Van de week kwam Daniël naar mij toe. Hij vroeg: ''Mama, heb jij waterpokken net als Sam?'' Ik: ''Nee, hoezo? Die heb ik al gehad toen ik nog een kindje was." Vrolijk wees Daniël op een bultje naast mijn oog en een paar bultjes op mijn kin. ''Kijk waterpokken!'' Even twijfelde ik, moest ik hem maar in die waan laten? Maar ik besloot toe te geven: ''Nee, schat, dat zijn puistjes.''
Nu het zulk mooi weer is, lopen ofwel kruipen de mannen hier in hun adamskostuum rond. Ik probeer ze zoveel mogelijk in de tuin te houden, om ongelukjes binnen te voorkomen. Voor Daniël is het echter ook een goed moment om hem te wijzen op het gebruik van het potje, of zoals hij zelf zegt, hem te leren ''zijn billen in de gaten te houden''.
Vanmorgen kwam hij aanrennen: ''Mama, ik ga poepen, ik ga poepen.'' ''Ga maar gauw op het potje zitten,'' zei ik. ''Nee, ik wil op de grote wc.'' Goed, als dat zijn voorkeur heeft, wie ben ik om te zeggen dat dat niet mag, samen renden we naar de grote wc alwaar hij plaats nam. Na dertig seconden ging hij er -onverrichter zake- weer vandoor. Inmiddels zat Sam ook binnen, die was ons achterna gekropen en hij deed een plas, op de vloer, vlak voor de wc. Tja, neem het hem maar eens kwalijk...
Nadat ik het plasje opgeruimd had, ging ik weer naar buiten. En daar zat Daniël, op het potje: ''Kijk mama, ik heb gepoept!'' Ja hoor, een mooie drol in het potje, trots gingen we hem samen door de wc spoelen. Ik complimenteerde Daniël uitgebreid. "Goed gevoeld, knap van jou!'' Terwijl ik het potje stond schoon te maken kwam Daniël naar mij toe: ''Mama, mama, er ligt een grote vogelpoep in de tuin, kom eens kijken.'' Ik liep met hem mee, en daar lag -heel bijzonder- de meest menselijke vogelpoep die ik ooit had gezien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten