Helemaal aan het begin van deze 365 dagen schreef ik over de eerste keer dat ik Sam naar het dagverblijf bracht en hoe ik met mijn ziel onder mijn arm weer vertrok. Vandaag had ik dat gevoel weer, maar niet vanwege Sam, maar vanwege Daniël. Sinds een paar weken raakt Daniël af en toe overstuur als ik hem wegbreng. Eerder ging hij altijd meteen spelen met zijn vriendjes en vriendinnetjes, maar nu blijft hij mij maar om knuffels en kusjes vragen en ik mag eigenlijk niet weggaan van hem.
Zo ook vanmorgen. Wat de zaken er niet beter op maakte was dat er een invalkracht was die ik zelf in elk geval nog nooit had gezien, maar misschien kenden de kinderen haar wel. De vaste kracht was ziek. Meestal laten ze iemand die helemaal nieuw is niet openen, maar ik denk dat ze vandaag geen keus hadden. De dame in kwestie was heel vriendelijk en ik geloof meteen dat ze goed met kinderen kan omgaan, maar voor ons kwam het ongelukkig uit.
Ik gaf Daniël drie keer een kus en een knuffel en had gezegd bij de laatste knuffel dat dat de allerlaatste was voor ik weg zou gaan. Daarna liep ik dan ook van de groep af. Daniël zag me gaan en kwam me hartstochtelijk huilend achterna gerend. Ik nam hem bij de uitgang weer in mijn armen. Voordat ik hem kon uitleggen wat er ging gebeuren, had de leidster hem al van me overgenomen met de woorden: ''Geef maar, je kunt nu het beste snel gaan, dat is het beste voor hem, dat maakt het afscheid makkelijker.''
Daar stond ik dan, buitengeschoven, met zoals gezegd mijn ziel onder de arm. Ik snap wel wat de leidster bedoelde -en dat ze het goed bedoelde- maar Daniël is geen baby meer. Hij is een peuter, die ik prima kan vertellen wat de bedoeling is. En ik had hem stiekem gewoon liever zelf getroost, dan hem achter te laten in de armen van een leidster die hij niet of nauwelijks kent.
Wanneer word ik nou eens assertief genoeg om in zulke situaties meteen naar mijn gevoel te handelen? Voor ik buiten sta en me realiseer dat het niet is gelopen zoals ik zelf had gewild? Zucht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten