Drie weken geleden stapte ik, op van de zenuwen, in de auto om een sollicitatiegesprek te gaan voeren en zo mijn droombaan in de wacht te slepen. Om eerlijk te zijn was ik om te beginnen al hooglijk verbaasd dat ik werd uitgenodigd om op gesprek te komen. Op de sluitingsdatum van deze vacature tipte een goede collega mij dat ik moest schrijven en ik had welgeteld dertig minuten de tijd gehad om een brief in elkaar te flansen. Met de gedachte: ''Zo moet het dan maar'' heb ik die brief verzonden. En warempel, ik werd nog uitgenodigd ook!
En daar zat ik dan even later, op een parkeerplaats vlakbij de locatie van het gesprek in de auto, ik was veel te vroeg. Ik besloot een yoga-oefening te doen om tot rust te komen en zo zen mogelijk het gesprek in te gaan. Of dat hetgeen was wat me geholpen heeft weet ik niet, maar dat eerste gesprek liep als een trein en met een goed gevoel stapte ik een uurtje later de auto weer in. Mijn gevoel liet me niet in de steek, diezelfde dag nog werd ik uitgenodigd voor een vervolggesprek. Dat had ik vast binnen!
Bijna twee weken later -midden in mijn vakantie- ging ik voor het tweede gesprek op pad. Wat een fiasco werd dat... Ik had begrepen dat het om een kennismaking en arbeidsvoorwaarden zou gaan, dus ik ging het gesprek in de vakantiemodus in. Ik kreeg echter moeilijke inhoudelijke vragen en klapte dicht. Met een heel ander gevoel verliet ik die dag het pand. Dat was het dan voor mijn droombaan... En ja, mijn gevoel werd wederom bevestigd. Ik werd later die dag gebeld met het bericht dat ze me niet wilden aannemen. De klik was goed, qua persoonlijkheid paste ik prima in het team, maar ik had in dit tweede gesprek niet kunnen laten zien dat ik inhoudelijk voldoende in huis had voor die functie. ''Oh en de andere kandidaat hebben we ook niet aangenomen,'' werd nog aan de boodschap toegevoegd.
Ik baalde als een stekker en het voelde als een gemiste kans. Ik was niet goed genoeg voorbereid geweest dat tweede gesprek, ik had er iets anders van verwacht, maar ik wist zeker dat ik het kon. Ik besloot me er nog niet bij neer te leggen, ze hadden ten slotte nu niemand aangenomen. De volgende dag stuurde ik een mail met de mededeling dat ik bereid was om een assessment te doen en te laten zien dat ik wel degelijk geschikt zou zijn voor de functie.
Tot mijn grote verbazing werd ik daags daarna gebeld dat ze besloten hadden het nog een kans te geven en me een derde gesprek te gunnen. Dus gisteren ging ik voor de derde keer op pad, goed voorbereid uiteraard. Wederom was ik vroeg en besloot die ene yoga-oefening maar weer te doen, op hoop van zegen. Een uur later verliet ik het gebouw opgelucht. Wat de uitslag ook mocht zijn, ik had een prettig gesprek gehad. En nu zit ik hier te typen met mijn droombaan op zak! Beleidsmedewerker welzijn... jeugd en onderwijs! Helemaal te gek. Je weet maar nooit hoe Birgit aan een baan komt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten