Gisteravond -toen de computer overigens kuren had waar ik manlief bij nodig had om ze op te lossen- barstte de bedtijdstrijd weer in alle hevigheid los. Papa moest weg, dus mama was de klos. Daniël kwam, je raadt het al, steeds zijn kamer uit. Ik was in onze kamer bezig de was op te vouwen en probeerde hem zo liefdevol en geduldig mogelijk, maar zonder hem extra aandacht te schenken, elke keer weer in bed te leggen.
Dit is wat er in drie kwartier de revue passeerde: Daniël begon een beetje te huilen. Daniël zei: ''Ik voel me niet zo lekker.'' Daniël wilde dat ik 'Luuf' op zijn rug en borst ging smeren - wat ik uiteraard niet deed. Daniël zei: ''Ik ben ziek mama." Daniël huilde. Daniël zei: ''Ik heb snot!'' Ik gaf hem een doek om zelf zijn snot mee af te poetsen en besteedde er verder geen aandacht aan. En voortdurend legde ik hem rustig terug, deed de deken over hem heen en zei: ''Welterusten Daniël, slaap lekker."
Uiteindelijk kwam de klap op de vuurpijl. Daniël huilde op zijn kamer als ik hem in bed legde, hij huilde nog tijdens het lopen naar de deur en kwam vervolgens rustig ''Pomtiedomtiedom" zingend onze slaapkamer binnenwandelen. Geen idee waar hij dat nou vandaan haalt, maar ik moest erg veel moeite doen om een glimlach te verbergen.
Uiteindelijk had mijn aanpak het beoogde effect, hij bleef op zijn kamer en ging slapen. Maar het duurde erg lang. Ik ben benieuwd wat hij vanavond voor me in petto heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten