Gisteravond laat, toen papa en ik net in bed lagen, begon Daniël te huilen. Papa was al even bij hem geweest, dus het was mijn beurt om hem te gaan troosten. Hij wilde geknuffeld worden. Ik nam hem even in mijn armen en fluisterde wat lieve woordjes tegen hem. Al snel gaf hij aan dat hij graag weer wilde gaan liggen. Ik legde hem terug in bed, maar nee, dat mocht niet, hij wilde het perse zelf doen. Ik pakte hem opnieuw op en zette hem naast zijn bed, zodat hij er zelf in kon klimmen.
Hij nestelde zich en vroeg om Woezel. Ik gaf hem Woezel aan en Daniël zei: "Mama, Woezel luistert niet zo goed.'' Ik antwoordde: ''Oh nee? Wat vervelend. Doet hij niet wat jij wil?'' ''Nee, hij blijft niet met zijn hoofd op het kussen liggen.'' ''Oh dat is wel lastig, pak hem dan maar stevig vast.'' En Daniël sloeg zijn armpje om Woezel heen, en viel weer in een diepe slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten