Dag 364 Terugblik

   De dag dat ik begon met schrijven, was de eerste dag dat Sam naar het dagverblijf ging. Ik kan me nu al nauwelijks meer voorstellen dat hij hele dagen bij mij thuis was, laat staan dat hij nog niet geboren was. Ik kan me zelfs al niet meer voorstellen dat ik steeds met de auto naar het dagverblijf moest en liep te slepen met de Maxi-Cosi. Tegenwoordig ga ik meestal met de fiets en zit Sam alweer een hele poos in een autostoeltje.
   Die eerste maand schreef ik ook over hoe het ging als ik de kinderen in bad moest doen, wat een onderneming was dat! Ik heb er een vrij lang verhaal over geschreven hoe ik dat voor elkaar kreeg. Inmiddels draai ik er mijn hand niet meer voor om, al helpt het wel dat Sam tegenwoordig ook stevig zit in bad en ik hem niet meer hoef vast te houden.
   Het eerste half jaar dat ik schreef waren gebroken avonden en nachten nog vaak onderwerp van gesprek. Daniël die 's-avonds wel honderd keer uit bed kwam, Sam die in de nacht minstens drie keer wakker werd. Voor mijn gevoel is dat nu echt verleden tijd. Natuurlijk is er wel eens een nacht bij dat een van beide kinderen wakker wordt omdat hij heeft gedroomd of wat dan ook. Maar de hel van nacht na nacht uren slaaptekort, met mijn ogen half dicht rondlopen, een voortdurende waas in mijn hoofd - dat hebben we achter ons gelaten. Tot er ooit een derde kindje komt?!
   De peuteruitspraken van Daniël zijn steeds (eigen)wijzer geworden het afgelopen jaar. Zo zei hij gisteren - toen papa vond dat hij wel wat op een aapje leek: ''Ik lijk niet op een aapje, ik heb toch geen vacht?" De gesprekken met Daniël zijn inmiddels zo uitgebreid dat ik ze vaak niet meer precies kan navertellen als ik het niet meteen opschrijf. En het duurt niet zo heel lang meer, dan kan ik grappige uitspraken van Sam gaan verzamelen.
   Zo zal het ook niet lang meer duren voor Sam gaat lopen en verstoppertje gaat spelen, dan komt Sam op het punt in zijn ontwikkeling waar Daniël was toen ik mijn project startte. Wat zal het leuk zijn om zijn streken dan met die van Daniël te kunnen vergelijken. En om te zien hoe de mannetjes steeds meer samen gaan spelen. Ik weet nog dat ik in het begin schreef over een heel speciaal moment waarop Daniël -voor het eerst- vroeg of Sam bij hem op schoot mocht. Sam was toen pas drie maanden. Gelukkig zijn ze meestal nog steeds zo lief voor elkaar als toen, maar inmiddels zijn er ook strijdpunten en wordt er af en toe -over en weer- geduwd en geslagen.
   Morgen komt mijn project officieel tot een einde - wat is er veel gebeurd in een jaar tijd! Veel te veel om hier te benoemen. Als ik nu terugkijk was het zeker een mooi jaar. Een jaar waarin we stap voor stap de balans hebben gevonden als gezin en een jaar waarin we -ondanks de gebroken nachten en het vele zorgen voor de kleintjes- erg van elkaar hebben genoten!