trok hij een grimas in plaats van een echte lach. Uiteindelijk is hij een vrij serieus mannetje, met een mooie ernstige blik, dus het past wel bij hem, maar de fotografe vond het merkbaar een hele uitdaging.
Dat gold al helemaal voor Sam. Voor zijn individuele foto wilde hij uiteraard ook niet blijven zitten. Hij had inmiddels ontdekt dat er nog stukjes rijstwafel onder de tafel lagen, dat was natuurlijk veel interessanter dan voor die camera gaan zitten. En als hij dan al even stil bleef zitten, stak hij trouw twee vingers in zijn mond. Dat is nou eenmaal zijn ontspannen houding, maar de fotografe wilde eigenlijk ook graag een foto van Sam zonder vingers met een gulle lach.
Ik ben heel benieuwd naar de uiteindelijke resultaten. Ik verwacht dat er vooral oprechte foto's zijn van mijn mannetjes. Gewoon, precies zoals ze zijn. Met een serieuze blik of twee vingers in de mond. Prachtig toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten