Peuterperikelen

   Woensdag moesten Sam en Daniël weer gewoon naar het kinderdagverblijf, nadat ze vanwege de bruiloft een wat langer weekend hadden gehad. Daniël begon de dag met roepen dat hij niet naar de kindjes wilde. Hij wilde dan ook maar meteen niks meer eten en drinken en ook heus, echt, zijn schoenen niet aan. Alles waarvan hij dacht dat het misschien zou helpen om thuis te kunnen blijven. Uiteindelijk hielp natuurlijk niets. Ik plantte hem gewoon -ietsiepietsie later dan wanneer hij zonder commentaar had meegewerkt maar nog voor acht uur- op de fiets. Alleen wel met blote voeten...
   Op dat moment was Daniël weer vrolijk. De fiets was de trein en Daniël machinist en hij riep de hele weg: ''Tjoeketjoeke tuuttuuut, we gaan naar het station!" Tot we bij het dagverblijf aankwamen, want dat was natuurlijk niet het station. Daniël werd boos, hij liep op zijn blote voeten dus, huilend, zover mogelijk weg van mij en het dagverblijf. Hij kwam gelukkig niet veel verder dan drie meter, omdat het zeer deed aan zijn voeten. Ik droeg vervolgens een huilende en spartelende Daniël naar binnen en Sam kroop er ietwat verbaasd achteraan, normaal draag ik hem. De leidster zocht behulpzaam iets waarmee Daniël wilde spelen. Hij pakte het aan en keerde me opstandig zijn rug toe en hij keurde me vervolgens geen blik meer waardig en ik kreeg hoe dan ook geen kus meer. Hij was inmiddels gestopt met huilen, dat dan weer wel, maar ik weet niet wat vervelender is voor een moederhart, een huilend of een boos kind achterlaten...
   Na het werk pikte ik de kinderen ook weer op. Daniël had de hele dag lekker gespeeld met een leeftijdsgenootje, helemaal zonder ruzie te maken. Op de fiets vertelde hij dat ze hadden gespeeld dat Daniël het paard was en het andere kind de boer. Toen we thuis kwamen bleek dat papa er niet aan toe was gekomen om te beginnen met koken, dus we besloten een frietje te gaan eten bij de snackbar hier vlakbij. We liepen daar binnen en Daniël zag het schepijs. Vanaf dat moment heeft hij twintig minuten gehuild om een ijsje: "IJsje! Ik wil een ijhijsje! Nu! NUHU! Ik wil geen frietjes, ik wil een ijsje...'' Hij at geen hap van de frietjes en bleef maar huilen, net zo lang tot echt iedereen naar ons keek en we opgelucht waren dat de frietjes op waren en we weer naar huis konden gaan. Daar kreeg hij -misschien niet heel pedagogisch verantwoord- het ijsje dat ik hem voor vertrek al beloofd had. Dat was niet het schepijs dat hij begeerde, dus dan heeft hij zijn zin niet gekregen, toch? Toch?!?
   Vandaag waren we bij opa. Morgen is de broer van opa jarig en die is een heel stuk ouder dan opa, ruim vijftien jaar. Opa was een nakomertje. Opa zei bij het afscheid tegen Daniël: ''Kom je morgen weer? Dan is ome J. jarig, weet je hoe oud hij wordt?'' Waarop Daniël spontaan antwoordde: ''Net als jij!'' Ik schoot in de lach, arme opa...