Ga toch fietsen!

   Vanmiddag besloot ik met de mannetjes even naar opa te fietsen. Daniël was een beetje hangerig en vervelend. Deels gewoon vermoeidheid -hij stond al om half zes naast ons bed: ''Ik heb gepoept, ik heb gepoept!'' Dat bleek slechts een droom, maar we sliepen daarna allemaal niet meer. (Wel een goed teken dat hij in zijn slaap met zindelijkheid bezig is?!?) Deels waren het ook de waterpokken, want die zijn sinds vandaag toch nog bij hem uitgebroken en daar wordt je volgens mij best sloom van. Hoe dan ook, ik plantte mijn mannetjes op de fiets en ging richting opa, even eruit!
   We waren nog niet binnen of Daniël vroeg al aan opa of hij mocht fietsen. Opa heeft namelijk een klein driewielfietsje en dat vindt Daniël te gek. Natuurlijk mocht hij fietsen. Opa, Sam en ik gingen naar binnen om wat te drinken en Daniël racete rond in de achtertuin. We hadden het poortje extra dichtgedaan, want meneer vindt de tuin eigenlijk te klein om rond te fietsen. Opa en ik zaten wat te kletsen met het geluid van het fietsje op de achtergrond. Na een poosje hoorde ik Tess -de hond- een keer grommen, ik luisterde even, maar het bleef verder stil, en ik sloeg er daarom geen acht meer op. Even later zag ik de buurvrouw vrij vlot voorbij lopen. Ineens realiseerde ik me dat het té stil was: Daniël, ik hoorde het fietsje niet meer.   Opa rende naar buiten en ja hoor, meneertje was erin geslaagd het poortje open te krijgen en was op zijn fietsje de wereld aan het verkennen. Gelukkig was de buurvrouw erg alert, die had hem zien vertrekken. Ze besloot toch maar even te gaan kijken, aangezien ze geen van ons achter hem aan zag gaan. Wie weet hoe ver hij anders was gekomen, bang is hij in elk geval niet. En hij had -voor alle zekerheid- de fietspomp meegenomen, mocht hij een lekke band krijgen...