Vanmiddag besloot ik even met de kinderen naar de winkel te gaan en daar -vanwege het mooie weer- alle tijd voor uit te trekken. Ik nam me voor dat het oké was dat Daniël elk speeltuintje in zou willen gaan en dat ik hem daar ook de tijd voor zou gunnen. Zo kwam ik in contact met meerdere peutermama's. "Even naar de winkel en ik ben nu al minstens twintig minuten onderweg!'' "Ja ik ook, en het lijkt er niet op dat ik haar nu snel mee zal krijgen.'' ''Nee, Daniël is voorlopig ook nog niet uitgespeeld.'' En dan de geijkte vragen, hoe oud is/zijn die van jou, de mijne doet geen dutje meer die van jou wel? Dat soort gesprekjes van moeders onder elkaar.
Vanavond ging ik 'op stap' met vriendin W, mama van twee jongetjes net zou oud als Daniël en Sam. Normaal gesproken spreken we altijd overdag af zodat de kereltjes met elkaar kunnen spelen, maar nu wilden we eens even echt bijkletsen. Ik pikte W op en haar man grapte al: ''Het zal wel twee of drie uur worden voor jullie vannacht thuiskomen?'' Ik antwoordde: ''Minstens!'' We besloten naar een terras hier vlakbij te gaan, want naar de stad is zo'n gedoe.
We dronken eerst koffie en daarna een wijntje. Daarbij gaven we aan elkaar toe dat we van een wijntje eigenlijk al een beetje tipsy worden tegenwoordig. We zijn echt niks meer gewend. Vervolgens bedachten we dat het best leuk zou zijn om weer eens ouderwets te gaan dansen, alleen jammer dat het vaak pas rond twaalf uur begint overal. (Hoe houden we het in godsnaam vol om tot twaalf uur wakker te blijven?) En toen de ober net kwam vragen of we nog gebruik wilden maken van de laatste ronde, vonden we unaniem dat we niets meer hoefden te drinken. We keken op de klok: ''Oh het is tien uur, we moeten maar eens naar huis gaan...'' Spannend is het allerminst, maar ontspannend wel, we gaan binnenkort weer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten